ბაჩომ მანქანა ჩემი სადარბაზოს წინ გააჩერა. მოსალოდნელი სკანდალის გახსენებაზე ღრმად ჩავისუნთქე და მანქანის კარი გავაღე. ბაჩო გადმოვიდა და სადარბაზოსთან კედელზე ამაყუდა.
-ხვალ შეგხვდები - ყურში ჩამჩურჩულა და ტუჩებზე ვნებიანად მაკოცა.
-კარგად - გავუღიმე და კიბეებზე ავედი. კარზე ზარი დავრეკე და დაველოდე როდის გამიღებდნენ.
-ოჰ, მობრძანდა ქალბატონი! - დამინახა თუ არა დედაჩემმა მაშინვე ჩხუბი დაიწყო.
-აუ დეე, ახლა არ დაიწყო რაა... - ამოვიბუზღუნე და ჩემი ოთახისკენ გავემართე.
-რას ქვია არ დავიწყო გოგო!.. რამდენი დღეა არც გაგხსენებივარ, კინაღამ გული გამისკდა და ინფარქტი მივიღე! ასეთი უპასუხისმგებლობა შეიძლება?! - ხელები წელზე შემოირტყა და საწოლზე დამჯდარს თავზე დამადგა.
-ვერ მოვახერხე დარეკვა, საქმეები მქონდა
-რა საქმეები გქონდა ერთი გამაგებინე, რომ რამდენიმე წუთი ვერ მოიცალე ჩემთვის. ან ვისთან ერთად იყავი, ლიკამ და თათამ არაფერი არ იცოდნენ, ან სად იყავი, რას აკეთებდი... და საერთოდ!.. ვისი ტანსაცმელი გაცვია?! - ახლაღა მოავლო თვალი “ჩემს” ბაჩოს სპორტულებს და გაკვირვებისგან თვალები დაჭყიტა.
-ამმ... ისაა, მე... მმმ... ვიყიდე მოგწონს? - უცბად მოვიფიქრე რაღაცა და ვუპასუხე
-რა იყიდე გოგო არ გადამრიო! საშოპინგოდ გქონდა დრო და ჩემთან დასარეკად არა ხო?! თან ეს კაცისაა!!! - შეიცხადა უარესად.
-არა რა კაცის... - ჩავიფხუკუნე და ახალი გამართლების ძებნა დავიწყე - ისაა ეს, რა ქვია... ამმ... ახალი მოდაა! ხო, ახალი მოდაა!!! არ გინახავს? ახლა ყველას ასეთი აცვია და მეც მინდოდა - დედაჩემი მოდის „გაგებაში არ იყო“ და ამიტომ ამ კუთხით მისი მოტყუება არ გამიჭირდებოდა.
-რა მოდა ესაა გოგო, კაცის სპორტულები? თან დიდი გაქვს, ვერ ხედავ?! - ახლა ზომა „დამიწუნა“
-დიდი არაა, ეს ასეთი უნდა იყოს - ვუპასუხე წარბშეუხრელად. დედაჩემმა ამოიხვნეშა და ეს ჩემს გამარჯვებად ჩავთვალე ამ კამათში.
-სულ გადაჯიშდა ახალი თაობა რაა... - ჩაილაპარაკა ახლანდელი უფროსების საფირმო ფრაზა და ოთახის კარისკენ წავიდა - გამოიცვალე ეგ რაღაცეები, ჩაიცვი ნორმალურად და გამოდი მერე სამზარეულოში, ჯერ არ დაგვიმთავრებია - გამომძახა დერეფნიდან და გზა განაგრძო.
„პირველი ეტაპი“ გადავლახე. ახლა კი უნდა გამეძლო დედაჩემის ორსაათიანი (ან მეტი) დამრიგებლური ლექციისთვის, რომელიც, დარწმუნებული ვარ, უკვე მომზადებული და ჩამოყალიბებული ექნებოდა.
ჩემი ტანსაცმელები გადმოვქექე და ისევ სპორტულების ჩაცმა ვარჩიე, ასე უფრო „კომფორტულად“ გავუძლებდი მოსალოდნელ ლექციას.
-დე მშია, რამე მაჭამე რა - სკამზე დავჯექი და სამზარეულოში მოფუსფუსე დედაჩემს თვალი შევავლე.
-აჰა, კარტოფილი შევწვი და ჭამე - თეფშზე გადმომიღო და წინ დამიდო. მადიანად „გადავსანსლე“ და გასარეცხი თეფშების კოლექცია „გავამდიდრე“.
-ხვალ რა დღეა? - ვიკითხე სხვათაშორის და გაზქურას მივაჩერდი, საიდანაც საეჭვოდ გამოდიოდა გემრიელი სუნები - დე, რამეს აკეთებ? - ვკითხე დაეჭვებულმა
-ნამცხვარს ვაცხობ. არ ხარ ღირსი მაგრამ... - ამოიხვნეშა და ჩემს წინ სკამზე დაჯდა
-აუ რამაგარიაა, ძააან მიყვარს შენი გაკეთებული ნამცხვრები, მერე მასწავლე რა როგორ გავაკეთო?! - ოღონდ ახლა არ დაეწყო ლექცია და ნებისმიერ თემაზე დაველაპარაკებოდი.
-ნინი, უკვე დიდი გოგო ხარ. არ მინდა რამეში შეგზღუდო, მაგრამ შენც უნდა გამიგო - მოიცა, მოიცა... ამას დედაჩემი მეუბნება?! საინტერესოა... ყურები გაკვირვებულმა ვცქვიტე და მოსმენა განვაგრძე - როდესაც დედა გახდები, მაშინ მიხვდები, თუ როგორ ვინერვიულე შენზე. რა აღარ ვიფიქრე, კინაღამ პოლიციას დავურეკე და შენი ძებნა დავიწყე. ასე მეორედ აღარ მოიქცე, იცოდე, რომ მე ყველაფერში შევეცდები მაქსიმალურად გაგიგო. ახლა კი მოდი შე საზიზღარო ჩაგეხუტო, მომენატრე! – „გამიბრაზდა“ და ხელები გამოსწია. მეც ფრენა-ფრენით მივედი მასთან და კალთაში ჩავუხტი.
-აუ დეე, აი ყველაზე მეტად მიყვარხაარ!!! საუკეთესო დედა ხარ მსოფლიოში! - სულ დავუკოცნე ლოყები და პატარა ბავშვივით ავტიტინდი.
-კაი გოგო, დაწყნარდი რაიყო - გაეცინა და უკანალზე ხელი მომცხო რომ ავდმგარიყავი - ადექი რამსიმძიმე ხარ!.. - ფეხზე წამოვხტი და დახლზე შემოვჯექი.
-ნინი, რამდენჯერ უნდა გითხრა, რომ ნუ ჯდები მანდ-მეთქი! - გამიბრაზდა იმწამსვე
-აუ დეე, რაღაც უნდა გითხრა - შენიშვნას ყურადღება არ მივაქციე და ნელ-ნელა შეპარება დავიწყე.
-რა უნდა მითხრა? - მკითხა და ინტერესით მომაჩერდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მიჭირდა მეთქვა, რომ შეყვარებული მყავდა.
-ხო თქვი რომ უკვე დიდი ვარ
-კი, ვთქვი - მიპასუხა ახლა უკვე დაეჭვებულმა.
-ანუ, შემიძლია დამოუკიდებლად მივიღო გარკვეული გადაწყვეტილებები... - ნეტავ რამდენს „გავქაჩავდი“ ასეთი ბოდიალით
-ნინი, ნუ მაშინებ. დროზე მითხარი რაც გაქვს სათქმელი
-მოკლედ, შეყვარებული მყავს, ბაჩო ქვია, ჩემი კურსელია - მივაყარე ერთ ამოსუნთქვაზე და დედაჩემის რეაქციას დავაკვირდი.
-მერე მაგას ვერ მეუბნებოდი? - მკითხა სიცილით და ფეხზე წამოდგა. ამ თემაზე ჩემთვის საუბარი უხერხული იყო, ამიტომ თავი მორცხვად დავხარე და ხმა არ ამომიღია. - მაინც რა სულელი ხარ დეე... - ხელით ნიკაპი ამაწევინა და თვალებში თბილად შემომხედა - შენხელა გოგოს უნდა ყავდეს შეყვარებული, აბა არ უნდა ყავდეს? კარგი ბიჭია? - მკითხა, ოდნავ უკან დაიხია და ინტერესიანი თვალები მომაპყრო.
-აუ კიი, თან შენი გაცნობა უნდა. აი ნახავ ძალიან მოგეწონება - თვალწინ ბაჩო დამიდგა და მთელი აღტაცებით დავიწყე მასზე საუბარი.
-ოჰოო, როგორი შეყვარებული ყოფილხარ - ჩაიცინა და გააგრძელა - კი მაგრამ როდის მოასწარი ასე ყურებამდე შეყვარება იმ ბიჭის, თან მეც რომ ვერაფერი შეგატყვე. მეც ძალიან დამაინტერესა უკვე ვინაა ეგეთი ეს შენი ბაჩო, რომ მასზე ლაპარაკისას თვალები გიბრწყინავს - მითხრა და თბილად გამიღიმა, მეც გამეღიმა და დედაჩემს მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-მიყვარხარ დეე - ჩავჩურჩულე ყურში.
-მეც, მეც...
-კარგი, წავედი ახლა დავიძინებ. ხვალამდე - ლოყაზე ვაკოცე და ჩემს ოთახში შევფარფატდი.
ძალიან აღტაცებული ვიყავი. დედაჩემი არ მიბრაზდებოდა იმის გამო, რომ სახლში ამდენი დღე არ ვიყავი მისული და გარდა ამისა, გაუხარდა, როდესაც ვუთხარი რომ შეყვარებული მყავდა და სიამოვნებით გაიცნობდა. ამაზე უკეთესი რა უნდა ყოფილიყო. ალბათ, ამ ეტაპზე, არც არაფერი.
დილით ენერგიულად წამოვხტი ფეხზე, სწრაფად ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი. დედაჩემი, როგორც ყოველთვის, სახლში არ იყო. ტელეფონზე ბაჩოს მესიჯი მომივიდა, მანქანით იყო მოსული და მელოდებოდა. მეც აღარ დავაყოვნე, ჩანთას ხელი დავავლე და სახლის კარი გამოვხურე. ბაჩო მანქანაზე იყო მიყუდებული და სიგარეტს ეწეოდა. რომ დამინახა გადააგდო და ჩემკენ წამოვიდა
-მომენატრე - მითხრა ბოხი ხმით და ტუჩებზე დამეწაფა. კოცნაში მეც ავყევი, მანქანაზე მიმაყუდა და ტანზე ამიკრო. ერთმანეთს თავდავიწყებით ვკოცნიდით და გარშემო ვერაფერს ვამჩნევდით.
-ნინი, შვილო, შენ ხარ? - უეცრად ჩემი მეზობლის ხმა გავიგე. ეს „სანატრელი“ მეზობელი ჩემს ზემოთ ცხოვრობდა, სახელგანთქმული იყო ჭორიკნობით და ჩემთვის უკვე წინასწარ ცხადი იყო, რომ ჩემსა და ბაჩოზე მალე მთელს თბილისს თუ არა, მთელ უბანს მაინც ეცოდინებოდა.
-დიახ, ქალბატონო დარეჯან - მოჩვენებითი თავაზიანობით ვუპასუხე და ბაჩოს ხელებს დავეჯაჯგურე რომ ჩემი წელიდან მომეცილებინა, თუმცა გაწევას სულაც არ აპირებდა. პირიქით, თითქოს ის ქალი იქ არც ყოფილიყო, თავი ჩემს კისერში ჩარგო და ზედაც არ შეხედა.
-ეს ბიჭი ვინაა? - დაინტერესდა ქალბატონი. თუ მოინდომებდა ამას ისედაც გაარკვევდა და ძირ-ფესვიანად შეისწავლიდა მის ოჯახსა თუ წინაპრებს, თუმცა ალბათ „დიდ დარეჯანს“ უბრალოდ დაეზარა.
-მისი შეყვარებული ვარ - ამოყო თავი ბაჩომ და დარეჯანს სასტიკი მზერა სტყორცნა.
-მერე შვილო, ასე სახალხოდ კოცნა შეიძლება?! - გადმოგვხედა გამკიცხავი მზერით და წარბი აზიდა (თმებში არ დაგეკარგოს! - გავიფიქრე გულში და ბოროტულად ჩავიცინე).
-უკაცრავად, მაგრამ როგორმე მე თვითონ გადავწყვეტ სად, როდის და როგორ ვაკოცო ჩემს შეყვარებულს - მკაცრად შეეპასუხა და ბოლოს გაუღიმა, „ზრდილობის“ ნიშნად.
დარეჯანას (ასე ვეძახი ხოლმე ხუმრობით) აშკარად არ მოეწონა ბაჩოს ასეთი თამამი პასუხი. რაღაცეები ჩაიბურტყუნა, შებრუნდა და ბუტბუტით გაუდგა გზას.
-ახლა მთელს ქალაქს მოსდებს იმ ამბავს, რომ სადარბაზოს წინ ერთმანეთს ვკოცნიდით - ჩავილაპარაკე უკმაყოფილოდ
-მერე რა, გააგებინოს. ყველას ეცოდინება რომ ჩემი ხარ!.. - ერთხელ კიდევ მაკოცა მსუბუქად და მანქანის კარი გამიღო...

უნივერსიტეტში მალევე მივედით. რამდენიმე დღე იყო უკვე რაც აქ არ ვყოფილვარ. როგორც ამბობენ „სულ გავფუჭდი“, თუმცა ამას ვინ დარდობდა, სიკვდილს ძლივს გადავურჩი. ხო მართლა, საბედნიეროდ ჩალურჯებები ისეთ ადგილას მქონდა დარჩენილი, რომ დედაჩემმა ვერ შემამჩნია, ვერც სხვები დაინახავდნენ, რადგან ტანსაცმელი მიფარავდა. იმდენად აღარც მტკიოდა, მხოლოდ ხელით შეხებისას თუ წამომტკივდებოდა ხოლმე.
უნივერსიტეტში თემო და ლუკა მოსულები იყვნენ. ერთად დავსხედით და საუბარს შევყევით. ლუკა და თემო იმდენს ხუმრობდნენ, რომ სიცილისგან უკვე მუცელი მტკიოდა. საბედნიეროდ, ლექტორები ვერ გვამჩნევდნენ და ამ მოსაბეზრებელი ლექციების მოსმენა არ გვიწევდა, მაგრამ რა მიხარია!.. მალე გამოცდები დამეწყებოდა და მერე გავიხარებდი კარგად ორიანს რომ „მკიცავდნენ“. თან დედაჩემიც ერთ ამბავს ატეხდა ამის გამო და კარგი დღე ნამდვილად არ დამადგებოდა. არა რაა... სწავლისთვისაც უნდა მიმეხედა, თორემ როგორც იტყვიან წასული იყო ჩემი საქმე...

.........
დღეს მთელი დღეა გადარბენებში ვარ. ხან სად ვიყავი, ხან რას ვაკეთებდი, ხან ვინ მესტუმრა და ასე შემდეგ... ასეთ წვალებაში დაგიწერეთ შემდეგი თავი ჩემო საყვარლებო და ველი თქვენს თბილ კომენტარებს, რომ ხვალ უფრო ენერგიულად შევუდგე ახალი თავის წერას, თორემ ახლა ისეთ დაღლილი ვარ აქვე ჩამომეძინება...
მიყვარხართ ყველა და მინდა იცოდეთ, რომ ყველა თქვენგანის თითოეული სიტყვა უზომოდ მახარებს, მაბედნიერებს, მაგიჟებს, სტიმულს მაძლევს და რავიცი, რას არ მიშვება კიდევ... ჩემი ყოველდღიურობის ყველაზე ნათელი წერტილი თქვენ და თქვენი კომენტარები ხართ და ამისთვის ძალიან მადლიერი ვარ!
კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა ჩემო საყვარლებო და როგორც ყოველთვის, ველი შეფასებას...