-ლიზა გძინავს.. კარები გამოხსნა და შიგნით შევიდა...
-არა,, გოგო რა მძინავ თავს საშინლად ვგრძნობ.. ისე როგორც არასდროს და თავი დახარა....
-დაწყნარდი.. ყველაფერი დამთავრდა.. გესმის? მე და შენ ძალან კარგად ვართ....
-არა ვარ კარგად... მე ძალიან ცუდათ ვარ.. ცხოვრება დამენგრა არ იცი? გავიგე რომ აქამდე სიცრეუში ვცხოვრობდი... არავინ არ მყავს და აქვითინდა.
-მამა არ მყავს... არც არავინ სულ მარტო ვარ... ყველა მატყუებდით... მცოდნოდა ან ცოტა მალე გამეგო ეს რომ ის ჩემი მამა არ არის ასე მაინც აღარ განვიცდიდი და ტირილის უმატა...
-გაჩერდი! და ელენე ჩაეხუტა.............
უნდა ვთქვათ რომ რაც არ უნდა მოსაწყენი ყოფილიყო ეს ისტორია ბევრი სიმართლე ითქვა.... უამრავი, ცოტნე საქართველოში აღარ დაბრუნებულა... ლიზასთვის საერთოდ აღარ დაურეკავს... მისგან მარტო ბოო დარჩა, რომელიც მალევე სხვას აჩუქა...სანდროც არ გამოჩენილა... არავინ იცის ის სად არის.. არავის ეკონტატება საერთოდ...თოჯინები კი მალევე გაქრნენ... საბოლოვოდ ლიზამ თოჯინები ნუცას დაკრძალვაზე ნახა( ის ავარიაში მოჰყვა და ბავშვთან ერთად დაიღუპა)
ვიცი, რომ ჩემი ისტორია ძალიან მოსაწყენი წასაკითხი იყო.. ამიტომ ბევრი ყურადღებას არ აქცევდა...მაგრამ მე ჩემი სათქმელი ვთქვი ის რაც გულს მიწუხებდა.. დავწერე... და ახლა მინდა რაღაც გტხოვოთ... თქვენ შორის თუ ვინმეა ისეთი ვისთვისაც ეს ისტორია ძალიან ნაცნობია... ასე არ დატოვოს მე მომწეროს.... -------------------
მარიამ ნაკაშიძე... ვწვუხვარ....