ყოველი ბედნიერების უკან არის რაღაც ცუდის მოლოდინი... გგონია ბედნიერი ხარ, არაფერი მოხდება ისეთი რაც გავნებს... სიხარულით არ იცი რა ქნა... ყოველ წამს ცდილობ გამოხატა შენი სიყვარული იმ ადამიანის მიმართ რომელიც სიცოცხლეს გირჩევნია. ერთი არასწორი სიტყვა და ბრახ.. ყველაფერი დასრულებულია.... სწორედ იმ მომენტდი როცა ამ ყველაფერს ყველაზე ნაკლებად ელი... იმ მომენტში როცა გგონია რომ ყველაფერი ცუდი მორჩა და ეხლა კარგის დროა... სწორედ ამ კარგის დროს ხდება ყველაზე ცუდი რამ... არ ვიცი რისი მეშინოდა ესე ძალიან... ალექსანდრეს წრფელი გულით ვუყვარდი... მეც წრფელი გულით მიყვარდა, თუმცა იყო რაღაც რისიც მეშინოდა თუმცა რა იყო ეს რაღაც არ ვიცი.... შუაღამეს გამეღვიძა... ოთახში მიმოვიხედე ცარიელი იყო იქაურობა, არადა მახსოვდა ალექსანდრესთან ერთად დავიძინე... ხელის ფართხუნით მივაგენი ხალათს, შემოვიცვი და დერეფანში გავედი.. შუქი ყველგან ჩამქვრალი იყო... სამზარეულოში გავედი იმის იმედით რომ იქ მაინც დამხვდებოდა.. თუმცა ალექსანდრეს მაგივრად წერილი დამხვდა...
"მარიტა! სასწრაფოდ მომიწია თბილიში ჩასვლა დედა გახდა ძალიან ცუდად... რომ გაიღვიძებ დამირეკე და წამოვალ
ალექსანდრე"..
ოთახში შევვარდი და ეგრევე ტელეფონს დავწვდი.. ხელისკანკალით ავკრიფე ალექსანდრეს ნომერი თუმცა არ პასუხობდა... კიდე რამდენჯერმე ვცადე თუმცა ამაოდ... გიორგის ნომერი მოვძებნე ტელეფონში და დავურეკე... ველოდი ზუმერის გამაყრუებელ ხმას როდის შეცვლიდა გიორგი..
-ხო მარიტა..
-გიორგი კიდე კაი.. გამაგებიე რა ხდება?
-რას გულისხმობ?
-რა რას ვგულისხმობ? მანანა დეიდა როგორა?
-მანანას რა ჭირს რო?!
-გიორგი სად ხარ?
-სახლში რა იყო?
-არაფერი კარგი...
ალბათ სწორედ ეს იყო ის ცუდი ამბავი რაც ბედნიერებას მოსდევს...
ტყუილი.....
რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღება... არ ვიცი ალეწსანდრეს რაში დაჭირდა ეს...
ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა ალექსანდრე იყო...
-უკვე გღვიძავს პატარავ? ჯერ ხო ღამის ოთხი საათია...
-სად ხარ?
-სავადმყოფოში მარიტა რა გჭირს?
-ნამდვილად? უბრალოდ ვერ ვიტან რომ მატყუებენ...
-არ გატყუებ მარიტა სავადმყოფოში ვარ..
-გიორგი სადაა?
-გიორგიც აქაა რა იყო?
-მომაკითხე და წამომიყვანე თბილიში...
-აჩი მოდის უკვე ნახევარ საათში მანდ იქნება გარმზადე....
-კაი
ტელეფონი გავუთიშე თუ არა ოთახში ავვარდი და ჩაცმა დავიწყე და თან იმაზე ვფიქრობდი რომელმა მომატყუა ალექსანდრემ თუ გიორგიმ...
ზუსტად ნახევარ საათში თბილისისკენ მიმავალ გზას ვადექით....
ათასჯერ ვცადე საუბრის წამოწყება თუმცა იმდენი ჩუმად ყოფნა ვარჩიე... ბოლოს სიჩუმე აჩიმ დაარღვია..
-აუ დედას გაფიცებ რამ შეგაყვარა ის უჟმური?
-ალექსანდრეზე ამბობს?
-ხო.. აუ ისე ჩვენში დარჩეს მაგრა უყვარხარ... ძაან შეცვლილია... ვეღარ ვცნობ... ხო ბევრი გოგო ყავდა და იმენა ტვინს მიბურღავდა ნახევრად... ეხლა? რაც შენ შეუყვარდი ტვინი გაბურღა კი არა ერთ გაბურღულს ხელახლა ამატებს...
გულიანად გამეცინა აჩის ამ პირდაპირობაზე... მთელი გზა არ გაჩუმებულა.. სულ სიცილ ხარხარში ჩამიყვანა თბილისამდე.... ეგრევე საავადმყოფოში მივედით... ალექსანდრეს სკამზე ჩაძინებოდა გიორგი კი როგორც ყოველთვის ვიღაც გოგოს აბამდა...
07:30
ამ დროს წესით მეეცხრე სიზმარს უნდა ვხედავდე, ალექსანდრეს გამოეღვიძა.. ჩაშავაბეულ თვალებში წამებში გაჩნდა ის სიხარულის სხივი რომელიც ჩემმა დანახვამ გამოიწვია..
-მარიტა!!! - სკამიდან ადგა და ჩამეხუტა - როგორ მომენატრე.... ეს რამდენიმე საათი უშენოდ....
-კაი შე*ემა რა იყო ორი საათი დატოვე მარტო.. ეხლა აქაა საღ სალამათი...
-მოკეტე აჩი და გამოათრიე გიორგი იქიდან... მეხუთე გოგოა იმის მერე რაც წახვედი...
-რამ გაამწარა ეს ჩე*ისა დამიტოვოს ცოტა...
ამაზე მხოლოდ თავში წამორტყმა დაიმსახურა, რასაც ალექსანდრემ ლაითი უწოდა...
-როგორაა?
-უკეთ.. თუმცა რამდენიმე დღე მაინც უნდა დარჩეს სავადმყოფოში და სახლშიც არ უნდა გადაიტვირთოს...
-რა პრობლემაა მოვალ და დაგეხმარები ხოლმე..
ჩამეხუტა და კიდე დიდხანს ვიქნებოდით ესე, რომ არა ჩემი შეწუხებული ხმა...
-ალექსანდრე გავიგუდე გამიშვი...
-უი მაპატიე.. ხელები შემიშვა და თვალებში ჩამხედა.. -ისეთი სახე გაქვს გეგონება რაღაცის თქმა უნდს და ეშინიაო..
-ნუ მთლად ეგრეც არაა მაგრამ რაღაცის თქმა მინდა...
ჩემებთან უნდა წავიდე ელენიკო უნდა ვნახო...
-წადი მერე... გავაფრთხილებ იმათ და მანქანით გაგიყვან..
-არა იყოს უნდა გავასეირნკ მაინც იქ 6 არ ვარ...
-ხოდა უკეთესი, ცოტახანი გამოვალ მეც ჰაერზე...
-ჰაერისთვის გამოხვალ თუ...
-აბა რა გგონია მარტო გაგიშვებ?
-კაი მიდი დროზე ქენი და წავიდეთ...
ორ წუთში უკან კმაყოფილი სახით დაბრუნდა ხელი გადამხვია და გასასვლელისკენ წავედით....
მანქანისკენ წავედი, როცა ალექსამდრემ ხელი დამიჭირა და გასასვლელისკენ მიბიძგა...
-მანქანა?
-ფეხით.. უნდა ავინაზღაურო ის რამდენიმე საათი რაც უშენოდ გავატარე....
-დებილი ხარ რა...
-წესიერად გოგო...
გაბუტვის ნიშნად ენა გამოვუყავი და ნაბიჯს ავუჩქარე... აჩქარებული ნაბიჯი უცებ სირბილში გადაიზარდა.. მალევე კი ჰაერში აღმოვჩნდი.. მთელ ქუჩაში ჩემი კივილი ისმოდა.. რამდენიმე შენიშვნაც მივიღეთ გამვლელებისგაბ და ადგილობრივი მაცხოვრებლებისგან..
-ალექსანდრე დამსვიიი!!! დამსვი ალექსანდეეე!!!!
სადარბაზოსთან მალევე მივედით... ფეხები მიკანკალებდა ისე ვნერვიულობდი.. გამხნევების ნიშნად ალექსანდრემ ხელი ხელზე მომიჭირა და დამაიმედებლად ჩამხედა თვალებში.. კარებზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გამიღებდნენ კარებს... დაძაბუკ ყურთასმენას მაშინვე მოხვდა სასიამოვნოდ ელენიკოს ტიტინი..
კარები მაკამ გააღო, ისევ ისეთი უჟმური სახით იდგა..
ელენიკო გამოიქცა და ფეხებზე შემომეხვია
-მალიტა!! ლოგილ მომენატლეეე...
-მეც ჩემო გოგო მიდი ჩაიცვი სასეირნოდ უნდა გაგიყვანო...
ერთი ტაში შემოსცხო და ოთახში გავარდა..
მაკას მივუბრუნდი.. ისევ ისეთი სახით იდგა და იყურებოდა..
-რა ხდება იქნებ გამაგებინო?
არც შერცხვა ისე დაიწყო ლაპარაკი და თვალებით ალექსანდრეზე მანიშნა..
-რას ნიშნავს რა ხდება?
- ეს ვინ არი?
ისე უტიფრად ლაპარაკობდა ალექსანდრეზე, ნერვები მომეშალა..
-შეყვარებული..
-რა დროს შენი შეყვარებულია?! უნდა ისწავლო...
-რა უნდა ვქნა? ვისწავლო? როცა უნდა მესწავლა ლოთ მამაჩემს გადაყევი და ჩემთვის არ გეცალა... სკოლისთვის თავი დამანებებინე.. მერე ელენიკო გააჩინე და გასაზრდელად მე მომიგდე... 17 წლის ასაკში უკვე ისეთ რაღაცეებს ვაკეთებდი და ვაკეთებ რასაც შენ 30 წლის ასაკშიც ვერ აკეთებდი... სახლიდან წამოგიყვანე იმის გამო რომ მამაჩემის ყვირილი და ჩხუბი არ აგეტანა.. სამსახური დავიწყე იმის გამო რომ ბინის ქირა გადამეხადა... ქალმა სამსახურიდან ადრე გამომიშვა დედა მონატრებულო გეყოლება და ნახეო და ორშაბათს უკან დაბრუნდიო - ბოლო სიტყვებზე ალექსანდრსს თვალები გადმოუვარდა, მივხვდი რაშიც იყო საქმე- მოვედი სახლში და დეიდა მეუბნება უკან დაბრუნდაო...
მოვდივარ აქ და მომღიმარი სახით მხვდები ვითომც არაფერი მომხდარა... და ბედავ კიდე და ალექსანდრეზდ მეუბნები ვინ არის?
ის ადამიანია რომელმაც თავის თავის წინ ჩემი თავი დააყენა.. შენგან განსხვავებით ეგოისტი არაა..
ამის თქმა და სახეზე საშინელი წვა ვიგრძენი...
ალექსნდრე რომელიც ამ ხნის განმავლობაში ცდილობდა ელენიკო გაერთო, თავი ვეღარ შეიკავა და ფეხზე წამოიჭრა... დამშვიდების ნიშნად ხელი ავუწიე, ცრემლი მოვიწმინდე და ბოლო სიტყვა ვუთხარი, რომელიც მთელი ზიზღით წარმოვთქვი
-არსდროს!!! არასდროს არ გაბედო და არ დამიძახო შვილო.... საერთოდ ჩემი არსებობაც დაივიწყე, ჩათვალე რომ ელენიკოს სანახავად ჩათვალე, რომ ვიღაც შორეული ნათესავი მოდის..
მეზიზღები... შენნაირებს დედა არ უნდა ერქვათ!!!!!
კარები მთელიძალით გამოვიჯახუნე და იქვე კიბეზე ჩამოვჯექი...