ხანდახან გრძნობების კორიანტელში ისე ღრმად ვცურავთ რომ ვერც კი ვჩნევთ ჩვენში მალულად შემოპარულ სიყვარულს.გაურკვევლობის ზენიტში იყო ევა.ვერ გაეგო რითი დაიმსახურა ადამიანების წყრომა და ბრაზი.თავს ცუდად დრძნობდა ევა,წყალი მოუნდა ბარბაცით წამოდგა საწოლიდან,ხალათი მოიცვა სა ტირტმანით ჩაუყვა კიბეებს,საშინელი სისუსტე იგრძნო ძალა გამოეფიტა,მოაკლჯირს მთელი ძალით ჩაებღაუჭა მაგრამ ავადმყოფობამ სძლია და კიბიდან დაგორდა..
გონს როცა მოეგო,ყურში ყრუდ ჩაესმოდა საწოლის გვერდით მდგომი აპარატის გამაღიზიანებეკი წიკწიკი. სავარძელზე კი მამიდამსს ჩასძინებოდა.
—შვილო ევა,გაიღვიძე?როგორ გრძნობ თავს?
—კარგად ვარ მამიდა არ ინერვიულო ახლა კი წადი სახლში დაისვენე.
ევას დაჟინებული თხოვნის შემდეგ მამიდამისი სახლში დაბრუნდა.ევა კი ისევ ფიწრების მორევში ჩაეშვა,ისევ გაუთავებელი ფიქრები გაბრიელზე.დღე დღეს მისდევდა,მოკლედ საავადმყოფოში არ იწყენდა,აკო ბელა და ნანკა ერთი წუთითაც არ ტოვებდა მარტოს. როგორც იქნა გაწერეს და შეეძო საწოლიდან წამოდგომა. სახლში დაბრუნებისთნევე შხაპი მიიღო,ტანზე ჩაიცვა და სარეპიტიციოდ წავიდა კარნავალი ახლოვდებოდა.ყველამ თბილად მოიკითხა ევა.მერე კი აჩისთან დაიწყო ცეკვა.დამღლელი რეპეტიციის შემდეგ აჩიმ კაფეში დაპატიჟა,ისიც დასთანხმდა.
—ევა რაღაც უნდა გითხრა იმედი მაქვს დამეხმარები.
—თუ შევძლებ სიამოვნებით დაგეხმარები.აბა რაშია საქმე??
—ისა...ნანკა მომწონს რა.
—ვაიმეეეე რამაგარიააა!!!!!!ძალიან მიხარიაააა!!!
—იმედია დამეხმარები მასთან ურთიერთობის აწყობაში,რაღაცნაირად სასიამოვნოდ განსხავებული გოგონაა.და ვერაფრით ვერ მოვიგე მისი გული.გაბუსულმა ჩაილაპარაკა აჩიმ.
—ჩემი იმედი გქინდეს არჩილ!!!!ახლა კი უნდა წავიდე აბა შენ იცი.
—მოიცა მარტო ვერ გაგიშვებ გაგაცილებ
—არა.ცოტას ფეხით გავივლი ფიქრი მჭირდება.მადლობა შემოთავაზებისათვის ძალიან კარგი ბიჭი ხარ შენ!!!


ზამთრი ძვალ-რბილში გაუჯდა ბუნებას,ხეზე ლოლოებად ჩამოღვენთილა ყინული,თითქოს ცრემლების მაგვარი.მოყინული ტროტუარი,თბილად შეფუთული ხალხი,სავსე კაფეები...ზამთარი...ცივი უგრძნობი,გამყინავი ზამთარი...როგორ მახსოვს,სოფელში ბუხართან როგორ ვისხედით მე დედა მამა,როგორ ყვებოდნენ მათი სიუვარულის ისტორიას..როგორ მენატრები დედი,რამხელა დანკლისია ჩემთვის უშენოდ არსებობა.როგორ მენატრება შენი გულიდან წამოსული სითბო,შენი ალერსი.ნეტავ იცოდე რა ძლიერ მჭირდები,როგორი მარტოსული და მიუსაფარი ვარ უშენოდ.რაიქნებოდა არ წაეყვანე უფალს,შენთან მინდა დედი შენთან!იქნებ უფალმა წამიყვანოს იმ ბილიკებით მარონიოს შენ რომ გაიარე და შენთან მოვიდე,თუნდაც ერთი წუთით გნახო,მოგეალერსო,გიგრძნო,ღრმად ჩავისუნთქო შენი სურნელი...ისევ მომეფერო თმებზე,ძილისწინ მიმღერო როგორც ადრე...მჭირდები დედი!უბედური ვარ!შენ დამტოვე და თითქოს დედამიწამ ბრუნვა შეწყვიტა,წუთი გიყინა,წამი გაირინდა.ვიცი შენ ყოველთვის მეუბნებოდი ბრძოლისუნარიანი,ძლიერი ვყოფილიყავი.ეს ასეც იყო მანამ სანამ გვერდით მყავდი,მერე წახვედი და მე საყრდენი გამომეცალა დღემდე კოჭლობით ვებრძვი დაუნდობელ წუთისოფელს,და უმორჩილესად ვთხოვ შენამდე მომიყვანოს.მამაც არღარ მწერს წერილებს და მაშინებს მისი უჩვეულო დუმილი.მეშინია მანაც არ დამტოვოს!ვერ გადავიტან!ვერ გავძლებ,მოვკვდები,ისედაც მკვდარი არავარ განა?ყველაფერთან ერთად ყველას დასაცინი საგანი გავხდი,მრუში,ბიწიერი.თუმცა შენ ხომ არ გეპარება დედი ჩემში ეჭვი?_ცრემლებს ხელის გულებით ვიწმენდდი და გზააბნეულივით მივყვებოდი ლამპიონების შიუქით განათებულ ქუჩებს.
სახლსაც მივუახლოვდი,სწრაფად ავირბინე კიბეები და ჩემი ოთახის კარები შევაღე,ცხელმა შხაპმა გამათბო და საწოლში ჩავწექი.ძილის ბურანიდან კარების ხმამ გამომიყვანა,ჯერ მამიდა მეგონა მერე სასმლის სუნი ვიგრძენი,თვალების ფშვნეტით ავწიე თავი და ხელში გაბრიელი შემრჩა.ფანჯრის რაფასთან იდგა და მიყურებდა.
—გაბრიელ აქ რასაკეთებ??
—სალაპარაკო გვაქვს!
—მე შენთან არაფერი მაქვს სათქმელი,თანაც რომც გვქონდეს რამეზე სასაუბრო ამისათვის შესაფერისი დრო უნდა შეარჩიო!
—გოგო იმ გამო**თან როგორ ცეკვავდი?მაგასთან კაფეში რამ წაგიყვანა??
—ჯერ ერთი ცოტა კორექტულად ისაუბრე,და იმ ბიჭს სახელი აქვს!მეორე მასთან როგორც მინდა ისე ვიცეკვებ!და შენ არანაირი უფლება არ გაქვს აკონტროლო ჩემი პირადი ცხოვრება!ახლა კი დატოვე ჩემი ოათახი!
—გოგო მაგას იცავ?არ გნახო მაგასთან მეორედ თორემ ძველბში დავმატვერევ!აღარც მაგასთან იცეკვებ და არც სხვასთან!
—მოიცა მოიცა რა ეჭვიანი ქმრის როლი მოირგე??სულ გაუბერე ხო?გასაგებად გითხარი არანაირი უფლება არ გაქვს ჩემი პირადი ცხოვრება აკონტროლო და არც ვაპირებ ჩემი ყოველი ნაბიჯი შენთან განვიხილო!ახალა დამდე პატივი და გაბრძანდი!
—მე შენ გაგაფრთხილე!_ევა გამწარდა საეოლიდან ფეთიანივით წამოვარდა გაბრიელს წინ აესვეტა და უთხრა:—არასოდეს,არასოდეს და არასოდეს გაბედო ჩემი გაკონტროლება შენს ხეპრე თავს მიხედს მე შემეშვი!გაბრიელის მწველი მზერა რომ შეამჩნია მის სხეულზე რომ დაცოცებდა მის მწვანე თვალებს შეცბა,ტანზე დაიხედა და სიკვდილი ინატრა!თეთრი მოკლე აბრეშუმის პენუარისაარა იდგა,სწრაფად მოიხურა ხალათი.—გაბრიელ გადი ახლავე!იმის მაგივრად რომ წასულიყო ევას უახლოვდებოდა,უკვე გრძნობდა გოგონას აჩქარებულ გულისცემას ხედავდა როგორ ცახცახებდა გოგო,მზერა მის ტუჩებზე შეაჩერა,ევა მიუხვდა ჩანაფიქრს და როცა გაბრიელმა თვალები დახუჭა ევამ მის ტუჩებს ნაცვლად მისი გემრიელი მუშტი აგემა.გაბრიელს დაუსხლტა და უღრიელა ახლავე გადი გაბრიელ!!!გაბრიელი გამწარდა გოგო კედელს მიანარცხა და უღრიალა—ტუტუცო კახ**ვ!ერთივჩვეულებრივი ქუჩს ქალი რომელიც ყველას უგორდება საწოლში,ჯერ თავს იფასებ მერე კი გამოაჩენ ჩენსნკლანჭებს!ევა გამწარდა გულჩი თითქოს ლახვარი გაუყარესო,მისი ზღვიფერი თვალები უსაზღვრო ტკივილმა მოიცვა.გაბრიელს ისემწარედბგაარტყა სილა რომ ხელს გულები დაუბჟუვდა.გაბრიელი გარეთ გავარდა.
ევა იატაკზე დაეცა,ტიროდა ტკიოდა.მიწასთან გაასწორეს უბიწო უცოდველი გოგონა,და უამრავი შეუფერებელი სიტყვით შეამკეს!გონებამ აზროვნება შეწყვიტა,სააბაზანოში შევიდა უამრავი წამალი დალია,ბოდიშს უხდიდა უფალს რომ თვითმკველობა სცადა იცოდა ეს ცოდვა იყო მაგრამ მაინც წამიერ იმპულსს აჰყვა და აი შედეგიც წამლებმა მყისვე მოახდინეს რეაგირება,ევამ თვალები დახუჭა.


დილით ბელამ შეაკითხა ევას,ოთახს თვალი მოავლო ვერსად ნახა,ა აზანაში აპირებდა შეეხედა როცა საწოლის კიდესთან უგონოდ მწოლიერე ევა ნახა.ყვიროდა მაგრამ ბედად არავინ აღმოჩნდა სახლში.ცდილობდა გონს მოეყვანა ამდროს ქლოშინით შემოვარდა აკო და როცა ამ სცენას წააწყდა გამწარებული მივარდა გაფითრებულ ევას,ხელსში აიტაცა სწარაფად ჩააებენინა კიბეზე რეკორდულ დროზე მიიყვანა საავადმყოფოში.ევა პალატაში შეიყვანეს.გადიოდა წუთები,საათები მაგრამ სიახლე არ იყო.აკოს ტეეფონის ზარმა ბელა და აკო გონს მოიყვანა.
—გისმენ გაბრიელ
—სადხარ ბიჭო?რახმა გაქ?
—საავადმყოფოში ვართ მედა ბელა.
—რამოხდა ხო მშვიდობაა?
—ევა..ბიჭო ცუდად არის არავინ გვაიმედებს.
—მოიცა მოვდივარ იცოდე არაფერი უნდა მოუვიდეს თორე გადავწვავ მანდაურობას.

10წუთში უკვე ევას პალატასთან იდგა გაბრიელი და სიახლეს ელოდა.ნერვიულად დადიოდა იქეთ-აქეთ,ბოლთას სეცემდა კოკიდორში.როგორც იქნა ექიმი გამოვდა.
—ყველაფერი გავაჯეთეთ რაც შეგვეძლო,საკმაოდ ძიერი მედიკამენტები მიიღო რამაც ორგანიზმის მოწამვლა გამოიწვია,ამჟამად კომაშია დავაკვირებით თუ მომდევნო 72საათი მისთვის გადამწყვეტია.დაასრულა მონოლოგი ექიმმა და წავიდა.


აბა როგრია?იმედი მაქვს მოგეწონებათ.ბოდიში დაგვიანებისათვის აწი ვეცდები არ დავაგვიანო.გულწრფელი მადლობა ყველას ვასაც მოგწონთ და კითხულობთ!♥♥