დემეტრეს ოჯახმა იმაზე მეტად მაგარი შთაბეჭდილება დამიტოვა, ვიდრე მეგონა.
არაჩვეულებრივი მშობლები ყავს, დედა ნანა სიხარულიძე, ქალი პიზიტივია, ყველა თემაზე შეუძლია საუბარი, კეთილი და რაღაცნაირად თბილი ქალია, გაცნობისთანავე თბილად მექცეოდა, ყველანაირად ცდილობდა რომ თავი ისე მეგორძნო როგორც საკუთარ სახლში, მალევე დავუმეგობრდი მას .
მამა გურამ წერეთელი რაღაც სასწაული ადამიანია, თავშეკავებულია, გაწონასწორებული, მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად ისეთი მხიარული და გახსნილია რომ ხანდახან ვფიქრობდი თავს როგორ უყრის ყველა გრძნობას თქო.
-მშივრები იქნებით დედი თქვენ... 2 წუთში გავშლი სუფრას-ქალბატონ ნანას ჩემი ხელი თავის ხელში მოექცია და მეფერებოდა, გაგვიღიმა და ფეხზე წამოდგა.
-მეც მოგეხმარებით-მეც ავდექი და ჩემზე მოჩერებულ 3 წყვილ თვალს გადავხედე.
-არა შვილო შენ სტუნმარი ხარ... ნუ ჯერჯერობით მაინც... ახლა დაჯექი და დაისვენე.
-არა, არა მოგეხმარებით-თბილად გავუღიმე და მისკენ წავედი.
-კი მაგრამ...
-მოგეხმაროს დედა, თან შეამოწმებ რა იცის და რა არა-განაცხადა დემეტრემ და ღიმილით გამოგვხედა მე და დედამისს.
-რა აქვს ამ ანგელოზივით გოგოს შენი დასაცინი-დაუცაცხანა ნანამ შვილს და მე გამომექომაგა, ხელზე ხელი ჩამკიდა და სამზარეულოს მიმართულებით წამიყვანა.
-არ დედი მე კი შევამოწმე მარა ქალის თვალით შეფასებული სულ სხვაა-გაიცინა დემეტრემ და მე გამომხედა.
-ნუ მაიმუნობ-ღიმილით დატუქსა ბატონმა გურამმაც და მე გამომხედა-გაყევი შვილო, გაყევი, დაილაპარაკებთ.
სამზარეულოში შევედით თუ არა ნანამ სკამზე „ამაკრო“ არ ადგე მანდედან მე უნდა გავაკეთო ყველაფერიო განაცხადა.
-სალათას მაინც გავაკეთებ-შევთავაზე მაგრამ თავი გაიგიჟა.
-დღეს ჩემი ნახელავი დავაგემოვნოთ და შენსასაც მალევე გავსინჯავთ-გამიღიმა და საქმეს შეუდგა-შენ არ იცი როგორი ძვირფასი ხარ დემეტრესთვის... იმდენს მიყვებოდა შენზე, თანაც ეს ბოლო 2 წელია ხომ საერთოდ...
-რას გულისხმობთ ამ ბოლო 2 წელიწადში?! მე მას 1 თვეა რაც ვიცნობ...-დავიბენი, ვერ გამეგო რაზე მელაპარაკებოდა ქალბატონი ნან.
-აჰ... მგონი ზედმეტი წამომცდა... არაფერი შვილო არაფერი.
-კი მაგრამ...
-მე რომ რამე გითხრა... ნუ ხომ იცი ჩემი შვილი როგორი ფიცხიცა, მან თვითონ გეტყვის ყველაფერს თუ სათქმელი იქნება...
-ხო... არაჩვეულებრივად ვიცი მისი ხასიათი „მის ხასიათზე დისერტაციაც კი დავიცავი“-გავუღიმე, მაგრამ შინაგანად ინტერესი მღრღნიდა და მაინტერესებდა რას გულისხმობდა ქალბატონი ნან.
-ვაიმე თამუნა როგორ გამაცინე-გულით გაეცინა ჩემს ნათქვამზე, მეც გავიცინე.
-და რაზე ვიცინითო?!-სამზარეულოში დემეტრეს შემოეყო თავი, რომელსაც პირში ვაშლი გაეჩარა და გემრიელად ილუკმებოდა.
-ისეთზე არეფერზე-გახედა შვილს ნანამ და ისევ „ცეზარს“ მიუბრუნდა-შენ საყვარელ სალათს ვაკეთებ დედა-გაუღიმა შვილს.
ანუ „ცეზარი“ მისი საყვარელი საჭმელია?! აჰ... თამუნა ჭკუა ხარ, მეც ხომ პირველად „ცეზარით“ გავუმასპინძლდი, ანუ მივუხვდი, ჩემივე ფიქრებზე გამეცინა.
-თუ წინაღმდეგი არ იქნები ცოტახნით მოგპარავ თამუნას და დაგიბრუნებ-გაიცინა დემეტრემ და ხელი ჩამკიდა, ნანამაც თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
საოცარია... დემეტრე... ის ისეთი სხვანაერია მშობლებთან, ასეთი გაწონასწორებული არასდროს მენახა, მაშინაც კი როცა მარტო ვართ, დაძაბულია, თითქოს და რაღაცის ეშინია, ახლა კი, მშვიდია, უსაზღვროდ მშვიდი.
-გეტყობა გაუგეთ ერთმანეთს რძალ-დედამთილმა-კიბეებზე ასვლისას მითხრა დემეტრემ.
-ხო... არაჩვეულებრივი მშობლები გყავს.
-ვიცი-გამიღიმა და თავზე მაკოცა-რაღაცნაირები არიან, ყოველთვის გვერდში გვედგნენ მე და დაჩის, არასდროს მათგან შენიშვნა არ გაგვიგონია, 23 წლის ვარ და ჯერაც არა აქვთ ჩემთვის ხმამღლა რამე ნათქვამი, ასევეა დაჩიც.
-დავიჯეწრო ანგელოზი ხარ და მე ვერ ვამჩნევ?!-სიცილით ავხედე 2 თავით მაღალ სხეულს.
-არა, ნუ შესაძლებელია-მასაც გაეცინა-საშინელი ბავშვები ვიყავით, სულ ვჩხუბობდით.
-შეგახსენებ, ახლაც სულ ჩხუბობ!
-ხო ახლაც, მაგრამ იცი საქმე რაშია, არასდროს არ უთქვამთ რომ ,არ დაგინახოთ მეტი ნაჩხუბარი, ასე მოიქეცით, ისე მოიქეცით. ჩვენთან ყოველთვის ისე იყვნენ როგორც მეგობრები და ეს ბევრს ნიშნავდა ჩვენთვის, არ გვიბრძანებდნენ, არამედ რჩევას გვაძლევდნენ და იცი ყველაზე სასაცილო რა იყო?! დაშვებულ შეცდომას არასდროს ვიმეორებდით!
-ოჰ... არადა მგონია რომ ახლა ხარ ბავშვი და ადრე დიდი იყავი.
-შესაძლებელია-გამიღიმა, ამ დროს მივადექით ოთახის კარებს, დემეტრემ კარები გაღო და ჩვენც შევედით.
-კეთილი იყოს შენი ფეხი ჩემს ოთახში-გაიცინა და გამომხედა, მეც გამეცინა.
-ლამაზია.
-შენ უფრო ლამზი ხარ!-ახლოს მოვიდა, თვალებში ჩამხედა და ნაზად მაკოცა-შენ არც კი იცი როგორ მიყვარხარ!
-ვიცი...
-არა! არ იცი! იმაზე მეტად მიყვარხარ ვიდრე შენ გგონია, ვიცი, რომ ხშირად ვერ ვამტკიცებ ამას, მაგრამ ეგეც შენდამი დიდი სიყვარულის ბრალია-მისკენ მიმწია, მაგრად მომიჭირა წელზე ხელი და გაშმაგებით დაეწაფა ჩემს ბაგეებს, კისერზე შემოვაწყვე ხელები, თითის წვერებზე დავდექი და ნელა მოვშორდი.
-დემეტრე...
-ვიცი, ვიცი პატარავ, უბრალოდ ახლა აქ რომ არ მეკოცნა მოვკვდებოდი-გამიღიმა და თმა უკან გადამიწია.
-ხო მართლა, რაღაც მინდა რომ გკითხო.
-გისმენ.
-ანუ არ გაუბრაზდე რაა დედაშენს, მაგრამ მაინტერესებს რატომ თქვა რომ ეს ბოლო 2 წელი შენთვის მძიმე იყო?! და რატომაა ეს ბოლო 2 წელი დაკავშირებული ჩემთან.
-დედაჩემი ბევრს ლაპარაკობს! არაფერი, დაივიწყე.
-ეს ჩემი საქმე არაა ხო?!-გაბრაზებულმა ავხედე დემეტრეს.
-ზუსტადაც, რომ არაა შენი საქმე, მოგიყვები, აუცილებლად მოგიყვები.
-და როდის?!
-ალბათ ერთ დღეს-გაიცინა -კაი წამო ჩავიდეთ მზად იქნება ყველაფერი, მე კიდე მგელივით მშია.
ყველაფერმა არაჩვეულებრივად ჩაიარა, წამოსვლის დროს მისმა მშობლებმა აიჩემეს დარჩითო.
-დარჩით დღეს და ხვალ წახვალთ-შესთავაზა ბატონმა გურამმა დემეტრეს.
-არა წავალთ ჩვენ...
-რას ქვია წახვალთ, ვერსადაც ვერ წახვალთ, მზადაა ყველაფერი, შენს ოთახში დაწვება თამუნა და შენ სასტუმროში.
-ოჰო-გაიოცინა დემეტრემ-მაშინ არ დავრჩებით.
-ნუ მაიმუნობ შენ-თითი დაუქნია ნანამ შვილს გაბრაზების ნიშნად.
-მე ვმაიმუნობ?! არა კაცო არ ვმაიმუნობ-მერე მე გამომხედა და ჩემს პასუხს დაელოდა, მეც მხრები ავიჩეჩე არ ვიცოდი რა მეპასუხა-ვრჩებით!-განაცხადა და გაიღიმა.
-არაჩვეულებრივი დედი-გაეხარდა ნანას-ყავა დავლიოთ, ვილაპარაკოთ.
-დაგრჩა კიდე რამე გასარკვევი ნანა?!-გადაიხარხარა დემეტრემ.
-ვაიმე ეს ხომ არ დაჭკვიანდება, არაფერი არ გეშველება შენ-დაასკვნა გურამმა.
ნანა გავიდა და 5 წუთში უკან დაბრუნდა, ყავს და ტკბილეულს მივირთმევდით და ვზაუბრობდით.
-თამუნა შვილო-გამომხედა ბატონმა გურამმა-რამდენი წლის ხარ?1-მისმა შეკითხვამ კი გამარვირვა მაგრამ...
-16.
-ოჰ... ნანა შენსსავითაა, 17-ის იყავი ცოლად რომ მოგიყვანე-გაუღიმა გურამმა ცოლს, ნანამაც ღიმილით უპასუხა და ხელზე ხელი მოკიდა.
უამრავ რამეზე ვისაუბრეთ, ბოლოს კი დასაძინებლად წავედით. ნანამ დემეტრეს ოთახში შემიყვანა შენ აქ დაიძინეო, მეც მოვემზადე და ლოგინში შევწექი, მაგრამ რა დამძინებდა, დემეტრეს ოთახში...
უცებ კარების გაღების ხმა გავიგე, შემეშინდა, ვინ უნდა იყოს თქო, გავიხედე და დემეტრე იყო, წელსზევით შიშველი, გული კინაღამ საგულედან ამომივარდა, მთვარის შუქზე იკვეთებოდა მისი ნავარჯიშები სხეული, იქვე კინაღან მომეღო ბოლო.
-არ გძინავს?!-გაკვირვებულმა გამომხედა.
-ვერ დავიძინე.
-მიდი მიიწიე, ჩაგეხუტები, გაგათბობ და დაგეძინება.
-დემეტრე სულ გადაირიე ხო?! შენი მშობლები რომ შემოვიდნენ რას ეტყვი?!-გაბრაზებულმა ჩავხედე თვალებში.
-თამუნა ჩემი მშობლები არ შემოვლენ ჩემს ოთახში და მერე მეორეც ბოლოს და ბოლოს ჩემი საცოლე ხარ!!!
-მოაშორე რა ეგ საცოლე შენს ლექსიკონს-წამოვიძახე და იმწამსვე ვინანე როცა დემეტრეს გაბრაზებულ თვალებს წავაწყდი.
-რას ნიშნავს მოვაშორო ჩემს ლექსიკონს?! გაგიჟდი გოგო?!
-აბა რას აიჩემე საცოლე საცოლეო-გულუბრყვილოდ ამოვიბლუყუნე.
-თამუნა ნერვებს ნუ მიშლი, ჩემი საცოლე ხარ და აბა როგორ გავაცნა შენი თავი ხალხს მითხარი!!!-ხმა აღარ ამომიღია.
არ ვიცი რატომ მაღიზიანებდა ეს „საცოლე“ სერიოზულად არ ვიცოდი, მაგრამ მაღიზიანებდა. რაღაც მომენტში შიშსაც კი დავაბრალე, მეშინოდა რომ ბედნიერება ნაადრევი იქნებოდა, რომ ყველაფერი ისე არ იქნებოდა როგორც უნდა ყოფილიყო...
-ეგ მეორეჯერ არ გაიმეორო! თორე სერიოზულად გავჭედავ და მაგრად ვიჩხუბებთ გაიგე?!
-გავიგე.
დაწოლას ვაპირებდი როცა დემეტრეს ხმამ შემაჩერა.
-თამუნა...-გავიხედე მისი მიმართულებით და ხელში ფეხზე დამდგარი დემეტრე შემრჩა რომელსაც ხელში პატარა შავი ყუთი ეკავა.
ხმას ვერ ვიღებდი.
-პატარავ... ვიცი, ვიცი რომ ადრეა ამის თქმა და ა.შ. მაგრამ მე მაინც გეტყვი ამას, იმიტომ რომ ვეღარ ვითმენ და არც მაქვს იმის სურვილი რომ კიდევ მოვითმინო-ერთი მუხლი მოხარა და მეორეს დაეყრდნო-პატარავ... ცოლად გამომყვები?!
აი რო სუნთქავ, მაგრამ ჰაერი მაინც რომ არ გყოფნის თუ გიგრძვნიათ?! აი მე ვიგრძენი, სიხარული და შიში ერთდროულად მეტაკა, ხმას ვერ ვიღებდი, ეს ცემი სიჩუმე კი დემეტრეს დაძაბულ სახეზე გამოისახა.
-თამუნა არ მიპასუხებ?!-ახლოს მოიწია ჩემი ხელები თავისაში მოაქცია და თვალებში ჩამხედა.
-დემეტრე, მე...
-პატარავ...-ვერც მას მოება თავი სათქმელზე.
მის თვალებში სევდა ისახებოდა, მივხვდი ახლა რომ გავჩუმებულიყავი სამუდამოდ დავკარგავდი მას იმის მიუხედავად რომ ასე მალე გათხოვებას არ ვაპირებდი და საერთოდ არც მიფიქრია ამაზე...
-კი...-ჩურჩულით გავეცი პასუხი. უცებ წამოდგა ფეხზე, მეც ამაყენა და თვალებში ჩამხედა.
-რა თქვი?!
-კი თქო დემეტრე კი... ვიქნები შენი სისხლის მშრობელი-გავიცინე და მის მადიან ტუჩებს დავეპატრონე.
-მიყვარხარ!
-მეც.-დაიხარა და თითზე ბეჭედი გამიკეთა.
-მე კიდე... მე კიდე მეგონა რომ არას იტყოდი, რომ გაჩუმდი...
-მაპატიე, მაგრამ...
-ხო, ვიცი, რომ ჯერ ადრეა, მაგრამ მე მაინც მინდა რომ ჩემი საცოლის სტატუსი გქონდეს!
-მაგრამ ჯერ მხოლოს 16-ის ვარ...-მინდოდა მეთქვა რომ გათხოვებისათვის პატარა ვარ თქო, ისიც ამას მიმიხვდა.
-გაიგონე რა თქვა მამაჩემმა?!
-რას გულისხმობ?!
-დედა ცოლად რომ მოიყვანა 17-ის იყო.
-მერე?!-ეჭვისთვალით ავხედე, მინდოდა გამეაზრებინა რას მეუბნებოდა, მაგრამ ტვინი არაფერზე არ ფიქრობდა.
-შეგახსენებ მალე 17-ის ხდები!
-მაგის იმედი არ გქონდეს წერეთელო-გავიცინე და მისი მკლავებიდან განთავისუფლება ვცადე.
-იმედი არა და გეგმა მაქვს!-თვალი ჩამიკრა და საწოლისაკენ გამაქანა.
დავწექით და დავიძინეთ. ვცდილობდი გამეაზრებინა ყველაფერი მაგრამ როგორც ყოველთვის, ჩემი ტვინი პროტესტს აცხადებდა ფიქრზე, მეც თვალები დავხუჭე და დავიძინე.
დილით ადრევე წამოვედით იქედან. პირდაპირ ბარში. შევედით თუ არა ნაცნობი სახეებისაკენ ავიღეთ გეზი.
ყველას მისი „მეწყვილე“ ყავდა გარდა კოკასი, ესეც დამშეული თვალებით გადახედავდა ხან ერთ ხან მეორე ოფიციანტს.
თამთა და ელენე არაჩვეულებრივი გოგონები იყვნენ, მალევე დავუმეგობრდით, როგორც ყოველთვის ლელუკას უკვე მოესწრო და გამოეკითხა, სოფოც უფრო გახსნილი იყო ჩვენთან, ყველა მის სატრფოს „ეკვროდა“.
დემეტრე ბიჭებთან ერთად გარეთ გავიდა, აი დაბრუნებულს კი სახე შეცვლოდა, ანერვიულებულმა მომიჯდა გვერდით და საუბარში ჩაერთო.

დემეტრეს ნაამბობი:
ბიჭებმა მანიშნეს რომ გარეთ გავსულიყავით, მეც ფეხზე წამოვდექი და გარეთ გავყევი 5 აყლაყს.
-რა ხდება?!-ვკითხე ბიჭებს როცა მათ აღელვებულ სახეებს წავაწყდი.
-ბიჯო დღეს დამირეკა შენმა მდივანმა, დომინიკმა, რაღაც პრობლემები შეგვქმნია კომპანიაში, ჭორები გაუვრცელებიათ რომ ვკოტრდებოთ და აქედან გამომდინარე სხვა კომპანიები კონტაქტის გაწყვეტას აპირებენ ჩვენთან.
-მოიცა რა ჭორები, რა საქმის გაწყვეტა, ხო არ გაგიჟდით ბიჯო?! ვინ გაავრცელა ეგ ჭორები იცით მაინც?!
-რა გავგიჟდით, არ იცი ხო ვინ იჩალიჩებდა ეგეთ სი***ბს?!-ირონუილად გამომხედა კოკამ.
-ბართელი!-ნერვიულად გავიცინე და თავზე ხელი გადავისვი.
-ხვალვე უნდა წავიდეთ, გამთენიისასაა ფრენა.
-შანსი არაა!
-რას ქვია ბიჯო შანსი არაა?!-მკითხა დაჩიმ.
-რას ნიშნავს და ახლა ვერ წავალ-მხრები ავიჩეჩე და ჩემზე მოჩერებულ ბიჭებს გადავხედე.
-უნამიოკებოდ გველაპრაკე რაა!-შემომიღრინა ლექსომ.
-თამუნას ხელი ვთხოვე.
-ღადობ?!-გაიცინა უჩამ.
-მეტყობა რამე ღადვის?!
-დემეტრე მაინც უნდა წავიდეთ, არაფერი არ მოუვა შენს თამუნას ხო იცი.
-კაი-მეც დავთანხმდი, რადგანაც ხვვა გაოსავალი არ მქონდა-აუ ბართელს გადვხსნი წელში.
-უნდა რომ მისგან შორს იყო-ჩაფიქრებულმა წარმოთქვა ბესომ.
-აუ მოვკლავ ჩემი-ისევ გავიცინე და ბარში გავიხედე, სადაც თამუნა იჯდა და იცინოდა.
-აუ რა ვერ შეიგნო მაგანაც რო თავი უნდა დაანებოს-მობეზრებულად აიქნია ხელი კოკამ.
-შენთვის სათქმელად ადვილია-მისთვის არც კი შეუხედავბს ისე უპასუხა უჩამ. მისგან ესეთი ტონი ჯერ არ გამეგო.
-რას გულისხმობ?!
-მასაც უყვარს...-მე გამომხედა.
-მოკეტე უჩა!-გავხედე ძმაკაცს.
-მე კი მოვკეტავ, მაგრამ ფაქტი ფაქტია დემეტრე! მასაც ისევე უყვარს თამუნა როგორც შენ-მშვიდად საუბრობდა.
-არა! გესმის?! არა! ჩემსავით ვერასდროს ვერავის ეყვარება თამუნა, მითუმეტეს ჯაბა ბარათელს.
-უჩა მართალია დემეტრე-საუბარში ბესოც ჩაერია.
-ბიჭო სუ გამო***დით?! თუ რა გჭირთ რა უბედურებაა?! ისიც მითხარით ეხა ჯაბა ცოდოა და დაუთმე თამუნაო.
-არა, არასწორად გამიგგე-გამომხედა უჩამ-მე არ ვამბობ, რომ ჯაბა არაფერში დამნაშავე და რაღაც. უბრალოდ მეორე მხრიდანაც შეხედე ამ საქმეს.
-შევხედე მე უკვე მაგ საქმეს მეორე მხრიდან და გეტყვი, რომ ხედი არ მომეწონა და ამიტომაც ისევ იმ მხრიდან შევხედავ მე რომელიც მომწონს.
-დებილი ხარ-გაეცინა უჩას.
-კაი გეყოთ ახლა... შევიდეთ გოგოები გველოდებიან, თქვენ კიდე დაგაზავთ გერმანიაში, მოაგვარებთ საქმეებს და დაბრუნდებით ისევ-შეადგინა გეგმა ლექოსმ და ჩვენაც შევედით ბარში.

თამუნას ნამბობი:
ბარიდან გვიან გამოვედით, დავისალეთ, ლელუკა, მე ,ლექსო და დემეტრე სახლში წავედით.
-ვაიმე როგორ დავირალე-სახლში შესვლისთანავე განაცხადა ლექსომ.
-ვაიმე ფეხები-აყვა ლელუკაც.
-დამჯდარიყავით 5 წუთი მაინც და არ იქლოშინებდით ეხა.
-ოოოო თამუნა მოიცა რაა-ხელი ჩაიქნია ლექსომ-წამო სიცოცხლე დავიძინოთ.
ლელუკას ხელი გადახვია ლექსომ და ოთახისკენ წაიყვანა. ჩვენც დავწექით.
-პატარვ მისმინე-ავხედე დემეტრეს და დაველოდე რას მეტყოდა-გერმანიაში უნდა წავიდე ცოტა ხნით-ეს თქვა თუ არა თვალებზე ცრემლები მომაწვა.
-რა... რას ნიშნავს უნდა წახვიდე?!
-აუ არ იტირო რაა, სულ რაღაც 2 -3 კვირით, მალე დავბრუნდები.
-2-3 კვირა მალეა დემეტრე?!
-ხო ვიცი მაგრამ სამსახურთან დაკავშირებით მივდივარ.
-ხო კაი-თავი მკერდზე დავადე და თვალები დავხუჭე .
-ნუ მებუტები რაა.
-არ გებუტები.
-აბა მაშინ შემომხედე და გამიღიმე.
-მეძინება.
-კაი-თავზე მაკოცა და მაგრად ჩამეხუტა-ძილინებისა.

ხო... ჯაბა ბარათელსაც უყვარდა თამუნა, შეიძლება დემეტრეზე მეტადაც კი, არ ვიცი.. 10 წლის იყო თამუნა, რომ შეუყვარდა ჯაბა ბარატელს და დღემდე უყვარს, ისევ იბრძვის მისთვის, ისევ ცდილობს რომ მასთან იყოს, მისი გოგო უწოდოს. წესების დაცვით თუ მათ გარეშე იბრძვის თამუნასათვის.
ხანდახან უფიქრია ჯაბას თავს დავანებებ, უჩემოდაც ბედნიერიან, მაგრამ საკუთარ თავს უჯავრდებოდა იმის გამო რომ ესეთი აზრი გაივლო თავში, რაც არ უნდა ყოფილიყო მაინც იბრძოლებდა მისთვის.



- - - - - -
გამარჯობააა <3 იმედია მოგეწქონებათ.
კომენტარები წავიკითხე და გამიხარდა რომ ასე მოგწონთ. არ ვაპირებდი დღეს დადებას მაგრამ გულმა ვერ გამიძლო და მაინც დავდე... დრო არ მქონდა და რარაც მაინც ვქენი ...დაწერეთ კომენტარები რომ ვიცოდე რაც ფიქრობთ ისტორიასთან დაკავშირებით.