ნიკოლოზი მალე იზრდებოდა, ყველანაირად ვცილობდი მისთვის სითბო და ყურადღება არ მომეკლო, 1 წლის ასაკში ლაპარაკი დაიწყო, წლინახევრიამ გაიარა, 5წლის სკოლაში შევიყვანეთ და აქედან დაიწყო მთელი ამბავი, ბეჯითი და კარგი მოსწავლე იყო, არავის არაფერს არ უშავებდა, ყოველთვის უნდოდა მე და ბაკო გავეხარებინეთ და კარგადაც გამოსდიოდა ეს, დაბადებისდღეზე უამრავ სიურპრიზს ვუკეთებდით რამაც აფიქრებინა რომ ასეთი რამ ჩვენს დაბადებისდღეზეც უნდა გაეკეთებინა, არც ნიკა გვაკლებდა რომელიმეს სითბოს ან სიყვარულს, მაგრამ არ დამავიწყდება ის დღე,როდესაც მასწავლებელმა დამიბარა და მაცნობა რომ სკოლაში იჩხუბა, მიზეზს არამბობდა მაგრამ ეტყობოდა, რომ თავს დამნაშავედ გრძნობდა..
პასუხისმგებლიანი და სამართლიანი ბავშვი იყო რის გამოც იშვიათად მოსდიოდა შეკამათება..

ამ დროში კი ნელ-ნელა იზრდებოდა, მეტი მოეთხოვებოდა, უკვე 13 წლის იყო, უნდოდა საზაფხულო ბანაკში გაგვეშვა, მიუხედავად იმისა რომ სულ რაღაც 3თვე მიდიოდა მე და ბაკოს უკვე ძალიან გვენატრებოდა,მაგრამ მის სურვილს წინ ვერ აღვუდგებოდით..

მისი საზაფხულო ბანაკში გაშვების შემდეგ მე და ჩემიქმარი მარტო დავრჩით,ამიტომ გადავწყვიტეთ მთელი საქართველო მოგვენახულებინა, თითოეული კუთხის წეს ჩვეულებებს ვეცნობოდით, თავს ერთად ბედნიერად ვგრძნობდით მაგრამ ნიკაც რომ აქ ყოფილიყო უკეთესი იქნებოდა..

ყოველ საღამოს ვურეკავდი, ერთ-ერთ დარეკვაზე კი მომახსენა რომ რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა ეთქვა..
მალე გავიდა 3 თვე , ნიკას დაბრუნების დროც დადგა, მონატრებულზე ორივეს მაგრად ჩაგვეხუტა, ბარგიც კი არ ამოულაგებია ისე დაიწყო..

-დე, მა გახსოვთ რაღაც რომ უნდა მეთქვა?
-კი რამოხდა?
-საზაფხულო ბანაკში გავიცანი ერთი გოგონა, სხვათაშორის დედა შენი სახელი ქვია, მგონი მართლა შემიყვარდა
-და მას უყვარხარ? (ბაკო)
-კი მამა მართლა ვუყვარვარ
-რაგვარია ნიკა? (მე)
-მგონი კამკამიძე

ამ დროს ცივმა ოფლმა დამასხა, მივხვდი რომ შეიძლებოდა ის გოგო ლაშას შვილი იყო, მაგრამ ჩემი სახელი რატომ დაარქვა?! ამას ვერ ვხვდებოდი..

-შეგიძლია ის გოგო და მისი მშობლები გაგვაცნო?
-კი დე ხვალ მოვლენ დავურეკავ და

შეშინებული ვიყავი მაგრამ მაინც მინდოდა ეს ყველაფერი ჩემით მომეგვარებინა..
ამდროს დავინტერესდი და ვკითხე..
-როგორ გითხრა მიყვარხარო?
-ლანჩის დროს დე
-გასაგებია,,კარგი მიდი მოემზადე ხვალისათვის..

-მგონი კარგია რომ ვინმე შეუყვარდა არა? (ბაკო)
-არვიცი, ჯერ პატარაა
-მერე რა, პატარებს უფრომეტი სიყვარული შეუძლიათ ხომ იცი,
-ვიცი და იმედი მაქვს ყველაფერი კარგად იქნება..

მალე გათენდა მეორე დღე, შიშს ვყავდი შეპყრობილი, იმ შიშს რომ კიდევ ერთხელ მომიწევდა ამდენი წლის შემდეგ ლაშა კამკამიძესთან შეხვედრა..
1 საათზე ზარი გაისმა, კარები ბაკომ გააღო, ბიჭი და პატარა გოგო შემოვიდნენ, ბოდიში მოიხადეს იმისათვის რომ დედა ვერ მოვიდა, შეუძლოდ იყოვო..
ლაშა და მისი შვილი კატო სასტუმრო ოთახში შემოვიდნენ, მისი დანახვისას ყველაფერი ამომიტივტივდა, ჩვენი პირველი შეხვედრა, პირველი ჩხუბი ბანაკში, სიყვარული და ასე შემდეგ.. ხელის ჩამორთმევაზე გულში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ტირილამდე ცოტაღა მაკლდა..
მის შვილს მწვანე თვალები ჰქონდა, როგორცც ლაშას,მისი ღიმილი ჰქონდა, ულამაზესი ბავშვი იყო..

-დაბრძანდით (ბაკო)
-მადლობა(ლაშა)
-როგორ დაიწყო პატარა ყველაფერი?(ბაკო)
-ლანჩის დროს (ეკატერინე)
-მამა მიყვარს მე კატო
-ვიცი შვილო ვიცი..
-უკაცრავად შეიძლება თქვენს ცოლს დაველაპარაკო? ბავშვებზე მინდა რაღაც ვუთხრა ის კი ქალია და უფრო გაიგებს..
-რათქმაუნდა..

გარეთ გავედით..

-არ მეგონა თუ ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ შევხვდებოდით..
-არც მე მეგონა ლაშა..
-ბოდიში ყველაფრისათვის. რომ მომენდომებინა ახლა ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედა იქნებოდი...
-ჩემი ოცნება იყო ეგ..
-ვიცი და ოცნებები დაგინგრიე
-სამაგიეროდ სიყვარული მასწავლე
-რა იგრძენი ჩემი დანახვისას?
-ცრემლები წამომიივიდა და განვაგრძე..-საშინელი ტკივილი..
-ნუ ტირი გთხოვ..
-ნუ მეუბნები არ ვიტირო, ხვდები რომ ისტორია განმეორდა? ჩვენს შვილებსაც საზაფხულო ბანაკიდან შეუყვარდათ ერთმანეთი..
-ვიცი ვხვდები..
-რატომ დაარქვი ბავშვს ჩემი სახელი?
-ვერ შეგელიე და მინდოდა ეს სახელი ყოველთვის დამმახსოვრებოდა..
-გასაგებია.მეცმინდოდა შენი სახელი დამერქმია მაგრამ..
-ჰო მივხვდი,, ბაკოს გამო ვერ დაარქვი.
-ჰო....
-იცი? ქორწილშიც პირველი ჩვენი საყვარელი მუსიკა ჩავართვევინე,, (ლაშა)
-რატომ?
-იმიტომ რომ მინდოდა ჩემს გვერდით შენ ყოფილიყავი.. მინდოდა ჯვარი შენზე დამეწერა.. მედღემდე მიყვარხარ
-არვიცი რასვგრძნობ, ძალიან ცუდადვარ, ყველაფერი ამომიტივტივდა..
-მაპატიე რომ ვერ დაგაფასე, მაპატიე ყველაფერი
-არაფერია აქ საპატიებელი..
-გახსოვს გერმანიიდან რომ ჩამოვედი როგორ გაგიხარდა?
-მაშინ შენი დანახვით ბედნიერება ვიგრძენი
-და ახლა?
-ახლაც იგივე, ბედნიერება მაგრამ ეს იმდენად მწარე იყო რომ ცრემლებამდე მიმიყვანა..
-გთხოვ შეგიძლია ერთი თხოვნა შემისრულო?
-გისმენ..
-ჩამეხუტე.. მინდა ვიგრძნო რომ შენ ხარ..
-მთელი ძალით ჩავეხუტე და უფრო ავტირდი, ვეღარ შევკავე და ყურში ჩავჩურჩულე ყველაზემეტად ეს გრძნობა მენატრებოდა თქო.. -მისი ცრემლები ჩემს ყელზე დაეცა, შუბლზე მაკოცა და მითხრა..
-ბედნეირებას გისურვებ და ახლა ვხვდები რომ უფრო ხშრ-ხშირად ვნახავთ ერთმანეთს, არვიიცი რატომ მაგრამ მიხარია, იცი?! გადავწყვიტე ცოლს გავშორდე, ისედაც არ გვაქ კარგი ურთიეთობა, სასამართლო ბავშვს მე მომანიჭებს, და მინდა ხელი შევუწყო კატოს და ნიკას..ჩვენ ვიპოვეთ სიყვარული, მაგრამ მე არ მივეცი გაგრძელების უფლება.. იმედი მაქვს ჩვენი შვილები ამ სიყვარულს სიგიჯის უფლებას მისცემენ, იქნებიან ბედნიერები, და ის ტყე, ის ადგილი, როგორც ჩვენს ქვეცნობიერში ისევე დარჩება მათ გულებში სიყვარულისა და მარადიულობის სიმბოლოდ მთელი ცხოვრება....

ამდროს კი უბრალოდ ჩავეხუტე და სიტყვაც კი არ მითქვია, უფრო მწარედ ავქვითინდი მაგრამ რაც მთავარია მის გულის ცემას ვგრძნობდი...


პ.ს ესეც დასასრული.. არვიცი ღირს თუარა გაგრძელება.. სიმართლე გითრათ მეთვითონ ვიტირე როდესაც ამას ვწერდი..მოგწონთ?