ღამე ფაქტობრივად არ სძინებია. ვერ წარმოედგინა როგორ უნდა ყოფილიყო ამდენ ხალხში თუნდაც ერთი, ორი ან მეტი დღე, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მოეწონა ყველა და ძალიან გაითავისა, ოჯახად აღიქვა. გამთენიისას ჩაეძინა. რატომღაც იფიქრა, რომ თავისი ბრალია გუგას წასვლა. მას რომ ასეთი ეშვებიანი გეგმა არ შეემუშავებინა, იქნებ გუგაც დარჩენილიყო. „იქნებ გაბრაზდა და ჭკუის სასწავლებლად წავიდა“ – გაიფიქრა, – „ჰოდა სულელი გოგო ხარ, ბეა!“ – შეუფუცხუნა თავისმა ქვეცნობიერმა მაშინვე.
დილით კი არა, შუადღისას გაეღვიძა, უძილობის გამო. „ბავშვების“ ჟრიამული ეზოდან მოისმოდა. როგორც ჩანს, კარგად ერთობიან ბეას გარეშეც. აივანზე ხალათიანი გავიდა და ჟრიამულს აყოლილი მეგობრები შეათვალიერა. ბოთლები და მილები ეჭირათ და ერთმანეთს გამეტებით აბანავებდნენ. მეგობრების მხიარულ განწყობაზე მასაც ნაძალადევად გაეღიმა.
ოთახში დაბრუნდა, ტანსაცმელი ჩაიცვა და სამზარეულოში ჩავიდა. როგორც წესი, დილაობით არ ჭამს, მაგრამ არც ცივი წყლის გადავლება უნდა, თანაც იცის, რომ ვერ გაერთობა, ამიტომ ჭამა ამობინა, კარაქი თხელ ფენად გადაუსვა პურს და წყალი გაზქურაზე შემოდო, გასაცხელებლად. მაგიდას მიუჯდა და ფიქრმა წაიღო. ისევ არ უვარდებოდა თავიდან ის აზრი, რომ გუგა მის გამო წავიდა. „ღირსი ხარ, ჩემო თავო! აბა რა დასჯები აგიტყდა!“ – უჯავრდებოდა საკუთარ თავს.
ჩაი გაიკეთა და ის იყო ჭამას შეუდგა, რომ ტელეფონი აზმუვლდა, რომელიც მაგიდაზე იყო მიგდებული. ტასო რეკავდა. უპასუხა.
–ბეაკო, იცი ვინ მომყავს? – ჩასძახა მხიარულად ყურმილში.
–ვიცი, მარიამი, – გაეღიმა.
–მარიამი დაივიწყე, არ უშვებენ სამსახურიდან, მერე კიდე, აგვისტოში, ზღვაზე უნდა წასვლა და ამდენ შვებუებას არ მისცემენ, – ჩამოარაკრაკა.
–აბა? – გაუკვირდა ბეას.
–რეზი ჩამოვიდა, – ნამიოკებით ცდილობდა მიეხვედრებინა სიტუაციის არსი ბეასთვის.
–ხო, მერე რა, რომ ჩამოვიდა. ვინ მოგყავს ეგ თქვი, – მკაცრად შეუღრინა.
–ვინ და რეზი მომყავს, – მხრიარულად წამოიყვირა.
–რა რეზი მოგყავს გოგო, სრულ ჭკუაზე თუ ხარ? – გაბრაზებულმა წამოიყვირა ბეამ.
–რა მოხდა მერე, წამომცდა, რომ შენთან მოვდიოდი და მთხოვა მეც წამიყოლეო, უარს ხომ არ ვეტყოდი?
–ვერ ეტყოდი ნიშნავს იმას, რომ ახლა ეტყვი! – მკაცრად შეუღრინა.
–ვერც ახლა ვერ ვეტყვი, ქუთაისში ვართ უკვე და მაღაზიაშია შესული..
–აი, სულ არ მაინტერესებს რა! იცი, რომ სხვა კაცია ჩემს ცხოვრებაში, კაცი, რომელიც მიყვარს, თანაც ძალიან და შენ ჩემს წარსულში ხელის ფათურით ცდილობ ამირიო ყველაფერი, არ გამოვა, ტასო, ა–რ–ა! – ბოლო სიტყვები გამოკვეთა და ჩაის ფინჯანი მაგიდაზე დაანარცხა. გაბრაზებულმა გათიშა.
მძიმე ნაბიჯების ხმამ დაუხშო ყურთა სმენა. ოთახში თოკო შემოვიდა.
–ამდგარხარ, – უთხრა და გაუღიმა. ბეამ იგრძნო რამდენად დაძაბული იყო ეს ღიმილი.
–ავმდგარვარ, – თავადაც დაეძაბა ყველა კუნთი და აუთრთოლდა სხეულის ყველა ნაწილი.
–მაპატიე, არ ვაპირებდი მოსმენას, უბრალოდ გავიგე რეზის რომ ახსენებდი და შემთხვევით მოვისმინე დანარჩენი დიალოგიც, – უხერხულსა და დაძაბულ ღიმილს არ წყვეტდა მამაკაცი. შუბლზე უფრო მძაფრად დაეტყო ვენები.
–არაუშავს, –დაიბნა ბეა.
–თუ გინდა, სამარე ვიქნები, – ტუჩებზე თითები გადაიტარა მამაკაცმა.
–რეზი ისაა, ვისაც ბავშვობიდან ვუყვარდი. მერე, უნივერსიტეტის პერიოდში, ვიღაც ბიჭი ამეკიდა, ამან დაჭრა, ისეთ ადგილზე, რომ არტერია დაუზიანდა იმ ბიჭს და გარდაიცვალა. რეზი საზღვარგარეთ გაიხიზნა, დღეს კი დაქალი მირეკავს და მახარებს იმ ფაქტს, რომ ის დაბრუნდა და ჩვენთან მოყავს... – ამოიხვნეშა, – რა უნდა გავაკეთო? – აცრემლებული თვალები, რომელიც მაგიდისთვის გაეშტერებინა, თოკოსკენ მიზიდა.
–გაგიგებს გუგა, თუ, რა თქმა უნდა, შენ არანაირ კავშირს არ დაამყარებ იმ ბიჭთან, – ისევ დაძაბული ხმით საუბრობდა, ოღონდ ამჯერად კბილებს აღრჭიალებდა.
–არ მინდა, რომ აქ მოვიდეს, ვიცი სულ ყველაფერს არევს... მიყვარს გუგა, სიგიჟემდე მიყვარს... – მხურვალე ცრემლმა დაუწვა სახე და სასწრაფოდ მოიშორა ხელის გულებით.
–ერთხელ გუგამ მითხრა, რომ ალბათობის თეორიით ფიქრობ და ეს მოსწონდა შენს აზროვნებაში, – თბილად გაუღიმა თოკომ, – ნუ გააქრობ ამ თეორიას შენი გონებიდან, რადგან ხშირად ყველაზე მართალია! – ესღა უთხრა და ოთახი დატოვა.
დაძაბული იჯდა და კედელს არ აცილებდა გაშტერებულ თვალს. გონებაში თოკოს აზრები უტრიალებდა და ფიქრობდა: „რა კარგი იქნებოდა, ისევ შემძლებოდა ამ თეორიის ამუშავებაო“. იმასაც კარგად ხვდებოდა, რომ ასე ტყუილად არ დაიძაბა თოკო, როცა ამბის მოყოლა ჩაათავა. ამ დაძაბულობას რაღაც უნდა ჰყოლოდა სათავეში, აუცილებლად და ეს აშინებდა, მთელ სხეულს უკანკალებდა.
ისევ ის საზარელი წლები გაახსენდა. უნივერსიტეტში მაშინ მეორე ფაკულტეტის წარჩინებული სტუდენტი იყო. მაქსიმალურად ირჯებოდა სწავლისთვის და ეს მის მიღწევებშიც აისახება. რეზი პირველი არ იყო, ვინც დასდევდა, მაგრამ ამ ბიჭს პირველივე კლასიდან მოსწონდა და ეს აშინებდა ბეას. სიჭკვიანე არასდროს გამოუვლენია ამ ბიჭს, ყოველთვის აძლევდა თავს უფლებას, რომ ცხელ გულზე ემოქმედა და ალბათ ეს გახდა იმის მიზეზი, რომ ის საცოდავი ბიჭი მოკლა, რომლის მხოლოდ სახელი იცოდა ბეამ. იეჭვიანა, თუმცა რატომ და რაზე – ვერ ხვდებოდა ბეა, რადგან ისინი არასდროს ყოფილან ერთად. უბრალოდ, გათამამებული, მდიდარი ოჯახიდან წამოსული ბიჭი იყო რეზი და აძლევდა თავს უფლებას, რომ ყველაფერი თავის საკუთრებად ჩაეთვალა.
ვერ ხვდებოდა ვერც იმას, რატომ გააკეთა ტასომ ეს. იცოდა მისი წარსულის „მიღწევები“, რომელმაც გაანადგურა ბეა, ამიტომ არ უნდა წამოეყვანა მამაკაცი. მამაკაცმა რატომ გააკეთა ეს, თითქმის ნათელია და ადვილი მისახვედრი – ისევ ბოღმა სჭამდა, რადგან გაიგო ბეას ბედნიერების ამბავი, ალბათ.
ესეიგი, თუ ახლა ქუთაისში არიან, მაქსიმუმ ერთ საათში ჩამოვლენ, ესეიგი მეტი მოთმინება უნდა გამოიჩინოს ბეამ და მეტად უნდა შემაგრდეს, რომ არ ეცეს და სათითაოდ არ გააცალოს თმა იმ საზიზღარ მამაკაცს.
ფინჯანი გარეცხა და თავისი ადგილი მიუჩინა. ერთისთვის გაწყობილი მაგიდაც აალაგა და ეზოში, ბავშვებთან გავიდა. უკვე აღარავინ მხიარულობდა. ზოგი ჰამაკში იჯდა, ზოგი მიწაზე და კარტს თამაშობდა. მხოლოდ თოკო არ ჩანდა არსად. „უეჭველად გუგას ელაპარაკება!“ – წარმოუდგინა ქვეცნობიერმა ქალს თავისი ფიქრები და მასაც ამის წარმოდგენაზე გააკანკალა.
–ბეაჩკა, ბურა არ გინდა? – ხელის აწევით გამოსძახა ლიკამ, რომელიც ნიკოსა და ანკას ეთამაშებოდა.
თანხმობის ნიშნად ოდნავ შეარხია თავი და მათკენ დაჰიპნოზებულივით წავიდა.
–კარგად ხარ? – შენიშნა ანკამ დაქალის მდგომარეობა და შეშინებულმა ჰკითხა.
–ხო, კი, – დაბნეულმა ძლივს უპასუხა.
–გუგა სადაა? – იკითხა ლიკამ და პასუხის მოლოდინში მიაშტერდა დაქალს.
–ქალაქში, რაღაც საქმე გამოუჩნდა და, – მოკლედ უპასუხა, მხრები აიჩეჩა და კარტზე ანიშნა, დავიწყოთო.
ზოგადად, უყვარს კარტით თამაში, მითუმეტეს ბურაში ჰყავს გაწვრთნილი გონება. აზარტში შესული მერვე ხელს თამაშობდა, ათით – ნოლს უგებდნენ ანკა და ბეა წყვილს, რომელსაც წაგება უკვე სიავეში გადასდიოდათ. ის იყო ბურას უნდა ჩასულიყო მოგებით ბედნიერი ბეა, რომ ჭიშკრის ხმა გაიგო და შეშინებულმა შეატრიალა თავი. მეტს არც და ვერც მოელოდა. ჭიშკარში მომღიმარი ტასო და მის უკან მომავალი საზარელი მამაკაცი შენიშნა.
დაფეთებული წამოხტა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა მათკენ. როგორ უნდოდა ისტერიკები ემართა, მაგრამ მიხვდა, რომ ეს არ იქნებოდა სწორი გზა, რადგან გუგას მეგობრები აქ იყვნენ, ასევე თავისი მეგობრებიც და თუ რეზის ვინაობა გამჟღავნდებოდა, ზუსტად იცოდა, ისინი არ დაინდობდნენ მამაკაცს.
–ტასო, რეზი, როგორ ხართ? – ნაძალადევი ღიმილით შეეგება და თან ყველას გასაგონად წამოიძახა: – გამიხარდა თქვენი ისევ ერთად ყოფნა!
იცოდა, რომ ამ წამოძახილით ნდობას დაკარგავდა თოკოში, რომელმაც უკვე ყველაფერი იცოდა, მაგრამ სხვანაირად არ შეეძლო. მისი დაქალებიდან ყველამ იცოდა მომხდარი, თუმცა თითქმის არც ერთი არ ცნობდა რეზის, გარდა ტასოსი, რომელმაც თავად გააცნო ბეას მამაკაცი.
–გმადლობ! – ასევე ნაძალადევად გაუღიმა ტასომ, – უკვე მიყვარს რაჭა! – წამოიძახა გახარებულმა.
–ხო, იდეალურია აქაურობა! – დაეთანხმა ბეაც და მეგობრებისკენ წაიყვანა „წყვილი“.
სათითაოდ გააცნო ყველას და ყოველ გაცნობისას პირველი, რაც მის წარმოთქმულში იკვეთებოდა, იყო ის, რომ რეზი და ტასო შეყვარებულები იყვნენ. თოკო მხიარულად შეხვდა ამ ფაქტს, რადგან ჩანაფიქრს მიუხვდა ბეას და აშკარაა, მოეწონა კიდეც.
ისღა დარჩენოდათ, გუგასთან ეთამაშათ კარგად... თუმცაღა ეს ზოგადად ამ ოთხს დარჩენოდა, ვინც ნამდვილი ამბავი იცოდა, თუმც ბეას ჯერაც გასარკვევი ქონდა ტასოსა და რეზის ამბები.
საღამოს, როცა ყველა დასაძინებლად დაწვა, ბეამ ჩაავლო ხელი ტასოს და რეზისთვის ცალკე გამოყოფილ ოთახისკენ გააქცია. ოთახი იმიტომ გამოუყო, რომ ბიჭებთან არაფერი ებოდიალა. ეზოში ჩავიდნენ და სახლიდან მოშორებით წავიდნენ.
–საერთოდ ნორმალურები ხართ? – როგორც კი კარგად მოშორდნენ სახლს, ბეამ ხელი გაუშვა ტასოს, რომელმაც მტკივანი მტევანი ჭყანვით დაიზილა.
–ამის ბრალია, – ამოიკვნესა საცოდავად ტასომ და რეზისკენ გაიშვირა ხელი.
–არ მაინტერესებს ვისი რა ბრალია! – მკაცრად გააღრჭიალა კბილები ბეამ, – მიყვარს მე გუგა, მასაც ვუყვარვარ და როგორც ჩვენ დაგვინახავ, განზე იარე, გაფრთხილებ! – საჩვენებელი თითი ცხვირწინ აუფრიალა გახევებულ რეზის.
–მიზანში თქვენი მომავალი ოჯახის დანგრევა არ მაქვს... – თქვა რამოდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ გაოცებულმა.
______________________________
ესეც დანაპირები.
ძალიან გთხოვთ,დააფიქსირეთ აზრი.. კომენტარების მათხოვარი არ ვარ და ნუ გამხდით, უბრალოდ მოტივაციაა, განა ჩემთვის, ყველასთვის..
სიყვარულით, N7^^