ღამე თითქმის სასაფლაოზე გავათენე, ნორმალურად არც მძინებია. სახლში ყველა შეშფოთებული დამხვდა..

-სადიყავი ალექსანდრე?!
-ნუ ღელავ დედა სასაფლაოზე
-მთელი ღამე?
-ჰო დე!

აღარაფერი უთქვიათ, სენდვიჩები ჩემს ოთახში შევიტანე დალოგინზე დავჯექი.. არც მიჭამია, რამოდენიმე საათი გამოვიძინე და საავამდყოფოში წავედი..
მარის დედა ისევ ისეთი სახით მიყურებდა, უნდოდა გაველანძღე მაგრამ ვინ აცადა.. გვერდი ავუარე, პალატაში დაუკითხავად შევიჭერი.. კარები ჩავკეტე და ლიკას ხელზე მოვკიდე ხელი, წყნარი საუბარი კი ყვირილში გადაიზარდა..

-როგორხარ?
-რავი...
-ეს რატომ გააკეთე?
-რაზე მეუბნები?
-ვითომ არიცოდე! რატომ გადაიჭერი ვენები, ეს სცენა რა საჭირო იყო, რატომ მოატყუე ყველა! გამაგებინე რატომ?!
-ვერვხდები რამე მელაპარაკები!
-თავს ნუ ისულელებ! დამნაშავე მე გამომიყვანე, როცა იცი რომ ჩემი დის სიკვდილი შენიბრალია.. მინდოდა მეპატიებინა მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგ აღარ ვაპირებ რამე გაპატიო.. მხოლოდ ერთს გეტყვი.. ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წადი! ბედნიერებას გისურვებ ლიკა!

არაფრის თქმა არ დავაცადე, კარები გავაღე და პალატიდან გამწარებული გამოვედი, თან ცრემლები მომდიოდა.. მინდოდა მეყვირა მაგრამ აღარაფრის ძალა მქონდა.. მხოლოდ ერთი რაც ამ მომენტში მჭირდებოდა ლიკას დავიწყება იყო.. ნუ ვიცი ვერ მოვახერხებდიმაგრამ...

ეს ამბავი თითქმის ყველამ დაივიწყა, სკოლაში ჭორები არ გავრცელებულა, ლიკაც გამოკეთდა და თითქმის ყოველდღე ვხედავდი ჩემი კლასის წინ როგორ იდგა..
რამოდენიმე დღეში სანდრომ ახალი ამბავი მაცნობა.. ბავშვები სალაშქროდ მივდივართ და შენც უნდა წამოხვიდეო... მართალია ლიკაც მოდიოდა მაგრამ სანდროს ვერ ვაწყენინებდი და წასვლა ვარჩიე..

დილის 8 საათზე ყველა მზად ვიყავით, ჩემი და სანდროს მანქანა ნელნელა ივსებოდა.. ლიკა ჩემს მანქანაში ჩაჯდა.. წინ.. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია.. ფანჯარისკენ იყურებოდა და დროდადრო ნაკაწრებს უყურებდა..
ვაკვირდებოდი და ვხვდებოდი ისევ მიყვარდა.. არშემეძლო რამე დამეშავებინა მისთვის.. მაგრამ მაინც ბრაზი მომდიოდა იმის შემდეგ რაც გააკეთა..
6 საათში დათქმულ ადგილას მივედით.. კარვები გავშალეთ, ბიჭები შეშის შესაგროვებლად წავედით, გოგონები კი ტყეში დავტოვეთ..
როდესაც ფიჩხები მოვიტანეთ უკვე დიდი დრო იყო გასული, ბნელდებოდა.. ცეცხლი ავანთეთ და ყველა შემოვუსხედით.. მხოლოდ ლიკა იჯდა მოშორებით და რაღაცას წერდა თავის ე.წ დღიურში..

-ლიკა არგშია? მოდი!
-არა ალექს მადლობა თქვენ მიირთვით..
-ცოტა მაინც ჭამე, ან დალიე რამე..
მოკლედ როიტყვიან არ მოვეშვი და მაინც მოვიყვანე.. ლუკმა არ ჩაუდია პირში, 1-2 ჭიქა არყის და კონიაკის შემდეგ მადა გაეხსნა და უფრო მეტს სვავდა.. ჩვენც რათქმაუნდა დათრობის პირას მივედით და პატრონს ვეღარ ვცნობდით..
ამ დღეს არაფერი მაგრამ ყველაზე საშნელება მეორე დილის 10 საათზე დამემართა..

გაღვიძების თანავე დავინახე ჩემს კარავში ლიკა იწვა, მივხვდი,რომ აქ საქმე რიგზე ვერ იყო,თვალი ზევიდან ქვევით გამექცა და როდესაც სისხლიანი ზეწარი დავინახე გულში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, ცრემლები წამსდა. არვიცოდი რამეთქვა, რამექნა, უბრალოდ პატარა ბავშვივით ავტირდი, თითქოს მე ვყოფილიყავი ლიკას ადგილას.. მალევე ავდექი და სანდროს კარავში შევვარდი..

-სანდრუშ გაიღვიძეე!
-რაგინდა ალექს? თავი მისკდება წადი დაიძინე რა!
-რამოხდა იცი?
-რამოხდა რა გაღრიალებს?
-ლიკა...
-რამოუვიდა? (უცებ წამოჯდა)
-მე და ლიკას...
-აუ არარსებობს ტოო..
-არსებობს.. ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს,, საშინელი ადამიანივარ.. მიუხედავად ყველაფრისა მე ლიკა მიყვარს..
-კაი დაივიწყე ცოტახანი ეგყველაფერი და დაიძინე..

ეს საუბარი ლიკას კივილმა დაარღვია,, კარავში გიჯივით შევედი..
ატირებული ლიკა როდესაც დავინახე მივხვდი რახდებოდა,, არაფერი მითქვია უბრალოდ ჩავეხუტე და ვცადე დამეწყნარებინა...კარგა ხანი ტიროდა ჩემს მხარზე.. არაფრის თქმას არ აპირებდა. მხოლოდ ჩამჩურჩულა ეს არავის გაეგო..
ნახევარი საათის შემდეგ კი ზეწარი აიღო ცრემლები მოიწმინდა, შორტი და ტოპი ჩაიცვა და წასვლისკენ მიბიძგა..

-სად მივდივართ?
-.......
-ლიკა ამოოიღე ხმა, ტყე ღრმაა შეიძლება დავიკარგოთ..
-დაწყნარდი ალექს ნუ პანიკობ რა ძალიან გთხოვ...
დიდ მუხასთან მიმიყვანა ზეწარი დააგდო და ცეცხლი წაუკიდა.. ახლა მივხდვი რა უნდოდა..
ისევ ჩამეხუტა, მითხრა, რომ ვუყვარდი და მუხის ხესთან მარტო დამტოვა, თვითონ გაიქცა...

თბილისსში დაბრუნებას კიდევ კარგა ხანი არ ვაპირებდით. სავარაუდოდ 1 კვირა ტყეში ვრჩებოდით.. ამ დროის მანძილზე კი ბევრი რამ მოხდა...


პ.ს მოგწონთ? გავაგრძელო? ... აუ იაქტიურეთ რა ძალიან გთხოვთ..