ამასობაში ტაქსი რესპუბლიკურის შესასვლელთან გაჩერდა გიგამ მძღოლს 20 ლარიანი მიცა და არც დალოდებია ხურდას ეგრევე გადავიდა მანქანიდან . შენობაში შევარდა გიჟვით და მაშინვე მიმღებში მოვიდა.
-ანო სადარი ?
- ვინ ?
- ვინ და ანო. 17 წლის გოგოა მითხრეს რო საოპერაციოში ყავთ სად არი საოპერაციო ანო სადრი ?
- აა გასაგებია მეორე სართულზე ადით და დერეფნის ბოლოშია
გიგია გიჟივით ავიდა კიბეზე და შევარდა დერეფანში. იქაურობა ხალხით იყო სავსე ერთადერთი ვინც მისი ვინაობა იცოდა ნინი იყო. რომ დაინახა გიგა მორბოდა მისკენ წვაიდა და დაიჭირა.
-სად არიი ? ნინი მითხარი სად არი როგორ არი ? მითხარი გოგო ნუ ხარ გაჩუმებული
სასწაული ხდებოდა გიგა ტიროდა ბოლო ხმაზე ტიროდა. მისი მწვანე თვალებიდან ღაპაღუპით მოდიოდა ცრემლების მდინარე.
-ის საოპერაციოშია. უკვე სამისაათია იქ ყავთ და არავინ იცის კიდევ რამდენხანს იქნება იქ.
- რადაემართა?
- მანქანა დაეჯახა.
- როგორ?ის ხო ყოველთვის ყურადღებით იყო
- აუ მეც არვიცი რა გზაზე გადმოვდიოდით ბოლო გაკვეთილიდან პროექტისთვის რაღაცეების საყიდლათ ვიყავით და რო მოვდიოდით პარკთნ დავინახეთ ნაცნობი და გადავირბინეთ გზაზე. ნუნახევრად გადავირბინეთ და ამდროს ვიღაცა გიჟი გამოვარადა მანქანით არვიცი როგორ მარა ანომ დაინახა და ხელიმკრა და გადავრჩი თვითონ კიდე დაეჯახა მანქანა მანქანის ბამპერი აქ მუცელში გაყრილი. და ტთვი აქ გატეხილი შვიდგან არავინ არიცის გადარჩება თუ არა . ჩემი ბრალია . ჩემ გადასარჩენად თვითონ სიკვდილთან უწევს ბრძოლა.
- ნინი ... შენ რაშუაშიხარ.
და აი . სავადმყოფოს მოსაცდელში ორი 17 წლის ბავშვი იატაკზე იჯდა ერთმანეთის ხელები ეკავათ და ტიროდნენ. მთელი გულით სთხოვდნენ ღმერთს მათთვის უსაყვარესი ადამიანის გადარჩენას. მათი ლამაზი თვალებიდან ტკივილი მოდიოდა ცრემლების სახით . წვანე თვალებიც და ცისფერიც წითლად გადაიქცეულიყო. ეს ორი ... სრულიად ჩვეულებრივი ადამიანები საკუთარ სიცოცხლეს გაიღებდენ დაუფიქრებლად ოღონდ ვინმეს ანოს გადარჩენა შეძლებოდა. ხმას არ იღებდნენ მხოლოდ ტიროდნენ. ისე ძლიერ რომ მათგარშემო ცრემლების გუბეები დადგა. ხმას არცერთი არ იღებდა , მაგრამ ორივემ იცოდნენ რას ფიქრობნენ, მომენტებში ერთმანეთს თვალებში შეხედავდნენ და თავს დაუქნევდნენ. თითქმის ერთი საათი ისხდნენ ასე. მერე ანოს დედამ დაინახა ორივე და მათთან მივიდა:
-ადექით ბავშვებო აქ ნუზიხართ სკამებზე დაჯექით
- მარი დეიდა მაპატიეთ რა მე რომ არა...
-ნინი შვილო შენ არაფერშუაში ხარ თავს ნუ იდანაშაულებ. ახლა კი ადექით და იატაკზე ნუ სხედხართ
-კარგი ავდგებით. გიგა ადე
გიგა ხმის ამოუღებლად წამოდგა. ისე რომ არც შუეხედია ანოს დედასთვის.უცებ ისევ ნინიმ წამოიწყო
-მარი დეიდა ეს გიგა.ისიც ანოს მეგობარია
- გამარჯობა შვილო. ანოს ალბათ გაეხარდებოდა შენი აქ ნახვა.
- მე თქვენი შვილი მიყვარს. - თქვა თავდახრილმა გიგამ და ჩაწითლებული თვალები რომელიც მანამდე იატაკს დასცქეროდა მარი დეიდას სახეს მიაპყრო
- რა თქვი შვილო?
-მე თქვენი შვილი მიყვარს . სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს. დღეს ვაპირებდიამის თქმას ყველაფერი მოვაწყე იმისთვის რომ ანო გამეხარებინა. მაისურებზე წარწერები გავაკეთე მთელი ქალაქი ფეხზე დავაყენე მაგრამ ეს საშინელება მოხდა. ნეტავ მე დამჯახებოდა მანქანა . ნეტავ ახლა საოპერაციო მაგიდაზე მე ვიწვე და არა ის . ნეტა მე ვკვდებოდა და არა ის .
მარი დეიდას რეაქციამ ყველა მოლოდის გადააჭარბა. ის გიგასთან მშვიდად მივიდა. ცრემლებით თვალებ ავსილი ქალი მთელი ძალით მოეხვია გიგას და ხმამაღლა დაიწყო ტირილი. გიგაც მოეხვია მას . შემდეგ ერთმანეთს გაუშვეს. იმის მერე ერთმანეთისთვის სიტყვაც არ უთქვამთ. გიგა საოპერაციოს კარებთან იჯდა . პირდაპირ იატაკზე იყო გაშხლართული. ტირილის თავიც აღარ ქონდა. იჯდა უსულო სახით. თითქოს გვამი იყო . ცოცხალი სიცოცხლის გარეშე. ერთ წერტის მიშტერებოდა. ისე სუსტად სუნთქავდა არც ეტყობოდა. 7საათი ! 7 საათი გაატარა17 წლის უსუსურმა გოგომ საოპერაციო მაგიდაზე. ნახევრად მკვდარმა.