პეტრე..

კარგად ხვდებოდა რაც გააკეთა, ისიც იცოდა კიდევ უფრო რომ გაუჭირდებოდა ანნას გულის მოგება. ადვილი არ იქნებოდა მისი სიყვარულის მოპოვება, მაგრამ არ გაჩერდებოდა.. ვერ შეაშინებდა ის პატარა არსება, პირიქით, კიდევ უფრო მეტ სტიმულს აძლევდა.. რთული იქნებოდა პეტრესთვისაც, რაც არ უნდა ყოფილიყო, სხვისი შვილი იყო.. წინააღმდეგობაც შეიძლება შეხვედროდა გეგას მშობლების მხრიდან.. ესმოდა ეს ყოველივე, მაგრამ მაინც ჯიუტად მიილტვოდა ანნასკენ.. ვერ დათმობდა, არ შეეძლო.. ეშინოდა რომ იჩქარა, ზედმეტად იჩქარა და შეიძლება შეაშინა კიდეც, მაგრამ ანნას თვალებში გაჩენილი სხივი, სხეულის თრთოლა და აშკარად შესამჩნევი ჟრუანტელი იმედს აძლევდა. ისიც საკმარისი იყო თავი არ აერიდებინა, არ დამალვოდა და დანარჩენი უკვე მოგვარებადი იქნებოდა. შორიდან უმზერდა ბუხართან მჯდომ, შესამჩნევად არეულ ანნას და ეღიმებოდა.


ანნა...

სრული ქაოსი იყო ფიქრებში.. პეტრეს სიტყვებს იხსენებდა, დიალოგის ყველა წვრილმანს, ყველა ამოსუნთქვას, ვეღარ გაეგო.. როგორ მოხდა, როდის ან რატომ.. რატომ უნდა შეყვარებოდა ახალგაზრდა, თავისუფალ ბიჭს ქვრივი და თან ორსული გოგო.. სულელური ფიქრების გასაფანტად თავი გააქნია, შეუყვარდა და მორჩა.. ასე ადვილად არ შეეშვებოდა, მაინც ეცდებოდა თავისი გაეტანა.. ანნას კი არ უნდოდა, რატომ არ უნდოდა ეს სხვა საკითხია.. აშინებდა ყველაფერი, საზოგადოების, ოჯახის რეაქცია, მეგობრები, პეტრეც კი თავისი გრძნობებით.. ვერ გარკვეულიყო საკუთარ ფიქრებში.. მასზე ფიქრისას ყოველთვის უჩვეულო ემოციებში გამოიჭერდა ხოლმე თავს და ეს აშინებდა.. ასეთ გაურკვევლობაში აქამდე არასდროს ყოფილა, იმდენად დააბნია მისმა სიტყვებმა.. ისე სჭირდებოდა ემოციებისგან დაცლა, ნეტავ შესძლებოდა და მთელი გულით ატირდებოდა..
ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა მეგობარს და ჩუმად ელაპარაკა.

- ელენე..
- რა ხდება ანნა?
- ცოტა დავიღალე, იქნებ მითხრა სად ვიძინებთ, წამოვწვები.
- წამო, გაჩვენებ _ გაუღიმა და წამოდგა.
- მე ვაჩვენებ ელენე _ პეტრეს მშვიდი ტონი გაისმა.
- გაჩვენებს _ დაემოწმა ელენეც და გაუღიმა.

ნელი ნაბიჯებით გაჰყვა პეტრეს, უხერხულად აწურული მხრებით, თავჩაღუნული, უხმოდ შევიდა ოთახში, ბიჭიც მიჰყვა. თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.

- ანნა მისმინე, არ მინდა თავი უხერხულად იგრძნო იმ ყველაფრის გამო, რაც ცოტა ხნის წინ გითხარი.. თუ გინდა ჩათვალე, რომ არაფერი მომხდარა.. უბრალოდ არ მინდა ასე იყო, დაბნეული, არეული..
- გასაგებია, უბრალოდ რაღაცების გაანალიზება მჭირდება, ცოტა ფიქრი და იმედი მაქვს უკეთესად ვიქნები..
- კარგი, როგორც საჭიროდ ჩათვლი, მაგრამ არ მინდა ამ ყველაფრის გამო ცუდად იყო..
- კარგი..
- დაისვენეთ _ გაუღიმა და მარტო დატოვა.

როგორ გინდა არეული არ იყოს, როგორ უნდა დალაგდეს. ჯერ იყო და საკუთარ თავში გარკვევა უჭირდა, ახლა კიდევ ეს.. მართალია პეტრემ სთხოვა ნუ დამემალებიო, მაგრამ გამოსავლად მხოლოდ დამალვა ესახება. ცოტა ხნით უნდა მოშორდეს მასაც, ამ სიტუაციასაც, ფიქრებსაც, ცოტა ხნით ჩაიკეტება და გაერკვევა.

------------------

ქალაქში დაბრუნდნენ თუ არა, ანნა ისევ ოთახში შეიკეტა. ისევ არავის ნახულობდა, ისევ უარესობისკენ შეიცვალა ყველაფერი. ორი კვირა გავიდა ასე.. ყველას და ყველაფერს არიდებდა თავს.. პეტრე კი ელოდა, რამდენიმე დღეს არაფრად თვლიდა, ფიქრი სჭირდებაო, მაგრამ კვირა გავიდა და კვლავ არ გამოჩნდა.. მეორე კვირის ათვლაც დაიწყო და სიახლე ისევ არ ჩანდა. ელენეს ელაპარაკა და სიმართლეც გაიგო.. ბევრი იფიქრა, ყველა ვარიანტი განიხილა და გამოსავლად მაინც ეს ეჩვენა.

------------------

ანნა..

ოთახში იყო წამოწოლილი და გემრიელად მიირთმევდა შოკოლადს, კარები რომ შეაღეს. შემწუხებელს შეხედა და სუნთქვა შეეკრა.

- აქ რა გინდა?
- ჩაალაგე მივდივართ.
- სად მივდივართ?
- ჩაალაგე.
- ხომ არ გაგიჟდი? არსადაც არ წამოვალ..
- ან ნებითა შენითა, ან ძალითა ჩემითა.. თუ ტანსაცმლის გარეშე წამოსვლა არ გინდა, ჩაალაგე, თუ არადა არ გამიჭირდება შენი წაყვანა.
- არ ხარ ნორმალური, სახლში მივარდები, წასვლას მთხოვ.. არსად არ წამოვალ, წადი სანამ ჩემები მოვლენ..
- შენები სახლში დამხვდნენ, ასე რომ გამოსავალი ვერ იპოვე _ გაუღიმა და მშვიდი ნაბიჯით დაიძრა მისკენ..
- პეტრე წადიი.
- არ წავალ _ თვალები ეშმაკურად უელავდა, ფრთხილად, მოხერხებულად მოჰკიდა ხელი და აიყვანა..
- პეტრემ პეტრე დამსვი, ახლავე დამსვი..
- ნუ ფართხალებ ძალიან გთხოვ, სულაც არ მინდა დამივარდე და პატარას რამე მოუვიდეს.. _ იცოდა, როგორც უნდა დაეწყნარებინა. პატარა ახსენა თუ არა, მაშინვე შეწყვიტა მოძრაობა ანნამ და გაიბუსხა. მანქანასთან მივიდნენ _ გაფრთხილებ, არც კი ეცადო რომ გადახვიდე, აზრი არ აქვს _ თვითონვე ჩასვა, შუბლზე კოცნა დაუტოვა და საჭესთან მოთავსდა.
- ვერ ვხვდები რას აკეთებ _ შეუბღვირა.
- ჯერ არაა საჭირო რომ მიხვდე.
- წამოსვლა არ მინდა..
- ვიცი, მაგრამ ჩვენ გვინდა.
- შეიძლება გავიგო ეს თქვენ ვინ ხართ?
- მე და პატარა ქალბატონი, ან ბატონი _ მშვიდად გაუღიმა. წამიერად დააბნია ანნა მისმა პასუხმა.
- ვერ ვხვდები რის მიღწევას ცდილობ.
- ანნა მისმინე, მე გთხოვე ნუ დამემალები-მეთქი, შენ კი რა გააკეთე, დაბრუნების დღიდან ცხვირიც არ გამოგიყვია სახლიდან.
- არ მინდოდა _ დამნაშავესავით ჩაილაპარაკა.
- მით უკეთესი თუ არ გინდოდა, ახლა აქ ყოფნა ხომ გინდა?
- არაფერი არ მინდა, სახლში მინდა.
- სახლში მიმყავხარ.
- საად?
- სახლში.
- ვის სახლში?
- ჩემს სახლში.
- გაგიჟდი?
- არა, დამშვიდდი და დაისვენე, დიდი გზა გვაქვს გასავლელი.
- სად მივდივართ?
- სვანეთში.
- რა??
- შენ არ მითხარი ყველაზე კარგი ადგილია საფიქრელადო? ჰოდა ერთად ვიფიქროთ.
- ეს..ეს არ არის სწორი..
- ცოტა ხანი ნუ იფიქრებ რა არის სწორი და რა არა. უბრალოდ დაისვენე, დაიძინე ან რავიცი.
- ვერ დავიძინებ _ ჩუმად თქვა.
- რატომ?
- იცი, ჩვენ დილიდან არ გვიჭამია _ ქვემოთა ტუჩი ოდნავ წამოწია წინ..
- ახლავე, სადმე საცხობს შევამჩნევ ან მაღაზიას და გიყიდით რამეს.
- გვირჩევნია დაგვაბრუნო და სახლში შევჭამთ რამეს.
- ტყუილად რომ ლაპარაკობ ხომ ხვდები?
- რა თამაშია იმას ვრ ვხვდები.
- დამშვიდდი შენს ცოლად მოყვანას არ ვაპირებ..
- არც მიფიქრია _ შეშინებულმა შეხედა.
- ჰოდა ნურც იფიქრებ _ გაუღიმა. _ წესიერად რომ მოქცეულიყავი არ დამჭირდებოდა ამის გაკეთება.
- ჩემთვის ნერვიულობა არ შეიძლება, წამიყვანე სახლში.
- შენ ახლა სუფთა ჰაერი, კარგი კვება და დასვენება გესაჭიროება, სწორედ ასეთ ადგილას მიმყავხარ.
- შენს საქციელს ახსნა არ ექნება არავის თვალში.
- მთავარია იმათმა გაიგონ, ვინც საჭიროა.. _ ანნას აგიჟებდა მისი სიმშვიდე.. თითქოს ჩვეულებრივი მოვლენა ყოფილიყო ეს ყველაფერი.. მაგრამ ვერ ბრაზობდა, ვერც პანიკებს ტეხდა, საკუთარი რეაქცია უფრო აშინებდა, ვიდრე არსებული სიტუაცია.

საცხობი დაინახა თუ არა, მანქანა გააჩერა, ღვეზელები იყიდა და უკან დაბრუნდა. ჩუმად უთხრა მადლობა და მზერა აარიდა. გზაში ჩაეძინა ანნას. ღიმილით გადახედავდა პეტრე, როგორ უნდოდა თუნდაც ერთხელ ეკოცნა, მაგრამ ვერ ბედავდა, ჯერ ადრე იყო. ანნას მშობლებს რომ შეხვდა, არ ეგონა აე მარტივად თუ გაუგებდნენ. ელოდა, რომ უარს ეტყოდნენ, შეიძლება უხეშადაც ეთქვათ რაიმე, მაგრამ საკმაოდ გაწონასწორებული, მშვიდი და გამგებიანი ადამიანები აღმოჩნდნენ. რაც მთავარია, ზუსტად ხვდებოდნენ რა იქნებოდა მათი შვილისთვის უკეთესი. გეგას მშობლებთან როგორ მოგვარდებოდა არ იცოდა, ჯერ მათთან არ უსაუბრია, თუმცა, თუ ანნასაც შეატყობდა რაიმეს, აუცილებლად დაელაპარაკებოდა. იცოდა, რამდენად მნიშვნელოვანი ადამიანები იყვნენ ისინი გოგონასთვის.

მოსაღამოებული იყო, სვანეთში რომ ჩავიდნენ. ანნასაც ეღვიძა, აღფრთოვანებული შესცქეროდა გარემოს.

- ჩემს სახლში მივდივართ _ ჩაილაპარაკა პეტრემ.
- შეიძლება ის მაინც გავიგო რამდენი ხნით?
- სადამდეც საჭირო იქნება..
- არაა სწორი..
- კიდევ ბევრჯერ უნდა გითხრა ერთი და იგივე?
- უკაცრავად რომ გაწუხებ _ გაბუტულმა ჩაილაპარაკა და სახე ფანჯრისკენ მიაბრუნა.
- ნუ მებუტები _ ჩაეღიმა.
- დავიღალე.
- ათ წუთში მივალთ..

მანქანიდან გადმოვიდნენ, გარემოს თვალი მოავლო ანნამ, ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და წინ წავიდა. უკან მიჰყვა პეტრეც.

- ხომ ლამაზია აქაურობა?
- სხვათაშორის ნამყოფი ვარ და საკმაოდ ხშირადაც.
- უბრალოდ გკითხე.

კარები გააღო და შეატარა.

- ახლავე დავანთებ ბუხარს.. _ ეზოდან შეშა შემოიტანა და ბუხარი ააგიზგიზა. მთაში გაზაფხულზეც კი ცივა, მითუმეტეს ამ სახლში არავინ ყოფილა რომ ცეცხლი დაენთო. ახლოს მიუჯდა ანნა და ხელები მიუშვირა გასათბობად. _ გავამზადებ რამეს და ვჭამოთ.
- არ გვშია.
- არ შეიძლება, უნდა ჭამოთ.
- მე გავამზადებ _ წამოდგა სკამიდან და მაგიდასთან მივიდა.
- მოდი დღეს მე გიმასპინძლებ _ გაუღიმა _ დაჯექი და გათბი. ვივახშმოთ და დაიძინეთ.
- არ გვეძინება.
- მაშინ ვისხდეთ და ვილაპარაკოთ.
- პეტრე სახლში მინდა _ ყელში ბურთი ეჩხირებოდა, საბოლოოდ ერთი ცრემლიც ჩამოაგდო. თვითონაც არ იცოდა რატომ ტიროდა, უბრალოდ არ უნდოდა აქ ყოფნა. ეშინოდა ყველაფრის, საკუთარი თუ პეტრეს საქციელის, მშობლების, მეგობრები, ახლობლების რეაქციების.
- ტირი? _ მაშინვე მის წინ გაჩნდა და ჩაიმუხლა. _ ჩუუ, დამშვიდდი _ ცრემლი მოწმინდა და მიიხუტა. ცივად მოიშორა ანნამ.
- არაა სწორი, რატომ არ გესმის? ცუდად იქცევი, საშინლად, არ გაქვს ამის უფლება არა _ აყვირდა.
- რისი უფლება? _ საოცრად მშვიდი იყო პეტრე.
- იმის რასაც აკეთებ, არ გაქვს უფლება აქ მოგყავდე, არ გაქვს უფლება მამშვიდებდე, ცრემლს მწმენნდე, არ გაქვს უფლება მეხუტებოდე, არ გაქვს გესმის?
- მესმის, მაგრამ არ გეთანხმები.
- ეს მარტო მას შეეძლო, მხოლოდ მას.
- ანნა, დამშვიდდი კარგი? ვცდილობ მშვიდად ვიყო, შენი მესმის.. მე არ მითქვამს და არც მიფიქრია მისი ადგილი დამეკავებინა.. ვიცი რომ მას ყოველთვის განსაკუთრებული ადგილი ექნება შენს ცხოვრებაში, შენს გულში, პირველი იმიტომ რომ გიყვარდა, შენი ქმარი იყო და ამ პატარას გამო. მე არ ვაპირებ ვეცადო გეგა დაგავიწყო, ეს არაა ჩემი მიზანი ანნა... უბრალოდ მინდა გაჩვენო რომ ცხოვრება გრძელდება, უნდა მიჰყვე ცხოვრებას, უნდა დაინახო რა ხდება შენ გარშემო. უნდა დააფასო ადამიანები, ვინც შენთან არიან, ვისაც უყვარხარ, ვისაც შენი ტკივილი სტკივათ. _ ისევ მიიხუტა მომტირალი და თავზე აკოცა _ დამშვიდდი, აღარ იტირო.

ტირილშივე ჩაეძინა ანნას, პეტრეს მხარზე. გაღიმებული დასცქეროდა საყვარელ სილუეტს, ოდნავადაც არ შერხეულა რომ არ გაეღვიძებინა. ხვდებოდა რა არეულობა იქნებოდა ანნას ფიქრებში. იმასაც ხვდებოდა რაზე სწუხდა, მაგრამ არ შეეძლო. ასე უბრალოდ ვერ დანებდებოდა. ნიჟარაძე ჩაიკეტა, აღარ ეკონტაქტებოდა, აღარ ხვდებოდა, ამას ვერ შეეგუებოდა. ისევ თვითონ იპოვა გამოსავალი, ბიჭებიც დაეთანხმნენ, ელენემაც მხარი დაუჭირა და მეტი რა უნდოდა. ახლა მთავარია დაარწმუნოს, რომ მათი ქმედება არასწორი არ არის, რომ არავინ გაკიცხავს მეორედ შეყვარების გამო, რომ უნდა მისცეს შანსი მასთან ყოფნის. უფრო მჭიდროდ შემოხვია ხელები, კიდევ ერთხელ აკოცა თავზე და ჩაეღიმა.

____________
დავბრუნდიიი, ესეც მეცამეტე თავი.. ე.ი. რამდენი ბოდიში უნდა მოვიხადო არ ვიცი, მაგრამ კიდევ ერთხელ ბოდიში.. გეცოდინებათ რა გადატვირთული კვირა მქონდაა.. შედარებით ამოვისუნთქე და ასე ძალიანაც აღარ დავაგვიანებ ხოლმე... ძალიან დიდი მადლობა რომ მაინც კითხულობთ.. უზომოდ მახარებთ.. ვიფიქრე ამდენ დაგვიანებას დავამთავრო ჯობს-მეთქი, მაგრამ მიფუჩეჩება არ მინდა და იმედია ამიტანთ კიდევ რამდენიმე თავი... მოკლედ, ველი შეფასებას და კრიტიკას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..

პ.ს. მიყვარხართ და მომენატრეთ ჩემო შოკოლადებოო...