აგარაკზე აღარ წავსულვართ. ხან ჩემთან ვიყავთ და ხნ ვაჩესთან. ელენეს ძალიან მივეჩვიე. ძალიან თბილი და საწყარელი ქალია. ვაჩეს მამობილს სამწუხაროდ ჯერ ვერ გავიცანი. ხვალ უკვე ჩემი დაბადების დღეა. სასტიკად ავუკრძალე ყველას საჩუქრის ყიდვა ან თუნდაც რამე დაუგეგმავი სიუპრიზი. უკვე იციან რომ გახარების მაგივრად ხმას აღარ გავცემ თუ ესეთ რამეს გააკეთებენ. ღამის თორმეტი იყო. უამრავი მესიჯი მომივიდა მოლოცვის თაობაზე. ტექსტი დავაკოპირე და მადლობის წერილები გავუგძავნე ყველას. თუმცა ვაჩეს არ დაურეკია. ვიფიქრე დილით მომილოცავსთქო და ტკბილად დავიძინე. ღამის 4 საათი იყო ტელეფონზე რომ დამირეკეს. ვაჩე იყო.
-გისმენ-ძილისგან დაბოხებული ხმით ვუთხარი
-ხატია. ვიცი რომ შენი დაბადებსდღეა და გილოცავ. უბრალოდ სწრაფად ჩამოდი ძირს ცუდად ვარ-გაისმა ტელეფონში ვაჩეს ხრიწიანი ხმა რომელიც ხანდახან წყდებოდა.
-მოვდივარ-ჩავყვირე და ტელეფონი გავთიშე. სწრაფად გადავიცვი თბილი სვიტერი და ჯინსის შარვალი ამოვიცვი. ფეხზე უგები ამოვიცვი და გარეთ ჩუმად გავედი. სწრაფად ჩავირბინე კიბეები და საბარბაზოსთან მდგომ სილუეტს მივუახლოვდი ერთ ხელში ტელეფონი რომ ეჭირა და მეორეში სიგარეტი. სწრაფად მივედი და კარგად შევათვალიერე ვაჩე
-რამოგივიდა?-შეშინებულმა ვკითხე
-გილოცავ დაბადების დღეს-თბილად მითხრა და მთელი ძალით ჩამიკრა გულში
-არაფერი გჭირდა?-ვკითხე გაოცებულმა
-მე შენი სიყვარულით ვარ დაავადებული-დრამატულად აწია ხელები ჰაერში და სერიოზულად მითხრა.
-ნუდებილობ-გავიცინე.
-იცი როგორ მჭირდები?-მკითხა სერიოზულად და ხელები გამიშვა
-როგგორ?-წარბები შევკარი პასუხის მოლოდინში
-ისე მჭირდები როგორც, როგორც ჩაის ერთი ჭიქა წყალი-მოიფიქრა უცებ და სიცილი აუტყდა
-რასულელი ხარ-სიცილით გავაქნიე თავი
-საჩუქარი მაქვთ. თავიდან რო აკრძალე საჩუქრები ვიფიქრე მარტო ვარდებს მივუტანთქო. მარა ნათიამ ვარდებზე ალერგია აქ და ყვავილებზეო. შემდეგ მაგარი ვიღაც გამახსენდა და მოგიყვანე-მითხრა და მანქანისკენ წავიდა. მანქანის კარი გააღო და რაღაც მსუბუქად აიტაცა. ბოლოს ლამპიონების შუქზე მხოლოდ ვაჩეს ხელში ბავშვივით ატატებული ლაიკა რომ დავინახე გული სიხარულით ამევსო. მართალია ძაღლები დიდად არ მიყვარს მაგრამ აბა საყვარელმა ადამიანმა გაჩუქოთ?
-აუ რასაყვარელიაა-გაოცებულს აღმომხდა და ძაღლს დავუწყე ფერება მაგრამ მალევე გაწია ვაჩემ
-რა?-წარბები შევკარი მის დაბღვერილ სახეზე
-ჯერ შემპირდი რომ ძაღლს ჩემზე მეტად არ შეიყვარებ-გაბრაზებულმა მითხრა, გამეცინა მასზე
-კარგი გპირდები-მარჯვენა ხელი გულზე მივიდე და ისე დავპირდი თან ძაღლისკენ მივიწიე და მოფერება დავუწყე.
-მოდი ჩემთან-ძაღლი ძირს დასვა და ხელები მაგრად მომხვია. მთელი ხუთი წუთი ვიდექით ესე. ბოლოს ძაღლის წკმუტუნი მოგვბეზრდა.
-კარგი ადი სახლში, არ გაცივდე. ხვალ გნახავ. სკოლაში მოვალ და ადრე გამოგიყვან-ლოყაზე მაკოცა და მიბიძგა მაღლა ავსულიყავი.
-ძაღლს რაქვია?-უკვე სადარბაზოში შესულს მე და ჩემი ლაიკა უკან მოვბრუნდით და ისევ ვაჩეს ავესვეტე წინ
-ბიბი-ღიმილით მითხრა და ლოყაზე ორი თითი ჩამომისვა. შეუმჩნევლად დამიარა ჟრუანტელმა და თავჩაქინდრული ავბრუნდი სახლში. ძაღლი გვერდით მოვიწვინე ჩავეხუტე და ტკბილად დავიძინე. დილას ჩემი ძმის ყვირილმა გამაღვიძა. ტორტით ხელში შემოვარდნილიყო ოთახში და სიმღერა დაიწყო
-გთხოოვ ნუ ყროყინებ-ვიყვირე და ხელი რბილ ბეწვს მოვუსვი. (ბიბის)
-კარგი მიდი ადექი.-ტორტიანად გარეთ გავიდა. სწრაფად წამოვვარდი ფეხზე და ჩემი ყოველდღიური ტანსაცმელი ჩავიცვი. ძაღლს ხელი დავავლე და მისაღებში გავედი სადაც დედას ტორტი დაეჭრა და ყავა გაემზადებინა
-დე მოოგეწონა საჩუქარი?-ღიმილით მანიშნა ძაღლზე
-კი დე ოღონდ გეგი დაიტოვებს დღეს და სანამ მე მასწავლებლებთან ვივლი-ენა გამოვუყავი გეგის და ჩავეხუტე აფერისტობის მიზნით. გემრიელად მივირთვით ტორტი და ფეხით გავეშურე სკოლისკენ. კლასში ყველამ მომილოცა. მიხაროდა. მესამე გაკვეთილი იყო კლასში პატარა ბავშვი რომ შემოვიდა
-ბოდიშით მას. დღეს როგორც იცით ხატია ახვლედიანის დაბადების დღეა და სიურპრიზი აქვს ვაჩეს, ამიტომ გთხოვა რომ სკოლის უკან გამოსულიყავი-ჩლიფინით თქვა პატარა ბავშვმა და მასწავლებელს გახედა
-კარგი ხატია. გილოცავ და დიდხანს არ დაიგვიანო-გამაფრთხილა მასწმა და თბილად გამიღიმა. სიხარულით წამოვხტი ფეხზე და უკანა ეზოსკენ სირბილით წავედი. სკოლის უკან ვერავინ დავინახე მაგრამ ისრებს სიხარულით გავყევი. მანქანასთან მივყავდი. ცოტა გაკვირვებული მივედი მანქანასთან და თვალები გაოცებულმა დავახამხამე როდესაც მანქანიდან გადმოსული ირონიულად მომღიმარი დიმიტრი შემრჩა ხელში. შეშინებულმა სწრაფად დავიხიე უკან მაგრამ ვიღაც შავებში გამოწყობიილ ახმახს დავეჯახე
-გილოცავ ხატია. არ მეგონა შენი ფეხით თუ მოხვიდოდი, შენთვის საოცარი საჩუქარი მაქვს-ირონიულად მითხრა და ახმახს რაღაც ანიშნა. სწრაფად დამავლო მან ხელი და მანქანაში სწრაფად ჩატენა. პირზე კი ხელი მომიჭირა. მანქანაშივე შემიკრეს ხელები და ფეხები ასევე პირი ამიკრეს და ისე გააგრძელეს სვლა.
-რაო არ ელოდი? აბა რა ეგონა შენ *ლე შეყვარებულს ჩემს დაჭრას რომ უკვეთავდა?-ირონიულად თქვა და ლოყაზე ცერა თითი ნაზად ჩამომისვა, თავი ავიქნიე რომ მისი ხელი მომეშორებინა და თვალები ცრემლებით ამევსო.
-დამაძინებელი გაუკეთეთ-დასცა ბრძანება დიტომ და ახმახს ჩემზე ანიშნა. მათაც სწრაფად ამოიღეს უკვე გამზადებული ნევსი და ხელი დამიჭირეს. დავიკივლე როდესაც ვიგრძენი ნევსი როგორ შემიყვანეს ვენაში. აზრი აღარ ჰქონდა. 1 წუთი არ იყო გასული რომ უკვე მეძინა. რომ გავიღვიძე ლოგინზე ვიწექი. ხელებით და ფეხებით კი მასზე ვიყავი მიკრული. პირი კვლავ აკრული მქონდა. გაუაზრებლად გადმომცვივდა ცრემლები. არვიცოდი სად ვიყავი, რას მიპირებდნენ მაგრამ ის კი ვიცოდი ვის ვყავდი წამოყვანილი. არ ვიცოდი მისი ხასიათი და არც ის ვიცოდი დამიშავებდა თუ არა რამეს. ოთახს თვალი მოვავლე. დანგრეული ოთახი იყო. ერთი ფანჯარა და იმაზეც გისოსები. ოთახში მხოლოდ საწოლი და სკამი იდო. მალევე კარი გაიღო და ირონიულად მომღიმარი დიმიტრი შემოვიდა
-ჩვენ ეხლა ვაჩიკოს დაველაპარაკებით-ტელეფონი ამოიღო და საწოლზე ჩემს გვერდით გაჭირვებით დაჯდა. ჯერ კიდევ ეტყობოდა რომ კარგად ვერ იყო გამოჯანმრთელებული. ტელეფონზე მგონი ნომერი აკრიბა. მალევე მთელ ოთახში გაისმა ზარის ხმა. 2 ზარის შემდეგ აიღო
-გისმენთ-გადაღლილი ხმა ჰქონდა. ოდნავ გაბრაზული და სევდაშერეული
-რაო შენიშნე უკვე შენი პრინცესა რომ დაიკარგა?-ირონიულად თქვა და გამომხედა
-დიმიტრი. ხომ იცი რომ თუ გიპოვე არ გაცოცხლებ, ხომ იცი რომ არც დავფიქრდები მის გამო და მოგკლავ?-იღრიალა ვაჩემ
-რათქმაუნდა თუ გვიპოვე. ისიც ვიცი რომ ერთხელ თუ შეუკვეთე ჩემი მოკვლა მეორედაც არ გაგიჭირდება. და იქნებ მანამდე მე მოგკლა?-ჩაიცინა დიტომ
-პირისპირ შევხვდეთ. ხატია მოიყვანე უიარაღოდ მოვალ-შესთავაზა
-არა ხატია ჩემთან დარჩება. ის ჩემთან დარჩება. ჯერ არ ვარ მზად პირიისპირ შესახვედრად მოცდა მოგიწევს.
-გიპოვი და ჩემი ხელით მოგკლავ. არ გაცოცხლებ, შენი დედა შე****-გაბრაზებულმა იღრიალა
-წყნარად ბიჭო-გაბრაზდა დიმიტრიც.
-დამალაპარაკე.-ხმა ოდნავ დაიმშვიდა მაგრამ გაბრაზება მაინც ერია ხმაში
-პრინცესა, ხედავ? მას შენთან ლაპარაკი სურს.-გადმომილაპარაკა დიმიტრიმ ცინიკურად. სწრაფად მოიწია და უხეშად მომაძრო პირზე აკრული ნაჭერი. ტელეფონი ახლოს მომიტანა
-წამიყვანე აქედან-ამოვიტირე, მეტი ვერაფერი მოვიფიქრე, ან რაუნდა მეთქვა? არაფერი არვიცოდი სად ვიყავი ან რატომ ვიყავი აქ.
-წაგიყვან პატარავ, ნუ გეშინია, აუცილებლად წამოგიყვან მანდედან-თბილი ხმით მითხრა, მეტი არაფერი არაცადა. სწრაფად გათიშა გამწარებულმა დიმიტრიმ ტელეფონი და პირი ისევ ამიკრა, განრისხებულმა დატოვა ოთახი. დაღლილობისგან ვერაფერს ვფიქრობდი. მხოლოდ იმას ვიაზრებდი რომ გარეთ ღამე იყო ოთახში კი მხოლოდ ერთი პატარა ნათურა ბჟუტავდა. თავი ბალიშზე დავდე და მალევე კვლავ ჩამეძინა. დღე იყო რომ გამეღვიძა. ოთახში სინით იდო საჭმელი მაგრამ არ ვაპირებდი ჭამას, ან რით უნდა მეჭამა? ხელები შეკრული მქონდა. საპირფარეშოში გასვლა მინდოდა. ნახევარი საათი ვიცადე. კარები ერთ-ერთმა ახმახმა შემოაღო
-ბატონმა დიმიტრიმ ბრძანა რომ საჭმელი გეჭამათ-წვრილი ხმით დაილაპარაკა. ალბათ ეს სიტუაცია რომ არა სიცილით ცუდად გავხდებოდი იმდენად წვრილი ხმა ჰქონდა ამხელა აყლაყს. მალევე მოვიდა და პირი გამიხსნა
-ტუალეტში მინდა-ხმაჩამწყდარმა ვთქვი და გველება ამიტყდა. არვიცი რამდენი ხანი გავიდა რაც მომიტაცეს მაგრამ წყალი საშინლად მწყუროდა
-კარგი.- სწრაფად მოხსნა საწოლზე მიბმული ჩემი ხელები და ისე შემიკრა ხოლო ფეხები არ შეუკრია. უხეშად მომკიდა ხელი და აბაზანაში გამათრია. გაქცევა მინდოდა. სანამ ბუნებრივი მოთხოვნილებები დავიკმაყოფილე საპირფარეშო მოვათვალიერე მაგრამ ერთი პატარა ფანჯრის მეტი ვერაფერი შევნიშნე. უკმაყოფილოდ გამოვედი აბაზანიდან. კვლავ ოთახში შემიყვანა. საჭმელს პირი არ დავაკარე მხოლოდ წყალი დავლიე და „კომფორტულ“ ლოგინში მოვკალათდი. აღარ მეძინებოდა. მთელი დღე თვალი არ მომიხუჭია. არც არავინ შემოსულა. უკვე ღამდებოდა და ძილბურანში ვიყავი მანქანის დამუხრუჭების ხმამ რომ გამომაფხიზლა. ყვირილი გავიგონე. კიდევ იარაღის გასროლის ხმა, ერთხელ კიარა 5ჯერ. მერე ნაბიჯების ხმა გავიგონე. მტვრევის ხმა, მაგრამ მე ხმას ვერ ვიღებდი. პირი მქონდა აკრული, კიდევ რამოდენიჯერ განმეორდა მტვრევის ხმა. საბოლოოდ კი გავიგე როგორ დაკრა ჩემს კარს ვიღაცამ ფეხი მაგრამ თვალებს ვერ ვახელდი ზედმეტად დასუსტებული ვიყავი ამ ყველაფრით ამას ნაბიჯების ხმა მოყვა, შემდეგ კი ვიგრძენი ლოგინზე როგორ დაჯდა ვიღაც, მაგრამ ვეღარ ვაზროვნებდი. მალევე მოიცვა ყველაფერი წყვდიადმა. ყველაფერი გაშავდა. ყველაფერი დამთავრდა...

აპა აპა დაწერეთ რას ფიქრობთ..ძალიან მაინტერესებს ყველას აზრი და ჩემი ყველაზე დიდი თხოვნა იქნება დაწეროთ თქვენი აზრი.