–ჰო? – იკითხა გაბრაზებულმა ბეამ, – აბა, მოსალოცად ჩამოხვედი? – მწარედ ჩაიღიმა.
–შეიძლება მასეც ითქვას... ბეა, მე შვილი მყავს!
ქალმა ჯერ პირი დააღო, შემდეგ ჩაიცინა და მიახალა:
–დარწმუნებული ვარ, შეაპარე ვინმეს! – ირონიული ღიმილი აიკრა და უკან დაიხია. – იცოდე, მე გაგაფრთხილე! ის იკმარე, რომ დაუპატიჟებლად მესტუმრე და გტოვებ სახლში! – გამოსცრა კბილებში. – და ჰო, კიდევ, – გაახსენდა უცბად, – ორივე ითამაშებთ წყვილის როლს, თუ არა და, სჯობს ახლავე წახვიდეთ! – უთხრა და გაეცალა.
ასე არავისთვის გაუწევია მტრობა. უბრალოდ, მზად იყო ნებისმიერი რამის გაკეთებაზე, გუგასთვის. ხელები, რომლებიც აკანკალებოდა, ჯიბეში ჩამალა და სახლში თავჩახრილი ჩავიდა. გაუკვირდა მისაღებიდან მომავალი სინათლე და იქით წავიდა, სანახავად. თოკო იჯდა.
–ცუდი ღამე გაქვს? – სიჩუმე, რომელიც ოთახში იმ წამს გამეფებულიყო, ბეამ დაარღვია და გაუღიმა მისკენ მოხედილ მამაკაცს. კარის ჭრილში დადგა, ხელები გადაავარედინა მკერდთან და პასუხის მოლოდინში გაისუსა.
–შეიძლება ასე ითქვას, – სიგარეტს მოუკიდა მამაკაცმა. დივანზე ჩამოჯდა და ხელით ანიშნა შემოდიო.
ქალმა კარი მიხურა და შევიდა. მის მოპირდაპირე სავარძელში ჩაეშვა და იდაყვის სავარძლის სათავეზე ჩამოდების შემდეგ, ხელს დააყრდნო თავი.
–თეაკო შემიყვარდა, მგონი, – ნერვიულად გადაისვა თავზე მამაკაცმა ხელი. ბეას ღიმილმა გაუპო ბაგეები.
–და რა განერვიულებს?
–საპასუხო გრძნობას ვერ ვხედავ, – სიგარეტის გამონაბოლქვი ღრმად შეუშვა ფილტვებში.
–იმიტომ ვერ ხედავ, რომ ჯერაც ვერ გაიცანი თეაკო... კარგია, რომ მითხარი. შეპარვით დაველაპარაკები შენზე, თუ გინდა, – დაამატა და თბილად გაუღიმა.
–არა, არ მინდა, – უარყო ქალის გეგმა სასწრაფოდ, – მე მინდა, რომ დაველაპარაკო! – ნერვიული ღიმილით აღუნიშნა თავისი გეგმა.
–კარგია, მაგრამ, სანამ რამეს ეტყვი, ნერვიულობისგან ნუ დაიღვრები, – სიცილით წამოდგა ფეხზე, – ყავას შემოგთავაზებდი, მაგრამ ისეც უძილობა გაწუხებს!
–არა, არ მინდა ყავა, – მადლობის ნიშნად თავი ოდნავ შეარხია და სიგარეტი საფერფლეში ჩაწვა.
–ბევრი დაოჯახების სუნი მცემს! – სასაცილოდ დამანჭა სახე ბეამ და სიცილით გავიდა ოთახიდან.
თოკოსთვის ეს გოგო უკვე დაზე მეტია. ისეთი თბილია, საყვარელია, გამგებია... სრულებით არის დაბადებული გუგას ბედნიერებისთვის! და თეაკო?! თეაკო თოკოს სასწაულია. როგორი საოცარი გოგოა ისიც, მაგრამ ბეასგან განსხვავებით, იდუმალებით აღსავსე და, ალბათ, ესაა მთავარი, რაც მასში მოსწონს მამაკაცს. შუქი ჩააქრო და თავისი ოთახისკენ დაიძრა.
ანკა საწოლში არ დაუხვდა ბეას. გაეღიმა, რადგან დღეს ბავშვები ძალიან გაფანტულები, ლამპრებით არიან წასულები თავიანთი ბედის საძებრად... ბეასთვის კი ბედი შავებშია შემოსილი, დროებით მაინც. გამოიცვალა და წამოწვა. ძილი ისევ არაფრით ეკარებოდა. რამდენი ჩასთვლიმავდა რეზისა და გუგას ჩხუბი ელანდებოდა და ეღვიძებოდა. ბოლოს მოიფიქრა, რომ გუგასთვის არ უნდა დაემალა ეს ყველაფერი, რაც არუნდა ყოფილიყო, რაც არ უნდა მომხდარიყო უნდა დაერეკა, აქვე და ახლავე. ტელეფონს გადასწვდა, რომელიც ძველ ტუმბოზე, მტვერში ცურავდა და მამაკაცის ნომერი აკრიფა. არა, ჯერაც ვერ მოდის გონზე, დღეში რამდენჯერმე წმინდავს ოთახს და მაინც ამდენი მტვერია.
სასურველი ხმა რომ გაისმა ტელეფონში, ბეას ძალაუნებურად გაეღიმა.
–გაგაღვიძე? – ახლა მან კითხა მერყევი, ათრთოლებული ხმით.
–არა, ბეატრის, ჯერაც ვმუშაობ, – უპასუხა ჩახლეჩილი ხმით. – შენ რატომ არ გძინავს? – დაამატა მას შემდეგ, რაც დაძაბულობა იგრძნო.
–გუგა... უნდა ვილაპარაკოთ...
–ახლა არა, ბეა, ჩამოვალ და მერე, – დაძაბულმა უთხრა გუგამ და ბეა მიხვდა იმას, რომ გუგამ ყველაფერი იცოდა.
–მაპატიე რა, შენ თავს ვფიცავარ არაფერი არც ყოფილა და არც იქნება! – თვალები აემღვრა და აუწყლიანდა. როგორ უნდოდა ახლა გუგა მის წინ მდგარიყო, ჩვეულად აეწია ქალის თავი თავისკენ და თვალები დაეკოცნა მისთვის.
–ვიცი, ბეატრის... მიყვარხარ! – ხმა დამთბარმა დაამატა და ქალმა იგრძნო როგორ დაუდგა გაზაფხული მუცელში... ისევ.
–მენატრები, გუგა! – უკვე ატირებულმა, ბედნიერებისგან, უპასუხა.
–მალე ჩამოვალ და აღარ გამიშვა არსად! – სიცილით გაამხნევა მამაკაცმა. – ახლა კი ვიმუშავებ, კარგი?
–კარგი, ოღონდ არ გათიშო... შენ სუნთქვას მინდა ვუსმინო! – მამაკაცს გაეღიმა.
ისხდნენ, გუგა მაგიდას მიდომოდა და სწრაფად წერდა, ბეას კი ყურთან მიეტანა ტელეფონი და დაუღალავად უსმენდა მამაკაცის რიტმა დარღვეულ სუნთქვას იქამდე, სანამ ანგარიში არ ამოეწურა.
ელოდა იმას, რომ გუგა დაურეკავდა, მაგრამ რომ არ დაურეკა, ძილს შეეცადა. წინა ღამის თითქმის უძილოს, მარტივად ჩაეძინა, იმდენადაც, რომ ვერც გაიგო როდის შემოეტუზა საწოლში ანკა.
დილით ადრე გაეღვიძა, უფრო სწორად გააღვიძა ფარდებ–გადაწეული ფანჯრებიდან მომავალმა სხივის მწველმა სხივებმა. ფეხზე წამომდგარი გაიზმორა, ყოველდღიური, ოთხ წუთიანი ვარჯიშით გაიკაჟა სხეული, საღამურები გამოიცვალა და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი. კიბეები ვარაუდით ჩაიარა და სამზარეულოში შესული შეხტა. ყველაზე ნაკლებად ელოდა მამაკაცს იქ. ჯერ დაფიქრდა, ცხადია თუ სიზმარიო, შემდეგ შეუმჩნევლად იჩქმიტა ხელზე და რომ მიხვდა რეალობაში იყო, წამოიყვირა და ფანჯარასთან ატუზულ მამაკაცს მთელი სიძლიერით შემოჭდო მარწუხები წელზე.
–წუხელ აღარ დაგირეკე, მინდოდა დაგეძინა, რომ დღევანდელ სიურპრიზს მოქნილად დახვედროდი, – ღიმილით ჩახედა, სახე კვლავინდებურად, ჩვეულად ააწევინა და ღიმილისგან ოდნავ შეხსნილი, მონატრებული ბაგეები დაუკოცნა.
იმის შემდეგ, რაც ქალის საყვარელი სახე დაკოცნა, თავი აწია, შუბლზე მიაწება ცოტა ხნით კიდევ ტუჩები და შემდეგ დააკვირდა მის აწყლიანებულ თვალებს.
–როცა ტასომ დამირეკა, მეგონა იქ დამთავრდა ყველაფერი, – სევდიანად გაუღიმა, თუმცა ამ სევდაშიც მკვეთრად იგრძნობოდა ბედნიერების უდიდესი ნაპერწკალი.
–ჩვენი ისტორია არასდროს დამთავრდება! – შეაგულიანა ქალი, – ახლა კი ყავას თუ გამიკეთებ, დამავალებ.. ისეთი გადაღლილი ვარ, საცაა გადავიწვები, – ღიმილშიც ეტყობოდა, რომ მართლაც ძალიან იყო გადაღლილი.
ბეა წაცუნცულდა ყავის გასაკეთებლად, მხიარულად, მამაკაცის სიურპრიზით უზომოდ გაბედნიერებული. ეგონა, რომ ღრუბლებზე იყო, ბუშტი იყო და იბერებოდა და იბერებოდა, ბედნიერების გამონაბოლქვით.
–რას საქმიანობ, გუგა? – ისე, სასხვათაშორისოდ იკითხა, თანაც გართობა არ აწყენდა ამ სიცხეში გაზქურის წინ მდგომარეს.
–შენი უფროსი ვარ, – სიცილით მიახალა.
–როგორ? – გაოცებული შემოტრიალდა მისკენ ქალი.
–ოჯახის ბიზნესია კერძო სკოლების ქსელი, – ნიშნისმოგებით აზიდა ჰაერში თითი.
–სერიოზულად? – ვერ იჯერებდა ბეა.
–ჰო და გაგიმართლა, რომ დედაჩემის მართველობის სკოლაში მიხვედი ვაკანსიაზე, თორე გამოგისტუმრებდნენ სხვა მხრიდან, – თვალი ჩაუკრა და დაამატა: – რა ვიცი, სავსეს თუ მომაწვდი ყავის ფინჯანს, გამიხარდება.
დაფეთებული მიტრიალდა ბეა გაზქურისკენ და სასწრაფო წესით გამორთო. მაინც რა იყო ასეთი, ასე რომ გაიკვირვა, იმდენადაც კი, რომ ლამის გადმოსული ყავით დასვარა მთელი სამზარეულო. სავსე ფინჯანი წინ დაუდო მამაკაცს და მის წინ ჩამოჯდა.
–იმედია საუზმე არ გიყვარს, – დაიზარა ქალმა ამ დილაუთენია რაიმეს გაკეთება.
–შენდა საბედნიეროდ, არა, – სიცილით გაიქნია თავი მამაკაცმა და ყავას შეექცა. – თუმცა ძილი მიყვარს, თანაც ძალიან, და ვიმედოვნებ, რომ სადმე თავისუფალი ოთახი დარჩა, ჩვენთვის, – წარბები სასაცილოდ აათამაშა.
–მე არ მეძინება, – ცხვირი აიბზუა ბეამ, – თორე ისე, კი არის, იცოცხლე.
–ჰოდა, რადგანაც არის, წამოხვალ და მიმღერებ, რომ ტკბილად დამეძინოს, – ფეხზე წამოდგა და თითით ანიშნა წამოდიო.
–სერიოზულად? სიმღერა და მე ისე ვართ, როგორც ცა და მიწა, – ხელების სასაცილო ქნევით დაედევნა.
–მაგასაც მე ხომ არ გასწავლი! – ორაზროვნად ჩაილაპარაკა და მომდევარ ქალს ხელში ჩაავლო თავისი დიდი ტორები, აიკრო და როგორც ჩვევია, თავის აწევის შემდეგ, მაცდურად დაუკოცნა ბაგეები და ზევით აყოლის ნაცვლად, ქვევით ჩამოუყვა, ყელს რომ მიუახლოვდა, ის იყო ქალმა ბაგეები ერთმანეთს დააშორა და თვალები ნასიამოვნებმა მილულა, თითი მიადო ტუჩებზე გუგამ და სიცილით უთხრა: – აქ არაო.
–ერთხელ იქნება გადამრევ, – აღსარებასავით დაცდა ქალს.
–მეც ეგ მინდა, – თვალი ჩაუკრა და კიბის კიდესთან გაჩერდა, საით წავიდეო.
ხმაურით შეაღეს კარი. ვნებამორეულმა შეუცურა წელზე ხელი გუგამ და აწ მიხურულ კარს ააკრო. სწრაფად და მორიგეობით უკოცნიდა გემრიელ ტუჩებს, შემდეგ ქვევითაც ჩაუყვა და ის იყო ბეამ ნასიამოვნებმა ამოიკვნესა, მამაკაცის ზმუილის ხმა გაისმა ოთახში და დაფეთებულმა გახედეს ბურანში მყოფ, საწოლზე მწოლიარე რეზის გუგამ და ბეამ.
____________________________
მოკლედ, ასე ჩაიხლართა ჩვენი მოვლენები.
არ მინდა კიდევ უაზროდ გავწელო და წრეზე ვიარო, ამიტომ რამოდენიმე თავში, შეიძლება შემდეგშიც, დავასრულო.
ამიტომ გთხოვთ, რომ დააფიქსიროთ თქვენი აზრი, ამით მოტივაცია მომცეთ, რომ კარგი დასასრული გამომივიდეს.
გმადლობთ <3