ხანდახან გვიბყრობს შიში.შიში ძვირფასი ადამიანის დაკარგვისა,ტკივილი და შიში ერთდროულად გვეუფლება და გულს უფრო გვიმძიმებს.ხანდახან ჩვენმა გაუაზრებელმა სიტყვებმა შეიძლება ისე ატკინოს ვინმეს გული რომ ამ სიტყვებმა რამე სისულელე ჩადენინოს,როგორც ევას შემთხვევაში.
სიახლე არ იყო,ევა კვლავ უგონო მდგომარეობაში იყო.მოსაცდელში ეიფორიაში იყო ევას მეგობრები,მამიდა და სასწაულის სასწაულის იმედიღა დარჩენოდათ.
გაბრიელი წინ და უკან დადიოდა დერეფანში და ბოლთას სცემდა.თავს დამნაშავედ გრძნობდა,არ უნდა გაეკეთებინა ის რაც გააკეთა.რატომ ექცეოდა ევას ასე?რამე დაუშავა?ამ კითხვებს უსვამდა თავის თავს,თუმცა პასუხი ვერ მიიღო.როცა ვერ გაუძლო ლოდინს,როცა სიახლის მოლოდინი საგრძნობლად გაიწელა დინჯად შეაღო ევას პალატის კარები და გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა.საწოლზე უსულოდ მიეოლილიყო ევა,მხრებზე ლამაზად გადაჰფენოდა ოქროსფერი კულულები,სახე გაფითრებული ჰქონდა,თვალები შეშუპებული.ნელა მიუახლოვდა გაბრიელი ევას,ნაზად გადაუსვა სახეზე ხელი,მის მარჯვენაში მოაქცია მისი თლილი ხელები.უნდოდა ბოდიში მოეხადა მისი სიტყვების გამო მაგრამ,არა!იმდენად ჯიუტი და თვითდაჯერებულია სიამაყემ არ მისცა ქედის მოდრეკის უფლება.


***
შინაგანად ვიბრძვი,გონებამ განგაში მაშინ ატეხა როცა გავიაზრე რა სისულელეც ჩავიდინე,თუმცა სინანული გვიან იყო.თუმცა ეს ამად ღირდა.ალბად თვლით შეშლილია ეს გოგოო.არა,უბრალოდ ამ მდგომარეობამ დედა მანახა,თქვენ ალბად თვილით ეს ილუზიაა,სიზმარიო.თუმცა როცა ქიმები ცდილობდნენ როგორმე სიკვდილს გამოვეგლიჯე ხელიდან,მაშინ მე დედასთან ვიყავი,ხარბად ვისუნთქავდი მის მონატრებულ სურნელს,ვეფერებოდი,ბედნიერი ვიყავი უსაღვროდ.არ მადარდებდა რომ ვეღარ ვივილიდი მიწაზე,მე მაბედნიერებდა დედასთან სიახლოვე.განა ჰქონდა აზრი ჩემს ყოფას?სუნთქვას,არსებობას?არა ადამიანმა უნდა იცოცხლოს და არა იარსებოს!მენკი ცოცხალ მკვდარი ლეში განა ვინმეს რაში ვარგივარ.რომ იცოცხლო უნდა იბრძოლო,რომ იბრძოლო უნდა გქონდეს სიცოცხლის გაგრძელების ჟინი და მოტივი.მე კი არანაირი მოტივი მაქვს იმის შემდეგ რაც დედა წავიდა.მაგრამ...მაინც როგორი რთულია უბრალოდ რომ არ ცოცხლობ!მაკავებს ფარვული ძალა,თითქოს ვიღაც ხელით მექაჩება და არ მიშვებს.დეჟაივიუს გრძნობა მაქვს,თითქოს ნაცნობი,სასურველი.არა!ჯიუტად ვაგრძელებ ძილს.ტრიალ მინდორზე დიდი ხის ძირას მხოლოდ მე და დედა.დედის კალთაში მიდევს თავი და სიამობნებისგან თვალებს ვლულავ.დედის ტკბილი ჰანგები წყდება,ფეხზე მაყენებს ხელს მაგრად მიჭერს მივყავარ...მაჩერებს თვალცრემლიანი მეხუტება,მეფერება,თვალებს მიკოცნის,მაფრთხილებს:—ევა შენ უნდა წახვიდე!არ შეიძლება შენი აქ დარჩენა!იბრძოლე!არავის მისცე უფლება დაგამარცხოს,დანებება ლაჩართა ჰობია,შენ კი დედიკოს ძლიერი გოგონა ხარ!ჩემი იმედი,მინდა ყველა ის ოცნება ამიხდინო ადრე რომ ერთად ვოცნებობდით.მე სულ შენთან ვარ ძვირფასო,შენს პატარა გულში,სულ გაკბირდები არცეთ წამს არ გტოვებ მარტო.აღარ გაიმეორო ეს სისულელე,ეს მე მტკივა!ჩემი გოგონა,ჩემი სულელო ახლა წადი და იცოდე არ დანებდე!გაუხარე დედას გული!
დედამ ხელით წასვლისკენ მიბიძგა,მეც მტკიცე ნაბიჯებით დავბრუნდი უკან!სიცოცხლის გასაგრძელების მოტვით!ნელ-ნელა ვბრუმდები,დამძიმებულ წუთუთოებს ერთმანეთს გაჭირვებით ვაშორებ,ბუნდოვნად ვხედავ ოთხ სილუეტს,მხედველობის დასაემენდად თვალებს ვხუჭავ და ღრმად ვსუნთქავ.ყრუდ ჩამესმის ხმები,თვალებს ისევ ვახელ და ვცნობ მამიდას,აკოს,ნანკას და ბელას,თვალებიდან დაუკითხავად ცვივა ცრემლები.ისინი მესაუბრებიან მე კი არ შემიძლია მათთვის არაფრის თქმა,მერე მათი შეშფოთებული სახის ნახვისას ვცდილობ რამოდენიმე სიტყვას თავი მოვუყარო და დავამშვიდო,ამდროს ექიმი შემოდის და პალატიდან დასვლისაკენ მოუწოდებს.
—კარგად ვარ არინერვიულოთ.ძლივს ჩავილუღუღე და თვალები უნებურად დამეხუჭა.

***
ღამე გვიან მეღვიძება,უნებურად გასული ღამე მახსენდება და ისევ ვერ ვაკონტროლებ თავს და ვტირი,თითქოს ჭრილობა გამეხსნა როცა გაბრიელს სიტყვები გამახსენდა.მერე გამახსენდა დედას სიტყვები.და ჩემს თავს მივეცი პირობა რომ გაბრიელის სიტყვებს ყურადღებას არ მივაქცევდი,არ ველაპარეკებოდი თავს შორს დავიჭერდი იმ ხეპრესგან.თავი ასე დავიმშვიდე და მივეცი ძილს უფლება ჩემზე ებატონა.ხელზე შეხება ვიგრძენი,ცოტა შევკრთი,ვიღაც გაუბედავად მისვამდა ხელზე ხელს.მეშინოდა თვალის გახელის,მაგრამ მივხვდი ვინც იყო,მისი სურნელი ვიცანი,მაგრამ თვალები ერთმნეთს ძლიერად მოვუჭირე და ძილი გავაგრძელე.


აბა როგორია?ვიცი ცოტა პატარა გამოვიდა,ხვალ ვეცდები უფრო დიდი იყოს.მადლობა ვინც კითხულობთ!!!!❤❤❤