თითქმის მთელი ერთი საათი ველოდე ალექსანდრეს.. აჩიმ რამდენჯერ მომაბრუნა ეზოდა არ ვიცი.....
-მარიტა ცოტახანი მოითმინე სადაცაა მოვა ალექსანდრე...
-არ შემიძლია გაიგე... საქმე ჩემ დას ეხება... ჩემ სისხლ და ხორცს.... ჩემივე მშობლები წირავენ...
თავჩღუნული მისმენდა აჩი..
-მესმის მაგრამ იქნებ...
-არანაირი იქნებ... გამიშვი...
-ცოტახანიც მარიტა გთხოვ და თუ არ მოვიდა მე ჩაგიყვან
ეს ცოტახანი საათზე მეტი იყო... უკვე წასვლას ვაპირებდით, როცა ალექსანდრე შემოვიდა... ხელები დაწითლებული და დასისხლიანებული ქონდა.. ცხვირიდან სისხლი მოდიოდა თვალებში კი იმ სიყვარულის ნაცვლად, რომელიც ყოველთვის ჩანს სადღაც გამქრალიყო და მისი ადგილი სიბრაზეს დაეკავებინა.. ძარღვები ეხლაც დასკდომაზე ჰქონდა... კითხვა მინოდა დამესვა თუმცა ვერ ვბედავდი... თვალები ეხლაც აწითლებული ტირილისგან რაც არ გამოპარვია...
-რატო იტირე?
სიბრაზე არ მოუშორებია ისეთი ტონით მკითხა...
-არაფერი...
-გეკითხები და მიპასუხე
მისი ხმა საშინლად კატეგორიული იყო.. აჩის გავხედე და იმის დასაზუზტებლად რომ ნამდვილად უნდა მეთქვა... ყველაფერი მოვუყევი.. საშინლად გაბრაზდა... სიწითლე სიმწვანეში გადაუვიდა ლამისაა..
-გაემზადე..
-ალექსანდრე.. რა მოხდა?
-მარიტა ჩაიცვი და თბილისში მივდივართ.. შენ არ გეხება ის რაც მოხდა...
გაბრაზებული გავედი გარეთ და მანქანაში ჩავჯექი... კარი ძლიერად მოვიჯახუნე და ალექსანდრეს დაველოდე.. მანაც არ დააყოვნა და მალევე დაჯდა.. მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. მთელი გზა ხმა არ ამომიღია .. ალექსანდრე შიგადაშიგ გამომხედავდა და გამიღიმებდა...
-ამოიღე ხმა...
კვლავ ჩემი სიჩუმე შევინარჩუნე და ხმა არ ამომიღია.. ვიცოდი ამითი ნერვებს ვუშლიდი, თუმცა რაღაცნაირად მსიამოვნებდა... მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა და სავალი გზიდან გადაიყვანა...
-ამოიღე ხმა ამის დედა შევ**ი.... რა გეჭირს? მივდივართ თბილისში... არ მივცემთ უფლებას ელენიკო წაიყვანონ...
-ალექსანდრე.. დაქოქე მანქანა და წავედით...
ჩემ კატრგორიულობაზე გამეცინა თუმცა თავი შევიკავე გულიანი გაცინებისგან... ზმადაბლა თუმცა მაინც გასაგონად შეიგინა და მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. სიჩქარის ბავშვობიდან მეშინია.. ალექსანდრეც ყველაზე მაღალი სიჩქარით მიდიოდა.. მთელი ძალით ჩავებღაუჭე სკამს და ბოლო ხმაზე ვკიოდი...
-შეანელე!!! შეანელე გთხოვ... გეხვწები გააჩერე მანქანა თრემ გადავხტები...
ხმაში უკვე ტირილის ბგერები გამოიკვეთა.. მალევე რეაგირება მოახდინა ალექსანდრემ და მანქანა გააჩერა... სასწრაფოდ გავაღე კარები და მანქანიდან გადავედი, ალექსანდრეც გადმოვიდა და ჩემი შეჩერება ცადა..
-მარიტა გაჩერდი... რა დაგემართა ამის დედა ვა**რე... თუ ის გეწყინა რომ გითხარი შენი საქმე არაათქო...
-სიჩქარის ბავშვობიდან მეშინია.. პატარა ვიყავი ავარიაში რომ მოვყევით მე, დედა და მამა... თითქმის 3 თვე კომაში ვიყავი.. არავის ქონდა იმის იმედი რომ გადავრჩებოდი.. -წყნარად დავიეყე მოყოლა, მაგრამ ამ ამბავის გახსენებისას ტანში კვლავ არასასიამოვნოდ გამცრა.. იმის მიუხედავად რომ უკვე თითქმის 14 წელი იყო გასული ამ ამბის შემდეგ.... -იმის მერე საშინელი შიში მაქ სიჩქარეზე... კი სწორედაც ეგ მეწყინა რომ არაფერი მითხარი იმის შესახებ თუ სად იყავი.. რატო მოხვედი დასისხლიანებული... არ მაქ იმის უფლება ეს ყველაფერი ვიცოდე?!
ხმას საგრძნობლად მოვუმატე, ხელებს ჰაერში უმისამართოდ ვიქნევდი.. თავჩაღუნული ალექსანდრე მანქანას მიყრდნობოდა და სიგარეტს წყანარად ეწეოდა...
-მარიტა... ბავშვი ხარ იმისთვის , რომ ეს ყველაფერი გაიგო... ერთ დღეს ყველაფერს აგიხსნი...
-როდის იქნება ეგ ერთი დღე?
-მალე ძალიან მალე... -მოვიდა და ძლიერად ჩამეხუტა... ნეკნება ტკაცუნი დაიწყეს.. -ეხლა წამო წავიდეთ და ელენიკო წამოვიყვანოთ....
თავის დაქნევით დავეთანხმე და მანქნისკენ წავედი... მიუხედავად "შერიგებისს" ხმას მაინც ვერ ვიღებდი.. მთელი ფიქრებით გადართული ვიყავი ელენიკოსთან... ისევ ისე ცუდად მიმიღებდა თუ ....
-ნინო თვეების იყო რომ გარდაიცვალა... -ფიქრებიდან ალექსანდრეს წყნარმა ხმამ გამომიყვანა... -მაშინ სულ რაღაც 10 წლის ვიყავი.. ნინო რომ დაიბადა ჩემზე ბედნიერი ადამიანი დედამიწაზე არ დადიოდა.. დედა რომ სამშობიაროში წავიყვანეთ საავადმყოფოს დერეფანში ყველა გამვლელს ვეუბნებოდი მსოფლიოში ყველაზე მაგარი და მყავსთქო.. მთელი ის სამი თვე რაც ნინო ჩემ გვერდზე იყო უბედნიერესი ვიყავი... სწორედ გარდაცვალებამდე ერთი დღით ადრე, მე და დედა მაღაზიებში დავდიოდით და მანიკენზე სწოდდ მაგ კაბას მოვკარი თვალი.... - თვალებით იმ კაბისკენ მიმანიშნა რომელიც ორი დღეა გაუხდელად მაცვია... - გონებაში წარმოვიდგინე ნინო ამ კაბაში, როგორ უხდებოდა მის თეთრ კანს და ცისფერ თვალებს... მეორე დღეს კი უეცრად გარდაიცვალა.. სიცხე მიცა.. ოფლმა დაასხა დედამ სავადმყოფოში მიიყვანა თუ არა გარდაიცვალა.. ექიმებმა ტვინის კიბო თქვეს... დედა გაგიჟდა.. არაფერი ვიცოდით ამის შესახებო...
ამას მერე მთელი ამბები მოყვა... ძალიან გამიჭირდა ამ ყველაფერთან შეგუება მეც და დედასაც... მამა ყველაზე მეტად განიცდიდა..
გიორგის ყველაფერი ე*იდა.. მთელი დღე გარეთ ეგდო.. დედაც თვლიდა რომ ყავდა მხოლოდ ერთადერთი შვილი...
კაი დღეს აქ გვეყო.. მოვედით უკვე თან...
ნელა მოვაშორე თვალი ალექსანდრეს, რომელსაც ამ ხნის განმავლობაში ვუყურებდი და ვგრძნობდი თუ რას განიცდიდა მაშინ... ალბათ სწორედ მაგიტომ დამთანხმდა ამ შუაღამეს თბილისში წამოსვლაზე.. ნელა ავედი კიბეებზე.. საათს რომ დავხედე ოთხი ხდებოდა... დიდი იმედი არ მქონა იმის რომ ჯარებს გააღწბდნენ, მაგრამ მაინც დავაკაკუნე და დაველოდე.. ჩემდა გასაკვირად კარები მამაჩემმა გააღო, რომელიც კვლავ არაფხიზელ მდგომარეობაში იყო.. ალექსანდრე ქვევით დამელოდა...
-რას მივაწეროთ შენი ესე გვიან სტუმრობა? გამოგაგდეს სახლიდან? არ გვჭირდება ბო*ი რძლადო?
-წესიერად.. მაკა სადა?
-წევს...
ოთახში დაუკაკუნებლად შევედი და შუქი ავანთე.. მაკამაც სწრაფი რეაგირება მოახდინა ამაზე...
-რა გინდა?
-კიდე მე რა მინდა? მე რა მინდა ხო ?!-ხმას ვერ ვინარჩუნებდი და პირდაპირ ყვირილზე გადავედი.. - კიდე მე რა მინდა ხალხო? თავში როგორ მოგივიდათ ის აზრი, რომ ელენიკო გააშვილოთ.. გაგიჟდით? რას ქვია უნდა უპატრონო ბავშვთა სახლში უნდა ჩააბაროთ?! ხუთი წლისაა უკვე ხუთის.. ესმის უკვე ყველაფერი...
-თუ ყველაფერი ესმის და გული შეგტკივა შენ დაზე წაიყვანე აქედან..
ლაპარაკში თენგო ჩაერთო და ლოგინზე ისე წამოწვა როგორხ არაფერი...
-წავიყვან და თან ეხლავე...
ელენიკოს ოთახში შვვარდი და ტანსაცმლის ჩალაგებას შევუდექი.. ხმაურზე ელენიკოს გამოღვიძა..
-ლას აკეტებ მალიტა?
-ელენიკო მისმინე, უნდა წაგიყვანო აქედან.. ჩემთან და ალექსანდრესთან...
-დედა და მამამ სადგაც უნდა წამოყვანონ.. არ მინდა მალიტა უთალი რა..
-სწორედ მაგიტომ მიმყავხარ რომ არ წაგიყვანონ.. ეხლა შენი ტანსაცმელები ჩავალაგოთ და წავიდეთ... ყველაფერი რაც საჭირო იყო ჩავალაგე და გარეთ გავედი.. ელენიკოს ქურატუკი მოვაცვი და კიბეებზე გავაქანაე.. ალექსანდრემ ჩვენი დანახვისას მანქანიდან გადმოვიდა ჩანთა გამომართვა და საბარგულში ჩადო, ელენიკო კი უკანა სკამებზე დასვა...
მთელი გზა არ გაჩუმებულა ხან რაზე ლაოარაკობდა ხან რაზე.. ბოლოს ხმა რომ ვეღარ გავიგეთ, უკან მივიხედე და ჩაძინებოდა...
სახლიდან მუსიკების ხმა.. ალექსანდრემ ელენიკო ხელში აიყვანა და ისე შეიყვანა სახლში... იმწუთში ნამდვილ საღორეში.. გიორფი და მის რამდენიმე მეგობარს სახლში "მინი ფართი" მოეწყოთ, მომვლელი ქალი კი გაგიჟებული იყო ვერაფრით დავაწყნარეო... ელენიკო ჩემ ოთახში შევიყვანე და დავაწვინე... შემდეგ კი მანანა დეიდას ოთახში შევედი.
ჩემდა საბედნიეროდ არ ეძინა
-როგორ ხართ მანანა დეიდა?
-როგორ უნდა ვიყო ამ ვირის ხელში შვილო. შენ მითხარი სად იყავით შენ და ალექსანდრე ეს ორი დღე?
ყველაფეტრი დაწვრილებით მოვუყევი...
-ძალიან კარგი ქენი რომ წამოიყვანე.. მიდი დაისვენე და დეტალებზე მერე ვილაპარაკოთ...
ოთახიდან გამოსულს ალექსანდრე შემეჩეხა..
-საით გაგიწევია?
-ელენიკოსთან უნდა შევიდე დავიძნო...
-შენ რა ჩემთან დაწოლას არ აპირებ?
-ალექსანდრე...
-რა ალექსანდრე?
-არაფერი წადი დაიძინე.. უხეშად მომიშორა და ოთახისკენ წავიდა...
მეც ელენიკოს ოთახისკენ წაბედიმმ დავხედე ნშვიდად ეძინა კარები გამოვიზურე და ნელა წავედი ალექსანდრეს ოთახისკენ.. კარი ჩუმად შევაღე და ლოგინზე დაწოლილი და ჭერს უაზროდ მიშტერებული ალექსანდრე დამხვდა...
-შეიძლება მარტო ვერ დავიძინე..
ხმა არ ამოუღია.. ლოგინში შევუწექი და კითხვა ისევ გავიმეორე და კვლავ დუმილი..
მივხვდი გულს რაც მოულბობდა... დავიხარე და ნელა შევეხე მის ტუჩებს...
-ეგ არ მეყოფა...
-ზოგს ეგეც ყოფნის...
-მე მაგ ზოგში არ შევდივარ...
გამალებით დაეტაკა ტუჩებს, ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა, ძლივს მოვიშორე
-გითახარი რომ გემრიელი ტუჩები გაქ?
-კი და არაერთხელ...
-კაი მაშინ ის თუ გითხარი რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ?!
-კი და ძლიან ბევრჯერ ჩემი პასუხი იყო მე უფრო....