დილით შედარებით კარგად ვიყავი,გონებაც დამილაგდა.ახლა სახლში დაბრუნების გარდა არაფერი არ მინდოდა.გოგონებიც არ მშორდებოდნენ,მამიდა კი მე გავუშვი ჩემს გამო არ მინდოდა სამსახურში პრობლემები შექმნოდა.აკო სულ ჩემთან იყო და მხნევებდა.ისე რომ დავფიქრდე საავადმყოფოს ხშირი სტუმარი ვარ.როგორც იქნა ექიიმმა გამწერა მეც სიხარულით დავიეყე მზადება,აკომ სახლში მიმიყვანა.კიბეზე ასვლისას ისევ იმ ხეპრეს შევეფეთე.ზიზღით ჩავაშტერდი თვალებში და სიტყვის უთმელად გავეცალე.არა!ევა რამე უნდა იღონო,ასე არ შეიძლება უნდა წავიდე ამ ასხლიდან.მაგრამ სად წახვალ როცა არსად გაქვს წასასვლელი??გადავწყვიტე საახლწლო არდადეგებზე ცოტახნით სახლში დავბრუნებულიყავი.
დღე და ღამ ვრეპეტიციობდით,ერთი სული მქონდა როდის გადავაგორებდით ამ კარნავალს,რომელიც ხვალ იყო,რომ წავსულიყავი სოფელში.ოთახში ყოფნა რომ მომბეზრდა სასეირნოდ წავედი,ყურსასმენები მოვირგე და სველ ტროტუარს დავუყევი.მიყვარს წვიმა,სიმშვიდე მუსუკა და ფიქრი...სევდა ისევ უჩუმრად შემოიჭრა ჩემში,ისევ წარსულის ბილიკებს დავუყევი,ისევ!ისევ მძლია მოგონებამ, მონატრებამ,უშენობამ.ცხოვრება წარმომაჩენს ხან როგორც სევდიანს,ხანაც უსუსურსა და უძლურს.მე კი არ მინდა წარულის მოგონება აჩრდილივით თან მსდევდეს,შიგნიდან მღრღნიდეს მწვავე იარა,რომელიც მტანჯავს,მკლავს,მანადგურებს.მაგრამ არა!მე არ დავნებდები,თავაწეული შევხვდები ცხოვრების ყველა დარტყმას და შეტევაზე ამაყად გადავალ!ვერასოდეს ნახავთ დამარცხებულ ევა გასვიანს!ჩემში ღრმად გაიდგა ფესვები სიცოცხლის ჟინმა და რადაც არ უნდა დამიჯდეს ვერევინ ამოძირკავს მას ჩემი გონებიდან და გულიდან.
სახლში წავედი,ჩემს ოთახში მაგიდაზე კონვერტი დამხვდა გავხსენი და სახე ღიმილით გამებადრა.მამა იყო.ჩემი მამიკო,საბერძნეთში ყოფილა და მე ყველასაჭირო საბუთი და ბილეთიც გამომიგზავნა რომ მასთან ჩავსულიყავი.სწავლასაც იქ განვაგრძობდი.უბედნიერესი ვიყავი მონატრებულ მამას ვნახავდი!ფრენა ორ სამ დღეში იყო.საღამოს საბოლოო.გენერალური რეპეტიცია გვქონდა,მეც მოვემზადე წასასვლელად.აჩიმ გამომიარა და მან წამიყვანა,პირველები მივედით და მარტოებმა დავიწყეთ ცეკვა.არა რააა!ეს ბიჭი ნამდვილი განძია,არაჩვეულებრივად ცეკვავს,დასავით მიმიღო.ნანკაზეც ვიასუბრეთ,მისი ხსენებისას თვალები უბრწყინავს.ვაიმეე როგორ მინდა ერთად იყვნენ.ნანკას უნდა ვკითხო დღეს რას ფიქრობს აჩიზე.
მალე ბავშვებიც მოვიდნენ და ერთად განვაგრძეთ რეპეტიცია დილის 5საათმდე ვირეპიტიციეთ.დაღლილი ძლივს გავლასლასდი დარბაზიდან.
—მე წაგიყვან ევა.(აკო)
—არა. აკო ტაქსით წავალ.
—დაჯექი გოგო გვიანაა.

სახლში აკომ მიკიყვანა.ტანსაცმლიანად დავწექი და დავიძინე.ღამე გაბრიელი შემოვიდა ჩემს ოთახში:—ეს რატომ გააკეთე ევა?რატომ გაიმეტე შენი თავი სასიკვდილოდ?მე ხმას არ ვცემდი მხოლოდ დაჟინებით ზიზღით ვუყურებდი თვალებში.—გოგო კითხვაზე პასუხი გამეცი!ღრიალზე გადავიდა ვაჟბატონი.მისი გაღიზინება დავაიგნორე საბანი კომფორტულად დავიფარე და ძილი განვაგრძე,მერე მობეზრდა მარტო საუბარი და გაბრძანდა.რომ გავიღვიძე 6ის ნახევარი იყო,სწრაფად ავდექი 7რესტორანში უნდა ვყოფილიყავი.შხაპი მივიღე,წითელი ტანზე გამოყვანილი,მოკლე ზურგამოჭრილი კაბა ჩავიცვი,კრემისფერი მაღლები ამავე ფერის კლაჩი.მსუბუქი მაკეაჟი გავიკეთე თმა უბრალოდ გავიშალე და წავედი უკვე საგრძნობლად ვაგვიანებდი.

დარბაზში შესვლისთანავე მივიბყარი ხალხის ყურადღება,თუმცა ვაღიარებ ისე ნამდვილად არ გამოვიყურებოდი რომ ვინმეს დაჟინებული მზერა დამემსახურებინა.თავაწეული მივუახლოვდი ნანკას.
—ევა ძალიან კარდაგ გამოიყურები.
—მადლობა,შენც თვალისმომჭრელი ხარ!

***
სასიამოვნოდ დაიწყო საღამო,მშვიდი მუსიკაც გაჟღერდა და სიბნელეში სხეულის ნარნარი რხევით ვაყოლებდით ტანს მოცეკვავე წყვილები,ულამაზესი იყო ყოველივე.... ყველა უშეცდომოდ, სინქრონულად მოძრაობდა რაც ზღაპრულ სანახაობას ქმნიდა.ბოლოს ცეკვები რომ მორჩა დაღლილი მივესვენეთ სკამებს,მე საპირფარეშოში შევედი მაკეაჟის გასასწორებლად.და რას ვხედავ!გაბრიელი და ის გოგო მე რომ მლანძღავდა,ერთბავში იყვნენ.ლამის გული ამერია,კარები უხმოდ გამოვიხურე რომ მათთვის ხელი არ შემეშალა.გული შემეკუმშა ამ სურათის ნახვისას,თითქოს გულში ლახვარი გამიყარესო.ჰაერზე მინდოდა გასვლა,მეც აივანზე გავედი და პუფში ჩვეშვი.არ ვიცი რა დავარქვა ჩემს გრძნობას რომელსაც გაბრიელის მიმართ განვიცდი.ბრაზი?წყენა?რასაც მისი საქციელებიდან გამომფინარე ვგრძნობ.მაგრამ თუ ასე რატომ მტკივა გული როცა სხვასთან ვხედავ?,ნუთუ ეს ყოველივე ბუნებრივია?მსგავსი გრძნობა არასოდეს დამუფლებია,არ ვიცი.ფიქრებიდან ნანკამ გამიყვანა.
—ევა ცივა აქ,შიგნით შევიდეთ.
—არა აქ მირჩევნია შენ შედი.
—დავრჩები შენთან,იციი რაღაც მოხდა....
—აბა რამოხდა?
—აჩიმ შენთან ყოფნა მინდაო ძალიანო...
—ვაიმეეეეეეე რამაგარიაააა!საღო აჩის რააა ჩემი კუმირია ეს ბიჭი რააა!
—რაგჭირს გოგო ისეთი არაფერი უთქვამს.დაიმორცხვა ნანკამ.
—ჰაიმეეე,რაუთხარი გოგო შენ?ხო მოგწონს?
—მოვიფიქრებმეთქი.რავი მომწონს მგონი.კარგი შევიდეთ. შენ უნდა იმღერო.

დარბაზში შესვლისთანავე ავედი სცენაზე,ცოტა ვღელავდი.ვინაიდან ხალხში არ მიმღერია.გაისმა ჩემი უასყვარლესი სიმღერის მელოდია "I Try".მეც დავიწყე სიმღერა,მთელი გრძნობით ვმღეროდი და საერთდ დამავიწყდა ხალხი რომელიც მისმენდა და მიყურებდა.აპლოდისმენტებიც კი დავიმსახურე.საღამო კარგად მიდიოდა ვიღაც ბიჭი მოვიდა მეცეკვეო მეც ზრდილობის გამო დავთანხმდი.ცეკვისას ჩემი პარტნიორი მესაუბრებოდა მაცინებდა კიდეც,მანამ სანამ გაბრიელი იატაკზე არ დაანარცხებდა.ხელი დამავლო და მიწა გამომეცალა ხელში აყვანილმა ჩამსვა მანქანაში,და მთელი სიჩქარით მოწყდა ადგილს.
—გაბრიელ გაჩერე მანქანა!
—ამოვიღეთო ხმა?
—რაგონდოდა იმ ბიჭთან?შენს თავს და ელენეს რომ მიხედო არ ჯობია?შემეშვი ბოლოსდაბოლოს!!გაბრიელ გააჩერე მანქანა!მთვრალი ხარ!
_გაბრელი ხმას არ იღებდა მშვიდად მიყავდა მანქანა.
—გააჩერე ადამიანო!იცოდე გადავხტები!კარს ხელი დაავლო ევამ გასაღებად,და მანქანამაც წამსვე დაამუხრუჭა.სწარფად გადმოხტა მანქანიდან,მას გაბრიელიც გადმოჰყვა.ევა მირბოდა ბიჭმა მაჯაში ჩაავლო ხელი მიკენ მიიზიდა და გაშმაგებით დაუწყო კოცნა,ევა მუშტებს ურტყამდა გულმკერდზე მაგრამ ამაოდ,განწირული ყვიროდა თუმცა არავინ იყო მშველელი,გაბრიელი მხეცივით დაეუფლა უძლური უმანკო გოგონას სხეულ და ყველაზე დიდი ცოდვა დაუშვა,გამოუსყიდელი უპატიებელი!წამში დაუნგრია უბიწო და უცოდველ არსებას ცხოვრება.ლოდივით ექცა გული ევას,ძალა გამოცლილი,დამცირებული,მიწასთან გასწორებული,მიდიოდა უსასრულობაში,არსად.მკვდარი სხეულით,მკვდარი სულით.სახეწაშლილი მიდიოდა ტრასაზე,ტაქსი გააჩერა სახლში წავიდა ბარგი ჩაალაგა და გაეცალა იმ სახლს.ბილეთებს ხელი დაავლო და წავიდა.თან წაიღო ტკივილი,დამცირება.უბედური!უბედური ვარ გაიძახდა ევა,და თან კიბეზე ჩადიოდა.მაჯაში ისევ ჩაავლეს ხელი,გაბრიელი იყო.
—მაპატიე ევა
—მძულხარ!შენი ბოდიში არაფერს შეცვლის!ცხოვრება დამინგრიე ნამდვილი არაკაცი ხარ.ევამ ხელი გაითავისუფლა და წავიდა.წავიდა არსად.ევა მოკვდა,ის მოკლეს,სიცოცხლის სურვილი წაართვეს.შინაგანად გაძარცვეს!ის მუდამ ამაყობდა თავისი სულიერი სილამაზით და სისპეტაკით,უმანკოებით,პატიოსნებით მაგრამ არა!დამღა დაევა მის ცხოვრებას!გაანადგურეს,ბედისწერამ მწარე გაკვეთილი ჩაუტარა.

აბა როგორიაა??ბოდიში შეცდომებისათვის და მადლობა ვინც კითხულობთ!იმედია მოგეეონათ...