მართლაც ასე მოხდა ძალიან დავახლოვდი, საკმაოდ კარგად გავიცანით ერთმანეთი... თითქმის ყველაფერი ვიცოდით ერთმანეთის აწმყოზეც და წარსულზეც.. თითქმს მთელი დღე ერთმანეთს ვესაუბრებოდით ან ვმესიჯობდით.. ერთხელც მითხრა, რომ ჩემს სანახავ უნდოდა ჩამოსვლა და მეორე დღეს ჩამოვიდოდა. ეს რომ მითხრა გული გამიჩერდა,ძალიან დავიბენი, ასე მალე?? ზეგ მაინც ჩამოსულიყოო.. სწრაფად მომზადება დავიწყე.. პირველ რიგში ტანსაცმელი გავამზადე ( რომელსაც თითქმის 1 საათი მოვუნდიი ) შემდეგ თმები დავისწორე და ხვალინდელი დღის მოლოდინში ღრმად ჩამეძინა.... დილით ადრე ბებომ გამაღვიძა, რადგან მასაჟისტთან უნდა წავსულიყავი, თავიდან მენანებოდა ძილის დათმობა, თუმცა, რომ გამახსენდა დათოს უნდა შევხვედროდი სიხარულით წამოვფრინდი. ამ დროს კი შეტყობინება მომივიდა
- თიკუშ გაიღვიძე?? დღეს ხოიცი მოვიდვარ. იმედია არ გადაგიფიქრები!! დაახლოებით 1 საათში გამოვალ და 3 საათში მანდ ვარ ( საკმაოდ შორს ცხოვრობს ჩემგან ) მაგ დროისთვის შენც გამოსული იქნებიი...
-კარგი, რომ გამოვალ მოგწერ..
- შენ რა მანამდე არ აპირებ მოწერას??
- ხო რავიი...
- სანამ გეცლება მანამდე....
- კარგი.. ნახევარ საათში მოგწერ უნდა მოვემზადო და ვჭამო..
- ხო კარგად ჭამე იცოდე.. შენ რომ იცი ისე არაა..
-კაიი
სწრაფად მოვმზადე და ვჭამე... გასვლისას სარკეში ჩავიხედე, მძიმედ ამოვისუნთქე და ბობოს ვუთხარი რომ, დღეს დამაგვიანდებოდა..
როგორც გავედი სახლიდან მაშინვე მივწერე და ბოლო წუთამდე ვწერდიი... 2 საათში ყველაფერს მოვრჩი და დათოს მივწერე თუ რას შვებოდა... ის კვლალვ მარშუტში იყო..
- მძღოლს უთხარი სად ჩამოვა და დაგხვდები..
-არა შენ მითხარი სად ხარ და მე მოვალ
-კი მაგრამ შენ ხომ აქ არასდროს ყოფილხარ
-მერე რა შენთან მაინც მოვალ
დიდხანს ვიკამათეთ უმცა მაინც თავისი გაიტანააა..
ვერ ვჯდებოდი ამიტომ აქეთ იქით დავდიოდი და სააათს დავჩერებოდი... ცოტახანში კი მომწერა რომ უკვე ჩამოიდა და მოდიოდა... ავნერვიულდი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებიააა. გზისკენ ზურგით ვიდექი როდესაც გულმა მიგრძნო და ინსტიქტურად შემოვბრუნდი. დავიახე რომ ვიღაც ბიჭი მოდიოდა ქალთან ერთად და პარკი მოქონდა (მაშინვე მივხვდი რომ ქალს ეხლმაბოდა) თან რაღაცას საუბრობდნენ.. მხოლოდ ერთი სიტყვა გავიგე ეს ადგილია.. როდესაც დათა დავინახე გული შემეკუმშაა.. ნუთუ ეს ბიჭია.. ვაიმე სულ სხვანაირიაა. რა სიმპატიურიაა.. ამ ფიქრებში ის მიახლოვდებოდა მე კი ოდნავ გავიღიმე..
- როგორ ხარ? დათო
-კარგად შენ? და ამ დორს მომიახლოვდა და ლოყაზე მაკოცა.. იმ წუთას არ მეგონა თუ გადავრჩებოდი. გული საშინლად მიცემდა და ვგრძნობდი, რომ ლოყები მიწითლდებოდა, რაც ხშირად მომსდის..
ორივე დაბნეულები ვიყავით და ცოტახნით ჩუმად ვიყავი და მოლოდ დავდიოდით და ერთმანეთის ნაბიჯებს ვუკვირდებოდით.. უცბად კი ორივემ უაზრო სიცილი დავიწყეთ რადგან იქ სადაც მივედით გასასვლელი აღარ იყო....
- ეხლა რა ვქნათ?
-აიი იქით წავიდეთ.. შემოვბრუნდი და გზა ვაჩვენე..
-კარგიი..
გზაში ცოტა ვისაუბრეთ.. დათო ჩემზე მეტად იყო დაძაბული, ეს კიდეც მითხრა..
-ასეთი დაძაბული არასდროს არ ვყოფილვალ.. ჩემი პასუხი კი ღიმილი იყო.. ამ დროს კი მან ნელ ნელა ხელი აწია ვიგრძენი, როგორ ნელა და თითქოს ცახცახით გადამხვია ხელი და თავისთან მიმიზიდა.... ორივეს ტანში ჟრუანტელმა დაგვიარააა... თუმცა ნელ ნელა დაძაბულობა მოგვეხსნა და საუბარიც დავიწყეთ, თან ვსეირნობდით.. როდესაც დავიღალეთ ჩამოვჯექით.. ცოტა ქარი იყო და შემცივდა..
-გცივა??
-არაა... მიუხედავად იმისა რომ მციოდა მაინც ვთქვი რომ არ მციოდა..
-გცივა გცივა!!! მითხრა და თან გამიღიმა
-ხო ცოტათიი. ეგ არაფერი..
ამ დროს დათომ სიმღერა ჩართო და ორივე ვუსმენდით..მინდოდა რომ ეს დრო არასდროს არ დამტავრებულიყო.. ის ბედნიერება რასაც მაშინ განვიცდიდი არასდროს არ ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში.. ამ არარეალური სამყაროდან ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა, დავხედე და დედაჩემი, გვერდზე გავედი და გავაგონაა, მომაბეზრებლად საუბრობდა თან აღარც ამთავრებდა არადა ძლივს ვუსმენდი მას, მთელი ყრადღება დათოზე მქონდა გადატანი,რომელიც თავის დას ესაუბრებოდა...
საუბარი, რომ დავამთავრე ისევ დათას გვერდით დავჯექი.. ოღონდ მისგან ცოტა მოშორებით.. ნელ ნელა ჩემსკენ მანძილს ამცირებდა თუმცა მე მანძილის გაზრდას ვცდილობდი.
- რამდენი მოვიწიე იმდენი გაიწიეე... თან იღიმება
-შენც კიდე მოიწიე და მე კვლავ გავიწევი.. ( ვიღიმი )
- კაი რა მოიწიე არ შეგჭამ ნუ გეშინია..
- ეგ არც მიფიქრიაა
ბოლოს მაინც ახლოს აღმოვჩნდით.. ძალიან დაბნეული ვიყავი და ვცდილობდი ეს არ შემტყობოდა... დათო თავის შთაბეჭდილებას მიყვებოდა,იმ გარემოზე სადაც ვისხედით.. რაღაცაზე მიმანიშნა ამიტომ გვერდზე მივიხედე, როდესაც თავი შემოვაბრუნე ის ისე ახლოს იყო ჩემთან რომ ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეჯახა.. ისეთი უცნაური და მომაჯადოვებელი თაველი ქონდა გამთიშა.. თავი დავხარე და დათას ღიმილი ვიგრძენი.. ის უამრავ რამეზე მესაუბრებოდა, მე კი ნახევარი არ მესმოდა, ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული.. ეს ყველაფერი სიზმარი მეგონა.. ვფიქრობდი ყველაფერი რეალური იყო თუ არა... ამას დათაც მიხვდა და ჩემს გამოფხიზლებას ეცადა და ამიტომ ცოტა შემარხიაა... ამ დროს ისევ იგივე სიტუაია განმეორდა, თუმცა ჩვენ უფრო ახლოს ვიყავით ერთმანეთთან.. ეხლა კი არ მომცა თავის დახრი საშვალებაა.. ხელი თავზე მომკიდა და მისკენ უფრო მიმიზიდა, წამით გავშტერდით და ერთმანეთს ვუყურებდით, შემდეგ კი მაკოცა.. მაკოცა და მაშინ კი ზუსტად მივხვდი, რომ მართლა შემიყვარდა.. ტანში საშინელმა ჟრუანტელმა დამიარა, გული შემეკუმა, გავითიშე, მინდოდა დრო გაყინინულიყო.... შემდეგ ნაზად გამიღიმა, მომეხვია და ყურში მითხრა ,, მიყვარხარ".... ეს დღე ყოველთვის თბილად გამახსენდება.. თითქოს გუშინ იყო.. არად მას შემდეგ 2 წელი გავიდა.. დრომ სწრაფად გაირბინა და ჩვენი წასვლის დროც მოვიდა.. ძალიან გვენანებოდა ერთმანეთი მაგრამ რა უნდა გვექნაა...
გაჩერებასთან მივედით და მარშუტს ველოდებოდით..
-კიდევ ჩამოვალ.. თან მალეე.. მე გავიღიმე თუმცა არაფერი არ მითქვამს..
-უკვე მენატრები.. კვლავ განაგრძობდა
-კი მაგრამ, როგორ გენატრები ჯერ არ წასულხარ აქ ვარ.. და ხელი ხელზე მოვკიდე..
მან კიდევ უფრო მომიჭირა ხელზე და მითხრა..
-აი ეხლაც, რომ გიყურევბ მენატრები.. შენი ყურებით ვერ ვძღები მინდა მუდამ ასე იყოს და სულ შენს სახეს ვხედავდე...
ამ საუბარში მარშუტიც მოვიდაა.. დათომ მაკოცა და მაგრამ მომეხვიაა.. მარშუტი გააჩერა და წავიდა.. თუმცა გზიდან მანამდე მიქნევდა ხელს სანამ თვალს არ მოეფარა და ვეღარ მხედავდა...
სახლში მისული დიდხანს ვფიქორბდი მასზე... კოცნაზე.. რომელსაც კიდევ ვგრძნობდი... მივხდი, რომ უკვე მომენატრაა...
ორივე ძალიან დაღლილები ვიყავით ამიტომ, დიდხანს არ გვისაუბრია და მალევე დავიძინეთ..