აღარაფერზე აღარ ვფიქრობდი უბრალოდ მე და აკო ვცეკვავდით წვიმაში, საკმაოდ რომანტიულ გარემოში. აკო ჩუმად ღიღინებდა რაღაც მელოდიას, მე კი გულზე ვყავდი მიხუტებული. ცოტა ხანში ხელში ამიტაცა და სახლისკენ გამაქცია
-ფეხშიშველი ხარ, გაცივდები(აკო)
-არ მცივა(მე) მასზე მიკრული ჩავმალე თავი
სახლს ავცდით და ეხლა მანქანისკენ დაიწყო სვლა
-აკო სად... თქმა აღარ დამაცადა
-მოითმინე მოუსვენარო (აკო) შუბლზე მაკოცა და მასქანაში ჩამსვა
-სულ დავასველეთ მანქანა (მე) სიცილით გავხედე, თვითონ კი თბილად გამიღიმა.მანქანა დაქოქა და თითქოს მივსრიალებდით ან მივფრინავდით წვიმით გალუმპულ ქუჩებში, არვიცი ეს როგორ შეძლო ამ ადამიანმა თან ესე მცირე დროში მაგრამ ძალიან მაბედნიერებს, მაბედნიერებს მის გევრდით ყოფნა. მალევე ზღვის ნაპირთან გააჩერა მანქანა და მე მომიტრიალდა.
-მიყვარხარ! (აკო)
-..... უცებ ენა ჩამივარდა, აამს ეხლა ნაღდად არ მოველოდი და გაოგნებული და თან გაწითლებული უბრალოდ მივშტერებოდი აკოს
-თუ გინდა ეხლა ნურაფერს მეტყვი არც მინდა დაგაჩქარო რამეზე, უბრალოდ იცოდე რომ არამარტო მიყვარხარ არამედ შენს გამო ყველაფერს გავაკეთებ, კარგად დაიმახსოვრე!(აკო)
-შენ მე არ მიცნობ!(მე)
-გიცნობ, თან იმაზე კარგად ვიდრე შენ გგონია(აკო)
-ნაღდად არ ვარ ეხლა ესეთი იდიოტური ხუმრობების ხასიათზე ამიტომ მორჩი(მე)
-კატო სრული სერიოზულობით გელაპარაკები(აკო)
-გეყოფათქო!!!(მე) ხმას ავუწიე საკმაოდ მაღლა
-ნუ ყვირი, გავნებს(აკო)
-შენ რა ჩემს ნერვებზე თამაში გადაწყვიტე?(მე)
-სრულებითაც არა, მე შენისთანა ბავშვი კიარავარ(აკო)
-აჰა, ბავშვი არა? იჯექი ეხლა აქ და იღადავე შენთვის მარტომ. კრეტინო!(მე) შევუღრინე მანქანიდან გადმოვედი და კარი მთელი სიძლიერით მივუხეთქე, ამ ყველაფერს აკოს გადმოსვლაც მოყვა და სულ რამოდენიმე წამში სანაპიროზე ძირს ვიწექი აკო კი ზედ მყავდა გაწოლილი.
-ვაიმეე ცხოველოოო!!!(მე)
-ეხლა სადღა წამიხვალ?(აკო)
-კარგი რაგდან მასეა თუ ოდნავ მაინც გიყვარვარ ეხლა გამიშვი და ხვალ შევხვდეთ.(მე) ეს რათქმაუნდა მოვიტყუე და ისე კრავის თვალებით შევხედე აკოს რომ ჩემში ეჭვიც არ შეპარვია
-მპირდები?(აკო)
-ხო(მე)
-ტელეფონის ნომერი მომეცი აბა (აკო)
-შენ ჩამაწერინე შენი ნომერი და დაგირეკავ ხვალ.(მე)
-ან საერთოდ შენ გგონია მარტოს გაგიშვებ? მე თვითონ წაგიყვან და შენი ხმა აღარ გავიგო!(აკო)
-ჯანდაბას კარგი წამიყვანე(მე)ქალაქგარეთ დავრეკე და დარჩენილი გასაღების გამოგზავნა ვთხოვე,სანამ აკომ სახლში მიმიყვანა მანამდე ტაქსმაც მომიტანა გასაღები.
სახლში მიმიყვანა დავემშვიდობე და მანქანიდან გადავედი, სახლში შევედი და შვებით ამოვისუნთქე. ”სახლო, თბილო სახლო”
ეს დღეც ესე გაილია და დაღამდა,დილით უთენია გამეღვიძა და ეგრევე აკომ გამიელვა ფიქრებში და დავუწყე ჩემს თავს ლაპარაკი
-არა არ წავალ! სულარ შევხვდები! სულარ გავუღებ კარს რომ მოვა და რაც უნდა ის ქნას! იდიოტი! ჩემი იდიოტი... (ბოლო ორი სიტყვა ჩუმად და ღიმილით ჩავილაპარაკე) ავდექი მოვწესრიდგი და მაღაზიაში გავედი რაღაც-რაღაცეები ვიყიდე და ისევ სახლისკენ გავეშურე. კიბეები ავირბინე და უცებ აკომ მომანათა თავისი ელვარე თვალები
-აქ რა გინდა?(მე)
-შენ(აკო)
-ფუუჰ არასერიოზული(მე) ჩავილაპარაკე ისე რომ გაეგო
-როგორც ჩანს საერთოდ არ აპირებდი ჩემთან დარეკვას ხო?(აკო)
-ჯერ ნორმალურად არც გათენებულა(მე) და კარის გაღეას შევუდექი ისე რომ არც მიმიხედავს მისთვის
-მერე სად დადიხარ თუ არ გათენებულა?! სად იყავი კატო?(აკო)
-შენი საქმე არ არის(მე) ირონიულად გავხედე და კარი ცხვირ წინ მივუხურე
-კატოო!!! გამიღე კარი თორე ინანებ! (აკო)აბრახუნებდა კარზე ლამის ჩამოიღო
-არაააა წადი მაინც არ გაგიღებ!!!(მე)
-ბოლოჯერ გაფრთხილებ იცოდე გააღე კარი!
-........
-კატოო!!!
-........
მე ხმას არ ვიღებდი რადგან უფრო გამემწარებინა
-ეგრე არა? კარგი!!! (აკო) და უცებ აკომ ჩემს ოთახში ჩემივე კარი შემოიტანა
-ხომ გითხარი ინანებ თქო! (აკო)
აქ რა ჯანდაბა ხდება? (ირაკლი) ირაკლის დანახვა ეხლა ძალიან არ მინდოდა, ვერ გავაგებინე ამ ადამიანს რომ არ მიყვარს და თავი უნდა დამანებოს, აკომ გაკვირვებული გახედა, კარი დადო და მიუბრუნდა
-უკაცრავად?(აკო)
-შენ რა ყრუ ხარ? მეორედ აღარ ვიმეორებ ამიტომ აქედან დავაი ვინც არუნდა იყო(ირაკლი) აკო გაკვირვებული უყურებდა,წარბები ეშმუშნებოდა და ტუჩებს ათამაშებდა
-კატო ეს ვინაა? (აკო)
-ეს ირაკლია, ირაკლი ეს აკოა, გაიცანით ერთმანეთი(მე) ნაძალადევი ღიმილით მოვავლე ბიჭებს თვალი
-აკო? საიდან იცნობ კატო ამ ტიპს ვინაა შენი?(ირაკლი)
-აჰაჰაა თუ რამე კითხვა გაქვს აქ ვდგევარ და მკითხე, ხო და კიდევ მე კატოს საქმრო ვარ, ეხლა ის მითხარი შენ ვინ ხარ და რა გინდა აქ?(აკო) დაწყნარებული სახით და ხმის ტემბრით ლაპარაკობდა, საქმროზე სულ გავაფრინე მაგრამ ჩარევა არ ვარჩიე
-საქმრო? შენ გოგო დებილი ხარ? (ირაკლი) უცებ მე მომიბრუნდა და ყვირილი დამიწყო, უცებ აკომ სტაცა ხელი და ჰაერში ისე ააფრიალა თითქოს თოჯინა უკავია და ათამაშებლო
-აკოო არ გინდა გთხოვ შეეშვე ეგ ეგეთი კრეტინია გთხოვ თავი დაანებე თუ გიყვარვარ(იმდენად შემეშინდა რომ რა ვთქვი მე თვითონაც ვერ გავიაზრე, აკომ კი უცებ დააგდო ირაკლი და ისე გაიპარა რომ ჩვენ ერთმანეთის ყურებაში ეს ვერც კი შევამჩნიეთ.
-ჩემთან მოდიხარ.(აკო)
-რატო?(მე)
-იმიტომ რომ კარი აღარ გაქვს და არც შეგიკეთებ(აკო) თვაალი ჩამიკრა დაა შუბლზე მაკოცაა
-არ მინდა (მე)
-მე არ მიკითხავს, მოდიხაარ და ვსო, მიდი ჩაალაგე ბარგი.(აკო)
როგორც ყოველთვის სხვა გზა არც ეხლაა არ მქონდა და აკოსთან გადავბარგდი სანაამ კარს გავაკეთებდით. სახლში მივედით, აკო საწოლზე ჩამოჯდა და უცებ კალთაში ჩამისვა
-საქმე მაქვს შენთან!(აკო)
-ვერ გიტან(მე)
მან ამ სიტყვების შემდეგ ისეთი იდუმალი თვალებით შემომხედა... და ის ყოველთვის იდუმალია, რაც ჩემში იწვევს აღფრთოვანებას.
-მომისმენ?(აკო)
-დაიწყე(მე)
-ეხლა ყურადღებით მომისმინე და ყოველი ჩემი ნათქვამი სიტყვა კარგად გაიაზრე მაგ შენც ცეროდება ტვინში!(აკო) ხელები წელზე შემომხვია და გამიღიმა და ისე დასერიოზულდა წამებში რომ ცოტა არიყოს შემეშინდა.




ესეც მეოთხე თავიი... რაღაც აქტიურობას ვერ ვხედავ...მგონი ჯობია აღარ გავაგრძელო... ???