როდესაც ანნა და დამიანი სახლში შევიდნენ იქაურობა სულ თავდაყირა იყო,ვიღაცას ყველაფერი გადაუადგილებია.
-(ანნა) აქ რა ხდება?
-(დამანი) არ ვიცი.ბიჭმა თვალი შეავლო სახლს.
სამზარეულოდან ედვარდი გამოვიდა სულ ფქვილიანი.დებილივით მიაშტერდა მათ და თან ეღიმებოდა.
-(ანნა) აქ რას აკეთებ? გოგონამ დაუყვირა.
-(ედვარდი) მეც იგივე მინდოდა მეკითხა,მაგრამ გადავიფიქრე.
გოგონა საშინლად გაბრაზდა,ცოფებს ყრიდა.
-(დამიანი) დაწყნარდი საყვარელო.ბიჭმა ხელი მოსუსვა სახეზე და ოდნავ დაიხარა ანნასკენ.
-(ანნა) დავწყნარდე? ვინ არის საერთოდ არ ვიცით და ჩვენს სახლში ბატონობს,ბარემ საცხოვრებლადაც აქ გადმოვიყვანოთ..გოგონამ ზური აქია ბიჭს.
-(ედვარდი) რა მიხვედრილი ხარ ძვირფასო,სწორედ აქ გადმოვედი საცხოვრებლად,ეს ჩემი სახლია და თქვენ გირჩევნიათ დილით არ იხმაუროთ ხოლმე,არ მიყვარს რომ მაღვიძებენ.ბიჭმა ცინიკურად ჩაიღიმა და სამზარულოსკენ წავიდა.
-(ანნა) მითხარი რომ ეხლა უბრალოდ სიზმარში ვარ.
-(დამიანი) ედვარდ,სხვა სახლს გიყიდი,ყველაფერს მოგცემ ოღონდ აქ არა,გთხოვ.
ანნა პირღია დარჩა დამიანის ნაზი და მორიდებული ლაპარაკით ედვარდის მიმართ..
-(ანნა) დამიან არ მჯერა.გამარკვევს ვინმე რა ხდება აქ?
-(ედვარდი) როგორც ყოველთვის გინდა მომიშორო,მაგრამ ეს სახლი მეც მეკუთვნის და ალბათ მიხვდები რატომ.ამიტომ ვწუხვარ,ჩემი ატანა მოგიწევთ.
-(დამიანი) ანნა! ადი შენს ოთახში.
-(ანნა) რატომ?
-(დამიანი) ადი მეთქი.ბიჭმა ყვირილით მიმართა გოგონას.
ანნამ თავი დაუქნია და ტირილით გავარდა სახლიდან..
-(დამიანი) ანნა! ანნა! ბიჭი კარებემადე გაედევნა მაგრამ გოგონამ გაასწრო.
-(დამიანი) ეს გინდოდა?
-(ედვარდი) ვაიმე ჩემი დედინაცვალი როგორ შეშინდა შენს ყვირლზე.ბიჭმა სიცილი ატეხა და იქვე მდებარე ყურძენი მოწყვიტა და პირში გაიქანა.
დამინმა აღარ დააყოვნა და გარეთ გავარდა ანნას მოსაყვანად.გარეთ საშინლად ბნელოდა,მანქანა ადგილზე იყო.დამიანი მიხვდა რომ სადმე ახლოში იქნებოდა,რადგან ფეხით შორს ვერ წავიდოდა..ქუჩაში დაიწყო სიარული და ანნას გაიძახოდა.
გოგონა მიტოვებულ პარკში იჯდა და ტიროდა.როგორც იქნა დამიანმა დაინახა გოგონა და პირდაპირ მასთან გაემართა.
-(დამიანი) მაპატიე გთხოვ.ბიჭი უკნიდან ჩაეხუტა ანნას.
-(ანნა) დავიღალე უკვე,არაფერს წესივრად არ მეუბნები.როდემდე უნდა მაცხოვრო გაურკვევლობაში?ჯობია წახვიდე სახლში.
-(დამიანი) შენს გარეშე არსად არ წავალ.
-(ანნა) მარტო მინდა ყოფნა.ვინც უყვართ იმას ასე არ ექცევიან.წადი აქედან.
-(დამიანი) დაიმასხოვრე,რომ რაც არ უნდა მოხდეს ჩვენს ცხოვრებაში ჩემზე მეტად მაინც არავის ეყვარები.
-(დამიანი) კარგი მე წავალ და მალე დაბრუნდი სახლში,არ მანერვიულო.ბიჭი გაიწია რომ შუბლზე ეკოცნა,მაგრამ გოგონამ თავი აარიდა.
...............................................................
ანნა ისევ პარკში სკამზე იჯდა,ცოტა აგრილებულიყო.წამოდგა უკვე სახლში აპირებდა წამოსვლას როცა მანქანა გაჩერდა,იქიდან ოთხი მამაკაცი გადმოვიდნენ და გოგონა მანქანში ჩასვეს.
-(ანან) ეი რას აკეთებ?გამიშვით აქედან თორემ ინანებთ.
-(უცნობი) გაჩუმდი! ერთ-ერთმა კაცმა სილა გაულაწუნა და გათიშა.
-(უცნობი) რას აკეთებ?რამე რომ დაემართოს ჩათვალე რომ ჩვენც მკვდარი ვართ.
მანქანა დამიანის სახლთან გაჩერდა.გოგონა გადმოიყვანეს,უკვე გამოფხიზლებულიყო,ხელი მოჰკიდეს და სახლში მიათრევდნენ.
დამიანი მისაღებ ოთახში იჯდა,ვისკის სვავდა და ფიქრობდა როგორ აეხნა ანნასთვის ყველაფერი.ამ დროს კარები შემოაღეს და ანნა შემოიყვანეს,ძლივს იდგა ფეხზე.
-(დამიანი) ანნა!
-(უცნობი) გაჩერდი დამიან! ნუ ჩქარობ.ხელიდთ გააჩერეს ბიჭი.
-(უცნობი) მას შენი ნახვა უნდა და უნდა წამოგვყვე თორემ ანნა მოკვდება.
-(დამიანი) კარგით,გოგონა გამოუშვით და წამოვალ.
-(უცნობი) მანქანაში ჩაჯექი და გოგოს გავუშვებთ.უცნობმა მამაკაცმა მკაცრად განაცხადა.
დამიანი მივრდა და ერთი კაცს კისერი მოუგრიხა.მეორესთან უნდა მისულიყო როცა დაასწრეს და მუცელში გაურკვევლი საგანი გაუყარეს.
-(ანნა) დამიან! გოგოანამ ტირილი დაიწყო.
უცნობმა მამაკაცმა კლვლავ ხელი გაარტყა გოგონას და ძირს დააგდო.როცა ეს დაინახა დამიანმა მივარდა ბიჭებს და ცემა დაუწყო,მაგრამ სამივე კაცმა დაიჭირეს და ურტყავდნენ დამიანს..დამიანი ფართხალებდა თევზივით მაგრამ უკვე დასტუსტებული სამთან ვერაფერს გახდებოდა.
ედვარდი აბაზანაში იყო.როდესაც გამოვიდა თეთრი მაისური და ყავისფერი შარვალი ჩაიცვა,ღიღინებდა რაღაც სიმღერას,როცა ხმაური შემოესმა ქვევიდან.გავიდა ოთახიდან და როგორც კი დაინახა როგორ ყავდათ დაჭერილი მამაისი,გამგელდა და თავისი ვამპირული სისწრაფით გავარდა,სამივეს სიმწრით მივარდა და კისერი მოუგრიხა.
ანნა შოკში იყო.როგორ მოვარდა ასე უცბად ედვარდი და სამივეს კისერი მოუგრიხა,მაშინ უფრო შეეტყო გაოგნება როცა დამიანს შეხედა და ნელ-ნელა მუცლის არეში ჭრილობა უხორცდებოდა.
-(დამიანი) მადლობა ედვარდ...ძლივს ამოისუნთა დამინმა.
-(ედვარდი) არ გეგონოს რომ რამეს ვგრძნობ შენს მიმართ.უბრალოდ არავის მივცემ უფლებას ხელი შემიშალოს შურსძიებაში.მე უკვე გითხარი სიკვდილი გექნებაა სანატრელი თქო და პირობასაც ვასრულებ.ბიჭმა თავისი საფირმო ღიმილი დააყოლა და ოთახში ავიდა.
-(ანნა) დამიან ეს რა იყო?ვინ ხართ თქვენ?
-(დამიანი) ანნა! მოდი დაჯექი..
ბიჭი მიხვდა რომ უკვე დრო იყო ყველაფერი ეთქვა მისთვის,წინააღმდეგ შემთხვევაში დაკარგავდა მასს.
გოგონა მივიდა და მდივანზე დაჯდა.
-(ანნა) გისმენ დამიან.
-(დამიანი) მე ვამპირი ვარ..
-(ანნა) დამიან! არ ვარ ღადაობის ხასიათზე.გოგონა ისევ ფეხზე წამოდგა.
ბიჭმა ახლოს მიიყვანა თავისთან და კიდევ განაგძრო მოყოლა.
-(დამიანი) სწრაფი ვარ,ადვილად მიხორცდება ჭრილობები,არასდროს მშივდება საჭმელი,ცივი ვარ.ეს ყველაფერი ვამპირული თვისებებია ანნა.მე მონსტირი ვარ.ბიჭმა ხმას აუწია.
-(ანნა) არა,არ მჯერა ეს ტყულია.
-(დამიანი) ეს სიმართლეა და უნდა შეეგუო.
-(ანნა) ისიც შენაირია?გოგონამ ხელი ზემოთ ოთახისკენ გაიშვირა.
-(დამიანი) ის ჩემი შვილია.
-(ანნა) რააა?გოგონას ხელები დაუბრუჟდა,ყელში დიდი ბურთი გაეჩხირა,ხელები აუკანკალდა და ყვითელი ფერი დაედო სახეზე.
-(ანნა) არ არსებობს შენ ხომ ასეთი პატარა ხარ,როგორ გეყოლება ესეთი დიდი შვილი?
-(დამიანი) მე 150 წელს ზევით ვარ..
-(ანნა) ეს შეუძლებელია,დაუჯერებელია..
-(დამიანი) ვიცი,მაგრამ ეს უნდა დაიჯერო.
-(ანნა) მე არც ბელა სვონი ვარ და არც ელენა გილბერტი,რომელიც ვამპირ ბიჭებს დასდევენ.მე უნდა წავიდე აქედან.
-(დამიანი) გთხოვ არა.ბიჭმა ხელი დაუჭირა რომ არ წასულიყო.
-(ანნა) დამიან ხელი გამიშვი,მიყვარხარ მაგრამ არ ვაპირებ ვამპირულ თამაშებში ჩავერთო.ამდენი რამის მერე მე მშვიდ ცხოვრებას ვეძებ,ნუ დამაკავებ.გოგონა ოთახში ავიდა და დახეულ ტანსაცმელს იცვლიდა.
დამიანი სახლის სახურავზე ავიდა და სულ კენწეროში დადგა.ედვარდმა გაიგო ფეხის ხმა და გამოვარდა ოთახიდან.
-(ედვარდი) გოგონი ჩქარა სახლის სახურავზე.
ანნამ მიაგდო ყველაფერი და მაღლა გავარდა.როდესაც სახურავზე ავიდა დაინახა როგორ ჰქონდა ხელი გაშვერილი დამინს,თან ხელში ისარი ეჭირა და გადახტომას აპირებდა.
-(ანნა) დამაინ რას აკეთებ? ჩამოდი დროზე.
-(დამიანი) რომ გადავხტე აქედან არ მოვკვდები,მაგრამ თუ ამ ისარ გულში გავიყრი აუცლებლად მოვკვდები.
-(ანნა) დამიან გთხოვ,ნუ სულელობ ჩამოდი.
-(დამიანი) რატომ? შენ თუ მიმატოვებ რაღათ მინდა ცხოვრება? მხოლოდ შენი იყავი რეალური ჩემს ცხოვრებაში.შენ გაალღვე ეს გაყინული და ნატკივარი გული,ეხლა შენც თუ წხვალ რაღა დამრჩება?
-(ანნა) ჩემს გარდა ედვარდიც გყავს.
-(ედვარდი) უპსსს მე ნუ გამრევთ..
-(ანნა) გპირდები არსად წავალ შენთან ვიქნები,იქნებ იმაზე მეტად მიყვარხარ ვიდრე გამოვხატავ,გთხოვ ჩამოდი.
-(დამიანი) არ მჯერა შენი..
გოგონა ნელა მიუხლოვდა ბიჭს და ხელი ჩასჭიდა.
-(ანნა) თუ შენც თავს მოიკლავ და მიმატოვებ,მაშინ მეც გადავხტები აქედან.
ედვარდი სიამოვნეით უყურებდა ამათ და თან იცინოდა.
-(დამიანი) კარგი,მიყვარხარ.ბიჭმა გოგო მიიკრა და ქვემოთ გადახტა.გოგონამ საშინლად იკივლა შიშისგან.
-(ანნა) როგორ შემაშინე.
-(დამაინი) გეგონა მოგკლავდი? არასდროს და არაფრის გამო.ბიჭმა აკოცა მთვარის შუქზე და ბედნიერი იყო მისით.ედვარდი მაღლიდან უყურებდა მათ და ცოტა არიყოს შურიანი თვალებით გასცქეროდა.
...............................................................................
-(დამიანი) ბედნიერი ვარ რომ გითხარი ყველაფერი.
-(ანნა) აქამდე რატომ არ მითხარი?
-(დამიანი) შემეშინდა შენი რეაქციის.ვერ დავუშვებდი რომ დამეკარგე.
-(ანნა) მგონი კიდევ ბევრი რამ გაქვს მოსაყოლი.
-(დამიანი) დღეს არაა.თქვა და თავიანთი ოთახი ჩაკეტა.
-(ანნა) რას აპირებ?
-(დამიანი) ხომ შეიძლება ამ ყველაფრის შემდეგ ერთი მშვიდი პირველი ღამე ჩვენც გვქონდეს?
-(ანნა) დღეს არა.თან ჩვენ ხომ უკვე ვიწექით ერთ საწოლში.გოგონა ებუზღუნებოდა ბიჭს.
-(დამიანი) კი ვიწექით,მაგრამ ჩემი არ გამხდარხარ,მე კი ვეღარ ვითმენ.
დამიანმა შუქი ჩააქრო და გოგონა საწოლზე დააწვინა.დაეწაფა მის ტუჩებს და ეალერსებოდა.გოგონა თითქოს გაინაბა და ხმას აღარ იღებდა.ახლა რატომღაც დამიანს ცხელი ტუჩები ჰქონდა.გოგონას სიამოვნებდა ბიჭის ტუჩები რომ დასრიალებდნენ მის სხეულზე.ჩუმად ოხრავდა გოგონა და გრძნობდა ნელ-ნელა როგორ ხდიდა ტანსაცმელს დამიანი..ძალიან უხეშად მოუვიდა მოფერება და გოგოანმ ცოტა წამოკლავნა.
-(დამაინი) მაპატიე,ვიცი რომ გატკენ.ბიჭი საწოლიდან წამოდგა.
-(ანნა) ყველაფერი რიგზეა.სიმშვიდე შეინარჩუნე..გოგოანამ ისევ აკოცა და მიიზიდა მისკენ.ბიჭმა კვლავ განაგრძო გოგონას ალერსი.
-(ანნა) ყველაფერი რიგზეა.ანნა ამშვიდებდა დამიანს.
.......................................................................................
ღამე ძალიან სწრაფად გავიდა.უკვე მზე ანათებდა დამიანის და ანნას ოთახში.კარზე კი ედვარდი აკაკუნებდა.
-(ედვარდი) ვიცი მაგარი ღამე გქონდათ მაგრამ ჯობია ადგეთ.
დამიანმა თავი წამოყო.მის თვალებში დიდი სიხარული ჩანდა.გოგონას გაეღვიძა როცა ბიჭმა დილის კოცნა აჩუქა.
ანნამ თავი წამოსწია და დამიანის მკერდზე დადო.
-(დამიანი) ძალიან ბედნიერი ვარ შენით..
-(დამიანი) ახლა ჩემი ხარ და ბოლომდე ასე იქნება...
-(დამიანი) მაპატიე თუ რამე გატკინე.
-(ანნა) არა,კარგად ვარ,ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
-(დამიანი) ძალიან შევეცადე
-(ანნა) ვინ არის ედვარდის დედა?
-(დამაინი) კაროლინა ერქვა,ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვიყავი როცა შეგვიყვარდა ერთმანეთი,ის გათხოვილი იყო და არ ვიცოდი,მხოლოდ მაშინ გავიგე როცა ედვარდი შეგვეძინა.წავიდა თავის ქმართან ერთად და ჩვენ მიგვატოვა.3 წლის იყო როცა მოითხოვა მხოლოდ ერთხელ წავიყავნო და მის მერე აღარ მინახია.მისმა ქმარმა მაიკლიმ მითხრა რომ გარდაიცვალა და ამდენი ხანი სიცრუეში მაცხოვრებდა.
-(ანნა) შენ კაროლინამ გაგხადა ვამპირი?
-(დამიანი) კიი,როცა ედვარდზე იყო ფეღძიმედ მაშინ მომაქცია ვამპირად.
-(ანნა) ისევ ცოცხალია კაროლინა?
-(დამიანი) არა ის მოკვდდა,უფროსწორედ თავი მოიკლა,როცა გაიგო რომ მე შენ მიყვარდი..
-(დამიანი) ეხლა ცდილობს ჩემზე შური იძიოს კაროლინას სიკვდილის გამო,და ამაში ედვარდი ეხმარება.
გოგონა ჩუმად იყო და დამაინს უსემნდა.
-(დამიანი) მას გგოონია რომ დედამისი მე მოვკალი,გონია რომ ვიცოდი მისი არსებობის შესახებ და მე მივატოვე.
-(დამიანი) რომ მცოდნოდა მისი არსებობის შესახებ აუცილებლად წამოვიყვანდი ჩემთან.ყოველთვის ოცენბად მქონდა ჩემი შვილი გულში ჩამეკრა და მოვფერებოდი.
-(ანნა) დრო მიეცი,თვითონვე მიხვდება ყველაფერს.
-(დამაინი) იმედია.ეხლა კი ადექი და სკოლაში წადი.
გოგონა წამოდგა თმები შეიკრა და სააბაზანოში შევიდა.დამიანი კი ოთახიდან გავიდა.
ედვარდი ქვემოთ იჯდა და სისხლის სვავდა რომელიც სავარაუდოთ კლინიკიდან მოიპარა..
-(დამიანი) ედვარდ აქ ნუ სხვავ,მისი თანდასწრებით.
-(ედვარდი) უნდა მიეჩვიოს მამიკო.ედვარდი წამოდგა და მხარზე ხელი დაარტა.
-(დამიანი) მე უნდა წავიდე,ანნას მანქანა არის გაფუჭებული და უნდა გაუკეთო,გთხოვ ყურადღება მიაქციე.
-(ედვარდი) კარგი,თუ გამაბრაზებს ნეკნებს დავუმტრევ მარტო.ვისკის ჭიქა ხელში აიღო და ცინიკურად თვალი ჩაუკრა.
-(დამიან) ედვარდ........
-(ედვარდი) გავიგე და წადი სანამ გიღიმი.
ანნა კიბეებზე ჩამორბოდა და თან მაისურს ისწორებდა.
-(ედვარდი) როგორ გეძახის?აა ხო პრინცესას გაუღვიძია..
-(ედვარდი) აბა როგორი ღამე იყო?
-(ანნა) რახანც შენს აქ ყოფნას დავთანხმდი თავში არ აგივარდეს.გოგონა მანქანის გასაღებს ეძებდა და თან ცალი ყბით ესაუბრებოდა.
-(ედვარდი) მგონი უსახლკარო მე კი არა შენ ხარ ხომ?
გოგონა მიხვდა რაზე უთხრა, ამიტომ მოიწყინა და უსიტყვოდ გავიდა გარეთ.
-(ედვარდი) ჰეიიი სკოლაში მიდიხარ?ბიჭი დაეწია გოგონას.
ანნამ თავი დაუქნია და დამიანის მანქანში ჩაჯდა.
-(ედვარდი) დამელოდე მეც მოვდივარ.
-(ანნა) შენ რა გინდა სკოლაში?
-(ედვარდი) ვალდებული არ ვარ გიპასუხო.
-(ანნა) არც მე ვარ ვალდებული წაგიყვანო.გოგონამ მანქანა დაქოქა და წავიდა.