შენ მე უნდა მეკუთვნოდე.მე უნდა მეხებოდე.მე უნდა...
-მე შენი საყვარელი არასოდეს არ გავხდები,იმედია ცხოვრებაში შევხვდები ისეთ ადამიანს რომელსაც ვეყვარები,შევქმნი ისეთ ოჯახს ტომელზეც მთელი სიცოცხლე ვოცნებობდი.ვიქნები მზრუნველი დედა და საყვარელი ქალი ჩემი მეოღლისთვის.
-და გეყვარები მე არა?
(ჯანდაბა!იცის,ჰო ზუსტად იცის რომ მიყვარს.ამიტომ გონია რომ მისი საყვარელი გავხდები?არა მე თავმოყვარეობა მაქვს ეს არასოდეს არ მოხდება.)aსეთ ოჯახზე ოცნებობ სანდრა?
-გაჩუმდი.რაუფლებით მელაპარაკები ჩემს ოცნებებზე!დიახ მე ოჯახზე ვოცნებობ და არა სექსზე.შენგან განსხვავებით მე ბილწი აზრები არ გამაჩნია.(განერვიულებული ვცდილობ შედარებით დაბალ ხმაზე ველაპარაკო.მაგრამ რამდენად გამომდის არ ვიცი.)იღიმის და სახეზე თითს მისრიალებს.
-ვიცი.ვიცი რომ ბილწი აზრები არ გაგაჩნია.ვიცი რკმ ძალიან სუფთა და სათნო ადამიანიხარ.ამიტომ ვერ გცილდები და ამიტომაც არ მინდა შენს გვერდით დგომა სანდრა.მაგრამ თუ ჩემი გახდები...გულს არ გატკენ და ვეცდები გაგაბედნიერო...
-სადამდე.იქამდე სანამ არ მოგბეზრდები?და ეს ხვალვე რომ მოხდეს?გულს კიარ მატკენ დამიფლითავ!
ჩემი სიტყვების გადამკიდე ხმას ვეღარ იღებს ისეთი უნამუსოც არ ყოფილა როგორსაც ველოდი ჩემს დარწმუნებას ვეღა აგრძელებს რადგან ვერაფერ ვერ მთავაზობს.
-კარგი მაშინ წადი...ჩემგან თავი შორს დაიჭირე რადგან მე არ მინდა რომ გატკინო...
არ ვიცი ბილო ფრაზებს როგორ ამთავრებს იქვე მდგარ ტაქსიში ვჯდები და სახლში მივდივარ.რავქნა როგორ დავივიწყო?ვიცი რომ ტანჯვა არ ამცდება.მზად ვარ ტანჯვას გავუძლო ოღონდ დავივიწყო სამუდამოდ.დასაწყისისთვის ჩემს ცრემლებს ვერევი და არ ვტირი თუმცა ამდენი ცრემლის შეკავებით ცხვირის ნესტოები მეწვის.გავუძლებ უარესებისთვისაც გამიძლია.-უარესებისთვიის?რისთვის სანდრა?!.ჰო უარესებისთვის.შიმშილისთვის,უაზროდ და უმიზეზოდ რომ მსჯიდნენ მაგისთვის.დედამ და მამამ ტომ მიმაყოვეს იმისთვის მარტოობისთვის და შისისთვისაც გამიძლია.მკაცრად ვახსენებ ჩემს ქვეცნობიერს და ამაყად ვდგავარ რომ ვაჯობე.ის არ ეგუება და ირონიულად ამაზრზენად მიყურებს-სიყვატულს ვერ გაუძლებ.ის ხომ არასოდეს არ გამოგიცდია არა...ჯანდაბა რაუნდა?შენ რაღას მაწვალებ?გუშინ ხომ მამხნევებდი განა ასე ძნელი იყო?!წადი შენც წადი ჯანდაბაში წადით შენც და დიტოც!ცრემლებს ვეღარ ვიკავებ და გაღიზიანებული ვყვირი.თუმცა ყოველივე ამას მაშინ ვაანალიზებ როცა ტელეფონის ხმა მესმის და ფიქრებიდან ვერკვევი.ისე ვპასუხობ არც ვაკვირდები ეკრანს.
-გისმენთ!
-სანდრა შენ რა ტირი!(Mკაცრად ჩამყვირის დიტოს ხმა)
-არა არ ვტირი.და არც შენთან ლაპარაკი არ მინდა.
-ტირი!რატომ არ გინდა ლაპარაკი.
-გამაფრთხილეს რომ შენგან თავი შორს დამეჭირა...რა დაგავიჭყდა?
-ჩემს ლაპარაკს ყურადღება არ მიაქციო...ამ ბოლოს ძალიან ბევრ სისულელეებს ვროშავ.
-მე მგონი სისულელეებს არ როშავ და ზუსტად მითხარი რომ თავი შენგან შორს უნდა მეჭიტოს.
-მერე შეძლებ?...სანდრა თუ მეტყვი რომ შეძლებ და თავს ჩემგან შორს დაიჭერ...აღარ...არასდროს არ მოვალ შენს სიახლოვეს.ოღონდ გულახდილად მითხარი.
ვერ ვხვდები რატომ იქცევა ასე?ჯერ ერთს ამბობს მერე მეორეს.უნდა შევძლო ფიახაც შევძლებ.
-ვერ ვხვდები დიტო...ჯერ მეუბნევი თავი შორს დაიჭირეო,მერე მეუბნევი სისულელეებს ვტოშავო,მერე მეუბნევი შენთან სე...არ ვიცი ძალიან მაბნევ.რა გინდა ჩემგან ბოლოს გამარკვიე.
-მეც სწორრდ მაგის გასარკვევად ვარ აქ...შეძლებ და გამეცლები?შეძლებ და უჩემოდ ცხოვრებას გააგრძელებ?
მოვატყუო?მაგრამ მე მინდა რომ თავი დავანებო,რამდენად შევძლებ ეგ არ ვიცი მაგრამ ამის დიდი სურვილი მაქვს.
-სანდრა!შეძლებ?
-მმმ...მე..მე დიახ....შევძლებ!
მის ჩაცინებას უფრო ვგრძნობ ვიდრე მესმის.
-შენ ტყუილი არ გეხერხება...ხომ იცი რომ შესანიშნავად გიცნობ ისევე როგორც შენ!
-კი მაგრამ ამის დიდი სურვილი მაქვს.ამას ვერ ხვდები?შენხომ კარგათ მიცნობ?
-კი.ვხვდები მაგრამ იმასაც ვხვდები რომ ეს შენ არ გამოგივა.
-ჯანდაბა!რატომ!რატომ არ მანებებ თავს?რაგინდა ჩემგან?!(ბოლო ხმამდე ვუღრიალებ ყურმილში და ცრემლებს ვეღარ ბიკავებ.მაგრამ მიხარია რომ ვერ მხედავს.ვერ ხედავს ჩემს დამფრთხალ გამომეტყველებას)
-არ ვიცი სწორედ მაგის გასარკვევად ვარ აქ...აქ ვარ!კარი გამიღე.
რაა?!აქაა?!ჩემი სახლის...კარებთანაა?!არა მატყუებს აშკარად მატყუებს...გამწარებული გავრბივარ კა ვაღებ კარებს.ჰო აქაა,ისევ თავდაჟერებული დგას მხარით კედელზეა მიყრდნობილი და მიღიმის.თუმცა სევდიანად.არანანაირი იტონიაა არაა ამ ღიმილში.ზალა გამოცლილი ზურგით კედელს ვეჯახები და ვეშვები ძირს.
-არა!შენ აქ არ ხარ აქ არ ხარ...წადი რა.გთცოვ წადი...
კარარებს ხურავს.ჩემთან ახლოს მუხლებზე ეცემა,თავს მაწევინებს.
-აქ ვარ.შენთან ვარ.ვერც მე ვერ გშორდები.ვერც მე ვერ გამიძლია უშენოდ.
-არა შენ მარტო...ჩემთან მარტო სექსის გამო ხარ.
-ჰო სექსის გამო ვარ...მაგრამ მარტო მაგის გამო არ შეიძლება ასე ძაან მინდოდე,მარტო მაგის გამო არ შეიძლება ვერ Gშორდებოდე.
-წადი...გთხოვ...წადი...
თმაზე ხელებს მავლებს და მკოცნის.ოჰ!როგორ მიყვარს როგორ შევძლებ...არა ვერ შევძლებ.იქნებ დავთანხმდე?არ ვიცი მაგრამ ახლა მის შეწინააღმდეგებას არ ვაპირებ.და მეც ხარბათ ვკოცნი.თუმცა ნაზად კოცნა მგონი არც ვიცი ან იქნებ ნაზად ვკოცნი.კოცნა მან მასწავლა და ზუსტად ისე ვკოცნი როგორც ის.ცრემლებს ვერ ვიკავებ და ღაპაღუპით მომდის.მის ლოყებსაც ვასველებ.ჩერდება და ტუჩებზე მეჩურჩულება
-გთხოვ...გახდი ჩემი.ვერ გშორდები,სულ შენს სავსზე მკერდზე ვფიქრობ.მინდა ეს ტუჩები სულ მე მეკუთვნოდეს და ვკოცნიდე.ეს სევდიანი თვალები მარტო მე მიყურებდნენ.შენ არავისთბის არ მემეტები...არც ვასილისთვის...არც ჩემთვის...არავისთვის...
ცხვირის წვერით ჩემს ცხვირს ეთამაშება.რა უბედური სახეაქვს რა უმწეოა.ახლა ამ წამს ძალიან საცოდავია.თითქოს დაპატარავდა მობუზული განადგურებული მიყურებს თვალებში.მინდა მაგრად ჩავეხუტო.მინდა და ისე მაგრად ვიკრავ გულში სუნთქვა ეკვრის.
ოხრავს.თიტქოს გამბედაობას იკრეფს.რამდენიმე წამი არც კი სუნთქავს.მერე მცილდება და ჩემს თავს ხელებში იქცევს და მიკოცნის.თვალებს.ცხვირს ლოყებს.ბოლოს ტუჩებზე გადადის და გაგიჟებული მკოცნის,ჯერ ერთ მერე მეორე ბაგეს.ჩემს ტუჩებთან ოხრავს და ნელნელა მაწვება ზევიდან.მეთლაზის სიცივეს მთელს ზურგზე ვგრძნობ.მაგრამ გულ მკერდზე მის სიმხურვალეს გადავყავარ ჭკუდან.მსიამოვნებს სიმხურვალე თან მწვავს...მეთლახის სიცივე თითქოს მანეიტრალებს.
-მინდიხარ.ახლავე და აქვე...მაგიჟებ სანდრა...მინდიხარ...
უკვე ვნება არეული ბუტბუტებს და მაისურს ნელნელა მიწევს ზევით.ჩემს მუცელზე მის ცხრლ ხელს ვგრძნობ და ვკრთები.



შეცდობებისთვის მომიტევეთ.მობილურით ვტვირთავ და გრევე ვდებ.