ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (11)
რამდენიმე დღეში მანანა დეიდაც გამოწერეს საავადმყოფოდან.. ეს დღეები სულ სავადმყოფოში ვიყავი და დიდად თაავი არ შემიწუხებია იმაზე ფიქრით თუ ღამე სად უნდა გამეთენებია.. ნუ რა თქმა უნდა მქონდა ვარიანტები თუმცა არ ვიცი რამდენად კარგი 1. დეიდაჩემთან წასვლა და მერე ქირით გადასვლა 2. ლიზიკოსთან ასვლა (რაზეც ვიცი უარს არ მეტყვის, მაგრამ ყველაფრის მოყოლა მომიწევს და დამატებითი სასჯელი მინიმუმ ერთი კვირა უძილობა და ბექაზე და მასზე ლაპარაკი) და მესამე მაგრამ არც ისე რეალური 3. ალექსანდრესთან დარჩენა...... ერთ თავსატეხს მეორე დაემატა.... ერთის მხრივ ცოდოა ალექსანდრე ამდენ "ავადმყოფს" შორის... მეორეს მხრივ არ მინდა კიდევ ერთ ტვირთად დავაწვე.... სახლში მივდიოდოთ და ფიქრებით თავი მქონდა გამოტენილი.. ალექსანდრე დაძაბული იჯდა საჭესთან და ისე ნელა მიდიოდა, მემგონი ცხოვრებაში არ უვლია... მუ ეს ნელა 80 იყო.... -მარიტა!!! მარიტა მოვედით.. ფიქრებში გართული ვერ გავიგე როგორ მოვედით სახლში და შეშფოთებული ალექსანდრე ცდილობდა გონზე მოვეყვანე.. -აა რა?.. ააა კაი.. -რა გჭირს მარიტა? -არაფერი.... უბრალოდ ფიქრებში გავერთე.... -მაგ ფიქრებს მომიყვები სულ ცოტახანში ეხლა კი დამეხმარე ესენი დავაბინავოთ და მერე მარტო მე და შენ დავრჩებით და ამ რამდენიმე დღედ ავანაზღაურებთ.... გამეღიმა მის კატეგორიულობაზე და მხოლოდ გავუღიმე გიორგი მალევე დაბინავდა თავისით.. ლეპტოპი, პოპკორნი და ასე შემდეგ... მანანა?! მანანას შემთხვევაში საქმე ცუდადაა... იმდენად ძალაწართმეულია.... დამოუკიდებლად ნაბიჯის გადადგმაზე ხო ლაპარაკი ზედმეტია... თვალები ოსევ ჩაცვენილი და ჩაშავებული აქვს... ალექსანდრე მისი შემყურე გაგიჟებულია... მე კიდე მათი საცოდაობით ვკვდები... გიორგის როგორც ყოვლეთვის ყველაფერო ფეხებზე ეკიდა.. მანანა დავაწვინეთ და დამამშვიდებელიც მივეცით... ეხლა კი ჩვენი დასვენების დრო იყო... ძალაწართმეულები დავჯექით სავარძელში და გათიშულ ტელევიზორს შევცქეროდით... -იცი დედაჩემის გარდა... -მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი, თუმცა ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია- დედაჩემის გარდა ყველა ქალს ერთნაირად ვუყურებდი.. ყველა ერთნაირად ბო*ი და გაუნათლებელად ვთვლიდი .. ვთვლიდი არა ვთვლი... ყველასთან, ვისთანაც ურთიერთობა მქონია ჩემ ფულზე იყვნენ დახამებულები... შემიყვარდებოდა, უიმისოდ ვეღარ ვსუნთქავდი და წკაპ... მიმატოვებდა... "ერთფეროვნება მოსაბეზრებელია" ყველას ერთნაირი პასუხი ჰქონდა კითხვაზე რატომ?! არასდროს არ მესმოდა როცა ამბობდნენ ნამდვილი სიყვარული ცხოვრებაში ერთხელ მოდისო.... ყოველ ახალ ურთიერთობაზე ვთვლიდი, ნამდვილ სიყვარულს ბევრჯერ მოსვლა შეუძლია... თუმცა ვცდებოდი... მართალს აბობენ ნამდვილი სიყვარული ერთხელ და სამარადისოდ მოდისო..... ჩემ ცხოვრებაში ორი ნამდვილი სიყვარული არსებობს..... პირველი სიყვარული დაბადებიდან თან მდევს და ეს დედაჩემია... და მეორე და ამავდროულად პირველზე პირველი სიყვარული შეძენილი მაქვს, რომელშიც ძვირი გადავიხადე და რაც არ უნდა მოხდეს არავის დავუთმობ.... ეს შენ ხარ მარიტა!... ქალი რომელმაც მაგრძნობინა ნამდვილი სიყვარული რა არის და შემაცვლევია ყოველგვარი აზრი ცხოვრებაზე.... როცა პირველად გნახა დედაჩემმა მთელო დღე ემოციებს ვერ იკავებდა.. "ისეთი ლამაზი გოგო იყოო... სწორედ ეგეთი ლამაზი, პატიოსანი და წესიერი გოგო მინდა რძლადო.." არ ვიცი როდის შემიყვარდი, თუმცა ისე უეცრად შემოიჭერი ჩემ გულში... უკვე მერამდენედ გაუბნბი, არ ვიცი მაგრამ აი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ... დედაჩემის მერე ერთადერთი ქალი ხარ რომელსაც პატივს ვცემ... ჩემი ხარ... მხოლოდ ჩემი... ჩემი პატარა ბავშვი, რომელსაც სხვა ვერავინ შეეხება.. ერთი ხელის მოსმით მის კალთაში მომათავსა და ბაგეებს დაეწაფა... ცალი ხელი თმაში შემიცურა, მეორე წელზე და მისკენ მიმწია.. არც მე დავაყოვნე, ცალო ხელი კისერზე მოვხვიე, მეორე თმაში შევუცურე... უმისამართოდ დაასრიალებდა ხელებს წელზე... ტუჩებიდან კისერზე გადავიდა.. მივხვდი რომ ღრმად შევტოპეთ და მისი მოშორება ვცადე... -ალექსანდრე... - ჩამწყდარი ხმით ვთქვი, უფრო ვიჩურჩულე, ისე რომ ტუჩებს არ მოვშორებივარ.... - გაჩერდი გთხოვ... ვიგრძენი ცხელი სითხე ლოყაზე, ალექსანდრეც უმალ გაჩერდა.. -არასდროს... არასდროს იტირო ჩემ წინაშე და საერთოდაც... დაიმახსოვრე ისეთს არაფერს გავაკეთებ რაც შენ არ გენდომება... ყველაფერი ნაშინ მოხდება როცა შენი სურვილი იქნება... კიდევ ერთხელ მაკოცა და ძლიერად ჩამეხუტა... კალთიდან გადამსვა, თუმცა თავი ჩამიდო კალთაში და ორ მეტრიანი კაცი, ერთ მეტრიან დივანზე გაწვა.. ტელევიზორი ჩართო და რაღაც უაზრობას მაყურებინებდა... ღამის თორმეტი საათი იქნებოდა, ალექსანდრემ ტელევიზორი გათიშა და ჩემკენ გადმობრუნდა... -მარიტა.. რომ მოვედით ძალიან უხასიათოდ იყავი და გითხარი , რომ აუცილებლად მოგაყოლებდი უხასიათობის საბაბს... გელოდები... -არაფერი... უბრალოდ არ მინდა შენთვის ამ მდგომარეობაში ზედმეტი ტვირთი ვიყო... არ მყავს მშობლები... სახლი, მეგობრები... გარდა ლიზიკოსი... ისიც სასწავლებლად წავა... დეიდა მყავს და ისიც უცნაური ხასიათის.... შენ ჩემზე უკეთთეს იმსახურებ, მაგრამ რა ვქნა რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და ვერ ვაძლევ თავს იმის უფლებას შენგან შორს ვიყო... არ მაძლევს ეს ოხერი გული იმის საშუალებას გადაგიყვარო და შენგან წავიდე... შეგიძული.. მოგცე უფლება იცხოვრო უჩემოდ და არ შეგექმნას პრობლემები მაგრამ.... მაგრამ... არ შემიძლია.... ვერ გიშვებ და ვერ მივდივარ შენგანნ.... მიყვარხარ... სასწაულად.... არააქვეყნიურად... ცამდე და ცის იქეთ მიყვარხარ ალექსანდრე.... -არსდროს.. არასდროს არ იფუქრო რომ შენ ჩემთვის ტვირთი ხარ... ანდაც თუ იქნები ტვირთი.. ყველაზე სასიამოვნო იქნება შენი ტარება.. და ყველაზე მთავარი აზრადაც არ გაივლო ჩემგან შორს წასვლა.. რომც გინდოდეს არ გაგიშვებ რადგსნ მეც სასწაულად მიყვარხარ... პატარააა თუმცა სულ არაობას ჯობია... დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ და მოგწონთ ჩემი ისტორიები... |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.