დილით გაბრაზებულმა მოავლო თვალი ოთახს,როცა მიხვდა რომ დაVო ისევ გაეპარა ნერვები მოეშალა და გადაწყვიტა უნივერსიტეტში არ წასულიყო.მტელი დღე საწოლში იწვა და ცრემლად იღვრებოდა.რამდენჯერმე თამრიკო შემოვიდა,მაგრამ მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.გადაწყვიტა სერიოზულად დალაპარაკებოდა უგულავას და ამის შემდეგ მიიღებდა გადაწყვეტილებას.ცოტახანში ტამრიკო ქოშინით შემოვარდა ოთახში
-მერი სასწარფოდ ადექი
-მოხდა რამე?
-თამაზი და თამარა გარდაიცვალნენ,ავარიაში მოყვნენ,ღმერთო ჩემო-სახეს იხოკდა ქალი
-რაა?-საწოლიდან წამოფრინდა გლამოვარდნილი
-ახლა დამირეკა პოლიციელმა,ჩაიცვი მივდივართ
მერის სასწრაფოდ ჩაიცვა და თამრიკოსტან ერთად თამარას სახლში წავიდა.იქაურობა უამრავი ხალხით იყო სავსე ყველა ტიროდა და განიცდიდა მომხდარს.ლამარა ძლივს შემოიყვანეს ოთახში,წივილ კივილი იყო ძლივს მოაშორეს მიცვალებული თამარას გვამს,საცოდავი მოხუცი ისეთ დღეში იყო ალბათ ხვალამდე ვეღარ მიაღწევდა,როგორი იყო შვილის სიკვდილი თანაც ამ ასაკში.მერის უყვარდა თამარაც და თამაზიც,მათგან მხოლოდ კარგი ახსოვდა გული ზალინ დაწყდა მომხდარის გამო,ცრემლებს ვერც ის იკავებდა ლამარას შემხედვარე
-კარგი ბებია დაწყნარდი წნევა აგიწევს ცუდად გახდები-ხელი მოკიდა მგლოვიარე ლამარას და მოეხვია
-რათ მინდა ბებია ტავი ცოცხალი,აღარ მყავს ჩემი ერთადერთი შვილი,ამის ადგილას მე უნდა ვიწვე ბებია მე!-მთელ ხმაზე რრიალებდა მოხუცი და დანაოჭებულ ხელებს მაგრად უჭერდა მერიემს გლუვ კანს
მართლაც რომ საშინელი სცენა იყო,დათო არსაც ჩანდა.მერიმ იფირა აუცილებლად უნდა შევატყობინოო და ტელეფონს ეცა,ტუმცა რა თქმა უნდა გამორთული იყო.სარამო იყო უგულავა და ბიწები რომ გამოცნდნენ,ყველამ მათ მიაპყრო მზერა,თამრიკო ქოსინიტ მივარდა შვილს
-სადხარ დათო სად! ნახე რამხელა უბედურება დაგვატყდა თავს! შენ კიდევ უაზროდ დაბოდიალობ!
ხმა არამოუღია უგულავას,მოლოდ ბაბუასა და ბებიის ცხედრებს დასჩერებოდა,თვალები ჩაწიტლებული ჰქონდა,ვერც დადიანმა ვერ გაბედა მასთან მიახლოება,მართალია გადასარევი ურთიერთობა არ ქონდათ შვილიშვილსა და ბებია და ბაბუას მაგრამ ამინც ძალიან ეწყინა მათი გარდაცვალება.
-მერი გამომყევი-მკალვში ჩაავლო ხელი მერიემს და გვერდიტა ოთახში გაიყვანა
-ძალიან ვწუხვარ დათო-აცრემლებულმა შეხედა
-მისმისნე,გარეთ არ გახვიდე გესმის?
-რა?-დათო ზალიან მიჭერ მკლავზე,მტკივა
-რაც გითხარი დაიმახსოვრე გაიგე? გარეთ არ გახვიდე
-რას ქვია გარეთ არ გავიდე? აბა სახლში ვიჯდე მთელი ცხოვრება?
-ამ ეტაპზე ასა საჭირო,დამიჯერე მერი ნუხარ ჯიუტი!-დაუღრიალა და მუშტი კედელს დაარტყა
-ნუ ღრიალებ და ნორმალურად დამელაპარაკე,ხალხია გვერდიტა ოთახში,ხომ არ დაგავიწყდა რა მოხდა?-არც დადიანი დარჩენია ვალში
-გოგო შენ არ გესმის რასაც გეუბნები? თამარასა და თამაზის ბედი გინდა გაიზიარო?-კედელთან მიიმწყვდია და ხელებიტ მიეყრნო შუაში კი მერი ყავდა გამომწყვდეული
-რაა? რაზე ლაპარაკობ დათო? რა შუაშია მათი გარდაცვალება?-გული კინაღამ გაეპარა ამის გაგონებაზე,აკანკალებული ტვალებში ინტერესით მისჩერებოდა
-გრძელი ამბავია,ამას ასე ვერ გეტყვი,უბრალოდ რასაც გეუბნები ის გააკეთე კარგი?-ხმა დაურბილდა და მოეხვია დადიანს
მიუხედავად ყველაფრისა,მისმა შეხებამ ყველაფერი დაავიწყა,წამოერად მოსწყვიტა რეალობას და ისეთი სიამოვნების მორევში გადაეშვა სადაც ცუდი და ბოროტი არ არსებობდა,ხმა აღარ ამოუღია,სასწაულს უშვებოდა ეს ბიჭი.სულ გადაავიწყდა წეღან ნათქვამი და იმ წამებიტ ტკბობა განაგრძო,რომელიც შესაძლოა დიდხანს აღარ განმეორებულიყო.
-დათო მიყვარხარ,აღარ წახვიდე გთხოვ-სრუტუნებდა და მაგრად ხვევდა სუსტ მკლავებს
-ყველაზე და ყველაფერზე მაგრად რო მიყვარხარ მაგიტომ ვარ შენგან შორს მერი,დამიჯერე სულ მალე დამტავრდება ყველაფერი და სულ ერთად ვიქნებით,ხომ გჯერა ჩემი?-მისი სახე ხელებში მოიქცია და მონატრებულ ტუჩებზე დააცხრა
თვითონაც არ იცოდნენ რამდენი ხანი კოცნიდნენ ერთმანეთს,მაგრამ ისეტ სიამოვნაბს განიცდიდნენ თვითონაც რომ ერთმანეთისგან შორს ყოფნას ნამდვილად ვეღარ აიტანდნენ.
-აღარ გაგიშვებ დათო-სრუტუნებდა მერი
-აღარ წავალ მერი-მის ტუჩებში ბუტბუტებდა უგულავა
რელობიდან კასპერას ხმამ გამოარკვია
-დროა წავიდეთ დათო-ცაახველა უხერხულად
-ხომ დამპირდი დათო?-შეშინებული თვალებით შეხედა ქმარს