დამიანი ნაცრისფერ მერსედესში იჯდა და ედვარდთან მიდოდა,ცოტა ფანჯარა ჰქონდა ჩაწეული თითქოს ცხელოდა,ფიქრებში გართული ძლიერად აჭერდა გაზზს და წარა-მარა ტელეფონს უყურებდა,თითქოს მნიშველოვან ზარს ელოდა,ბოლოს დაიღალა ამდენი ყურებით და გამორთო ტელეფონი.
მივიდა მიყრუელბულ და მიტოვებულ შენობაში,ათვალიერ-ჩაათვალიერა იქაურობა და მანქანის კარები ფრთხილად გახსნა,ერთხანს გაჩერდა და ისევ შემოტირიალდა,მანქანის ეგრეთ წოდებული ბარდაჩოკი გამოხსნა და იქიდან წვირალად გამოთლილი ვერცხლისფერი ისარი ამოიღო და ჩაიდო უკანა ჯიბეში.ეხლა კი ნამდვილად გადავიდა მანქანიდან და შენობაში შესვლა დაიწყო.ყავისფრი ხის დანგრეული კარი იყო და ის შეხსნა ჭრაჭუნით .როგორც კი შევიდა დაინახა ედვარდი როგორ იჯდა სავარძელში და ვიღაც ახალგაზრდა გოგონას სისხლს სვავდა.
-(ედვარდი) შენ რა პუნქტუალური ყოფილხარ?ჩაიცინა ბიჭმა და გოგონა იქით გადაისროლა.
-(დამიანი) მხოლოდ 10 წუთი გაქვს იმისთვის რომ ამიხნა რა გინდა ჩვენგან.
-(ედვარდი) ეს 10 წუთში არ ჩაეტევა მაგრამ როგორმე მოვახერხებ.
დამიანს ნერვები ეშლებოდა მის ცინიკურ ქმედებებზე.
-(ედვარდი) მანამდე მოდი დაჯექი,კარგი სისხლით გაგიმასწპინძლდები,სტუმართმოყვარე ვარ ძალიან.
დამინმა ვეღარ მოითმინა,ბიჭს მივარდა და ყელში ეცა.
-(ედვარდი) რატომ ჩქარობ?ედვარდმა გულმკერდში მიარტყა ხელი და დამიანი იქით გაისროლა.
დამიანი წამოდგა,ჯიბიდან ისარი ამოიღო და დააპირა გულში გაეყარა,მაგრამ ედვარდმა დაასწრო და თავისივე ისარი მუცელში გაუყარა დამიანს.
ბიჭი მოიკეცა და მუხლებით დავარდა ძირს.
-(ედვარდი) როგორ მსიამოვნებს შენს სახეზე,ტკივილს და ტანჯვას რომ ვხედავ.
-(ედვარდი) აქამდე ტკივილს ანნას სიყვარულით და ოჯახით გაყენებდი,როგორ მსიამოვნებდა ანნა რომ იტანჯებოდა თავისი ოჯახით და შენ კიდევ ორმაგად გტკიოდა ყველაფერი.
-(ედვარიდ) ანნას დედას მე შთავაგონებდი რომ გაემწარებინა თავისი ქალიშვილი.
-(დამაინი) შე ნაბ***ვარო.ბიჭი შეეცადა წამოდგომას მაგრამ ეხლა უფრო მაგრად გაუყარა ისარი მუცელში და ისიც ძირს დავარდა.
-(ედვარდი) ეხლა კი სამუდამო ტანჯვას გპირდები,საოცნებოდ მხოლოდ სიკვდილი დაგრჩება.
-(დამიანი) რატომ აკეთებ ამმას?ძირს დაგდებლმა დამიანმა სიმწრით წარმოსთქვა სიტყვები.
-(ედვარდი) იცი რა ძნელია სკოლაში რომ გჩაგრავენ და უპატრონოს გეძახიან,იცი რა ძნელია შენს კლასელებს მამიკოები მანქანით რომ აკითხავენ და შენ კიდევ ფეხით რომ წახვიდე ტუფლები გაგიცვდება და მეორეს ვეღარ იყიდი.როცა საკუთარი ბალიშიც არ გაქვს რომ ზედ იტირო.დღე და ღამე მუშაობ რომ საჭმლის ფული გქონდეს და მეორე დილას სკოლაში თვალებ დასიებული რომ მიდიხარ და ყველა თავზე ხელს რომ გირტყავს?
ედვარდი ყვიროდა და მუშტებს კრავდა.
-(ედვარდი) მე ის ვარ,ვისაც დედა გარდაეცვალა და მამამ კი უბრალოდ მიატოვა.მე ედვარდ ვათსონი ვარ, ადამიანი ჯეისონის და უკვე ვამპირი დამიანის შვილი.
-(დამიანი) არა არარსებობს შენ ხომ მოკვდი! დამიანი ფეხზე წამოდგა და ედვარს შეხედა თვალებში.
-(დამიანი) მე ჯეისონ-დამიანი ვარ მაგრამ შენ არ ხარ ჩემი შვილი ის მოკვდა,გაიგე?ის მოკვდა.ბიჭი მივარდა ედვარდს და მაისურის საყელოზე ეჯაჯგურებოდა.
-(ედვარდი) თავს ნუ მაჩვნებთ თითქოს არ იცოდი რომ ცოცხალი ვიყავი,თითქოს არ იცოდი რომ მაიკლიმ გადამარჩინა და ამომიყვანა იმ წუმპედან.
დამიანი შოკრიებული უყურებდა ედვარდს და ცრემლები მოსდიოდა თავისით.გრძნობდა როგორ უფანცქალებდა გული.
-(ედვარდი) დედაჩემი,კაროლინაც ალბათ შენ მოკალი.ბიჭი ყვიროდა და ყელზე ძარღვები ეჭიმებოდა.
-(დამიანი) არა,გეფიცები არ ვიცოდი რომ ცოცხალი იყავი,დიდიხნის წინ მაიკლმა მითხრა რომ შენ გარდაიცვალე და შენი ფერფლი მომცა რომელსაც დღემდე ვინახავ.ბიჭი ტიროდა და ხმაც რაღაც უსუსტდებოდა.
-(ედვარდი) კარგი რა,არ გინდა ეს ტყუილით გაჟღენთილი სიტყვები.
-(დამიანი) დედაშენი არ მომიკლავს,მან შენზე უარი თქვა და წავიდა.
-(ედვარდი) ნუ მატყუებ! ედვარდი გამგელდა და ეხლა დამიანი დაიჭირა საყელოთი.
-(დამიანი) ვინ გითხრა რომ მე მოვკალი?
-(ედვარდი) მაიკლმა და არ გაბედო და არაფერში დაადანაშაულო,მან მაჩუქა ეს სიცოცხლე და დამაძლევინა ბევრი დაბრკოლება,მას რომ არ მოვექციე ვამპირად,ვერ გავიგებდი როგორია შურსძიება.
-(დამიანი) დამიჯერე ედვარდ, ის გიყენებდა წლების მანძილზე, ის ვერ მიტანს, რადგან მას კაროლინა წავართვი,ჩემზე შურის საძიებლად გამოგიყენა და გამოუვიდა კიდეც.
-(ედვარდი) გაჩუმდი,არ მინდა შენი მოსმენა წადი აქედან სანამ რამე დაგიშავე
-(დამიანი) არ წავალ,შენთან დავრჩები.
-(ედვარდი) არ მჭირდება შენი ყალბი სიტყვები და სინანული,წადი აქედან.
ედვარდმა ისევ გაჰკრა ხელი და კარებისკენ გაისროლა.როდესაც წამოდგა ედვარდი გამქრალიყო უკვე.
-(დამიანი) შვილო! დაიკივლა ბიჭმა და კარებს ფეხი გაუქანა.
.............................................................................................
ბორძიკით გამოვიდა გარეთ და მანქანაში ჩაჯდა,კარები ისე მოაჯახუნა მანქანა ორი წუთი ყირაობდა.პედალს ფეხი მიაჭირა და გავარდა.
გზაში ათას რამეზე ფიქრობდა,სინანული ქეჯნიდა,უნდოდა ეხლა მიწა გასკდომოდა,ეს ხომ დაუჯერებელი იყო,დამიანი და მამა?ეს როგორ უნდა აეხსნა ანნასთვის? არც კი იცოდა რა რეაქცია ექნებოდა მასს..მალევე მივიდა სახლში და არ გაუჩერებელი მანქანიდან ეგრევე ისკუპა და სახლში შევარდა.
-(დამიანი) ანნა!
ხმას არავინ სცემდა ბიჭს,გაიხედა აქეთ-იქით და ანნას ოთახისკენ დაიწყო სწრაფად ასვლა.
-(დამიანი) ანნა!!!
გოგონას დასძინებოდა ლოგინში,ლიდია კი უკვე წასულიყო სახლში.ტკბილად ეძინა ანნას,ორ ბალიშზე ედო თავი და საბანი წელამდე ჰქონდა გადაფარებული.ბიჭი მივიდა მის საწოლთან და თვითონაც წამოუწვა საწოლზე,თმებზე ხელი გადაუსვა და შუბლზე აკოცა.
-(დამიანი) ჩემო პრინცესავ,როგორ მინდა ჩვეულებრვი ოჯახი გვქონდეს,ჩვენი შვილები ეზოში დარბოდნენ და ყოველ დღესასწაულზე ჩვენს მშობლებთან ერთად მოვგზაურობდეთ.
გოგონას უგონოდ ეძინა რეაგირება არაფერზე ჰქონდა,დამიანი რატომღაც დაეჭვდდა და გოგონას დაუპირა გაღვიძება.
-(დამიანი) პატარავ გაიღვიძე! თავი წამოაწვინა ბიჭმა და აჯანჯღარებდა.
გოგონა მაინც არ იღვიძებდა.ბიჭმა პულსი გაუსინჯა და გული ძალიან ნელა უცემდა,თითქოს მალე გაჩერებას აპირებსო.
დამიანმა ყვითელი ფერი მიიღო და ტუჩებიც აუკანკალდა,სასწრაფოდ მანქანში ჩასვა და საავადმყოფოში წაიყვანა.
................................................................................
დამიანი გიჟივით მიარბენინებდა საავადმყოფოს დერეფანში და შველას ითხოვდა.
-(დამიანი) ექიმო,გთხოვთ დამეხმარეთ,უგონო მდგომარეობაშია..
ექიმმა დახედა გოგონას და შეიცხაადდა.
-(ექიმი) ეს ხომ ანნა?რა დაემართა?მოდი შემოიყვანე პალატაში.
ბიჭმა შეიყვანა პალატაში და დააწვინა.
-(ექიმი) ჩემი შვილის კლასელია ანნა..ყველაფერს გავაკეთებ რაც საჭირო იქნება,შენ გარეთ დამელოდე..
დამიანი გოგონას უყურებდა და იძულებით გადიოდა გარეთ,იქვე მდგომ სკამზე ჩამოჯდა და თავზე ხელი წაიშინა.
..........................................................................................
ექიმი ქალი გამოვიდა პალატიდან და დამიანს მიაშტერდა..
-(დამიანი) ექიმო როგორ არის ანნა?
-(ქემი) სულ რაღაც კიდევ წამები რომ დაგეგვიანა მოკვდებოდა,გული უკვე წყვეტტდა მუშაობას.
-(დამიანი) რის გამო მოხდა?
-(ანნა) რაღაც საწამლავი ჰქონდა დალეული რომელიც ჯერ ვერ გავიგეთ..
დამიანმა ისევ ხელი წაიშინა თავზე და აქეთ-იქით დაიწყო სიარული.
-(ექიმი) დაწყნარდით ის უკვე კარგად არის შეიგიძლია შეხვიდე პალატაში დ ნახო..
ბიჭი ფეთიანივით ეცეა პალატის კარებს და შევარდა ოთახში..
-(ანნა) დამიან!
-(დამიანი) როგორ ხარ პრნცესავ?დამიანმა კვლავ შუბლზე აკოცა.
-(ანნა) კარგად ვარ,რა მოხდა?
-(დამიანი) მე რომ წავედი რამე დალიე?
-(ანნა) არა,ლიდია გავაცილე,მერე ძილი მომერია და დავწექი,მეტი არაფერი მახსოვს..
-(ანნა) რა მოხდა დამიან?
-(დამიანი) ექიმმა მითხრა რომ რაღაც საწამლავი გქონდა დალეული..
-(ანნა) არაფერი დამილევია..
-(დამიანი) შენ არაა..დამიანმა ჩაიბურტუნა და ჩაფიქრდა.
-(დამიანი) მიდი ჩაიცი და წავიდეთ სახლში.
ამ დროს ექიმი შემოვიდა და გაიგონა დამიანსი სიტყვები.
-(ექიმი) ვიცი რომ სახლში გეჩქარებათ,მაგრამ ვერ გამოვწერ ნათესავის ან მშობლის ხელმოწერის გარეშე.
-(დამიანი) ჩვენ შეყვარებულები ვართ..დამიანმა ანნას გახედა,ხელი ჩასჭიდა და თამამად თქვა.
-(ექიმი) როგორც ვიცი ქორწინებაში არ იმყოფებით,ამიტომ ოფიციალურად შენ არავინ ითველბი მისთვის.
გაბრაზებულმა ბიჭმა ცოტა გვერდით გაიყვანა მიაშტერდა ექიმს და თვალი-თვალში გაუყარა.
-(დამიანი) თქვენ ფიქრობთ რომ ხანდახნ გამონაკლისები უნდა დაიშვას,მითუმეტეს ანნას იცნობთ.
ქალმა გაიღიმა და საუბარი დაიყოწო.
-(ექიმი) იცი რაა? ვფიქრობ ხანდახან გამონაკლისები უნდა დაუშვათ,მითუმეტეს ანნან ვიცნობ.ქალს ღიმილი არ მოშორებია სახიდან.
ანნამ წარბი აწია გაუკვირდა ამ ქალის ასეთი ცვლილება.
-(დამიანი) წავედით!
-(ანნა) ჯერ არ ჩამიცვია.
-(დამიანი) არ არის საჭირო.ბიჭმა ხელში აიყვანა და იმავე ტანსაცმით წაიყვანა.