უკვე დაბნელებულიყო და თანაც ცივი ნიავი უბერავდა სასაფლაოზე,გოგონას კი ისეევ ეძინა დიდ და ცივ მარმარილოს ქვაზე.იქაურობა ნისლს მოეცვა და ქარი ნაცრისფერ ფოთლებს აქეთ-იქით ყრიდა.გოგონას მხოლოდ მაშინ გამოეღვიძა,როცა სახეზე გაყინული ხელები იგრძნო.წამში შეკრთა და თვალები სწრაფად აახამხამა.
-(უცნობი) გოგონავ გაიღვიძეთ.სახეში ურტყავდა ვიღაც მოხუცი კაცი,რომელსაც დაძენძილი შარვალი და გაცრეცილი მაისური ეცვა.
-(ანნა) თქვენ ვინ ხართ?ამოილუღლუღა გოგონამ,მაშინ როცა უცხო კაცი ეუცხოვა.
-(უცნობი) მე აქ ვცხოვრობ შვილო,სასაფლაოს ვყარაულობ.
-(ანნა) გასაგებია.თავი დააქნია გოგონამ და მოხუცი აათვალიერ-ჩაათვალიერა.
-(უცნობი) ახალგაზრდა გოგონა ხარ,არ გეშინია აქ ყოფნის ამ სიბნელეში? მოხუცმა მიუგო და დაჭმუჭნული ხელები ჯიბეში ჩაილაგა.
-(ანნა) უკვე მიჩვეული ვარ ბაბუ,აღარაფრის მეშინია.
-(უცნობი) აქ ვინ გყავს?კითხვით წარმართა საუბარი.
-(ანნა) აქ..აქ...აქ...გოგონა ბორძიკობდა.
-(უცნობი) არაუშვას თუ არ გინდა ნუ იტყვი...
გოგონამ თავი გაიქნია და გახედა მიმავალ კაცს რომელიც გვერდითა საფლავზე მიდიოდა.
-(უცნობი) აქ ჩემი ოჯახია,ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვიყავი როცა ჩემი ცოლი და პატარა ორი შვილი ტყეში გაურკვეველმა ცხოველმა დაგლიჯა..ნაღვლიანად ამოუსუნთქა მოხუცმა და თვალები წყლით აევსო.
-(უცნობი) მას მერე აქ ვარ და ვუვლი მათთ.უახლოვდება ის დრო როცა ჩვენ ისევ ერთმანეთს შევხვდებით.ახლა თითქოს მოხუს იმედით აევსო თვალები.
-(ანნა) ყველაფერი კარგად იქნება.გოგოანა ნელა მიუახლოვდა და ანუგეშა.
შორიდან ფოთლების აშრიალების ხმა გაისმა,უცბად ახმაურდა ყველაფერი,ნისლში მომავალი ბიჭი ჩანდა.
გოგონამ თვალები ოდნავ მოჭუტა იმის იმედით რომ დაინახავდა ვინ გამოიწვია ამხელა ხმაური.
ბიჭი ნელა მიუახლოვდა მათთ და შვებით ამოისუნთქა როცა დაინახა რომ ანნა კარგად იყო.
-(ანნა) დამიან?აქ რას აკეთებ?
-(დამიანი) იგივე მინდა გკითხო მეც,გაბრაზებული ჩანდა ბიჭი თან ხმასაც საგრძნობლად აუწია.
-(ანნა) რა იცოდი რომ აქ ვიყავი?
-(დამიანი) ძნელი მისახვედრი არ არის,წამოდი სახლში.ბიჭმა ხელი მოკიდა და აქეთ ექაჩებოდა.
-(უცნობი) შენ? გაოცებულმა მოხუცმა იკითხა.
-(დამიანი) უკაცრავად?ბიჭმა სწორედ ახლა შეხედა მოხუც,რომელსაც წეღან არ დაკვირვებია და თვალები გაუფართოვდა გაკვირვებისგან.
-(უცნობი) მე შენ მახსოვხარ,შენ ის ხარ.მოხუცმა თითი დამიანსკენ კანკალით გამოიშვირა და პასუხის მოლოდინში იყო.
-(დამიანი) მაპატიეთ,მგონი ვინმეში გეშლებით.წავედით ანნა.უხეშად მოიშორა მოხუცი თავიდან.
-(უცნობი) არა,შენ ხარ შენ,გიცანი,მაგრამ როგორ ხარ ცოცხალი?
-(დამიანი) მე არ ვარ მეთქი,დამიანმა უღრიალა მოხუცს და მაჯაში მძლავრად დაეჭიდა.
მოხუცი შეშინებული იყურებოდა და ხელის გათავისუფლებას ცდილობდა.
-(ანნა) დამიან! რას აკეთებ?გაგიჯდი?გოგონა მივარდა დამიანს და ხელი გააშვებინა.
ბიჭმა თავზე ხელი გადაისვა და მიხვდა რა ჩაიდინა.
-(დამიანი) მაპატიეთ გთხოვთ.ბიჭმა ბოდიში მოიხადა და გზაზე გავიდა.
-(დამიანი) წავედით ანნა..
გოგონა დაემშვიდობა მოხუცს და გაოცებული მივიდა მანქანამდე.
როდესაც თბილ მანქანში ჩაჯდა მიხვდა თურმე როგორ შესციებია,ხელები ერთმანეთზე მიუხახუნა და მოიბუზა.
-(დამიანი) ჩემი ქურთუკი აიღე.უჟმურად თქვა და ქურთქუკი მიაწოდა ანნას.
-(ანნა) რა გჭირს? გოგონა ლაპარაკობდა და თან ქურთუკში ხელებს უყრიდა.
-(დამიანი) არაფერი.თქვა და მანქანის გაზზის პედალს უფრო მაგრად მიაჭირა.
-(ანნა) ასეთი ჯერ არ მინახიხარ.
დამიანმა მანქანა გააჩერა და ანნას ხელი დაიჭირა.
-(დამიანი) მაპატიე პრინცესავ,უბრალოდ შემეშინდა რომ არ გამოჩნდი მთელი დღე.ხომ იცი როგორ მიყვარხარ.
-(ანნა) მე კარგად ვარ და ცოტა ხასიათზე მოდი გთხოვ,ხომ იცი არ მიყვარს შენ რომ ცუდ ხასიათზე ხარ.გოგონა ბიჭს ჩაეხუტა,თვალები დახუჭა და აკოცა.
-(დამიანი) ეხლა კი ნამდვილად კარგ ხასიათზე ვიქნები.
-(ანნა) ღმერთო ჩემო სად გაქვს ტელეფონი?
-(დამიანი) უკან დევს სავარძელზე.დამიანმა შეშფოთებული გახედა გოგონას.
ანნამ ღვედი მოხსნა და უკან სავარძლსკენ გადაიწია.
-(დამიანი) ანნა ტელეფონი რათ გინდა ეხლა?
ანნამ ხმა არ გასცა.უკან ფუთარაობდა და უცბად წამოიკივლა.
-(ანნა) აჰჰჰ
-(დამიანი) რა მოხდა? ბიჭმა გახედა გოგონას რომელსაც თითიდან სისხლი მოსდიოდა.
-(ანნა) ხელი გავიჭერი,რაღაცას წამოვედე.
დამიანმა თავი გვერძე მიატრიალა და თვალები დაუწითლდა.გრძნობები გაუძლიერდა და მასში ვამპირმა გაიღვიძა რომელსაც უკვე დიდიხანია სისხლი არ მიუღია..
-(ანნა) გთხოვ დაქოქე და წადი,რაც შეიძლება მალე უნდა მივიდეთ სახლში.გოგონა თითს ნაჭრით იწმნნდა.
დამიანმა მძიმედ ამოისუნთქა და თითქოს თვალებიც დაუცხრა,ისევ დაქოქა მანქანა და წავიდა.
.......................................................................
სახლის კარები გაიღო და ნაღვლიანი შემოვიდა ანნა,რომელსაც უკან დამიანი მოჰყვბოდა.
-(ანნა) ეს რა კარგი სუნი დგას? სახეზე სიამოვნება შეეტყო და სამზარეულოსკემნ აიღო გეზი..
სამზარეულოში ტრიალებდნენ ლიდია და ელისონი.
-(ანნა) გოგონებო!
-(ელისონი) შენ საერთოდ ნუ დაგველაპარაკები.ელისონმა გვერდი აუარა და და მაგიდაზე დააწყო დიდი თეფშით სადილი.
-(ლიდია) ისე ძალიან ჭკვიანურია,გვეპატიჟები ვახშამზე,ჩვენც მოვდივართ,არავინ გვხვდება და ვალდებულები ვართ ფახშამი ჩვენ დაგახვედროთ.გოგოანმ წარბები აათამაშა..
-(ელიოსნი) და სად ბრძანდებოდი?
-(ანნა) ეს ძალიან გრძელი ამბავია.
-(ლიდია) ნეტა როდის დამთავრდება ეგ შენი გრძელი ამბები.
-(დამიანი) მალეე.თქვა ბიჭმა და ბანანები მაგიდაზე დააწყო.
-(ედვარდი) ვააა დაკარგულებიც მოსულან..გვერითა ოთახიდან გამოვიდა ედვარდი,რომელსაც ცალ მხარზე ჭურჭლის ტილო ჰქონდა გადაკიდებული და ნამხვარი ეჭირა ხელში.
დამიანი და ანნნა გაკვირვებულები უყურებდნენ.
-(ედვარდი) ცნობისთვის მე გვერძე ოთახში ვიყავი და ამ უგემრიელეს ნამცხვარს ვრთავდი.
-(ელისონი) ჩემი ნიჭიერი ბიჭი.ელისონი მიუახლოვდა ედვარს,აკოცა და მხიარულად დაიკავა მის გვერძე ადგილი.
-(ანნა) აქ რას აკეთებ?
-(ელიოსნი) ეს რა ლაპარაკია ანნა? ხომ გითხარი დღეს ჩემს მეგობართან ერთად მოვალ თქო?ხოდა ესაა ჩემი მეგობარი.
-(ანნა) ეს ვერ იქნება შენი მეგობარი.გადი ეხლავე ამ სახლიდან.თქვა გოგოანმ და ხელი გაიშვირა გასასვლელისკენ.
-(ელიოსნი) გაგიჯდი? მაშინ მეც წავალ ამ სახლიდან.გოგონა გაჯიუტდა.
ედვარდი ეშმაკურად აციმციმებდა თვალებს.
დამიანმა ხელი მოკიდა ანნას და გვერძე გაიყვანა.
-(დამიანი) ის უნდა დარჩეს?
-(ანნა) რააა გაგიჯდი?არ ვიცი ვინ არის ან შენ რა გაკავშირებას მაგასთან მაგრამ მე არ დამვიწყებია რა გააკეთა.
-(დამიანი) გთხოვ მომენდე,უნდა დარჩეს თუ არ გინდა რომ ელისონს იგვე არ გაუკეთოს.მხოლოდ ელისონის გამო.პირობას გაძლევ რომ მეორეთი ის ააქ აღარ მოვა,დამიანი ეჩურჩულელებოდა გოგონას.
ანნამ აქეთ-იქით დაბნეულად გააქანავა თავი და ბოლოს დასთანხმდა.
-(ანნა) მხოლოდ ელისონის გამო.და ამ საღამოს მერე მომიყვები ვინ არის ეს ბიჭი და რა უნდა ჩვენგან.
დამიანმა თავი დაუქნია და სტუმრებს გაუღიმა.
ედვარდს კი სახედან ირონია ჯერ კიდევ არ მოეცილებინა.
-(ანნა) მაპატიე ელისონ,უბრალოდ უცხო რომ დავინახე.....
-(ელისონი) არაუშავს.გოგონამ ჯერ კიდევ გაბრაზებულად მიუგო.
-(ედვარდი) არ დავჯდეთ სუფრასთან?ბიჭი ვერ იშორებდა იმ ეშმაკურ თვალებს,თან დამიანს უყურებდა.
-(ლიდია) დიდი სიამოვნებით.
სუყველა მიუჯდა სუფრას.ანნა კი ზიზღით უყურებდა ევარდს.
მრგვალ მაგიდას 6 ყავისფერი მრგვალი სკამები შვენოდა.სუფრაზე ერთი ბოთლი შავი ღვინო და სალათები იყო.სამი ლამაზათ მოელვარე სანთლები იდგა,ყველაფერი იდეალურად იყო სანამ ელისონმა ისევ არ წამოიწყო სიტყვა.
-(ელიოსნი) ანნა მთელი საღამოა გამჩნევ რომ დამიანს ელაქუცები..
-(ანნა) ელისონ! გოგონამ დაუბრიალა თვალები.
-(დამიანი) ხო ჩვენ ერთად ერთად ვართ.თქვა ბიჭმა და გოგონას ისევ აკოცა.
-(ლიდია) ვაუ ეს ხომ ძალიან მაგარი და მოულოდნელი ამბავია,გილოცავთ.გოგონებმა ღვინო დაიტაცეს ხელში და ერთმანეთს უჭახუნებდნენ.
-(ედვარდი) არ გიცნობთ,მაგრამ გამიხარადა თვენი ამბავი..იმედია სიკვდილამდე ერთად იქნებით.ბიჭმა ირონიულად გახედა დამიანს,თვვალი ჩაუკრა და ღვინის ჭიქა გამოცალა.
დამიანს აღიზიანებდა მისი ქცევები და ერთი სული ჰქონდა როდის დამთავრდებოდა ეს ვხშამი.
-(ელიოსნი) მგონი უკვე დროა ნამცხვარი გამოვიტანოთ არა?
-(დამიანი) მე თანხახმა ვარ,წადით გოგოებო და მიხედეთ ნამცხვარს.
-(ანნა) არა მე აქ დავრჩები..
დამიანმა თავი გაუქნია სიტყვით ,,გაყევი'' და ანნაც დაემორჩილა მის ჟესტიკას.
როდესაც დამიანმა გოგონები დაიგულა იქით ოთახში,სწრაფად მივარდა ედვარდს და ეცცა.
-(დამიანი) ვინ ხარ და რატომ ერევი ჩვენს ცხოვრებაში?ყელში უჭერდა ედვარდს.
-(ედვარდი) კარგი რა დამიან,რახანც ანნას სიყვარული დაიმსახურე რატომ გოგონია რომ მის ცხოვრებაში შენ რეალური ხარ? ბიჭმა ისევ ირონიულად მოიშორა მისი ხელები ყელიდან და ოთახის ბოლოსკენ მოისროლა.
-(დამიანი) არც გაბედო და მას არაფერი დაუშავო.
-(ედვარდი) თორემ რა?ნუ თამაშობ მაგარი ბიჭის როლსს.დიდიხანია სისხლს აღარ იღებ და აქვე შემიძლია შენგან მტვერიც კი არ დავტოვო.
-(დამიანი) რას ითხოვ ჩემგან?
-(ედვარდი) მალე გაიგებ,მალე! დღეს შუა ღამით აქვე მიტობეულ ბაღის შენობაში ვიქნები და იქ მოდი.ბიჭი ისევ მიუჯდა სუფრას და კერძის დაგემოვნება დაიწყო.
დამიანი ფეხზე წამოდგა და ტანსაცმელს ისწორებდა როცა გოგონები დაბრუნდნენ.
-(ედვარდი) საოცარი კერძია! რეცეპტი უნდა ჩავიწერო. მიმართა გოგონებს და სახეზე ყალბი სიამოვნება ეხატებოდა.
-(ანნა) დამიან რა გჭირს? ანნამ შუბლი შეკრა.
-(დამიანი) არაფერია,უბრალოდ სკამიდან გადავყირავდი.
-(ელისონი) ხან რა სასაცილო ხარ.ჩაიცინა გოგოანამ და ნამცხვრებიანი თეფში მიაწოდა მეგობრებს.
ანნა მაინც გაკვირვებული უყურებდა და ჩანგალს ატრიალებდა წინ და უკან.
-(ედვარდი) ფერიავ,ჩემი წასვლის დროა.
-(ელიდონი) კარგი რა!ასე მალე?მოიწყინა და ყურები ჩამოყარა.
-(ედვარდი) წამოდი შენც მიგაცილებ სახლში,თორე მთვრალი ხარ.
-(დამიანი) არა მე წავიყვან სახლში.დაიჯინა ბიჭმა.
-(ელისონი) დღეს რა ხდება ვერ გავიგე! გოგონას ისევ სიცილი აუტყდა.
-(ელისონი) მე ედვარდს მივყვები.იქვე მდებარე ჩანთანს ხელი დაავლო და დამიანს ხელი ჩასჭიდა.
-(ედვარდი) ძალიან დიდი მადლობელი ვარ,მიახლოვდა ანნას და ხელზე ეამბორა,იმედია კიდევ შევხვდებით ისე საფირმო თვალის ჩაკვრა და კარების გაჯახუნება.
გოგონამ ხელი უხეშად ჩაიქნია და საშინლად გაბრაზდა.
-(ლიდია) კარგი მე ტაქს გამოვიძახებ და წავალ.
-(დამიანი) არა შენ ანნასთან დარჩები მე საქმეზე უნდა გავიდე და ა მინდა მარტო იყოს.
-(ლიდია) კარგი,გაუხარდა გოგონას და სამზარეულოსკენ გავიდა.
..........................................................................
-(ანნა) ამიხსენი ყველაფერი! გელოდები დამიან)
-(დამიანი) პრინცესავ გთხოვ კიდევ ერთი საღამო დამაცადე და აუცილბლად აგიხსნი.
-(ანნა) ვოცოდი რომ მაგას იტყოდი.გოგონამ ჯიუტად აქცია ზურგი
-(დაიანი) პირობას გაძლევ რომ აუცილბლად მოგიყვები ყველაფერს.ეხლა უნდა წავიდე.
-(ანნა) და სად მიდიხარ იმას მაინც არ მეტყვი?
.......................
-(ანნა) კარგი ხო კიდევ ერთი საღამო.თავისით მივხდა პასუხს,როცა დამიანის მრავლისმეტყველ სახეს შეხედა.
-(დამიანი) მიყვარხარ..ბიჭმა შუბლზე აკოცა დაგარეთ გავიდა.
-(ლიდია) როგორი თბილი გახდა..ლიდიამ წაიჩურჩულა სამზარეულოს ოთახიდან.
-(ანნა) მოვალ მეც მოგეხმარები...................



ბოდიში რომ დავაგვიანე,თან ეხლაც პატარა თავი დავდე,მაპატიეთ,უბრალოდ დრო არ მაქვს