ძალიან ბევრი ვიტირე ძალიან ბევრი,თვალები სულ დაწითლებული მქონდა.მთელი ღამე ვტიროდი,ჰო არ მინდოდა ამერიკაში წასვლა.ეს ხალხს რომ გაეგო დამცინებდა,ზოგი მთელი ცხოვრება ნატრობს უცხოეთში წასვლაზე და ვერ მიდის მე კიდე ჩემივე ნებით ვამბობდი უარს.
-ნინიიი.-გაისმა ლაშას ხმა.
-ნინიიიი.-გაიმეორა ლაშამ რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ.
-ნინიიი.-ახლა უკვე დათომ და ლაშამ ერთად დაიყვირეს.
-რა გინდათ?-დავიყვირე მეც და თვალები გადავატრიალე.
-ჩალაგდი რა,მერე არ დაიწყო ბოდიალი.-მითხრა ლაშამ.
-არ დავიწყებ,იმიტომ რომ არ მოვდივარ!!-ვთქვი მე.
-დაივიწყე ეხლა ეგ და ჩაალაგე ჩქარა თუ გინდა მერე მაგ შენი ლევანის ნახვა.-მითხრა დათომ.
მეც ავდექი,ჩავიცვი და ყველას ეგონა რომ ჩალაგებას დავიწყებდი მაგრამ შეცდნენ.გავაღე კარი და ვთქვი:
-წავედი მე.
-სად მიდიხარ?-მითხრა დედაჩემმა.
-სასტავთან.
-და სადაა ეგ შენი სასტავი?-მკითხა დათომ.
-არ ვიცი ჯერ.
-მაინც?-თქვა ლაშამ.
-ეზოში,კაფეში,სალომესთან,ანანოსთან,ლევანთან რავიცი ყველგან.
-კაი,მალე მოდი რო მოასწრო ყველაფერი მითხრა ლაშამ.
გზაში კი ლევანს დავურეკე.
-ცხოვრებ სად ხარ?
-საქმეზე,რაარი?
-არაფერი.
-რამე გინდოდა?
-კი.
-მითხარი.
-ხელს არ შეგიშლი.
-ნინი.
-ჰო კაი მინდოდა,წასვლამდე მენახე.
-გნახავ აუცილებლად,ოღონდ ჯერ ვერა მითხრა ლევანმა.
-კაი.-ვუთხარი მე და გავუთიშე.
***
-ეე ჩემი სიცოცხლე მოსულაა.-თქვა სალომემ და ჩამეხუტა.
-ჩემი გოგო.-ვუთხარი მე დავაკოცე.
-რას შვები?-მკითხა სალომემ.
-რავი,უნდა ჩავლაგდე.-ვუთხარი სალომეს.
-იასნა.-მითხრა სალომემ.
-მარტო ხარ?
-ჰო.
-აუ ნატა და ნინი უნდა ვნახო წასვლამდე.
-მიწერე ამოვიდნენ აქ.-მითხრა სალომემ და თვალი ჩამიკრა.
-ჰოკაი.-ვუთხარი მე და დივანზე დავეშვი.
ცოტახანში კი დავურეკე ლაშას.
-ლაშა.
-რა?
-(ხუინა-გავიფიქრე მე)რომელ საათზე მივფრინავთ?
-ღამე.მითხრა ლაშამ
-მაინც?
-ნინი არმცალია ეხლა მერე დაგირეკავ მითხრა ლაშამ და გამითიშა.
-უიმე უჯმური.-ჩავილაპარაკე მე.
-რაო?-მკითხა ნატამ.
-რავი საშინელ ხასიათზეა,არ მცალიაო ესე მითხრა.-ვუთხარი მე გოგოებს.
-იქნება მართლა არ ცალია?-მკითხა სალომემ.
-ოო.-ვუპასუხე მე.
-რა ოო მართალს გეუბნება.-მითხრა ნინიმ და ყავა მოსვა.
-ლევანს დავურეკავ,თორე გავაფრენ.-ვთქვი მე და ტელეფონი ავიღე.
-მიდი.-მითხრა ნატამ.
-ლევან.
-ჰო ბუ.
-სად ხარ?-ვკითხე მე.
-ეხლა არ მცალია და მერე დაგირეკავ.-მითხრა ლევანმა და გამითიშა.
-ვაიმე რატო ღმერთო,რა ჭირთ ამათ?-ჩავილაპარაკე მე და სახე შევმუშნე.
-ამანაც არ მცალიაო?-მკითხა სალომემ.
-ჰოო.-ვთქვი მე გოგოებს კი გაეცინათ.გავიდა 1 საათი და ლევანი რო არ მირეკავდა ცუდათ ვიყავი.ყველაფერზე ვფიქრობდი.ისიც ვიფიქრე ალბათ აღარ ვუყვარვართქო,მაგრამ მერე გადავიფიქრე.
-ნინი.-დავიყვირე მე.
-ჰა?
-აშმალახა.-ვუთხარი მე და გამეცინა,შემდეგ კი გოგოებიც ამყვნენ სიცილში.
-ვაიმე საღოლ ბერო.-მითხრა ნატამ.
-ჩემი შუტკა.ჯი-ა ეს.-თქვა სალომემ.
-ჰაჰაჰა.-გაეცინა ნინის.
-ნაყინი მომაწოდეთრა.-ვთქვი მე.
-ნინი მერამდენეს ჭამ?გასუქდები.-მითხრა სალომემ.
-.-ვთქვი მე.
-აუ ნიინ,წავიდეთ რა ჩავალაგოთ თორე ვეღარ მოასწრებ შენთავს გეფიცები.-მითხრა ნატამ.
-ჰოისე მართლა.-დაეთანხმა ნინიც.
-კაი წამოთ.-ვთქვი მე და ფეხზე ავდექი.
სახში რომ მივედით ჩემოდნის ჩალაგება დავიწყეთ.ყველაფერი ჩავალაგეთ ჩემოდანში.გაგიკვირდებათ და ცოტა მომიდნა ამერიკაში წასვლა,ალბათ ლევანის უყურადღებობის გამო.
-მარიი.-ვიყვირე მე.
-ხო ნიი.-მითხრა მარიმ.
-ლაშა სადაა?-ვკითხე მარის მე.
-რავი მოვა მალე.-მითხრა მარიმ.
-კაი.-ვთქვი მე.
12 საათზე აეროპორტში წავედით,ფრენა ორ საათზე გვქონდა.ძალიან მიკვვირდა ლევანის საქციელი და თან ნერვებს მიშლიდა.როგორ როგორ გააკეთა ეს?!უფრო და უფრო მეშლებოდა ნერვები და უფრო და უფრო მინდებოდა ამერიკაში.რეგისტრაცია რო გავიარე გადავწყვიტეთ თვითმფრინავში ასვლა.მინიმუმ ნახევარი საათი ვემშვიდობებოდი გოგოებს.
-ნინი მომისმინე,როგორც კი ჩახვალ დამირეკე.-მაფრთხლებდა სალომე.
-ვიცი,ვიცი, 70 ჯერ მითხარი უკვე.-ვთქვი მე.
-ოო შენ მითვლი?-მითხრა სალომემ.
-კაი გეყოფათ ეხლა.-თქვა ნატამ და ჩამეხუტა,შემდეგ კი ზემოდან ჩაგვეხუტნენ ნინი,სალომე,ანანო და ლიზა.
-ჩემი გოგოები როგორ მიყვარხართ.-რა უნდა გავაკეთო მე იქ თქვენ გარეშე ვთქვი მე და გოგოებს ჩავეხუტე.ამ დროს კი უკნიდან მომესმა ნაცნობი ხმა.
-ნინიი.-მითხრა გუგამ და გამეკრიჭა.
-ეე გუგსონ.-ვუთხარი მე გუგას და ჩავეხუტე.
-ნინი როგორხარ?-მკითხა აბუმ.
-რავი როგორ ვიქნები.-ვთქვი მე.
-ლევანი სადაა?-იკითხა გუგამ.
-მეც ეგ მაინტერესებს.-ვთქვი მე.
-რა არ უნახიხარ შენ?-მკითხა აბუმ გავირვებული სახით.
-ვერ წარმოიდგენთ და არა.-ვთქვი მე და თვალები ამიწყლიანდა.
-ნინი მივდივართ.-მითხრა ლაშამ.
ამაზე ყველა ერთად ჩამეხუტა და მკოცნიდა.მეც ყველა გადავკოცნე და ჩავეხუტე.ცრემლები მომდიოდა როგორც მდინარე და მივხვდი რომ მხოლოდ მათ გამო ღირდა ცხოვრება.თვითმფრინავში რომ ავედი მაშინვე ტელეფონი ამოვიღე და სურათებს ვათვალიერებდი და ვტკებოდი მოგონებებით.ამ დროს ვიღაცამ ბოხი ხმით მითხრა:
-შეიძლება დავჯდე.
-კი.-ვთქვვი მე და მამაკაცს ავხედე ამ დროს გავგიჟდი,გავშეშდი და ყველაფერი ერთად დამემართა.
-ლევააან?-ვიკითხე მე.
-ჰო ჩემო ლამაზო მე ვარ.-მითხრა ლევანმა.
-ჰაა?არმჯერაა.-ვთქვი მე და ცრემლები წამომივიდა ამ დროს კი ლევანმა ფეხზე ამაყენა და ჩამეხუტა.
-გახსოვს რო დამირეკე და მე რომ გითხარი არ მცალიათქო.-მითხრა ლევანმა.
-კი.-ვუპასუხე ლევანს.
-მაგ დროს მე და ლაშა ბილეთებს ვყიდულობდით.-მითხრა ლევანმა და მაკოცა.
-ძაან მიყვარხარ!!-თქვი მე.
-მე შენ.-მითხრა ლევანმა და უფრო მაგრად ჩამეხუტა.მთელი თვითმფრინავი ჩვენ გვიყურებდა ყველას უკვირდა მაგრამ მე და ლევანს საერთოდ არ გვახსოვდა ხალხი და სხვა დანარჩენი,ჩვენ გვახსოვდა მხოლოდ ჩვენი თავი.ახლა ამერიკაში კი არა იმის იქითაც წავიდოდი ლევანთან ერთად...

ბავშვებო როგორია?ძალიან გთხოვთ კომენტარების სახით გამოხატეთ თქვენი აზრი. <3 ერთი სამწუხარო ამბავი მაქვს...ცოტახანი (არა ბევრიხანი) ვერ გავაგრძელებ მოთხრობას :( მაგრამ გპირდები აუცილებლად გავაგრძელებ თუ მოგწონთ რათქმაუნდა. დიდი მადლობა ყველას,ძალიან მიყვარხართ <3 <3