მამაკაცს არაფერი უპასუხია,ისე გაეცალა კაფეს.სახეზე საშინელი იმედგაცრუება ეტყობოდა.მანქანის კარები მიაბრახუნა და სწრაფად დაქოქა.მოსწდაა ადგილს და უმისმართოდ სადღაც წავიდა.
-ნატალია.....-მხოლოდ ეს სიტყვა ჩაესმოდა გულში.
გოგონა ისევ ლოგინზე დაეშვა,მაგრამ მალევე რაღაცამ დაურღვია მყუდროება.ეს იკას ზარი იყო.
-მანანამ დამირეკა და უთქმელად არ უნდა წავსულიყავი.
-არაუშავს.
-მიყვარხარ უსაზღვროდ.
-მეც,მიყვარხარ.
-გეძინება ხმაზე გეტყობა?
-ჰო,გადავიღალე.
-გკოცნი-ნატალიამ გათიშა ტელეფონი თუ არა იკას ოთახში გააფთრებული ქალი შემოვარდა.სახე აწითლებოდა და ცრემლებს ძლივს იშრობდა.გულში ბალიში ჩაებღაუჭებინა.
ლუკას არ ესმოდა მისი.მას მწერლების საერთოდ არესმოდა...
მაგრამ განა ნატალიას ესმოდა საკუთარი თავის?
ირაკლი შებრუნდა თუ არა ელდა ეცა..გაფითრდა და ლამის იყო ამქვეყნიურობას გასცლოდა.
--ქალი აინთო და დაბლა დაიხედა.საყვარელი მამაკაცისთვის არ შეეძლო თვალებში ეცქერა.
-მანანა.-ენა ებნებოდა ირაკლის.
-ვერ ხვდები.ამიხსენი,რას ეუბნებოდა იმ გოგოს ლუკა.რა ხდება თქვენს თავს?
-ვერ ვხდები,რას გულისხმობ.
-შენი ძმის გამო ვერაო,მანამდე კი ლუკა სიყვარულს უხსნიდა.
-ამის დედაც...სად მოასწრო?!-თავი თვითონვე გამოამჟღავნა.ახლა ვერაფრით დაიძვრენდა თავს.
-ჰაჰჰაჰაჰ-ქალს ნიკაპი ისე ასწია,როგორც ცეკვის დროს აკეთებს ხოლმე.ამაყად შეხედა რაღაცას ზემოთ.
-ის ყველაფერში როგორ მეცილება.
-ჩემს სიყვარულში არ გეცილებოდა,იკა-ქალი მოლბა და ლოგინზე ჩამოჯდა.
-ამის დედაც მო*****..არ მინდოდა.ასეთია ცხორვრება.მაპატიე.
-არ შემიძლია-ქალმა ტირილი დაიწყო.მამაკაცი გვერდით მიუჯდა და თავზე ხელები შემოხვია.
-არ შემიძლია-ისევ იმავეს იმეორებდა ვერკა-მივდივარ-გარდერობიდან ყველაფერი გადმოყარა.
იკას აღარაფერი უთქვამს.ადგა და წავიდა.ნატალიას სახლისკენ გასწია.ეზოში შეიყვანა მანქანა და გოგონას ფანაჯარასთან შუქი შენიშნა.
-ნატალია..მხოლოდ შენ და მხოლოდ შენ..-თითქმის ხმამაღლა წარმოთქვა და კიბეებს აუყვა.
კარი გოგონას დედამ გაუღო.
-შეიძლება?-იკამ ჩვეულად გაუღიმა და სახეც გაუნათდა.
-შემოდი-ქალმა შინაურულად შეუშვა.ის ხომ სულ ასე იქცეოდა.
-ნატალია თავის ოთახშია.მგონი,ცუდადაა.
-ვნახავ-ისევ გაუღიმა და გოგონას ოთახის კარზე დააკაკუნა.
-დედა,გადი.
-არ ვარ,დედა-ამის გაგონებაზე ნატალიას ხმა აუკანკალდა და მთელი სხეულიც.ეს მისთვის ნაცნობი ხმა იყო.ეს ხომ იკა იყო.
აკაკალებული ხელებით კარები გააღო და იკას თვალებში მიაშტერდა.
-შემოდი-ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ უთხრა და თან ხელი ხელზე მოკიდა.წინ უბიძგა და საწოლზე დასვა.
მამაკაცი თვალებიც ესაუბრებოდა,მაგრამ ვერ იღებდა ხმას.
-იკა..მან იცის,რომ მასზე ვწერდი..
-არ ვიცოდი,ისიც რომ მიხვდა-მხრები აიჩეჩა და გოგონას თავი მხარზე ჩამოადებინა.
-ჰო,მასე იყო.
-მანანამ ყველაფერი იცის...მოუსმენია..
-როდის?
-არ გინახავს?
-არა..
-ალბათ,ვერ შეამჩნიე.
-ალბათ.კაფედან აღელვებული გამოვვარდი და,ალბათ,იქ იყო სადმე ახლომახლოს.
-იდიოტია ჩემი ძმა.
-ცუდად ვარ.
-ვხვდები,რომ დაბნეული ხარ.
-კი,თან ხვალისთვის ათასი ტესტი მაქვს დასაწერი.
-ქიმიაში?
-როგორ მიხვდი?
-მიხვედრილი ვარ.
-დამეხმარები?
-ოქსიდის ფორმულაც კი არ მახსოვს.
-ჰჰაჰაჰა-გადაიხარხარა გოგონამ და სახეზე ნელა ხელი მოუსვა.ამაში იმდეგი ალერსი იგრძნობოდა.იკამ გოგონას სახე განიერ ხელებში მოიქცია და მის ტუჩებს ნაზად შეეხო.ნატალაის სულ დაავიწყდა ყველაფერი..ქიმიაც და საერთოდ ყველაფერი..ისიც კი აღარ ახსოვდა სხვა რამე თუ არსებობდა.
გათენდა ისევ..ისევ გათენდა,მაგრამ ახლა უფრო ლამაზი დღე იყო...ნუ,გააჩნია ვისთვის..ვერკა დეპრესიაში იყო და დაქალთან ერთად ლოგინზე მთვრალი ეგდო,მაგრამ ნატალიასთვის ეს დღე განსაკუთრებული იყო.ახლა ბალიშის მაგივრად საყვარელ მამაკაცს ეხუტებოდა.ადრე გაეღვიძა,მაგრამ ხმას არ იღებდა.იკას სუნთქვას უგდებდა ყურს და ეღიმებოდა.
უკევ 11 საათი ხდებოდა,მაგრამ არც ერთი ფეხზე არ დგებოდა.იკასაც გაღვიძებოდა და ორივენი რაღაცასაზე ხითხითებდნენ.მამაკაცს სულ აღარ ახსოვდა გუშნდელი უსიამოვნება და მხოლოდ გოგონაზე ფიქრობდა.
-მგონია,ჩემი ნაწილი ხარ-ნატალიამ კისერი მის კისერს გადააჯვარედინა.
-ნატალია,მეც..მიყვარხარ..ყევლაზე და ყველაფერზე მეტად..ნატალია,მიყვარხარ,მიყვარხარ...სხვა ყველაფერი ..,რომ ვერკასთან ასე მოხდა..,რომ პრესა იჭორავებს ჩვენზე..ახლობლებიც..მეგობრებიც.. სხვისი აზრი.
-მალე გადაუვლით-იმედიანად ახედა გოგონამ და მამაკაცის ზედა ტუჩეს შეეხო.
ამ დროს კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა.
-ნატალია,ამდენ ხანს გძინავს?
-არა,დე-ქალს სულ დავიწყებოდა იკა,რომელიც გარეთ არ გასულა.იქნებ არც შეუმჩნევია.
-აბა? გამოდი.ისაუზმე.
-ახლავე.
-ვმეცადინობ..მოვრჩები და კი.
-ჩემი გოგო-იკამ ხელები ძიერად შემოხვია.
-უნდა გავიდე.შენ აქ დარჩი.მალე შემოვალ.
-დე,მოვედი.
-ისაუზმე.
-ჩემს ოთახში გავიტან-გაუღიმა გოგონამ და ორი ულუფა წაიღო.
-მოვედი-შეხტა ოთახში და მამაკაცს გაუღიმა.
-ერთად ვისაუზმოთ?
-ეს ჩვენი პირველი ერთობლივი საუზმე იქნება.
ნატალიას დედა მალე წავიდა და შეყვარებულები მარტო დარჩნენ.
-გამოცდებს როდის რჩები?
-15-იდან ვიწყებ-გაუღიმა გოგონამ.
-მოდი,ქიმიის ტესტები დაწერე.
-კარგი.
-რომელზე გაქვს?
-ხუთზე.
-მანამდე კი მოასწრებ.
ხუთის ნახევარი დარეკა საათმა.გოგონას უკევ დიდი ხნის მორჩენილი ჰქონდა დავალებები და ახლა დივანზე მიწოლილიყო მამაკაცთან ერთად.
-რომელი საათის?-ფეხზე წამოიწია.
-ხუთის ნახევარი.
-მოვემზადები.
ათ წუთში ჩანთით ხელში იდგა.
-მე წაგიყვან.
-დამელოდები კიდეც?-გაუღიმა ნატალიამ.
-აბა რას ვიზამ,სიხარული.
-ჩემო ცხოვრებავ.
-ჩემო გოგო-ხელი გადახვია და ლიფტთან გაჩერდა.
შვიდის ნახევარზე ორივენი ისევ ერთად იყვნენ და ბედნიერი სახეებით უცქერდნენ ერთმანეთს.
-თამარის უნდა გავუარო..
-გამაცნობ?
-გაგაცნო?
თავი დაუქნია იკამ.
ათ წუთში თამარის კარებთან იდგნენ.
-ჰეი-თამარიმ ფეხშიშველამ გააღო კარი.
-თამარ,ეს იკაა..იკა,ეს თამარია.
-სასიამოვნოა-ორივემ ერთდროულად თქვა.
-ფილმს ვუყუროთ.ბილეთები მაქვს-თამარიმ გაუღიმა შეყვარებულებს.
-რა ფილმზე?-ნატალია მიაშყტერდა დაქალს.
-გრეის ორმოცდაათი ელფერი.
-აუ,მაგრად მიყვარს,მაგრამ კინოთეატრში არ მინახავს.
-მერე წავიდეთ.
-წავიდეთ,მაგრამ თვალები დახუჭე ხოლმე-ნატალია თამარის დაეჯღანა.
ცოტა ხანში ყველანი წინა რიგში ისხდნენ.ნატალია შუაში იჯდა და პოპკორნიც მას ეჭირა.პირში ატენიდა ხან იკას და ხან თამარის.
-რა საყვარლები ხართ-თამარის ეს სიტყვები პირზე აკვროდა.
-ნახე ის ვინაა-ფილმის დასასრულს თამარიმ ყურში ჩასჩურჩულა ნატალიას.
-დიმა?!-გოგონამ ხმამაღლა წამროთქვა.
-რას გავს მის გვერდით გოგო-გაეცინა თამარის.
-ვინაა?-იკამ ჰკითხა ნატალიას,როცა ან,ფილმის დასასრულს,ლიფტიდან უყურებდა გრეის.
-არავინ.ერთი იდიოტი ბიჭია-გაეღიმა ნატალიას.
-იდიოტი?
-ჰო,ადრე ხვდებოდა-თამარიმ დაუზუსტა.
-ცოტა ხანს.
-გასაგებია.
-წავედით-დასრულდა თუ არა ფილმი ფეხზე წამოდგა ნატალია და ხელი გაუყარა ირაკლის.
-მე უნდა წავიდე...ხვალ ადრე უნდა ავდგე და..-თამარიმ დატოვა შეყვარებულები.
იკა და ნატალის კი მთელი ღამე სეირნობდნენ.სავსე მთვარე პირდაპირ მათ ზემოთ აღმართულიყო და თითქოს ორივეს სწვავდა...გრძნობდნენ,თუ როგორ იზრდებოდა ამ ყვითელი სხეეულის სიმხურვალე..
-აი,ამ მთვარესავით იზრდება შენდამი ჩემი სიყვარული ...
-იკა..-გოგონას ხელი წელზე შემოხვია და მთელი სხეულით მიიყრდნო.
-ნატ..იცი,რა?
-რა?
-ხვალ შაბათია.
-მერე?
-ცეკვა გაქვს.
-შენ გგონია მაგ გოგოს გამო დიპლომს არ ავიღებ.მაინც ვივლი...მეც ყველაფერი-ტუჩებით გაეთამაშა იკას ბაგეებს.
-ჩემი მებრძოლი-გოგონას ზედა ტუჩს ბაგეებით შეეხო და შემდეგ ქვემოთასაც.
-მიყვარს შენი კოცნა.
-მეც,ნატ,მეც.
ასე გადიოდა დღეები..მალემ გავიდა მაისიც და დადგა ზაფხულის პირველი თვე..მოვიდა ივნისი და უფრო მწველი გახდა მათი სიყვარულიც.
იკას აღარ ახსოვდა თუ როდესმე კარგი ურთიერთობა ჰქონდა ძმასთან..ის მის ცხორვებიდან საერთოდ გაქრა...სხვაგან გადავიდა და საერთოდ არც კი იკითხავდა.ირაკლის ცგულგრილი გახდა მისდამი.ჩაიარა ციებ-ცხელებამ..იჭორავეს,გაკიცხეს მამაკაცი,მაგრამ ამასაც დაესვა წერტილი..ყველა შეეგუა ყოველი ამას და ახლა სტუდიაში იკა ვერკას კი არ ელოდება,არამედ ნატალიასთან ერთად მოდის და თვალს ვერ აცილებს..ზოგჯერ თვითონაც იწელება და ამით გოგონას აიმედებს.
-შენ ჩემზე კარგად ჯდები შპაკატში-ეუბნება გოგონას,როცა საშინლად უჭირს ნატალიას შუა შპაკატშ ჩაჯდომა.
-ხუთზე უნდა ავიდე,თორემ ახლოვდება გამოცდა.
-სამოცს გადააჭარბებ-აიმედებს იკა და ხელებით აწვება გოგონას ფეხებს-მალე ჩაჯდები.
-დამცინი?
-რა საყვარელი ხარ.
ხშირია ეს დიალოგი...
ასე აგრძელებენ ცხორვებას.გამოცდები ახლოსაა..ნახევარი ატესტატი მალე ნატალიასი იქნება.იკა მთელი დღე ზის ხოლმე და ეკითხება გოგონას ხან რას და ხან რას...
-რაღაცები შეს დაგამახსოვრდა-უღიმის ნატალიას.
-ერთ კვირაში ათებს გამოიტან..
-რა იცი?
-ასე იქნება,ჩემი ოქროს მედალიოსანი ოქროს გოგო.
-რა სასაცილო ხარ.
-შენით ვამაყობ.ახალ ისტორიას ექსკლუზივად წამაკითხებ?-აცქერდება გოგონას შავ თვალებს.
-რა თქმა უნდა-ნატალია მის ქოჩორს ეთამაშება და ლეპტოპისკენ იხედება.
-კარგი,შენ გაკვეთილი ისწავლე და მე წავიკითხავ.
-კარგი.
-მერე ჩამაბარებ.
-კარგი..წიგნი თხა და გიგოსავით არ დაიჭირო ოღონდ-პასუხობს გადაღლილ ირაკლის და ჩანთას ხსნის.
-მიყვარხარ-ამ სიტყვას დღეში რამდენჯერმე იმეორებს ირაკლი.
-საზღვრებს იქით...
გამოცდები ახლოვდებოდა.ნატალია უკვე სახლიდან ვეღარ გამოდიოდა.მეცადინეობა გაათასმაგა.დილას ექვსზე დგებოდა და ღამით სამზე წიგნებში არგულს ეძინებოდა.მისი მაღვიძარა მუდამ წიკ-წაკებდა.
ცეკვაზეც ვეღარ ახერხებდა სიარულს.ყველაფერს თავი დაანება გარდა მეცადინეობისა.მასწავლებელებთან მივიდოდა და მერე იჯდა და კითხულობდა.
ყველაფერი ამომწურავად ისწავლა.დეტალებში ახსოვდა და ყველა ტესტს აკეთებდა,მაგრამ გამოცდაზე მაინც ღელავდა.
იკა ამშვიდებდა.ნუ,რა ამშვიდებდა რეალობას ეუბნებოდა,მაგრამ გოგონა თავს ვერ აჩერებდა,არ შეეძლო სხვა რამეზე ეფიქრა.
-მედალზე არ მოქმედებს-ეს სიტყვები დედისგან გაუთავებდლად ესმოდა.
-შენ ხომჟრნალისტიკაზე აბარებ-მეგობრები სულ ამას უჩიჩინებდნენ.
მაგრამ განა დრომ აცალა ნატალიას გამოცდების წარმატებით დასრულება,ათების მიღება..არა,არაფერი არ აცალა.პრეტესტზეც გასვლაც კი არ დააცალა.
იმ დღეს,13 ივნისს.ის და იკა ვერეს ხეობის გავლით მოდიოდნენ.შუა ღამეს უკვე გადასცდებოდა.
წარმოუდგენლად სწრაფად ჩამოწვა მეწყერი.წყალდიდობა და მორების ვარდნა...ეს ყველაფერი შემზარავი სანახავი იყო,თუმცა ვის უნახავს გარდა იმათი,ვინც შეეწირა ამ უბედურებას...თუმცა იკა გადარჩა და სწორედ ის ყვებოდა,თუ როგორი უმწეო იყო გოგონა იმ მომენტში,როგორ ევედრებოდა შველას,რომელიც მას არ შეეძლო.
ხელი ჩაკიდული ჰქონდათ და ნატალია ცდილობდა,არ გაეშვა.
-მეშინია-სახე შეცვლოდა გოგონას.
-ყველაფერი კარგად იქნება.მაგრამ ჩამკიდე ხელი-ირაკლის სახეზე ფერი მთლად დაკარგვოდა.
მაგრამ განა სიყვარული ხელებს ჯაჭვას.არა,მას ეს არ შეუძლია.დიახ,არ შეუძლია..ის მხოლოდ გულებს ჯაჭვავს,სხულებს კი აშორებს.
სხეულებს აშორებს ის და ზოგჯერ სამუდამოდაც კი.საზღვარს ქმნის.ქმნის საზღვარს შეყვაებულებს შორის და ცდილობს,რომ მათი გულებიც დააცალკევოს.ცდილობს,რომ გააქროს გრძნობები,რაც ხან გამოსდის და ხან არა.
ზოგჯერ შეუძლებელსაც კი ქმნის გრძნობის სტაბილურობის შენარჩუნებას,ზოგი კი უბრალოდ ნებდება,ნებდება და აღარ აგრძელებს ცხოვრებას.
-მიყვარხარ...მშვიდობით-ეს იყო გოგონას ბოლო სიტყვები,მერე ტალღამ გააცალკევა შეყვარებულთა ხელები და ორივენი სხვადასხვა მხარეს წავიდნენ.
ათასი ბედურება.გამოქცეული ცხოველები...
ტირილი და წყევლა.
უიმედო თვალები და შეყვარებულთა ტკივილი.გავსებული საავადმყოფოები და ემოციადაკარგლი ექმინები.
უიმედო ხალხი და სასიკვდილედ გადადებული პაციენტები.
მკვდრები.ზოგი ნაპოვნი და ზოგი დაკარგული.სახლიდნა გასული და არდაბრუნებული ახალგაზრდები,აჭრელებული სოციალური ქსელები..ათასი სტატია ახალ ამბების საიტებზე,მაგრამ დამაიმედებელი არაფერი.
თავშალმოხდილი ბებიები და ლოგინიდან ჩამოყრილი პატარა ბავშვები.უსახლკაროდ დარჩენილი ოჯახები და უშნაარსო სახეები.
მათ შორის იყვნენ ნატალია და იკა.იკა,რომელიც მეორე დღეს იპოვეს.იპოვეს სადღაც მიგდებული და გაფითრებული.დაშავებული იყო,მაგრამ,როგოც ჩანდა,ვერ გრძნობდა ტკივილს.იქნებ,იმიტომ,რომ აწუხებდა უფრო ძლიერი ტანჯვა.ტანჯვა,რომელთანაც ვერ მივიდოდა ეს ნაჭრილობები.
-საავადმყოფოში უნდა გადაგიყვანოთ.
-ნატალია მოძებდნეთ..ვიცი,რომ ის ცოცხალია-იმეორებდა და არავის უსმენდა.
-წაიყვანეთ-გადაიყვანეს მანქანით და მოათავსეთ თეთრკედლებიან პალატაში,ის კი კვლავ იგივეს იმეორებდა.
მან მოჰყვა იმ ბოლო ღამის ამბავი,როცა გოგონა ბოლოჯერ ნახა.
მეორე დღეს ნატალიაც იპოვეს,მაგრამ არა ის,მაგრამ არა ლამაზი და მომღიმარი გოგონა,არამედ მისი ცხედარი.სიცოცხლედაკარგული ცხედარი...ცხედარი,რომელიც გოგონას აღარ ჰგავდა.თითქოს სულს წაერთმია მისი სილამაზე.
მამაკაცს არაფერი საგანგაშო არ სჭირდა და მეორე დღეს გამოწერეს.სწორედ ამ დღეს გაიგო ნატალიას ამბავი.სიტყვებით შეუძლებელია მისი რეაქციის აღწერა.
ცხედარს ვერ აშორებდნენ.იჯდა და ტიროდა,ტიროდა განუწყვეტლივ და გოგონას მკერდიდან თავს ვერ სწევდა.
-შენ ხომ უნდა გეცხოვრა.შენ ხომ დიდი მომავალი გქონდა.განა ტყუილად გეკითხებოდი იმ ტესტებს? განა ტყუილად წერდი რომანებს და ტყუილად მაკითხებდი?შენ ხომ აბიტურიენტი უნდა გამხდარიყავი? განა ტყუილად გქონდა ამდენი გეგმა?შენ ხომ მუდამ ჩემი გოგო უნდა ყოფილიყავი..რისთვის დავიბადე,ღმერთო? რისთვის? იმისთვის,რომ წაგერთმია ასეთი ანგელოზი..გოგო,რომელიც მიყვარდა..ეს ხომ ერთადრეთი იყო,რაც მირჩევნოდა საკუთარ სიცოცხლეს..შენ წარმოდგენა არ გაქვს,რას ნიშნავდა ის ჩემთვის...ის ხომ ჩემი სხეულის თითოეულ ნაწილზე მეტს წარმოადგენდა და მის გარეშე ხომ მე არაფერი შემიძლია..მის გარეშე დღესაც კი ვერ ვიცხოვრებ...არა,არ მინდა-წამდაუწუმ კოცნიდა გოგონას..მაგრამ ის ხომ აღარ იყო ნატალია..ის ხომ უკვე ცხედარი იყო..უგრძნობი ცხედარი.
მეორე დღეს იკა აღარ უნახავთ..მხოლოდ დღების შემდეგ,ნატალაის დაკრძალვისას იპოვეს ცხედარი,რომელიც ვერ გაარჩიეს.“ვერეს ხეობაში ახალგაზრდა მამაკაცის ცხედარი აღმოაჩინეს“,ამგვარი სათაურებით სავსე იყო საიტები.გადაჩეხილი მამაკაცი..მეტი არაფერი იყო ცნობილი იმ ცხედრის სულზე,რომელიც ერთ დროს ადამიანი იყო..დიახ,ადამიანი...
ექსერტიზაში წაიღეს იკას ერთ დროს მიმზიდველი გარეგანი სახე..
დიახ,უკვე ქალაქმა იცოდა ვინ იყო ის...მიხვდნენ მიზეზს..მიხვდნნე,რომ მან ცხოვრება თვითმკვლელობით დაასრულა.
მეგობრებს საშინლად დააკლდა ნატალია,განსაკუთრებით თამარის,რომელიც დეპრესიიდან ძლივს გამოიყვანეს და ისიც ხანგრძლივი დროის შემდეგ.
მანანამ გაიგო მათი ამბავი,ოღონდ მხოლოდ შორიდან.ალბათ,გულის კუნჭულში შეეცოდა ეს ლამაზი წყვილი,მაგრამ ბრაზმა და სიძულვილმა ეს ისე გადაფარა,რომ რაღაც დადებითი შეგრძნებაც კი დაეუფლა ქალს.
ახლა ის ნატალიას გვერდით განისვენებს ვაკის სასაფლაოზე..იმ ადგილთან ახლოს,სადაც სიცოცხლე დაასრულეს...სწორედ იმ ადგილთან,სადაც ბოლოჯერ ჩაისუნთქეს ამქვეყნიური ჟანგბადი...იმ ადგილთან ახლოს,სადაც დასრულდა შეყვარებულთა ამქვეყნიური ცხოვრება...ამქვეყნიური ვამბობ,რადგან ვინ იცის იქნებ იქაც არის რამე..
იქნებ არსებობს სასუფეველი ან თუნდაც ჯოჯოხეთი..
იქნებ გოგონას,რომელსაც ამქვეყნად არ გაუმართლდა იქ მაინც ჰქონდეს ბედი..იქ,სადაც შორს,მაინც იპოვოს სიმშვიდე და იქ,სადღაც შორს მაინც იყოს ბედნიერი,იმ ადამიანთან ერთად,რომელიც მისი სხეულისა და სულის ნაწილი იყო...
დრო გადის...მიდიან დღეები,რომლებიც ნელ-ნელა წლებს ქმნიან..მიდიან წლები,რომლებიც საუკუნეს ნაწილნი ხდებიან,შემდგომ,კი წელთაღრიცხვას მედგრად უერთდებიან...
იქნებ,როგორც წამი უერთდება წუთს,როგორც წუთი ხდება საათის ნაწილი და,როგორც წელი გვევლინება წელთაღრიცხვად,ისე ჰპოვეს ერთურთი ნატალიასა და იკას სულებმა და,იქნებ,ახლა ზეცაში ეტრფიან მათი ლამაზი სულები...
იქნებ ცხოვრება აქ არ სრულდება,იქნებ არ სრულდება წელთაღრიცხვასთან ერთად და იქნებ არსებობს ისეთი რამ,რაც ცხოვრებაზე ძლიერია..იქნებ არსებობს ძლიერი ნარკოტიკი,რომლის სახელიც ჩვენთვის,ადამიანთათვის,უცნობია...
და იქნებ როდესმე გახდეს ჩვენთვის ცნობილი,რომ ამის იქით,ამ ცხოვრების იქით,არსებობს რაღაც სამყარო,სადაც ერთდება ჩვენი სულები,სადაც ჩვენი სულები მეორე ნახევართა სულებთან ერთდება..


დასასრული.

გთხოვთ,რომ დააფიქსიროთ აზრი კომენტარის სახით.
ძალიან მიყვარხართ.
პ.ს მთავარი პერსონაჟების პროტოტიპები არსებობენ რეალობაში და თუ დაგაინტერესებთ შემიძლია განახოთ პირადში მათი ფოტოები.

ალბათ,მოულოდნელი იყო ასეთი დასასრული,მაგრამ არც მე ველოდი,უცბათ მოვიფიქრე.ეს არის მიზეზი,თუ რატომ ერქვა ისტორიას "ვერეს მსხვერპლი".თავიდან ვაპირებდი,რომ დამერქმია "მასწავლებლის საქმრო",მაგრამ გადავიფიქრე და ასე დასრულდა კიდეც...