ბელა ალავიძე ძლიერი და გიჟი იყო თუმცა დამიანესთან ყოფნის დროს სისუსტეს გრძნობდა, სწორედ ეს აცოფებდა, ზუსტად ამას ვერ ეგუებოდა, არ უნდოდა სისუსტე გამოემჟღავნებია, რაც დამიანესთან არ შეეძლო, ამიტომაც ცდილობდა მასთან რაც შეიძლება ნაკლები დრო გაეტარებინა.
ბელას რაც აწუხებდა და არ შეეძლო აეტანა ეს უშხაპობა იყო. რიგითებს რომლებიც პირველ წელს ატარებდნენ აკადემიაში შხაპის მიღების საშუალებას ყოველ მესამე დღეს აძლევდნენ, არა იმიტო, რომ პირობები არ ჰქონდათ, უბრალოდ ყველაფერში ამტანებად უნდა ჩამოყალიბებულიყვნენ, მათ ომში შესაძლოა კვირეები და თვეებიც ვერ ებანავათ და ეს მათთვის პრობლემა არ უნდა ყოფილიყო.
და აი დადგა შხაპის მიღების ბედნიერი დღე და ალავიძემ გადაწყვიტა შხაპი ღამე გვიან სიმშვიდეში მიეღო. პირსახოცები და თავის მოწესრიგების საშუალებები აიღო და საერთო აბაზანაში შევიდა, ამ დროს ყველას სძინავდა და შეეძლო თამამად მიეღო შხაპისგან სიამოვნება. ტანსახმელი გასახდელში დატოვა და თვითონ საშხაპე კაბინაში შევიდა. იბანავა პირსახოცი მოიხვია და გასახდელისკენ ტანსაცმლის ასაღებად წავიდა, ძალიან ეძინებოდა ამიტომ თვალებ დახუჭული თავდახრილი სწრაფი ნაბიჯით უახლოვდებოდა გასახდელს როცა ცხელ სხეულს შეეჯახა, ფეხი აუსრიალდათ სხეული წაიქცა და ალავიძე მის ზემოდან მოექცა. რამოდენიმე წუთი ერთმანეთს უყურებდნენ თვალებში ბელა და დამიანი, ბოლოს სიჩუმე დამიანმა დაარღვია.
-დიდხანს აპირებ ჩემზე წოლას?
-რა?
-რა და ადექი მძიმე ხარ.
ისე არაფრის მთქმელად უთხრა დამიანმა თითქოს არ სიამოვნებდა ამ მდგომარეობაში ყოფნა.
-ვერ ვდგები.
თავი დახარა ბელამ და მაიორმა პირველად დაინახა ალავიძის წითელი ლოყები და დამორცხვება, ისე საშინლად მოუნდა ის დაბუსკული და დამორცხვებული ტუჩები დაეკოცნა და სიცილი აეტეხა, რომ არა მისი სიამაყე ამას აუცილებლად გააკეთებდა და ლამის ჭკუიდან გადადიოდა ასე ახლოს იყო მასთან და ვერ კოცნიდა.
-რატო ვერ დგები რამე იტკინე?
დამცინავად უთხრა მაიორმა.
ბელამ თავი დახარა.
-არა მე უბრლოდ... უბრალოდ...
-რაა ამოღერღე ალავიძე.
-იცი პირსახოცი მომძვრა.
ალავიძემ თავი დახარა.
დამიანმა სიცილი ატეხა.
-რა გაცინებს შე კრეტინო თვალები დახუჭე უნდა ავდგე.
-ნწუ არა.
-რა?? რატო?
-ესე მინდა რო ვიყოთ ოღონდ ცოტა მძიმე მეჩვენები და ასე ჯობია.
მაორმა გვერდი იცვალა ისე რომ ალავიძე არ გაუნძრევია და ბელა მის ქვემოდ მოიქცია, თვალებში ჩააშტერდა და გული აუჩქარდა.
-დამიან რაღაც უნდა გითხრა
-გისმენ.
-ყურში ოღონდ.
დამიანი ბელასკენ დაიხარა ბელამ მთელი ძალით ამოსცხო ფეხებს შორის ფეხი, დამინმა ტკივილისგან თვალები დახუჭა, ამ დროს ალავიძემ დრო იხელთა დამიანი გვერძე გადაწია წამოხტა და პირსახოცი მჭიდროდ შემოიხვია.
-ხომ არაერი იტკინეთ ბატონო მაიორო?
დამცინავად დაადგა თავზე ბელა.
-მოგივლი მე შენ გამაფრთხილებლად დაუქნია თითი ჩაკეცილმა დამიანემ.
-კაი ოღონდ კარგად მომიარე ჯერ ბავშვი ვარ.
სიცილი ატეხა ბელამ ტანსაცმელი აიღო და აბაზანიდან გავიდა, უკვე გასულმა დერეფნიდან მოაძახა:
-ტკბილი ძილი ოღონდ არ მგონი დღეს დაგეძინოს.
და კისკისით ჩაიარა დერეფანი.
-ახლა დამაცადე ალავიძე ამას არ შეგარჩენ! მაინც მოგარჯულებ!
დილა ჩვეულებრივად დაიწყო, დილით ადრე გააღვიძა ჯარი მაიორმა
-აეთრიეთ უსაქმურებო!
დასჭექა მაიორმა ბიჭების ოთახში
-დღეს კარგი დღე გაქვთ საინტერესო დავალება გაქვთ შესასრულებელი აეყარეთ
და ბიჭების ოთახი დატოვა, ეხლა გოგოების ოთახის კარი შეაღო
-აბა მძინარე მზეთუნახავებო თქვენი პრინცი მოვედი ოღონდ კოცნის გარეშე ადექით.
-მაიორია ტიპი რა ენაღვლება.
ცინიკურაფ ჩაილაპარაკა უკვე ამდგარმა და ჩაცმულმა ბელამ რომელიც საწოლის კიბეს მიჰყუდებოდა.
-ჰმ ალავიძე შენ ფორმაში ხარ არა?
-როგორც ყოველთვის ბოსს
ალავიძე დამცინავად გაეჯგიმა.
-აბა ვნახოთ დღევანდელ დავალებასაც თუ ასეთი ენთუზიაზმით შეხვდები.
-და რა დავალებაა?
-მაგას მალე გაიგებთ დროზე ადგაა.
-ეე კვახო თუ მხედავ მგონი ამდგარი ვარ.
-შენი ცინიზმი და თავხედობა ყელში ამომივიდა.
-ბოღმისგან არ გასკდე.
-ნუ ტლიკინებ გოგო თორე...
-რა თორე?? დამარტყამ?? მიდი აბა სცადე.
-არაკაცი არ ვარ.
-კიდე კაი.
-კიდე ერთხელ გითმენ,
-და კიდე ბევრჯერ მოითმენ.
-ალავიძე მოთმინება არ დამაკარგვინო,
-მშიშარას ვგავარ?
- შიშარა და თავხედი ერთმანეთისგან განსხვავდება, ხალიან ადვილად შემიძლია მაიორის შეპასუხებისთვის აქედაბ გაგაბუნძულო და ამას რომ არ ვაკეთებს თავს ნუ გახვედი.
-მიდი გააკეთე შენც ხო ეგ გინდა, ერთი სული გაქ როდის დამინახავ აქედან წასულს, მაგრამ დიდხანს მოგიწევს ცდა 4 წელი.
-გოგოებო დაუჩქარეთ.
მაიორმა ეს მიაყარა გამწარებულმა გოგოებს ბელას მკლავში ხელი ჩაავლო და ოთახიდან გაათრია.
-რა გინდა? სად მიმათრევ?
მაიორმა ბელა თავის კაბინეტში შეათრია.
-ნუ მეთამაშები გაფრთხილებ.
-არავის არ ვეთამაშები, უბრალოდ შენ თვითონ დამემუქრე აქედან გაგდებით და დამიჯერე აქედან ძალიანაც რო მოინდომო ვერ გამაგდებ.
ბელამ დამიანის კაბინეტი დატოვა და ჯგუფელებს შეუერთდა.
დამიანიც მალევე გამოვიდა.
-მოკლედ დღეს მნიშვნელოვანი და საინტერესო დავალება გაქვთ, ვერტმფრენიდან ხტომა.
-რაა?
-შეიცხადა ერთ-ერთმა ჯარისკაცმა.
-რაიყო ხო არ გაგეპარა? კმაყოფილი ღიმილით დააჯილდოვა ალავიძემ ჯარისკაცი.
-მოკლედ დალაგდით
განაგრძო დამიანმა.
-ბრლა ვერტმფრენში უდარდელად პირველიშეხტა მაშინ როცა დანარჩენები შიშით ადგილიდან ვერ იძვროდნე სანამ დამიანმა არ დასჭექა ჩქარა ვერტმფრენშიო.
ჯარი ვერტმფრენში მოთავსდა, ვერტმფრენი სულ რამოდენიმე წუთში აღმოჩნდა ჰაერში, კონსულტანტმა რიგითები მოამზადა.
-აბა პირველი ვინ იქნება?
კითხვისნიშნიანი თვალებით გადახედა მაიორმა ჯარისკაცებს.
-მე
წამოიძახა ალავძემ უკანა რიგიდან და წინ წამოიწია.
-არა.
კატეგორიულად უარყო დამიანმა.
-რა? რატო?
-არმინდა პირველი შენ იყო და მორჩა.
-დამიან ეს მისი სურვილია და ჩვენ ვერ შევეწინააღმდეგებით.
უთხრა დამიანს კონსულტატმა.
-არა არ მინდა პირველი ის იყოს და მორჩა.
-მე მინდა სხვა ვერავინ გაბედავს.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-ფრთხი...
დამიანმა სიტყვა ვერ დაამთავრა ბელა უკვე ჰაერში იყო და იუჰუუს ძახილით მიექანებოდა დედამიწისკენ როცა პარაშუტი გახსნა.
-გიჟია
დაფეთებული წამოიყვირა კონსულტატმა.
დამიანმა ტუჩის კუთხე შეუმჩნევლად ჩატეხა
-აბა შემდეგი.


♡♡♡♥♥♥♡♡♡♥♥♥♡♡♡

-აბა როგორ გრძნობდი ჰაერში თავს?
-ძალიან მაგარი იყო, აი რაღც საოცარი შეგრძნებაა, ბევრჯერ გადმოვნხტარვარ სიმაღლიდან მაგრამ ეს სულ სხვა იყო,
გაბრწყინებული თვალებით ლაპარაკობდა ბელა და ხელებს ჰაერში უმისამართოდ იქნევდა, დამიანმა კიდევ ერთხე შეანჩნია ის ბავშვური ნაპერწკლები ბელას თვალებში, რომლებიც სიხარულის დროს მხიარული ჭინკებივით დათამაშებდნენ. ხშირად უნდოდა ეს ნაპერწკლები ენახა, მაგრამ ბელა ამის საშვალებას თითნის არავის აძლევდა, ახლა კი თავს ვერ იკავებდა ემოციებისგან.
-კიდევ გინდა?
-კი ძალიან.
მოიწყინა ბელამ.
-ჰო და ადი ვერტმფრენში.
-რა?
-დროზე თორე გადავიფიქრებ.
-ვაიმე რამაგარიაა,
წივილ-კივილით შევარდა ბელა ვერტმფრენში.
დამიანი დანარჩენ რიგითებს მიუბრუნდა.
-აბა კიდევ აქ ვინმეს სურვილი?
ირგვლივ ყველა გისუსა.
-ასეც ვიცოდი
ჩაიცინა დამიანმა.
-ვერტმფრენი ჰაერში აღმოჩნდა.
-შეიძლება უფრო მაღლა ავიდეთ?
-არა.
-გთხოვ...
-რა თქვი? ვერ გავიგე...
-დამიან გთხოვ უფლება მომცე რო უფრო მაღლიდან გადავხტე.
-მთხოვ?
-ხო ხო გთხოოვ.
-მხოლოდ ჩემთან ერთად
-რატო?
-ასეა საჭირ,
დამიანის ტონი იმდენად კატეგორიული იყო რომ ბელა მიხვდა შეწინააღმდეგებას აზრი არ ჰქონდა.
-აბა რა გადაწყვიტე?
-კარგი ხო თანახმა ვარ, შენთან ერთად.
-ყოჩაღ.
დამიანი მოემზადა პარაშუტი თვითონ დაიმაგრა, სათადარიგო ბელას, ქამარი გაიკეთა და ბელას ქამარი მისაზე საიმედოდ დაამაგრა.
-ეხლა?
-ეხლა მომეხვიე და წავედით.
ბელამ დამიანს მხრებზე ხელები შემოხვია, დამიანი უკნიდან გადაეშვა ამ დროს ბელა უსაზღვრო ბედნიერებას გრძნობდა. პარაშუტი გაიხსნა.
-როგორ ხარ?
-კარგად.
-კარგია.
-ასე ნუ მეხვევი ძვლები დამენგრა
-ჩემი ნება რომ იყოს არ მოგეხვეოდი დაწყნარდი!
-ხო და გამიშვი.
-კარგი.
ბელამ ერთი ხელი გაუშვა
-რას აკეთებ?
-ხო მითხარი გამიშვიო?
მერე მეორე ხელი და მარტო თოკის ანაბარა დარჩა მაიორის ქამარზე რომ იყო დამაგრებული, მისი ნდობა ბოლომდე არ შეიძლებოდა დამიანი ანერვიულდა.
-რას აკეთებ გაგიჟდი?
დამიანმა სწრაფად მოხვია ხელები.
-არა რატო?
-ნუ სულელობ მომეხვიე.
-შენ ხო მითხარი ნუ მეხვევიო?
-ამის დედა***ცი ხელი მომხვიე დროზე!
საშინლად ანერვიულდა დამიანი.
-არა.
მიწას ნელნელა მიუახლოვდნენ.
-აი მიწაც.
-ჩადი დროზე! ჯიუტო!
იყვირა დამიანმა.
აი მიწასაც ფეხებით შეეხო, დამიანის დამხმარე ბიჭმა მიირბინა და ქამრის გახსნა სცადა რომლითაც ბელა დამიანზე იყო მიმაგრებული.
-არ იხსნება,
-რა?
იყვირა ბელამ.
-გაიჭედა... არ იხსნება.
-მომხსნით ამ გიჟს ?
მომაბეზრებლად შეევედრა დამიანი დამხმარეს
-ვცდილობ.
-უფრო ეცადე.
წამოიყვირა ბელამ.
-მოკლედ ორი გამოსავალი გვაქვს.
ფრთხილად დაიწყო დამხმარემ.
-თქვი
მომაბეზრებლად უყვირა ბელამ.
-მოკლედ ან უნდა გავჭრათ თოკები რომლითაც დამაგრებულები ხართ და რომლებიც ცოტა გვაქვს ძალიან და მომავალ წლამდე ვერ გამოგვიგზავნიან იმიტომ რომ აღეურვილობასთან ერთად აგზავნიან და მეორე,
დამხმარე შეჩერდა.
-იტყვი დღეეს?
-მოკლედ ან ფორმები უნდა გაიხადოთ.
-რა? არ არსებობს არაა!
-დაეჯაჯგრა ბელა დამიანის ქამარს,
-მოიცა პატარავ უკვე დაიწყე? ააქ?
-შენ... შენ...
-ხო ხო რა მე?
-თავდაჯერებული იდიოტი ხარ! უთხარი რომ თოკები გაჭრან!
უბრძანა ბელამ.
-ალავიძე შენ ვერ გაიგე რა თქვეს? იციეს მოწყობილობა რა ღირს? ან რა ცოტა და იშვიათია? ან გავიხდით ან იყავი ასე ჩემზე მომაგრებული მე მშვენივრად ვგრძნობ თავს.
-ეს კრეტინი მომაშორეთ!
-გოგონა დაწყნარდი მე უკვე გითხარი რა გზებიც არსებობს.
თბილად უპასუხა დამხმაემ.
-თოკების გაჭრა გამორიცხე.
დაამატა დამიანმა.
-თანახმა ვარ ოღონდ ეს მომაშორეთ.
ბევრი ყოყმანისშემდეგ გადაწყვიტა ალავიძემ.
დამხმარემ ისინი გასახდელში შეიყვანა და კარი დაკეტა.
-ღმერთო არ მჯერა რომ ამას ვაკეთებ.
თვსლებ დახუჭული იმეორებდს ბელა.
-ნუ წიკვინებ გაიხადე.
უხეშად უპასუხა დამიანმა.
-თვალები დახუჭე.
-კარგი ხო ვხუჭავ აჰა.
-მაგრად დახუჭა თვალები დამიანმა.
ბელამ ტანსაცმელს დაეჯაჯგურა ვითომ იხდისო და დამიანისთვის თვალი არ მოუცილებია და შეამჩნია როცა დამიანმა ცალი თვალი გაახილა.
-იდიოტო, მანიაკო, გათახსირებულო.
რტყმევა დაუწყო ბელამ.
დამიანმა სიცილი დაიწყო ხელები დაიკავა და გულზე აიკრა.
-ჩემი ხარ... და როცა მინდა მაშინ გნახავ შიშველს.
-რაო? დრნ ხო არავიში გეშლები?
ბელამ სკამზე მაიორის ტანსაცმელი შეამჩნია მის გვერდით იარაღი.
"რა ვქნა?" გაიფიქრა ბელამ და უცბათ სახე გაუბრწყინდა.
-ხო შენი ვარ მარტო შენი...
ხმა გაინაზაბელამდა ქვედა ტუჩი ვნებიანად მოიწცია კბილებს შორის. დამიანმა ვეღარ მოითმინდა და ველურივით დაეტსკა ტუჩებზე, ბელა იარაღის მიმართულებით დაიძრა და დამიანიც მიჰყვა აი სკამზე გადაწვინა ალავიძე როცა გვერდში რაღაცის შეხება იგრძნო და ალავიძემაც მოაშორა ტუჩები მის ტუჩებს.
-აბა მაიორო ახლა მე მემორჩილები.
-გაგიჟდი პატარავ? დადე იარაღი.
სიცილით უთხრა მაიორმა.
-შენ რა სასაცილოს რამეს ხედავ?
ბელამ იარაღი გადატენა, დამიანი დაიძაბა და წამოდგა.
-თოკი გადაჭერი.
უბრძანა ბელამ.
-არა.
-შენ რა თოკის გულისთვის გირჩევნია მოკვდე?
-ვერ გამიმეტებ.
-ვცადოთ?
-მიდი.
ბელა ანერვიულდა, არ იცოდა რა ექნა არც ის უნდოდა მისი სისუსტე დაენახა დამიანს და მისი მოკვლა ხომ არა და არა, დამიანის ადგილზე სხვაც რომ მდგარიყო ახლა ამ სიტუაციაში ნამდვილად არ მოკლავდა.
-კარი.
ბელამ იარაღი მხარზე მიადო დამიანს და გაისროლა, მხარზე იმიტომ რომ იცოდა დამიანი ამას ადვილად გადაიტანდა არაერთხელ ყოფილა დაჭრილი მხარში.
დამიანს თვალიც არ დაუხამხამებია, სახეზე ტკივილი საერთოდ არ აღბეჭდვია მხოლოდ ბელას უყურებდა თვალებში რომლებიც არაფრისმთქმელი მზერით პასუხობდნენ.
დამიანმა ფეხის ხმა გაიგონა და მიხვდა გასროლის ხმა გაიგონეს და გასარკვევად მორბოდნენ, ბელას ხელიდან იარაღი წაართვა და თვითონ დაიჭირა, ამ დროს კარები გაიღო და მთელი აკადემია ამ გასახდელში აღმოჩნდა.
-არაფერია უბრალოდ ვხუმრობდი და დსმავიწყდა რომ დატენილი იყო.
პასუხობდა დამიანი როცა ეკითხებოდნენ რა მოხდა.


მოკლედ გამოცდები მასწავლებლები ვერბმოვახერხე მაპატოეთ ვიცი დაპირებას აზრი აღარ აქვს ერთხელ უკვე დაგპირდით და ვერბშევასრულე მაგრამ აღარ დავაგვიანებ კიდევ ერთხელ გპირდებით და თავებსაც გავზრდი... გაწელვას არ ვაპირებ მალე დავასრულებ. მადლობათ და ბოდიში.