რესტორანში დავბრუნდი. ბავშვები ისევ ხალისობდნენ ზოგი ცეკვავდა, ზოგი სვამდა, ზოგიც უბრალოდ დაღლილობისგან სკამს ჩახუტებოდა.ლელუკასკენ ავიღე გეზი, რომელი ტელეფონში ჩამძვრალიყო.
-ვის წერ ერთი გამაგებინა მეტი არაფერი არ მინდა რაა-გავიცინე და მეც დავჯექი
-ლექსომ მომწერა-ღიმილით გამცა პასუხი.
-რა უნდოდა?
-რას შობიო, ვინ და ვინ ხართო და ა.შ. ნუ როგორც იციან რაა-გადაიხარხარა
-ოჰ ეგ მეც გამოვიარე უკვე....-მეც გავიცინე
წამით ორივე ფიქრებმა მოგვიცვა. ლელუკა რაღაცას უყურებდა, ხმას არცერთი არ ვიღებდით.
-სიგიჟემდე მიყვარს-უცებ მისი ხმა გავიგონე, გავხედე ისევ რაღაცას უყურებდა, ჩემთვის არც კი შემოუხედავს-აი იცი როგორი ბედნიერი ვარ?! წარმოდგენაც არ გაქვს... თურმე არ მიცხოვრია აქამდე, მისი გამოჩენით რადიკალურად შეიცვალა ჩემი ცხოვრება, ყველაფერი შეიცვალა-გაიღიმა და გამომხედა
-ანთაძე ლექსოს ადრეც იცნობდი-გავიცინე და თვალებში ჩავხედე.
-ეგ ხო... მაგრამ ახლა სულ სხვაა, ადრე სულ ვჩხუბობდით, ყველაფერზე, იყო საჩხუბარი თუ არა. ნუ ის მეჩხუბებოდა. ეჭვიანობდა ყველაზე საერთოდ-გაიცინა და გააგრძელა-გახსოვს ახალ ბულვარში რომ ვიყავი ლაშასთან ერთად ?(ლაშა მისი ბიძაშვილია) თავზე დამადგა და ჩხუბი ატეხა ეს ვინააო. ნუ ლამაზი სიტყვებითაც შეამკო, არც ის ჩამორჩა, დახოცეს კინაღამ ერთმანეთი. ლექსოს ძმაკაცები რომ არ ჩერულიყვნენ მოკლავდნენ ერთმანეთს, მერე როგორც იქნა, დაწყნარდნენ და მე გამომხედეს, მეც მივხვდი ჩემი გამოსვლის დრო რომ იყო
-და 5 წლის ბავშვივით ატუზულმა ლელუკამ ახსნა განმარტებების წერა დაიწყო-გამეცინა ძველი დროის გახსენებაზე.
-არა ყველაზე სასაცილო ის იყო, ხო ავუხსენი ეს ჩემი ბიძაშვილია ქო და ე თამუნას ძმა ლექსოოო, და ლაშას რეაქცია...
-ეუფ შენ ხარ ძმაო ლექსო ?!-არ ვაცადე დასრულება ლელუკას და გადავიხარხარე.
-იცინე შენ და დაძმაკაცდნენ იმ დღესვე
-ისე ლაშა როდის ბრუნდება? რუსეთშია ხო ეგ?!
-ხო რუსეთშია, არ ვიცი ზაფხულში ჩამოვალოდა ვნახოთ რას იზამს. მაგისას კაცი ვერ მიხვდება ხომ იცი...
-აუ მაგარი ტიპია ლაშა.... აუ გოგო შარშანდელი ზაფხული გახსოვს ?-გადავიხარხარე ლელუკასაც გაეცინა
-როგორ არ მახსოვს...-გაიცინა-დაჭამეს კინაღამ 7-მა გოგომ ლაშა.
-აუ რა ვიღადავე იმ დღეს შენ არ იცი
-არა ისე რამ მოგაფიქრა ეგ, დღესაც ვერ ვხვდები.
-რავიცი გოგო, მეც არ ვიცი, თქვენთან ხო მოვედი წინა დღეს, შენ სახლში არ დამხვდი და მარტო ლაშა იყო, იმანაც მაღაზიაში ჩავალ ამოვიტან რაღაცეებსო და სულ მარტო დავრჩი, ლეპტოპი თურმე ჩართული დარჩა და ესემესი მოუვიდა ფეისბუქზე , მეთქი არ ვნახავ თქო მარა ხომიცნობ არა ?!-გადავიხარხარე-სულმა წამძლია, მივედი და ვნახე, ვიღაც ძმაკაცი იყო. გადავხედე მეგობრებს, მეთქი ონლაინ ვინ ყავს თქო და უმეტესობა გოგოები იყვნენ, მეც არაჩვეულებრივმა აზრმა გამიელვა თავში.
-აიღე და მიწერე ყველა გოგოს ერთი და იგივე ტექსტი ხო ?!-გადაიხარხარა ლელუკამ
-აჰამ... ნუ ახლა წინ რაც დავწერე ეგ საინტერესო არაა. ნუ ყველას მივწერე, რო შემხვდი თქო. ერთი და იგივე ადგილი და დრო მივწერე ყველას- სიცილისგან სულს ძლივს ვითქვამდი და ისე ველაპარაკებოდი.
-გოგო შენ რო ვერ იყავი ვიცოდი მარა, ყველა, როგორ დაგთახმდა ახლაც ვერ ვხვდები-ლელუკაც იცინოდა
-ვიცი და გიმალავ?აუ ეგ არაფერი დამთანხმდნენ ხო ყველანი მაგაზე ხო ვიცინე მეთქი "ვაი თქვენს პატრონს თქო" მარა აი დათქმულ ადგილას და დათქმულ დროს რო დაადგნენ ლაშას პარკში მოვკვდი კინაღამ... მივიდა ერთი რას შვებიო ცოტა დამაგვიანდა მაპატიეო და ეს გოგო უღიმის რაღაც ასე ისე და ლაშას რო შევხედე "თავში ფეხი ხო არ გაქ" სახე ქონდა ჩავბჟირდი. მერე მეორე მოვიდა იმანაც იგივე რო გაიმეორა ეს პირველი გაკვირვებული უყურებს "შენ ვაფშე ვინ ხარ " სახით, ამას მესამე მოყვა, მესამეს-მეოთხე და ლაშა მოიცვა 7-მა გოგომ და შიშმა.-ერთი მადიანად გადავიხარხარე და მოყოლა გავაგრძელე-იქვე ბიჭები ისხდნენ ისინი სულ ცუდ დღეში იყვნენ. კვდებოდნენ ტიპები სიცილით. ლაშას დატანჯული სახის ყურებამ დამქანცა, ავდექი და მივედი იმ ბიჭებთან. მეთქი ჩამომაჯინეთ, გაეცინა ერთს და დამითმო ადგილი, მერე მეორემ მკითხა "რატო გაუკეთე ასეთი სიბოროტეო?!" თან იცინოდა , რავიცი ისე თქო. ამ დროს ლაშასთვის სამკვდრო სასიცოცხლო ბრძოლა იყო გამართული, გავიხედე და ბავშვი აღარც ჩანდა
-გოგო და როგორ უშველე მერე ალყაშემორტყმულ გალავანს ?-გადაიხარხარა ლელუკამ.
-როგორ და მივედი, მოვკიდე ხელი და გამოვიყვანე
-და არ გცემეს არ დაგასახიჩრეს?!-ეჭვისთვალით შემათვალიერა, თითქოსდა ეძებდა ბრძოლის ნაკვალევს.
-მომყავს ეს შენი ტანჯული ლაშა და მომაძახეს ხო არ გაგიჟდიო, სად მიგყავსო, ჩვენთანაა ვაბშე ვინ ხარო, სიმართლე რო გითხრა მაგ დროს გავიფიქრე, მეთქი მეც ესეთი შტერი ვარ ?! მაგრამ მივხვდი რომ არა, შტერი არ ვარ მაგრამ...
-კრებენერატი ხარ- არ მაცადა დასრულება ლელუკამ
-ნუ მე უნდა მეთქვაბოროტი თქო, მაგრამ ეგეც წავა-გავიცინე მეც
მთელი ამ დროის განმავლობაში ვგრძნობდი რომ ვიღაც მიყურებდა, მაგრამ არ შევბრუნებულვარ.
-იმედია ჩამოვა ამ საზაფხულოდ და ჩვენთან ერთად იქნება, აუ მაგარ დროს გავატარებთ.
-ხო, მგონი ჩამოვა, გადაწყვეტილი კი აქვს ჩამოსვლა მარა მაგის ამბავს კაციშვილი ვერ მიხვდება. მითხრა ლელუკამაც.
უკან მიბრუნება გადავწყვიტე მივბრუნდი თუ არა ჯაბა მომხვდა თვალში, რომელიც თვალს არ მაშორებდა, ირონიული ღიმილი აეკრო და ისეთი თვალებით მიყურებდა თითქოსდა მისი ვალი მქონოდა, ანდა რამე დამეშავებინოს მისთვის.
-ისეთი თვალებით გიყურებს, ცეცხლი როგორ არ გეკიდება არ ვიცი და ბოლი როგორ არ აგდის-სიცილნარევი ხმით მითხრა ლელუკამ და ინტერესით შეათვალიერა ბარათელი, უკმაყოფილოდ გააქნია თავი და ისევ მე მომიბრუნდა
-არ ვიცი რატო ემტერებიან ბიჭები ბარათელს, მაგრამ ცუდი ტიპი არ ჩანს და მომკალი-ისე მითხრა ლელუკამ თითქოს მისი მეორე "მე" საკუთარ თავსვე ეპაექრებოდა
-შენ არც კი წარმოგიდგენია როგორ ვერ იტანენ ბიჭები მას-დემეტრეს და ჯაბას ჩხუბი გამახსენდა უცებ

-ძალიან მაინტერესებს რატომ?!
-რა რატომ?!-ვერ გავიგე რას გულისხმობდა ლელუკას
-რატომ ემტერებიან ესე ერთმანეთს...
-ეგ მეც მაინტერესებს-ამოვიოხრე და კარებისკენ გავიხედე, დემეტრე დავინახე, რომელიც ჩვენი მიმართულებით მოდიოდა, ღიმილი სახეზე იმწამსვე შეაშრა როცა ბარათელს მოკრა თვალი, ძარღვები დაებერა, ხელები მომუშტა და ნაბიჯს უმატა.
-როგორ ხართ ?!-წყნარად გვკითხა, მაგრამ ეტყობოდა რომეს სიწყნარე ძვირად უჯდებოდა
-მაგრად ვართ, ვერთობით დავიღალეთ და ცოტაც დავლიეთ-სწრაფად გასცა პასუხი ლელუკამ
-შენ?!-მე მომიბრუნდა და ადგილი დაიკავა ჩემს გვერდით.
-მეც დავიღალე სასტიკად-მსუბუქად გავუღიმე
-ლელუკა-ლელუკას მიუბრუნდა -ლექსო მოგაკითხავს 10 წუთში შევთავაე მე წამოვიყვან მეთქი, მაგრამ უარი განაცხადა, მე მოვაკითხავო-გაეცინა ძმაკაცის პასუხზე
-ვიცი დამირეკა და მითხრა-გაუღიმა ლელუკამაც და თავი კარისკენ გააბრუნა
-მოვიდეს ლექსო და წავიდეთ
-ხო...-ამოვიოხრე დაღლილმა და თვი მხარზე მივადე
-მალე მოვა და წავალთ-ვიგრძენი როგორ გაეღიმა და თავზე მაკოცა.
-ვახ ტო... წერეთელი შენ ხარ?!-მოგვიახლოვდა სანდრო
-სანდრო?!-გაკვირვებულმა ღიმილით ახედა ჩვენზე მოჩერებულ სხეულს.
-ვახ წერეთელი ბიჭო როდის ჩამოდი? -გადაეხვია დემეტრე სანდროს
-რავიცი ბიჭო არაა დიდი ხანი რაც ჩამოვედი
-მერე რატო არ მოგვიკითხე ტო?! გეთქვა ჩამოვედიო და გნახავდი ბიჭო
-რავიცი ერთი... დავჯდეთ ერთ დღეს სადმე და ვიქეიფოთ-შესთავაზა დემეტრემ
-მასე ვქნათ-დაეთანხმა სანდროც-და მისმინე აქ რა გინდა საერთოდ შენ?
-თამუნას მოვაკითხე- მე გადმომხედა და გამიღიმა
-მოიცა თამუნას შენ რატო მოაკითხე პატრონი არ ყავს ?
-წამო გარეთ გავიდეთ ხმაურია აქ თან უკეთესად დავილაპარაკებთ
-ხო გავიდეთ
-მოვალთ ჩვენ-გამიღიმა დემეტრემ და სანდროსთან ერთად გავიდა გარეთ
დემეტრეს ნაამბობი:ბარში შესულს ბარათელის დანახვა სულაც არ მესიამოვნა, ეტყობა არ უნდა მისით წავიდეს აქედან უპრობლემოდ, ის კი მაინც მისას აწვება, მაინც მთხოვს"წერეთელი მომკალი" . შევეცადე დავწყნარებულიყავი არ მინდოდა იგივე გაგვემეორებინა, რაც წინა დღეს. აღარ მინდოდა თამუნასთან ჩხუბი. მივედი გოგოები მოვიკითხე და თამუნასთან დავჯექი, როცა სანდრო მოგვიახოლოვდა, მისი დანახვა მართლა გამიხარდა, რაც საქართველოდან წავედი მას მერე არ მინახია.
ერთმანეთი მოვიკითხეთ და გარეთ გავედით
-მაგარია დღეს რომ გნახე
-ხო ბიჭო მაგარი გამიხარდა, რაც წავედი მას მერე არ მინახიხარ.
-ბიჭო არ მიპასუხებ- ინტერესით მკითხა სახეზე ღიმილ აკრულმა
-რა გიპასუხო?!
-რადა თამუნას შენ რატო მოაკითხე თქო?! ლექსო რატო არ მოვიდა ?
-იმიტო რო მე ვარ ვალდებული მოვაკითხო და წავიყვანო, გავუფრთხილდე და ვიზრუნო მასზე.
-წერეთელი, ბიჭო ფული აღარ გაქ გაკოტრდი და ლექსომ მისი დისთვის დაცვად აგიყვანა?!-გაიცინა სანდრომ
-აუშენ არ გამოჭკვიანდი ბიჭო ამ 4 წელში?
-მე რა გამომაჭკვიანებს, მართლა გეკითხები... არაფერი არ მიპასუხია, უბრალოდ გავუღიმე და თავზე ნერვიულად გადავისვი ხელი.-მოიცა ...შენ ბიჭო... მაგის... ერთად ხართ ? შენ და ეგ ?!
-ხო ბიჭო მე და თამუნა.
-მისმინე და ბარათელი?!-ძარღვები დამებერა მისი სახელის გაგონებაზე-დაამთავრეთ ?!
-არა არ დაგვიმთავრებია .
-აბა... მაშინ ვერ გავიგე
-არაფერია აქ გასაგები... თამუნა ჩემია და ბარათელი ვერც ვერაფერს ვერ იზამს, როგორც მაშინ გავაქრე ისევე გაქრებაახლაც.
-დემეტრე შეგახსენებ რომ ბარათელი ბათუმში დაბრუნდა, ისევე როგორც მისი სასტავი
-არაუშავს მის სასტავსაც ისევე..... პატრონი როგორც ჯაბას
-ანუ იგივეს გამეორებას აპირებთ
-თუ ჭკვიანად არ იქნება მაშინ გავიმეორებთ
-მინდა შეგახსენო რომ თამუნა ახლა 13 წლის პატარა გოგო აღარაა...ვერ დამალავ და ვერ გააკეთებ ახლა ყველაფერს ისე როგორც ადრე აკეთებდი.
-ვხვდები ... მაგრამ ახლა უფრო მაქვს იმედი რომ გამიგებს, ვიდრე ადრე მქონდა
-ახლა უყვარხარ წერეთელი და გაგიგებს
-ზუსტად მაგის იმედი მაქვს-გავიცინე და ძმაკაცს გავხედე-შენ რას შობი?!
-რავიცი არც არაფერს... ვბოდიალობ და ვარ ბარი გავხსენი
- ოჰჰჰ მაგარია მეც ვაპირებ რესტორნის გახსნას საქართველოში.
-ხო გაქვს შენ აქ რესტორანი?!
-კი მაგრამ უფრო დიდი მინდა
-დემეტრე მოეშვი ბიჭო, მესმის რო ბარათელია ბარში მაგრამ...-მთელი საუბრის განმავლობაში დაძაბული ვიყავი, რაც სანდროს არ გამოპარვია.
-წამო შევიდეთ-არაფერი არ უპასუხია გაიცინა და ბარში შევედით.
ბარათელს გავხედე ისევ თამუნას უყურებდა მინდოდა მივსულიყავი და მეცემა, მომეტეხა რამე, მაგრამ ისევ გარკვეული მიზეზის გამო თავის შეკავება ვამჯობინე.
-ლელუკა სადაა-თამუნასთან მისულს ლელა რომ არ დამხვდა გამიკვირდა
-ლექსომ დაურეკა და წავიდა- დაღლილმა მიოასუხა
-მერედა ვერ დაიძახე ? წავიდეთ ჩვენაც-ხელი გავუწოდე ისისც წამოდგა.
-რავიცი, შენ და სანდრო საუბრობდით და აღარ შეგიშალეთ ხელი-გამიღიმა
-კაი წავედით-კარებისკენ წავედი
-წერეთელი! შეეცადე მაინც მიხედო თამუნას, რადგანაც შესაძლებელია მე ყველგან არ ვიყო, სადაც მას გაუჭირდება. ისე ვიტყუები ... მე ყველგან ვიქნები სადაც ის!
-მისი ხმის გაგონებისას გავჩერდი არ მივბრუნებულვარ პასუხის გაცემას არ ვაპირებდი არ მინდოდა ჩხუბი ამეტეხა, არადა სურვილი მისი ცემის პიკს აღწევდა.
-მე მაინც გაგაფრთხილე... როგორც ვიცი შენ გევალება მისი "მოვლა- პატრონობა
"
-ირონიას არ ი
შურებდა
მიბრუნებას ვაპირებდი როცა მხარზე შეხება ვიგრძენი სანდრო იყო
-ახლა და აქ არა!-ჩუმათ მითხრა
-გესმის ბიჭო რას..
-ახლა და აქ არა თქო!!!
-მივხვდი რომ მართალი იყო და მეც გავჩერდი თამუნას ხელი ჩავკიდე და ბარიდან გავიყვანე.
თამუნას ნაამბობი
:
სუნართლე რომ ვთქვა, მომბეზრდა ეს იდიოტური სიტუაცია. ისე ვერ გავსულვარ გარეთ რომ ჯაბა არ გადამეყაროს და დემეტრეს არ ეჩხუბოს ან ეკამათოს... უკვე ნერვები მეშლება მათ რეპლიკებზე ვერ გამიგია, რატომ ემტერებიან ერთმანეთს. ავტომობილში ჩავჯექით, დემეტრე დაძაბული იჯდა, ამაზე მისი ხელები მიმანიშნებდნენ, რომლებიც ისე ჩაბღაუჭებოდნენ საჭეს ცოტაც და სულ მოტეხავდნენ მას.
-რა მოხდა?-უცებ ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომიყვანა
-რა?! -ვერ გავიგე რაზე მეკითხებოდა
-რა მოხდა თქო, სანამ მე მოვიდოდი.
-ისეთი არაფერი.... -არ მინდოდა მისთვის რამის თქმა, ვიცოდი ჩხუბს დაიწყებდა და ჩხუბის თვი ნამდვილად არ მქონდა.
-და რა "ისეთი არაფერი" მოხდა ?!-არც კი შემოუხედავს ისე მკითხა
-არ მინდა ამაზე ლაპარაკი...-დაღლილმა ამოვიოხრე.
-რას ქვია ამაზე ლაპარაკი არ გინდა?!-ხმას საგრძნობლად აუწია
-რას და იმას რომ არ მინდა-მისი ხმის გაგონებაზე საშინლად გავბრაზდი...
-თამუნა ნუ ცდილობ რომ წყობიდან გამომიყვანო! გეკითხები რა მოხდა და ბარათელი რას გულისხმობდა- ისეთი ხმით მითხრა რომ მივხვდი პასუხი რომ არ გამეცა შეეძლო იქვე მოვეკალი. ღრმად ამოვიოხრე და ყველაფერი მოვუყევი.
-ეს იყო და ეს.... მეტი არაფერი
-ეგ ნაბ****რი შეგეხო?! -დაძარღვულმა მკითხე, ისე თითქოს იმის გარდა რომ გარათელს ვეცეკვე სხვა არაფერი გაუგონია.
-ვიცეკვე თქო და... -გავიცინე
-აუუუ..... რატო მთხოვს წერეთელო ნიორივით დამნაყეო?!- ნერვიულად გაიცინა და თავზე ხელი გადაისვა
-რაა ... რას გულისხმობ?!
-არაფერს! მიდი გადადი მოვედით უკვე- ამ ლაპარაკში სახლამდეც კიი მივსულიყავით.
-შენ არ მოდიხარ ?
-კი როგორ არა-გამიღიმა, გამიკვირადა როგორ შეიძველა ასე სწრაფად, როგორ "დაიწყნარა" თავი.
აღარაფერი არ მიტქვამს, გადმოვედი მანქანიდან და სახლში შევედი, დემეტრეც უკან გამომყვა, ლექსო სახლში არ დაგვხვდა, მე პირდაპირ ჩემი ოთახისკენ წავედი, გადავივლე და შევწექი ლოგინში. შუა ძილში შეხება ვიგრძენი ვიცოდი ვინც იყო და ამიტომაც ძილი გავაგრძელე



....
ზუსტად 6 წლის წინ დაიწყო ყველაფერი, ორი სასტავი ეპაექრება ერთმანეთს, ორივეს პირველობა სურს.
ჩხუბი, აყალმაყალი, პოლიცია, წივილი, კივილი და ყველაფერი უბედურება.
ბავშვობიდანვე სამკვდროთ გადაკიდებულ სასტავს უარესი პრობლემა გამოუჩნდა ერთი გოგო შეუყვარდათ
დემეტრე ყოველთვის გაწონასწორებული ტიპი იყო. ძნელი იყო მისი წყობიდან გამოყვანა, მაგრამ თუ გამოვიდოდა მდგომარეობიდან მოგჭამა ჭირმა, აი მაშინ გაქვს ცუდად საქმე.
უმაგრესი ჩაცმის სტილი, ყოველთვის დაბალზე დაყენებული წვერი მოკლეზე შეჭრილი თმა ყველაფერი ეს დემეტრე წერეთელის იდეალს ქმნის.
ჯაბა დემეტრესგან განსხვავებით სულაც არ იყო გაწონასწორებული. პირიქით, თავზეხელაღებული ტიპი, აკეთებდა იმას რაც მოსწონდა, მისას ისწორებდა რაა.
მაგრამ მისი ხელაღებულობის მიუხედავად დასტოინი ტიპი იყო. მისი ასაკისა და ქცევის მიუხედავად ყოველთვის ისეთ რჩევებს აძლევდა მეგობრებს, უფროსი კაციც კი ვერ მისცემდა. ისინის ითვალისწინებდნენ მის ნათქვამს.
დაბალზე დაყენებული წვერითა და თითქმის გადახოტრილი თმით.ჩვეულებრივად იცვამდა სულ. ხელზე ყოველთვისშავი საათი, ჩავარდნილი შარვალი და უბრალო მაისური რაც არცერთ, საპირისპირო სქესის წარმომადგენელს არ ტოვებდა გულგრილს.
ეს ორი ადამიანი პატარაობიდანვე ეპაექრებოდნენ ერთმანეთს, ვერასოდეს ვერ ეწყობოდნენ , ვერასდროს!
ეს უბედურება არ ყოფნიდათ ამ ორ სულიერ უარესი რამ დაემართათ, ორივეს ერთი გოგონა შეუყვარდათ.
თამუნა წილოსანი... პატარა გოგონა რომელსაც დიდი წარმოდგენა სულაც არ ჰქონდა სიყვარულზე, სასწაული ბავშვი იყო, მისი მწვანე თვალები დიდი ტუჩები, გრძელი და ხვეული თმები მიმზიდველს ხდიდა 13 წლის თამუნას . დემეტრემ სწორედ მაშინ გაიცნო, არადა მის ძმას ბავშვობიდანვე იცნობდა.
პირველად იფიქრა უბრალოდ საყვარელი ბავშვია და მაგიტომ"მეფიქრებაო" მაგრამ ერთ დღეს სხვა ბიჭთანნ რომ დაინახა მოკისკისე თამუნა რაღაც განსხვავებული იგრძნო, მიხვდა რომ უყვარდა, უყვარდა ეს ციცქნა გოგონა და მის გულში სამუდამოდ დააკავებინა ადგილი.
უყვარდა უსაზღვროდ, ჯერ იფიქრა მივალ ვეტყვი ლექსოს ყველაფერსო, მაგრამ რატომღაც გადაიფიქრა, როცა სიჩუმე გაუსაძლისი გახდა ადგა და მივიდა კიდეც ლექსოსთან, ენის მტვრევით უხსნიდა რომ მისი და უყვარდა.
-ლექსო.... მისმინე რაღაც მინდა გითხრა.
-გისმენ-გაეცინა ლექსოს ძმაკაცის სასაცილო ხელების მტვრევაზე.
-ეხლა რაშია საქმე... აუ როგორ გითხრა რაა.
-პირდაპირ მითხარ
ი
-ხოდა პირდაპირ გეტყვი... იტოკში თამუნა მიყვარს რააა. უმისოდ აღარ შემიძლია, მიყვარს ტოო... ისე როგორც არავინ არ მყვარებია... ვერ ვუძლებ, ჭკუიდან ვიშლები როცა სხვასთან ერთად ვხედავ, როცა ვხედავ რომ უბრალოდ სხვა ეხება მისი მოკვლის, ცემის გაქრობის სურვილი მიჩნდება!!! არ ვაპირებდი თქმას, მაგრამ აღარ შემიძლია გატყუებ შენაც და თავსაც ვიწვალებ/
ლექსო იდგა და უსმენდა ძმაკაცს, რომელიც ხელ-ფეხით ცდილობდა სიტუაციიის ახსნას გაეღიმა და მხარზე ხელი დაჰკრა.
-მჯერა ძმაო, მჯერა... რა გეგონა... შენ ბავშვობიდან გიცნობ და ვიცი როგიც ხარ, ეგ ისეც ვიცოდი
-ანუ?
-ანუ ის რომ მე წინააღმდეგი არა ვარ თქვენი.... ნუ ხო ხვდები რა-გაიცინა
-აუ ძმაო .. როგორ გამახარე შენ არ იცი, ბიჭი ამდენი ხანია ვფიქრობდი როგორ მივიდე, როგორ ვუთხრა მეთქი, მეშინოდა რომ ორივეს დაგკარგავდით
-აუ მაგარი დებილი თუ არ იყო შენ ძმობას ვფიცავარ- გაეცინა ლექსოს.
გახარებული იყო დემეტრე. იმედი მიეცა რომ შეძლებდა თამუნასთან ერთად ყოფნას
აი ჯაბა კი უარეს დღეში იყო, თამუნა 10 წლისა შეუყვარდა პატარა გოგომ დანახვისთანავე შეაყვარა თავი ბარათელს . ყოველთვის იქ იყო სადაც თამუნა, ახლომახლო იდგა და აკვირდებოდა, მაგრამ საქმე იმაში იყო რომ მან იცოდა ვერ მივიდოდა ლექსოსთან და ვერ გააბამდა კაი მეგობარივით ბაასს.
უყვარდა... უყვარდა მისთვის... უყვარდა სიგიჟემდე და უფრო მაგრადაც, მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავში, ძმაკაცებმა იცოდნენ მისი ამბავი, ეუბნებოდნენ... თავი დაანებეო!
"ვისი დააა თუ ხვდები შენ! " "მაინც და მაინც ის ტო?
მაგრამ ყველას ერთ პასუხს ეუბნებოდა "მიყვარს! "
13 წლის იყო უკვე თამუნა ჯაბა რომ აპირებდა მისვლას, გამოლაპარაკებას და გაცნობას მაგრამ შეჩერდა როცა მის გვერდით ხშირ-ხშირად დემეტრე შეამჩნია. გაბრაზდა და მისი მოკვლის სურვილი გაუჩნდა . გაბაზრდა დემეტრეს და ჯაბას ერთი გოგო უყვართო... ეს ამბავი კითამუნამდე მიუსვლელად ჩაახშეს.
დაიწყო გაუჩერებელი ჩხუბი და პაექრობა ერთხელ ისე ცემეს ერთმანეთი, რომ ორივე ერთ საავადმყოფოში იყვნენ სხვადასხვა სართულებზე დაჟეჟილობებით და მოტეხილობებით. ორივემ განაცხადა ჩვენ ერთ შენობაში ვერ ვიქნებითო და მეორე დღესვე წამოვიდნენ იქიდან.. იმ დონეზე მივიდა ჩხუბი და აყალმაყალი რომ კინაღამ ორივე დაიღუპნენ. ლექსომ ორივეს უთხრა რომ მისი და არ იქნებოდა თოჯინა და სათამაშო რომელსაც ორი იდიოტი გაიყოფდა. მათ შეთანხმება დადეს და ორივე წავიდნენ ქვეყნიდან. შემდეგ კი რაც მოხდა ისედაც იცით

...

არცერთისთვის არ იყო იოლი თამუნას გარეშე სიცოცხლე... სუნთქვა... არსებობა... მაგრამ ვერცერთი ვერ დაბრუნდებოდა დროზე ადრე.
დემეტრემ ყოველთვის იცოდა თუ როგორ იყო თამუნა, სად დადიოდა, რითი ერთობოდა... სურდა დაბრუნებულიყო და მასთან, მაგრამ ისევ მის გამო გაჩერდა.
ჯაბაც ინფორმირებული იყო თმუნას ასავალ-დასავალით...აი თამუნა კი ვერ ხვდებოდა ვერაფერს

ვერც ვერავისთნ იწყებდა ურთიერთობას, უფროსწორედ არ აწყებინებდნენ.ბიჭი რომელიც ერთხელ მივიდოდა მასთან და შეეცდებოდა გამოლაპარაკებოდა ან დაახლოვებოდა, მეორეჯერ მასთან ახლოსაც კი არ გაივლიდა.ფიქრობდა ლექსოს ხრიკებიაო და არაფერს აღარ ამბობდა

მაგრამ ლექსოს ხელი არც არაფერში არ ერია

ყველაფერს დემეტრე და ჯაბა "აყუმარებდნენ"
მაგრამ ბოლოს ვერც ერთმა ვეღარ გაუძლო და ვეღარც მეორემ ადგნენ და 2 წლის შემდეგ ორივე დაბრუნდა საქართველოში





......
გამარჯობა ხალხო... მე ლელას დაქალი ვარ, ვერ დებს თვითონ და რვეულში დაწერა რო მე დამებეჭდა. იმედია ბევრი შეცდომა არაა ნაწერში. დაწერეთ მოგწონთ თუ არა რო ნახოს მისი ნაწვალები როგორ დააფასეთ. მთელი ორი დღე წერდა ბოდიშს გიხდით აქამდე რო ვერ დადო