მთელი საღამო ვუკვირდებოდი მარიტას წითელ ლოყას, რომელიც თანდატან უფრო წითლდებოდა.... მანქანიდან გადაყვანისას, ყელზეც პატარა გაწითლებული ადგილი დავინახე... ამან უკვე გამაცოფა.... ნელა შევიყვანე სახლში და ლოგინზე დავაწვინე.. გადავწყვიტე სანამ არ გაიღვიძებდა არაფერი არ გამეკეთებია ამ საკითხან დაკავშირებით.. მისღებში დავჯექი და დაველოდე აჩის, რომელიც კარგა ხნის მოსული უნდა იყოს...
როგორც ყოველთვის ერთი საათი ველოდე. დასაძინებლად წაასვლას ვაპირებდი, როცა კარებზე ბრახუნი ატყდა ვინ იქნებოდა თუ არა..
-სად ხარ შე*ემა ამდენხანს?
-აუ რავი ტო ისეთი ამბები გადამხდა როო რავი... გზასი მანქანა გამიფუჭდა და ვიღაც გოგო არ დამეხმარა გაკეთებაში, ხოდა მე
-ხოდა შენ რისი აჩი ხარ იმ გოგოს ნომერი რო არ დაგეთრია...
-ხო ეე საიდან მიხვდი მაგის თქმა რო მინდოდა...
-კაი რა... ბავშვობიდან გიცნობ და შენი აზრით ვერ მივხვდებოდი რისი თქმა გინდოდა?!
-კაი ხო აბა რისთვის დამიბარე?
-წამო სამზარეულოში ლუდი დავლიოთ და მოგიყვები...
ყველაფერი მოვუყევი რაც კლუბში მოხდა...
-ხოდა ესე რა არ ვიცი რა ჭირს და რატომ აქვს სახეზე და ყელზე ეს სიწითლეები... ყველაა ვარიანტი განვიხილე, მაგრამ სინამდვილეს ვერცერთი ვერ შევუსაბამე..
აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა უკვე.. თუ ვინმე შეუვარდა კაბინაში კამერებში დაფიქსირდებოდა და "განგაში ატყდებოდა" მაგრამ....
-არ ვიცი ძმა რა შეიძლება იყოს... შენი არ იყოს ვერც მე ვერ შევუსაბამე ვერაფერს...
-გეტყვი რაც იყო ოღონდ არ იჩხუბო...
სამზარეულოს კარებში ანერვიულებული მარიტა გამოჩნდა.. სიწითლე ლოყაზე, უფრო გამოკვეთილად ეტყობოდა....
მეც არანაკლებ ავფორიაქდი მის ამ სიტყვებზე, ხელით ვანიშნე რომ შემოსულიყო და სკამზე დამჯდარიყო...
-როცა შენ ჩახვედი სასმელის ლამოსატანად... - თვალები სივრცეს გაუშტერა და ხელების სრესით დაიწყო ლაპარაკი... - ფანჯრიდან გადევნებდი თვალ-ყურს... და არ დაგიმალავ სიამაყით ვივსებოდი, როცა ვაანალიზებდი, რომ მხოლოდ ჩემო იყავი... ფიქრებში გართულს ვერც გავიგე როგორ შემოვიდა ვიღაც ოთახში... სუნზე ვიგრძენი საშინლად მთვრალი იყო.... ხმა როგორც კი ამოიღო მეცნო, თუმცა ალბათობა დავუშვი იმის რომ შემეშალა... მაგრამ როცა შევტრიალდი ჩემი ეჭვები გამართლდა....
გიორგი იყო... -რაღაცის თქმა დავაპირე თუმცა მარიტამ გამაჩუმა -გეხვეწები დამამთავრებიე და მერე იჩხუბე..
მარტო რომ მნახა რა იყო მიგატოვა შენნმა პრინცმაო?! ამაზო წამოვენთე და შევეკამათე ამ კამათში თქვენი შედარება მომიწია.. როგორც კი ვთქვი რომ ალექსანდრე ვერ მოვა შენამდე თქო სახეში გამარტყა და ყვირილი დაიწყო არასდროს შემადარო იმ ნაბი*ვარსო... ამაზე მე ვუყვირე და მეორე გარტყმაც დავიმსახური... გამოქცევა ვცადე თუმცა ყელში მწვდა და კედელს მიმაჯახა...
-ხო ვუთხარი მაგას მარიტასთან თუ რამე შეგეშლება მოგკლავ თქო.... როგკრც ჩანს გაფრთხილებას აზრი არ აქვს... უნდა იმოქმედო პირდაპირ...
იმ წუთში ისეთი გაბრაზებული ვიყავი სრულიად უდანაშაულო ადამიანს მოვკლავდი...





---მარიტა---
რომ გავიღვიძე მანქანის ნაცვლად ლოგინში მეძინა.... გარკვევიტ ისმოდა ალექსანდრეს ხმამაღალო გინება...
ლოყა საშინლად მეწვოდა ეხლაც კი.... სარკეში რომ ჩავიხედე წითელზე წითელი მქონდა... ხელის დადებისას მეწვოდა... რითი არ ვცადე სიწითლის დამალვა თუმცა არაფრით არ გამომივიდა... ბოლოს გადავწყვიტე ესევე გავსულიყავი და ალექსანდრსთვის ყველაფერი ამეხსნა...
სამზარეულოში ალექსანდრე და ვიღაც ბიჭი იჯდა.. ალბათ აჩი იქნებოდა მათ საუბარში ჩავერიე და ყველაფერი მოვუყევი.. ალექსანდრეს სახეზე ფერები გადადიოდა... სიბრაზისგან მუჭები სულ გაწითლებოდა.. სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა.. ვენები დაებერა სადაცაა გასკდებოდა.... რამდენჯერმე ცადა საუბარში ჩარევა თუმცა ხელის აწევით გავაჩერე.. როცა ყველაფრის მოყოლა დავასრულე ცოტახნიანი დუმილი ჩამოვარდა..
აჩი გაშტერებული უყურებდა "ცისარტყელა" ალექსანდრეს.. მე კიდე ნერვიულობისგან გაწითლებულ ჩემ ხელებს დავყურებდი...
წყნარად გამოიტანა განაჩენი და ბოკო ღერი სიგარეტიც გააბოლა...
-ალექსანდრე გთხოვ
-მარიტა გთხოვ ეხლა შემეშვი.. წადი ოთახში..
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა... ზანტად წამოვდექი სკამიდან და ოთახში შევედი... ლოგინზე დავჯექი და ტელეფონს დავხედე სადაც ლიზიკოს უამრავი გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება დამხვდა..
"გთხოვ როგორც კი მოიცლი გადმომირეკე სასწრაფო საქმე მაქვს"
ცოტა არ იყოს შევშინდი.. ლიზიკოს არ ჩვევია ამგვარი საქციელები თუ რამე პრობლემა აქვს ესემესშიც მეუბნება გადარეკვა არაა ხოლმე საჭირო... მიუხედავად იმისა რომ მასზე ეხლაც საშინლად გაბრაზებული ვარ ავდექი და გადავურეკე...
რამდენიმე ზუმერის შემდეგ მიპასუხა..
-მარიტა კიდე კარგი...
საკმაოდ ანერვიულებული ხმა ქონდა რამაც მეც ძალიან ამაფორიაქა..
-რა ხდება?
-აუ არ ვიცი როგორ გითხრა... სანამ დაგირეკავდი ათასჯერ დავალაგე აზრი თუ როგორ უნდა მეთქვა... მაგრამ ყველაფერი ამერია ნერვიულობასთან ერთად...
-პირდაპირ მითხარი...
-დედაშენი და მამაშენი ელენიკოს გაშვილებას აპირებენ.... უბრალოდ.. უბრალოდ მინდოდა რომ გცოდნონდა.. მთხოვეს არ მეთქვა თუმცა ვერ გავბედე...
-არა კარგად მოიქეცი რომ მითხარი.. მადლობა
ტელეფონი გავუთიშე და იქვე კედელთან ჩავიკეცე.. ხელები თავზე ნერვიულად გადავისვი და ისტერიული ტირილი ამივარდა.. რაზეც აჩი შემოვარდა ოთახში ..
-რა გჭირს? მარიტა გამეცი ხმა....
-გესმის ელენიკო უნდა გააშვილონ... ჩემი და... ჩემმა მშობლებმა.. 5 წლის ბავშვი... სასწარფოდ თბილისში უნდა წავიდე.....
ფეხზე ავდექი და კარებისკენ წავედი, როცა გზაში დამაწია აჩიმ ხმა
-სანამ ალექსანდრე არ მოვა ვერსად გაგიშვებ...
-რას ქვია ვერ გამიშვებ? ჩემ დას ეხება საქე გაიგე... ჩემ დას....
ტირილი ისტერიულ პანიკაში გადამივიდა.. ხელებს უმისამართოდ ვიქნევდი აქეთ-იქით და აჩის ვეჩხუბებოდი რომელიც სულ არაფერ შუაში არ იყო...
-სადაა? ალექსანდრე სადაა?
-თბილისში წავიდა..
-დაურეკე.. სასწრაფოდ დაურეკე უკან დაბრუნდეს...


ვიცი პატარაა თუმცა მეტი ვერ მოვახერხე... იმედია მოგეწონებათ.. მადლობა ვინც კითხულობთ...