დილას მზის სხივებმა გამაღვიძეს რომელიც ჩემს ოთახში უხამსად იჭყიტებოდნენ, აქამდე მოყვარდა ასე გაღვიძება თუმცა ახლა,ახლა აღარ მომეწონა და გამაღიზიანებლად მომხვდა ეს მოვლენა თვალში. დილის სისპეტაკე ჩემთვის აღარაფერს წარმოადგენდა არც მიკვირს ახლა ჩემთვის ყველაფერი კარგი რაც თვეების განმავლობაში ღიმილს მგვრიდა გაუფერულდა. იმ ყველაფრის მერე რაც მოხვდა გათენება აღარ მინდოდა, მსურდა სულ უკუნითი სიბნელე ყოფილიყო რომ არ დამენახა ეშმაკის თვალები. ამ ყველაფრის გამო მთელი გრძნობები ისე მომაწვა გულზე მეგონა ფეთქვას შეწყვეტდა, მაგრამ მაინც იბრძოდა იმ ადამიანების გამო ვინც მიყვარდა, ამ ყველაფერს დაერთო საშინელი თავის ტკივილი რაც უფრო ამძაფრებდა უბედურების შეგრძნებას.
-გოგონა ადექი სკოლაში დაგაგვიანდება.ყურში დემეტრეს მზრუნველი ხმა მომწვდა და გულში სითბოს ნაპერწკალმა გაიელვა, მე ისე ვიყავი ემოციებისგან დაცლილი თავი ბალიშის ქვეშ შევყავი.-ელისაბედდ გღვიძავს?.ისევ დემეტრეს ხმა გავიგე თან კი ნაბიჯების,შემდეგ კი ვიგრძენი როგორ ჩაიღუნა საწოლის მარჯვენა მხარე და ცოტა შევიშმუშნე.
-აუ გთხოვვ.მუდარის ხმით მივუგე დემეტრეს ბალიშის ქვემოდან.
-რას მთხოვ?.დემეს ისეთი გაოცებული ხმა ქონდა სახე რომ დამენახა ალბათ ჩავბჟირდებოდი.
-დღეს დავრჩები რა არ მინდა სკოლაში წასვლა.თავი ბალიშიდან ძლივს ავწიე და დემეს შევხედე.
-ჰაჰაჰაა რას გავხარ გოგო მიდი სარკეში ჩაიხედე.როდესაც დემემ ჩემი სახე დაინახა გულიანად გადაიხარხარა მაგრამ ეს გულიანად კი არა მთელი სიველურე ჩააქსოვა და ცოტა შემეშინდა.
-ოე მახინჯო მე რას მეუბნები.ნიშნისმოგებით ვუთხარი და ცალი წარბი ავუწიე.
-ნუ კაი ეხლა ადექი, მიდი მიდი ჩემო გოგო.დემემ აწეწილი თმა გამისწორა და კიდევ ველურულად გადაიხარხარა.
-აუ დემე გთხოვ თავი ძალიან მტკივა და დავრჩები.კოპები შევკარი და ისეთი საწყალი თვალებით გადავხედე ბიჭს სახე შეეცვალა.
-რატო ჩემო საყვარელო, როგორ შეიძლება შენსავით ლამაზ გოგოს თავი სტკიოდეს.დემემ თავზე მაკოცა და გულში ჩამეხუტა.
-დავრჩე?.საწყლად ვკითხე და მის მკლავებში გავიტრუნე.
-კარგი დარჩი.მანაც სასურველი პასუხი მითხრა და ცხვირი ლოყაზე გამიხახუნა.
-კარგი მაშინ მარის დავურეკავ, ანდაც შენ დაურეკე რაა მერე თავს უფრო ამატკიებს რატო არ მოდიხარო.(ელისაბედი)
-კარგი მე დავრეკავ.(დემე)
-მადლობა(ელისაბედი)
-რა მადლობა ჩემო გოგო, კარგი ახლა წავედი და საღამოს მოვალ.დემე ერთი კარგად ჩამეხუტა და შემდეგ გასასვლელისკენ წავიდა.
-დემე წარმატებები.სიტყვა უკან მივაწიე და შეძლებისდაგვარად გავიღიმე.
-მადლობა ჩემო ერთადერთო.მანაც თბილად გამიღიმა და კარი მოხურა.
მეც მეტი რა მეკეთებინა ბალიშზე კარგად მოვათავსე ჩემი გაპუწული თავი და ძილი შევიბრუნე. რომ გამეღვიძა საათის ციფერბლატი 1 საათს აჩვენებდა, მეც ავდექი მოვემზადე და სამზარეულოში ჩავედი, ნუ რათქმაუნდა ეშმაკის მოციქული სკოლაში იქნებოდა ამის გამო კი ნარნარით დავაბიჟებდი ოთახებში. სამზარეულოში შესულმა ყავა გავიკეთე და სკამზე მოვთავსდი შემდეგ კი მარის დავურეკე.
-ელისაბედ რატო არ მოხვედი?.მარისგან არანაირი გისმენ ან ალო პირდაპირ რატომ არ მოხვედი გავიგონე და თვალები ვჭყიტე.
-რავი თავი მტკივა და თან საშინელ ხასიათზე ვარ.. ოხვრით ჩავილაპარაკე და თავი გადავატრიალე.
-რატო გოგო რამოხვდა?.მარის ხმის გაგონებისას მეგონნა აპოკალიფსი ახლოვდებოდა ისეთი შეშინებული ტონით მესაუბრებოდა.
-გაკვეთილების მერე მოდით გოგოები და მოგიყვებით ყველაფერს.დამაიმედებლად ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე.
საუბრის დასრულების შემდეგ მისაღებ ოთახში გავედი და მდივანზე ჩავესვენე ტელევიზორი დაბალ ხმაზე ჩავრთე და ყავის სმა განნვაგრძე. უცებ ფეხის ხმა მისწვად ყურთა სმენას და დავინახე როგორ ჩამოვიდა დანიელი კიბეებიდან შემდეგ კი ჩემთან ახლოს დაჯდა.“ღმერთო ეს სკოლაში არ უნდა ყოფილიყო? „ ჩემს თავს ვკითხე და ფეხზე წამოვდექი შემდეგ კი წასვლა დავაპირე როცა ხელზე დანიელის გაყინუმა თითებმა დაიწყეს მოჭერა.
-ხელი გამიშვი.გაღიზიანებულმა ვუთხარი და ხელის განთავისუფლება ვცადე.
-უნდა ვილაპარაკოთ.მისმა მშვიდმა ტონმა თითქოს დამაბნია მაგრამ მალე მოვედი ჭკუაზე.
-არა!.კატეგორიული უარი ვუთხარი და ხელის განთავისუფლებას ვაგრძელებდი.
-რაღაც უნდა გითხრა.ისევ მისი მკაცრი და მშვიდი ბარიტონი გაისმა.
-რა?.ინტერესით მივანათე მწვანე თვალები და ღრმად სუნთქვა დავიწყე.
-ბოდიში, არ ვიცოდი შენს მშობლების შესახებ.მისმა ბოდიშმა ისე გამაკვირვა პირი დავაღე და მერეღა დავხურე ჩემს წინ ბუზი რო დაფრინავდა რადგან ეს გამოთქმა გამახსენდა „პირი დახურე ბუზი არ შეგიფრინდესო“.
-გთხოვ გაჩერდი რაა, არ მჭირდება შენი ყალბი ბოდიშები.ნაწყენმა გადავხედე და თვალებაწყლიანებულმა თავი გადავაქნიე.
-მართლა დამიჯერე არ მინდოდა ყველაფერი ასე მომხვდარიყო.მის თვალებში მართლა იგგრძნობოდა სინანული მაგრამ ეს უკვე არაფერს ნიშნავდა ჩემთვის.
-რა არ გინდოდა დანიელ, ნუ ცრუობ, რომ არ გდომებოდა იმას აღარ გააკეთებდი რაც უკვე გააკეთე.მის თოთოეულ ნათქვამ ისე ვიღებდი როგორც ცარიელ უგრძნობ სიტყვებს რადგან მისი საერთოდ არ მჯეროდა.
-რომ მცოდნოდა რომ მშობლები დაღუპული გყავდა ამდენს არ გაკადრებდი.იმ მომენტში თითქოოს ის შავი უფსკრულის თვალები აღარ აფრქვევდნენ ამდენ ზიზღს რასაც მთელი ამ დროის განმავლობაში ვხედავდი.
-რომ გცოდნოდა, რომ არ გცოდნოდა უკვე აზრი აღარ ააქვს შენ ზღაპრებს რადგან მე უკვე გული ძალიან მატკინე თან არაერთხელ ახლა კი გთხოვ მომაშორო შენი ბინძური ხელი რომ წავიდე და მაღლა ჩემთვის ვიტირო იმის გამო რომ ჩემი ცხოვრების განადგურებაშე დიდი წვრილი შეიტანე.ზიზღისგან რეებს ვლაპარაკობდი არ ვიცოდი რადგან უკვე აზრი აღარ ქონდა ჩემს გაჩუმებას და ბოლომდე ვთქვი ჩემი სათქმელი.
-ვიცი ელისაბედ ვიცი ამის გამო კი ჩემი თავი ისე მეზიზღება როგორც არასდროს.მისმა საშინელმა რეაქციამ ისე გამაკვირვა რომ არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, მან იტირა, ალბათ ეს მის ცხოვრებაში პირველი ცრემლი იყო ..
-რატომაც არა სხვას რას უნდა გრძნობდე თუმცა შენს შემთხვევაში არ მჯერა სინანულის და განცდის.ტირილს ვერ ვიკავებდი, ცრემლები ჩანჩქერივით მომდიოდა თვალებიდან და სახეს ისე მისველებდა როგორც არასდროს.
-მართლა ასე ფიქრობ?. უცებ ხმა ისე დააწყნარა გამიკვირდა
-იმის მერე რაც შენ გამიკეთე დიახ ასე ვფიქრობ. ბევრჯერ ვცადე შენში კარგი მხარის მოძებნა მაგრამ როცა ვპოულობდი მას შენთვითონვე ანდგურებდი.გახსოვს მაშინ სკოლაში რომ მკითხე მე მეძებო? გახსოვს?.ხელებს იქით-აქეთ ვიშენდი და გამწარებული ვლაპარაკობდი.
-კი მახსოვს.(დანიელი)
-მაშინ მოგატყუე და სიმართლე დაგიმალე. მე მართლა შენ გეძებდი რადგან ყველაფრისდა მიუხედავად შენზე ვინერვიულე რადგან ჩვენს გაკვეთილზე არ შემოსულხარ, იმ დროს რა აღარ ვიფიქრე მეგონა ცუდად იყავი ან რამე ასეთი სწორედ ამის გამო გადავწყვიტე მომეძებნე.(ელისაბედი)
-მაშინ რატომ მითხარი რომ არ მეძებდი?.(დანიელი)
-შემეშინდა(ელისაბედი)
-რის შეგეშინდა?(დანიელი)
-დამცირების, გულის ტკენის, შეურაწყოფის და შენი.უკვე ისე ვიყავი საერთოდ არ მანაღვლებდა მის წინ დამცირებული რომ ვტიროდი.
-ჩემო გეშინოდა?(დანიელი)
-ხო შენი, შენი თვალების,შენი იერის,შენი გამოხედვის და სიახლოვის.ხმადაბლა ჩემით ვბიტბუტებდი.
-და ახლა?(დანიელი)
-ახლა?ახლა არ მაინტერესებს რას იტყვი რადგან იმდენად მატკინე გული აღარ დარჩა მისგან არაფერი ის ისე დაანაკუწე და არსებობის უნარი წაართვი არამგონია მეტი რამ გამოგივიდეს, სწორედ ამის გამო საერთოდ აღარ მადარდებს კიდევ რას მეტყვი.მის გვერდით უსიცოცხლიდ მდგომმა ცრემლები მოვიწმინდე და ოთახისკენ წავედი.
-არ მინდა ჩემზე ასე ფიქრობდე.დანიელმა სიტყვა უკან მომაყოლა და გამაჩერა.
-დამიჯერე არც მე მიინდა.უემოციოდ მივტრიალდი და მხრები ავიჩეჩე.
-მაშინ როგორ შემცვალო შენი ჩემდამი ასეთი წარმოდგენა.დანიელი ჩემსკენ ნელნელა წამოვიდა და წინ ამესვეტა.
-არ ვიცი.თავი გავაქნიე და წასვლა დავაპირე.
-მე ვიცი.დანიელმა მისკენ მიმატრიალა დაბლა დაიხარა შემდეგ კი ჩემი სახე მის ხელებში მოაქცია და კოცნა დააპირა მაგრამ თავი მკვეთრად გავაქნიე და მას მოვცილდი.
-არ შეგიძლია ამ ყველაფრის მერე მოხვიდე და კოცნა დააპირო.მკაცრად ვუთხარი და სახეში გავარტყი.
-არა შეიძლება.ის ისევ წამოიწია ჩემსკენ მე კი უკან დავიხიე და კიბეები სწრაფად ავირბინე შემდეგ კი ჩემს ოთახში ლოგინზე დავენარცხე.
იმ ფიქრებს რომ დანიელს ჩემთვის უნდა ეკოცნა წყობილებიდან გამოვყავდი, უკვე გაოცებული გაკვირვებული და საშინლად დაბნეული ვიყავი ამ ყველაფრის ფონზე.ასე ფიქრებშო და წუწუნში გასტანა რამდენიმე საათმა და გოგონების მოსვლის დროც მოახლოვდა, როდესაც კარზე ზარი გაისმა დენდარტყმულივით წამოვხტი და კარისკენ გავიქეცი და მალევე გავაღე.
-ელისაბედდ როგორ მოგვენატრეე.როდესაც კარი გავაღე სამივენი 3 წლის უნახავებივით შემომახტნენ და არ მიშვებდნენ..
-მეც მომენატრეთ გოგონებოო.მათაც მჭიდროდ მოვეხვიე და შემდეგ კარი ფეხით მივკეტე.
-ამას აქ რა უნდა. როდესაც ნინიმ დანიელი შენიშნა ხმამაღლა წამოიყვირა.
-ჩემს ოთახში ავიდეთ და ყველაფერს მოგიყვებით.გოგონები ოთახში ავიყვანე და ყავა შევთავაზე მეც უცებ მოოვამზადე და ყველაფრის მოყოლა დავიწყე ისინი კი სახეგაბადრულები მიყურებდნენ. როცა მოყოლა დავასრულე დიდიხნის განმავლობაში სიჩუმე ჩამოვარდა ამის გამო კი სულმთლად ავნერვიულდი.
-მოვკლავ მაგ ნაბი**არს.ქეთი ფეთიანივით წამოხტა და კარისკენ გაიქცა.
-ოე ოე მოიცადე გოგო.ქეთის უკან გავეკიდე წელზე ხელები მოვხვიე და ლოგინზე დავანარცხე.
-ელისაბედ ხელი გამიშვი უნდა მოვკლა, არა ჯერ უნდა ვაწამო და მერე მოვკლა.ქეთი ცოფიანივით იღრინებოდა ხელ-ფეხს უმიამართოდ აქნევდა.
-გაჩუმდი გოგო.ქეთის პირზე ხელი ავაფარე და გაჩუმება ვუბრძანე.
-ქეთ მორჩი ახლა.ნინიმ ხმა ამოიღო და ქეთის თავზე დაახტა ფართხალი რომ შეეწყვიტა.
-გთხოვ დაწყნარდი რა.ახლა მუდარით ვთხოვე.
-ხო კარგი კარგი გავჩერდი.ქეთი ძლივს მშვიდად დაჯდა და საროჩკა გაისწორა.
-მარი რა გჭირს?.ქანდაკებასავით გაშეშებულ მარის ვკითხე რომელიც სუნთქვის მეტს არაფერს აკეთებდა.
-ღმერთო ჩემო.მარიმ მარტო ეს 2 სიტყვა თქვა და პირი დააღო.
-ეხლა რა უნდა ქნა?(ნინი)
-არ ვიცი, არ მინდა ეს ამბავი დემემ გაიგოს და მამიდასთან რომ დავბრუნდე ეწყინება მოკლედ დიდ შარში ვარ.(ელისაბედი)
-აბა ამ მონსტრთან როგორ უნდა იცხოვრო?(ქეთი)
-ერთი თვე რამენაირად გავუძლებ.(ელისაბედი)
-დემეს უთხარი.მარიმ ძლივს ამოიღო ხმა და ისევ თავის გაოცებულ პოზიციას დაუბრუნდა.
-არა გოგო გაგიჟდი?ეგენი ბავშვობის ძმაკაცები არიან და ახლა რომ ვუთხრა დანიელი მძულს და ესენი გამიკეთატქო არ მინდა(ელისაბედი)
-გოგო შენ მაგის დეიდაშვილიხარ რა ძმაკაცი რის ძმაკაცი სულ გააფრინე?(მარი)
-მარი გთხოვ ეს კვირა დავაკვირდები და თუ რამეა ვეტყვი მერე(ელისაბედი)
-ელისაბედი მართალია ცოტახნით დავაკვირდეთ.(ნინი)
-ხო მარ ნუ ვარდები პანიკებში(ქეთი)
-უჰ ეს ვიზე რას ამბობს წეღან მოსაკლავად არ მირბოდი?(ნინი)
-ეგ წეღან იყო.(ქეთი)
-ხო კარგით კარრგით.ქეთიმ დამნაშავესავით აწია ხელები და თავი გადააქნია.
გოგონებს დიდი ხნის განმავლობაში ვესაუბრე შემდეგ კი სახლში წასვლა აიჩემეს სამეცადინო გვაქვსო და თავი ძლის დააღწიეს ჩემს თავს. მეც დაღლილმა შევაბიჯე სამზარეულოში და ისევ ყავა მოვიდუღე, ნუ ეხლა მე და ყავა ერთმანეთის გარეშე არ წარმომიდგენია, ადამიანი ყოველ დღე სვავდეს რამოდენიმე ჭიქა ყავას ბევრს არ სმენია მაგრამ ახლა გაიგებთ ყავის მანიაკი ვარ მანიაკი კი არა გიჟი. ყავის სურნელით გაბრუებული სამზარეულოში დებილივით ვიდექი და გაღიმებული ვუცქერდი როგორ ლივლივებდნენ მასში შაქრის ნატეხები როცა ზარის ხმამ გამაღვიძა უცხო ნომერი რომ იყო არ მინდოდა მეპასუხა მაგრამ ინტერესს რა ვუთხარი სულ რომ იმარჯვებს ხოლმე.
-გისმენთ(ელისაბედი)
-ფანჯარაში გამოიხედე საყვარელო.ვერ ვიცანი ვინ იყო ამის გამო კითხვით ვუპასუხე.
-რომელი ხართ?.უცნობს ცოტა მკაცრად შევეკითხე და პასუხის მოლოდინში გავიტრუნე.
-თუ გამოიხედავ ნახავ. მეც მისაღებ ოთახში სადაც დანიელი იყო გაშხლართული იქ გავაბოტე და ფარდა გავწიე, აი მაშინ კი თავი დავიწყევლე სამზარეულოში რომ არ დავეტია. მის დანახვაზე სისხლი გამეყინა მეგონა იქვე მოოვკვდებოდი თითქოს პარალიზებული გავხდი და ამის გამო ყავის ჭიქა ხელიდან გამივარდა და ძირს დაენარცხა. იმ დროს მინდოდა იქიდან გავმქრალიყავი როცა ჩემი ყოფილი შეყვარებული კოკას სახე დავინახე. მის განახვისას ყვირილი მინდოდა რადგან ერთიანად ამომიტივტივდა თავში ის 7 თვე განსაკუთრებით ის დღე როდესაც მან ჩემზე ძალის გამოყენება სცადა თუმცა არაფერი გამოუვიდა მაგრამ ფსიქოლოგიურად დიდი ტრამვა მომაყენა, ტრამვა რომელმაც წლები გასტანა და კიდევ დიდი ხნის მანძილზე ემახსოვრება ჩემს გონებას.
-აქ რა გინდა?.შეშინებული ხმით ჩავილაპარაკე და ფანჯარას 1 ნაბიჯით მოვცილდი.
-არ გამოხვალ?.კოკამ ირონიულად ჩაილაპარაკა და გაიცინა.
-არა!.მკაცრად თუმცა კანკალით ვუთხარი.
-რატომ? ჩემი ხომ არ გგეშინია?.ისევ ირონიულად და დამცინავად დაიწყო სიცილი ამის გამო კი სიკვდილი მინდოდა.
-წადი აქდან.ატირებულმა ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე.
-რამე მოხვდა?.ეხლაღა გამახსენდა დანიელი სახლში რომ იყო და დენდარტყმულივით მივტრიალდი მისკენ.-ელისაბედ კარგად ხარ?.ისევ მისმა მზრუნველმა ხმამ გაიჟღერა თუმცა რეაქცია არ მქონია.
-მოვედიი.(დემეტრემ ღიღინით შემოვიდა და პარკები მაგიდაზე დააწყო.-რამოხვდა ელისაბედ?.ახლა შეწუხებულმა იკითხა მე რომ დამინახა და ჩემთან მოვიდა.
-დაინახე?ის დაინახე?.ჯერ კიდევ გაოგნებული ვიყავი მისი გამოჩენით და შიშისგან ვკანკალებდი.
-ვინ ელისაბედ?ვინ?.დემეტრე გაოცებას ვერ მალავდა რადგან ვერ იგებდა ასე ვინ შემაშინა.
-კოკა, ის, ის აქ იყო აი იქ იდგა.როცა კოკას სახელი ვახსენე დემეს სახე შეეცვალა და ბრაზმა სულ ერთიანად მოიცვა, მე ხელით ვანიშნე იქ იყოთქო დემეც ფანჯარას მიუახლოვდა და რომ ვერავინ დაინახა მე მომიბრუნდა.
-ელისაბედ იქ არავინ არაა(დემე)
-რაა? გეფიცები წეღან იქ იდგა დემე გეფიცები ჩემი ხომ გჯერა?.ანერვიულებული მივუახლოვდი მას და ატირებული ვესაუბრებოდი.
-კი მჯერა ელისაბედ როგორ არა რამე გითხრა?(დემემაც არდააყოვნა გულზე მიმიხუტა და ჩემი დაწყნარება დაიწყო. მე მას ყველაფერი მოვუყევი რაც მან მითხრა ის კიდევ გაბრაზებას ძლივს მალავდა და თავს ძლივს იკავებდა რომ არ გაელანძღა.
-ჩშშ.. ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებს მე შენთან ვარ მორჩა.დემე ნერვიულად მისვავდა თავზე ხელს და ისე მამშვიდებდა.
-რა მოხვდა ბიჭო?.გვერდიდან დანიელის გაოცებული ხმა მომესმა.
-მერე გეტყვი.დემემ მოკლედ მოუჭღა და მდივანზე ჩამომაჯინა.-წყალს მოგიტან.დემეტრეს დასტურის ნიშნად თავი დავუქნიე და ისიც სამზარეულოსკენ გაექანა.
-ელისაბედ კარგად ხარ?.დანიელი ჩემთან მოვიდა და ხელი ხელზე ჩამჭიდა.
-არ ვიცი.მეც ხელი ძლიერად მოვუჭირე და ტირილის შეჩერება ვცადე.
-გთხოვ ნუ ტირი ყველაფერი კარგად იქნება. დანიელი დამაიმედებლად მესაუბრებოდა თუმცა იმ მომენტში საერთოდ არ მინდოდა რომ ის ჩემთან ყოფილიყო.
-არა არაფერი არ იქნება კარგად, ყველაფერი იმაზე უარესადაა ვიდრე მე მგონია, ის ხომ დაბრუნდა(ელისაბედი)
-აიღე ელისაბედ წყალი დალიე.დემეც მალე მოვიდა და წყალი მომიტანა.
-მადლობა(ელისაბედი)
-ნუუ ნერვიულობ გეხვერწები.დემემ თავი მკერდზე დამადებია და ჩემი დაწყნარება დაიწყო.
-გთხოვ ჩემთან დარჩი რა არ დამტოვო.დემეს ხელები წელზე ძლიერად მოვუჭირე და ცრემლები გადმოვუშვი.
-არა არასოდეს დაგტოვებ ჩემო პრინცესა(დემეტრე)
-რომ მოვიდეს? კიდევ რამე რომ დამიშავოს?(ელისაბედი)
-ელისაბედ სანამ ცოცხალი ვარ თითსაც ვერ დაგაკარებს.დემემ დასამშვიდებლად გამამხნევა და უფრო მიმიკრა მის მკერდზე.



ყველას ძალიან ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ..თქვენმა კომენტარებმა ძალიან გამახარა.. ასე დიდ სტიმულს მაძლევთ..ბოდიშს გიხდით შეცდომებისთვის და დაგვიანებისთვის და ალბათ იტყვით ამ გოგოს ტანჯვას როდის მოეღება ბოლოო ჩემი მეგობრებიც სულ ამას მეუბნებიან და ამიტომ ცოტა მოითმინეთ, მალეე მიყვარხართ ძალიანნ..