8

უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც ბექა არ მინახავს... ნეტა სად გაქრა? ალბათ თავის "საქმეებს" აგვარებს, ან რცხვენია იმ საქციელის შემეგ გამოჩენა
ბექა ნადირაძე და რცხვენია რამის...? არა შანსი არაა, ერთობა ახლა სადმე უეჭველი.
რაც ბექა არ გამოჩენილა თითქოს და ჩემი ცხოვრება უინტერესო გახდა, მოიცა ბექას სულ რაღაც ერთი თვეა რაც ვიცნობ და უკვე ასეთი მშვნელოვანი ადგილი იკავია? არა შანსი არაა!.გადამივლის მალე
თანაც დღეს რუსკას დაბადების დღეა და ბექაზე საერთოდ არ უნდა ვფიქრობდე.
რუსკას უკვე ვაჩუქე საჩუქარი ერთი კვირის წინ, არ შემიძლია ლოდინი
უი ხო რუსკაზე გამახსენდა რომელი საათია? მეჩქარება!
სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან და გავემზადე. ჯერ შორტები და მაიკა ჩავიცვი, შემდეგ კი დავბრუნდები და დაბადების დღისთვის შესაფერის კაბას ან რამე ეგეთს ჩავიცმევ
დაბლა რო ჩავედი ჩემი "დაიკო" დავინახე ხელში წიგნი ეჭირა, მეც კი გამიკვირდა არ უყვარს წიგნის კითხვა, შემდეგ ცოტა რომ გავიარე წიგნის წინ ტელეფონი დავინახე ამოფარებული იყო, რა სულელია.
- თეკლა მე გავედი რუსკასთან და უთხარი შენ ვინმეს
- კაი აუუ ელე ნაყინი ამომიყანე რა გთხოვ
- ოო კაი ხო მომე ფული
- რო დამპატიჟო ერთხელ მაინცნ არ გაწყენდა!
სიცილით ადგა და ჩანთიდან ფული მომაწოდა
მეც სწრაფად დავტოვე სახლი და კიბეებთან ბექა დავინახე, მაშინ გავაანალიზე როგორ მომნატრებია ის და მის გარეშე რომ ვერ ვძლებ.
ძალიან მინდოდა შევმხტარიყავი და კისერზე ჩამოვკიდებოდი, მაგრამ ჩემმა "შინაგანმა მემ" არ მომცა ამის საშუალება.
შევეცადე მზერა ამერიდა და "ნივიჟუ" ჩამერტყა, მაგრამ მან დამიჭირა და კედელთან ამაყუდა
- დავიჯერო არ მოგენატრე?
მითხრა ღიმილით, შემდეგ კი ხელო გამიშვა და გარეთ გამიყვანა
- რაგინდა ბექა?
ვკითხე საკმაოდ სერიოზულად, თან ვცდილობდი ეს ჩემი მონატრება არ ეგრძნო.
- არაფერი ტო რა უნდა მინდოდეს, უბრალოდ მოგიკითხე.. მომენატრე
ეს ბოლო სიტყვები მომესმა თუ მართლა თქვა? აშკარაა რომ მატყუებს.
მე რა მეპასუხა არ ვიცოდი, საშინად გავწითლდი და თავი დაბლა ჩავწიე
- რაიყო არ გჯერა?
მითხრა ძალიან საყვარელი ხმით, შემდეგ კი ხელით თავი მაღლა ამაწევინა და პირდაპირ თვალებში ვუყურებდი
- ბექა...
შევეცადე წავსულიყავი, მაგრამ მან დამიჭირა და შუბლზე მაკოცა.. შემდეგ კი წავიდა
მე კი დამტოვა ასე გაშეშებული. არც ის მახსოვდა რომ სახლში ჩემი და მელოდებოდა, თან ისიც რომ ვაგვიანებდი.

შემდეგ, რომ გამოვფხიზლდი მაღაზიაში შევედი და თეკლას ნაყინი ვუყიდე, მეც მინდოდა, მაგრამ ახლა ჭამის თავი ნაღდად არ მქონდა.
ნაყინი სწრაფად ავიტანე
- რაიყო რამდენი ხანია გელოდები
- აჰა, მე წავედი რუსკასთან
- კაი მიულოცე ჩემგან
სახლიდან სწრაფად გამოვედი და რუსკასთან გავვარდი.
მეჩქარებოდა და ავტობუსი გავაჩერე.
სახლში , რომ მივედი კარები რუსკას მამამ გამიღო. თბილად მომესალმა და ოთახამდე მიმაცილა, კარი რომ გავაღე, რუსკა სარკის წინ იჯდა და თმას ივარცხნიდა
რომ დამინახა სწრაფად მომვარდა
- გოგო სადიყავი ამდენ ხანს, სასწრაფოდ მითხარი რა ფერის ფეხსაცმელი უფრო მოუხდება ამ კაბას
- ალბათ ის!
ხელი გავუშვირე შავ მაღალ ფეხსაცმელზე
- ჰო მეც ეგრე ვფიქრობდი
თქვა და სასწრაფოდ ჩაცმა დაიწყო, შემდეგ კი მე გამომხედა
- შენ რას იცმევ?
- აუ რავი,რომელ რესტორანში მივდივართ ასე რო იპრანჭები?
- გაგიჟდი გოგო? კაი შენ მერე მოგხედავ ჯერ ფრჩხილები უნდა გავიკეთო
- ეხა რადღეში ხარ და შენ ქორწილში რა იქნები..
ვთქვი და რუსკამ გაბრაზებული სახით შემომხედა, შემდეგ კი გაეცინა

დრო მალე გავიდა, მეც და რუსკაც უკვე მზად ვიყავით. ახლა კი მხოლოდ ნიკუშას ველოდებოდით,რომ მოსულიყო.
ნიკა მალევე მოვიდა და მის მანქანაში ჩავჯექით
დანიშნულების ადგილას მალე მივედით.. იქ მხოლოდ მე, რუსკა, ნიკა, ნუცა და კიდე რამოდენიმე ჩვენი მეგობარი იყო.
ბევრი გავერთეთ და ვიმხიარულეთ, ცოტა დავლით კიდეც. რუსკა ძალიან ლამაზად გამოიყურებოდა და მართლა ღირდა მთელი საღამო მისი წუწუნი, რომ მესმოდა.
უკვე გვიანი იყო და რესტორანიც იკეტებოდა, ჩვენც მალე დავიშალეთ სახლებში. ნიკუშა ისეთი მთვრალი იყო საჭესთან ვერ დაჯდებოდა, ამორომ ჩვენ ერთ-ერთ მეგობარს, ლუკას ქონდა მანქანა, მაგრამ საკმარისი ადგილი რომ არიყო ვთქვი მე ირაკლი მომაკითხავს თქო.
გზას ფეხით გავუდექი, სიმართლე რომ ვთქვა ეს ქუჩა არ მეცნობოდა, მგონი დავიკარგე. აქაურობას თვალი რომ მოვავლე, მგონი ვიცანი ეს ადგილი, მარა არამგონია. თან ეხა ღამეა და ცოტა არ იყოს მეშინია, ფულიც არ მაქვს ტაქსი, რომ გამოვიძახო. უცებ დავინახე ბიჭების ჩხუბის ხმა, მე ვცადე ყურადღება არ მიმექცია მარა ნაცნობი ხმა რომ გავიგე სწრაფად მივვარდი. იქ ირაკლი იყო და ვიღაც ბიჭს ურტყავდა, შემდეგ ის, და ასე...
მე სასწრაფოდ გაშველება ვცადე, მაგრამ უკნიდან ვიღაცამ დამიჭირა და პირზე ხელი ამაფარა, სადღაც მანქანაში უკან შემაგდო და შემედგ ისიც შემოვიდა. სახე რო დავინახე ბექა იყო.
ახლა დავმშვიდდი ნაცნობი სახე, რომ დავინახე.., მაგრამ ბექა? ნეტა ქურდი ან მანიაკი ყოფილიყო
- აქ რა გინდა?
დამიყვირა ბექამ, მე ცოტა არ იყოს ავნერვიულდი, მაგრამ თავი ხელში სწრაფადვე ავიყვანე და შევეპასუხე
- გზა ამერია და დავიკარგე, შენ რაგინდა?
მეც გაბრაზებული ხმით ვუთხარი
- ახლა კი გამიშვი ჩემს ძმას უნდა დავეხმარო
- ნერვებს ნუ მიშლი რა ელე, რო გეუბნევი აქ დარჩი თქო ესეიგი უნდა დარჩე რა, და ჩემს საწინააღმდეგოდ ნუ მიდიხარ თორე ხოიცი ეგ როგირც დამთავრდება?
თქვა საკმაოდ სერიოზული ხმით,
- სახლში არ წამიყვან?
- არავითარ შემთხვევაში, უნდა დაგსაჯო!
მე შემეშინდა, მართლა.. რა უნდა დამსაჯოს ეს ვერაა...
- მაინც როგორ უნდა დამსაჯო? გავიქცევი
- მაგას ნაღდად არ გირჩევდი, შენთვითონაც კარგად იცი რითი დამთავრდება, უი და როგორ? ჩემთან ერთად უნდა დაიძინო!
- რა? არ მეძინება.
- თუარც რა, მე დავიძინებ
თქვა და თავი ჩემს მუხლებზე დადო და თვალები დახუჭა
- აი სად დამერხა...
გავიფიქრე გულში, არა მართლა ეხა როგორ ავდგე, ან მთელი ღამე ესე ვერ გავჩერდები შანსი არაა...
ცოტა რო დავწყნარდი, ბექას დავაკვირდი, რა საყვარლად ეძინა ჩემს მუხლებზე. ასეთი სიმპატიური ბიჭი, მაგრამ ეს ხო ბექაა ნადირაძე! შენ ის არ გიყვარს! და არასდროს შეგიყვარდება! ვუმეორებდი ჩემ თავს, მაგრამ ვინ გისმენდა? ისე მინდოდა ამ მომენტში ჩავხუტებოდი მას.
ასეთ ფიქრებში ტკბილად ჩამეძინა...

***
დილით რომ გავიღვიძე ვიღაცის თბილ სხეულზე ვიყავი აკრობილი, თავიდან მესიამოვნა, ისევ სიზმარი მეგონა და ხელები მაგრად მოვხვიე, შემდეგ კი რომ გამახსენდა გუშინ რაც მოხდა სწრაფად მოვშორდი.
მე მასზე ვიყავი აკრული და ის ღიმილით მიყურებდა
- ბექა? რა.. რაგინდა?
ვბლუყუნებდი რაღაცეებს
- რავი, რო გავიღვიძე ისე საშინლად გეძინა გადავწყვიტე კალთაში ჩამეჯინე, მარა მერე ისე ჩამეხუტე ლამის დავიხრჩე, უი ხო და კიდე მთელი ღამე ბლუყუნებდი რო არ შემიყვარდები! არ შემოყვარდებიო...
- რაა?? ეგ სიმღერას ქვია "ვერ შეგიყვარებ" და მაგას ვმღეროდი და შენ რა უფლება გაქვს ხელში რომ ამიყვანო და კალთაში ჩამისვა?
- კარგ ხასიათზე ვარ, და გაჩუმდი თორე არმინდა რამე ცუდი გითხრა..
თქვა და თვალი ჩამიკრა, შემდეგ კი რულისკენ გადაძვრა, მეც მას მივყევი და გვერდით მივუჯექი. არ მიყვარს უკან ჯდომა, ყოველთვის გული მერეოდა, და ბექას დანახვაზე ხო საერთოდ.
ჩემ სახლამდეც მალე მივედით, თურმე რა ახლოს ვყოფილვართ! სულელი ვარ რა!
მანქანიდან რო გადმოვედი, ბექამ ფანჯარა ჩამოწია და დამიძახა
- ჰეი ელეე
- რაიყო?
- მაგასაც ვნახავთ...
- რას?
- როარ შეგიყვარდები..
თავისებურად გამიღიმა და მანქანა სწრაფად წავიდა. მე კი დამტოვა ასე გაშტერებული შუა ქუჩაში..... ..... .