მეოთხე დღეს გამოწერეს მერი თავის პატარა ბიჭუნასთან ერთად,რომელსაც სანდრო დაარქვა.ცდილობდა ძლიერი ყოფილიყო და სულიერად არ გამტყდარიყო,ახლა ხომ მარტო არიყო ტავის პატარს ძლიერი სჭირდებოდა.ბავშვი ძუძუზე ყავდა ამიტომაც დიდი ხნით ვერ ტოვებდა მარტო.
-მზად ხარ?-ოთახის კარები კასპერამ შეაღო
-კი-მძინარე სანდროს დახედა,მანტო და ჩანთა აიღო და კასპერას გაჰყვა
-ვიცი მძიმეა,მაგრამ ხომ იცი რომ უნდა გაუძლო?
-ვიცი,მიშო ვიცი.
-ხომ იცი როგორ უყვარხართ? არუნდოდა,უბრალოდ ესე გამოვიდა მერი
-არვამტყუნებ,თავიდანვე ვიცოდი როგორიც იყო დათო და მე მაინც მასთან ვრჩებოდი
-ის ვასაძე სიცოცხლის ღირსი არც იყო! მაგრამ ამის ხელით მაინც არუნდა მომკვდარიყო,მოკვდა ჩაძაღლა ეგ ს*რი!
-მანაც მოისვენა და დათომაც-სავარძელს მიეყრდნო და ფანჯარაში მშვიდად გაიხედა
-მალე სასამართლო იქნება,განზრახმკვლელობა არ ყოფილა ხომ იცი? თუმცა მის ადგილას არც მე დავინდობდი!-კბილებში გამოსცრა კასპერამ და საჭეს მაგრად დასცხო ხელი
-ვიცი,მაგრამ ეს საქმეს მაინც არანაირ შერავათს არ მისცემს,ფაქტი სახეზეა,ადამიანი მკვდარია
-ეგ კიდევ საკითხავია იყო თუ არა ეგ ნაგავი ადამიანი!
-გარდაცვლილზე ასე ნუ ლაპარაკობ
-დათოს რო არა მე მაინც მოვკლავდი მერი,შენ არიცი რა ამაზრზენი ტიპი იყო,მაგას არუნდა ეცოცხლა
-ადვოკატი რას ამბობს?
-ვეცდები სასჯელი მინიმუმადე დავუყვანოო,ჩვენც ყველაფერს გავაკეთებს ხო იცი
აღარაფერი უპასუხა,უხმოდ შევიდა ფართო ჭიშკარში და დაელოდა როდის გამოიყვანდნენ მამაკაცს,რომელიც სიცოცხლესაც კი ერჩია.
არ დააყოვნეს ბადრაგებმა და უგულავა გამოიყვანეს,ისეთი შესახედი იყო გული დაეწვა დადიანს,მაგრამ ფართოდ გაუღიმა,რამაც ყველა გააოცა მათშორის დათოც,მაგრამ საპასუხოდ ისიც ყურებამდე გაიკრიჭა და ჩაიცინა
-როგოაა ჩემი ბიჭი?
-მამას ელოდება-ისევ გაიღიმა დადიანმა
-მამას კაცი-ჩაეცინა უგულავას
-შენ გგავს,შენსავით მწვანე თვალები აქვს,შენნაირი ტუჩები და ცხვირიც კი შენი აქვს-ცრემლები მოერია,თუმცა სწრაფადვე მოისვა ხელი თვალზე და ისევ გაუღიმა მონატრებულ ქმარს
-ჩემი ბიჭი! მამას კაცი-სიამაყიტ სავსე იჯდა უგულავა და ცოლს გახარებული უყურებდა
-ხო დათო ჩვენი ბიჭი!-ამათი შემხედვარე თვით კასპერასაც კი ცრემლი მოადგა თვალზე
-სულ მალე გამოვალ და მერე სულ ერთად ვიქნები ხო იცი?-თვალებში ჩახედა
-ვიცი დათო,რამდენი წელიც არუნდა მოგიწიოს ამ დამპალ ადგილას ყოფნა მე ყოველდღე მოვალ შენთან და ჩვენს ბიჭსაც მოვიყვან,ვერც კი იგრძნობ უჩვენობას.-ისეთი იმედით სავსე იყო ორივე,რომ მსგავსი რამ არავის ენახა ასეთ სიტუაციაში და ასეთ ადგილას იმედი ხომ სრულიად უადგილო რამ იყო.
-მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ
მათი ვიზიტის დროც ამოიწურა.თავდაჯერებულმა და გაღიმებულმა დატოვა დადიანმა ციხე.სასამართლო გაიმართა,რომელზეც ბრალდებულ უგულავას 7 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.მისმა ადვოკატმა მეტი ვეღარაფერი მოახერხა.დადიანს ერთი წუთითაც კი არ შეუმჩნევია ეს ამბავი,მართალია გულში გრიგალი უტრიალებდა თუმცა სახეზე არაფერს იმჩნევდა მხნედ იყო და უიმედოდ მყოფ თამრიკოს აქეთ ამხნევებდა.დაპირებისამებრ მართლა ყოველდღე მიდიოდა დადიანი დათოსთან და კვირაში 2ჯერ სანდროც მიყავდა,მიუხედავად ყველარისა მაინც ორივე ბედნიერი იყო,მერე რა რომ ის გისოსებს მიღმა იყო? სიყვარულს ეს უფრო ამყარებდა. რამდენიმე ხანში თვითონ დათომ სთხოვა რომ სანდროს ურო სწირდებოდა და აისე ხშირად აღარ მოსულიყო,არც სწყენია დადიანს,იცოდა რომ მათზე ზრუნავდა სხვა არაფერი. 3 წლის მანძილზე ისე ცხოვრობდნენ თითქოს მათშორის არც ციხე ყოფილიყო და არც მანძილი,მერი ყველაფერს უყვებოდა რაც გარეთ მათ ცხოვრებაში ხდებოდა,ყველას უკვირდა მათი ასეთი სიყვარული დაწყებული ციხის უფროსიდან დამთავრებული პატიმრით.
-დაბადების დღეზე რა უნდა რაო რას გეუბნება?-მისი ხელი ხელებში მოიქცია უგულავამ და სიყვარულით სავსე თვალებით შეხედა ცოლს
-ვაიმე დათო,გამაწამა გეფიცები ყველა აიპადი დაამტვრია სულ ლეწავს ყველაფერს,დიდ გულზეა სულ
-ნეტა ვის გავს
-აბა აბა ნეტა ვის?-ორივე გაეცინა
-მამას კაცია ეგ, გიტხრა რა უნდა? თუ ამჯერადაც ჩვენ ავურჩიოთ?
-ხო იცი რა ტიპია მეორე დღეს ყველაფერს ამტვრევს მაინც,რა აზრი აქ რამის ყიდვას,იმ დღეს ნიკამ ისეთი მაგარი მანქანა მოუტანა და მეორე დღეს მიალეწა სადღაც
-ყველაზე მეტად რა გაუხარდება?
-იცი რაც-თავი გვერდზე გაატრიალა ცრემლების დასამალად
1 კვირაში სანდრო 3 წის ხდებოდა,მას ისეთივე ხ ურთიერთობა ჰქონდა მამასთან როგორიც დედასთან.
-დეე,სად ხარ?-კარები ფრთხილად შეაღო დადიანმა და ხუჭუჭა ქერათმიან მწვანეთვალება ბიჭს დაუწყო თვალებით ძებნა
-აქვარ დე-დახშული ხმა მოესმა რომელიც სავარაუდოდ კარადიდან მოდიოა
-აქ რა გინდა ?-სიცილით კითხა კარადის კარები როცა გამოაღო და შიგნით გაკრეჭილი სანდრო დახვდა
-ჩემი შტაბია აქ
-რა დედიკო?-პირი დააღო გაოცებისგან მერიმ საიდან იცოდა ამ თიტისტოლა ბავშვმა შტაბი რა იყო
-შტაბი დედიკო შტაბი-დაუმარცვლა და გასაგონად გაიმეორა
-ვაიმე სანდრო გაგაშტაბებ ახლა,გამოდი-მოშვენებითი სიმკაცრით უთხრა
დაბღვერილი გამოვიდა შკაფიდან და ტუჩები გამობურცა.მერიმ ბევრი იცინა და დაუკოცნა ლოყები,სანდრო მართლაც რომ სასწაული ენერგიის მქონდე ბავშვი იყო,არასოდეს იღლებოდა.სიცოცხხლე გამწარებული ჰოქნდა დადიანს მის ხელში.მის მიყრილ სათამაშოებს ალაგებდა ტელეფონმა რომ დარეკა
-ხო ლევან
-მერი სადხარ?
-სახლში ვარ რა მოხდა?
-ნატუკა და ეკა ავარიაში მოყვნენ საავადმყოფოში ვარ
-რაა?-ეგონა მოესმა
-ხო და თუ გცალია მოდი გთხოვ
-ახლავე გამოვდივარ ლევან
ფეთიანივით დაუწყო ჩანთას ძებნა,სხვა გზა არ ქონდა არვინ იყო სახლში სანდრო რომ დაეტოვებინა და ისიც თან წაიყვანა,გულამოვარდნილი შევარდა მისაღებში სადაც ლევანი და გოგონების მშობლები იდგნენ
-როგორარიან?-გულამოვარნილმა კითხა
-არვიცით
-როგორ მოხდა ლევან?
-წყნეთიდან მოდიოდნენ ნასვამები ყოფილან თიკუნას დაბადებისდღეზე ყოფილან-არეულად ლაპარაკობდა
-დამშვიდდი კარგად იქნებიან-სანდროს ჩაკიდა ხელი,ლევანმა სანდროს გადახედა და გაუღიმა
მთელი დღეს იქ იყვნენ და კარგი ამბის მოლოდინში გაიწურნენ.ახლა მერი აქ არუნდა ყოფილიყო წესით,მაგრამ გულმა მაინც ვერ მოუთმინა,სანდრო დაიღალა და მის კალტაში ჩაეძინა
-თუ გინდა წადი შენ ცოდოა ბავშვი
-არა ლევან,რა გამაჩერებს სახლში-ცრემლები გადმოსცვივდა
როგორც იქნა ექიმიც გამოვიდა და სასიხარულო ამბავიც გამოიტანა,ორივე კარგად იყო ოპერაციის შემდეგ მცირე რეაბილიტაცია იყო მხოლოდ საჭირო.
ყველაფერი დალაგდა როცა გოგონები გამოწერეს,სირცხვილით თვალს ვერ უსწორებდნენ მერის,თუმცა მან ყველაფერი აპატია მათ. სანდოს დაბადების დღე იყო მეორე დღეს მათი გამოწერიდან.ყველაფერი მზად იყო,კასპერა და ნიკა კი ისევ არსად ჩანდნენ
-მერი ბიჭებს არ დაურეკიათ?
-არა ნინჩო,დღეს არ ჩანან და არვიცი რა ხდება,არც მოულოციათ
-ასე არასოდეს მოქცეულან
-ფიქრობ რომ ისევ რაღაც მოხდა?
-იმედია რომ არა.
სანდროს ხმა შემოესმა,რომელიც მამა მამიკოს ძახილით გარბოდა სადღაც,რომ შემოტრიალდა ისეთი სცენა დახვდა ამაზე უკეთესს ალბათ ვერაფერს ინატრებდა,გაღიმებული დათო ბიჭებთან ერთად,რომელსაც ერთ ხელში სანდრო ეჭირა,მეორით კი გიგის ეფერებოდა. დადიანი ადგილზე გაიყიდა არც იცოდა რა უნდა ექნა ისეთი გაოცებული და ბედნიერი იყო.ყველა იღიმოდა და მათ ბედნიერებას იზიარებდა
-კიდევ დიდხანს უნდა იდგე ესე?
-მე,მე მე შენ როგორ?-დაბნეული ლუღლურებდა
-აი ასე,გადავყვიტე ყველაზე დასამახსოვრებელი საჩუქარი გამეკეთებინა ჩემი ბიჭისთვის.
-ნამდვილად გამოგივიდა-გაეღიმა და მაგრად მოეხვია ქმარს


დასასრული.