-დედა,მე და დათუნა უკვე ერთი კვირაადავშორდით.ვიცი აქამდე უნდა მეთქვაშენთვის ეს ყველაფერი,მაგრამ ტელეფონით არ მინდოდა,მითუმეტეს მოვდიოდი და აზრი არ ჰქონდა...მოკლედ მე და ონიანი ერთად აღარავართ და იმედიაამ სახლში წამşთაც არ გამოჩნდება,არ მინდა მისი დანახვა და საერთოდ მინდაჩემი ცხორებიდან გავაქრო!-მძიმედ დააჭირა ქუთუთოები ერთმანეთს,თითქოს ასე მოწყდა გარესამყაროს რამდენიმე წუთი,მერე ისევვ გაახილა და ღრმადჩაისუნთქა,მშობლების სახეებს აკვირდებოდა,უნდოდა რამე დაენახა მათსახეზე
მამუკასაზე დიდისიხარული ამოიკითხა,
აქსანასაზე - ტკივილი და დარდი..
-მა,საუკეთესო გადაწყვეტილება საუკეთესოთა შორის-ამაყად განაცხადა მამუკამ და აღრფრთოვანება და სხარული ვერ დამალა
-ვხვდებოდი,მა,ადრეც,მაგრამ იმასაც ვამჩნევდი ჩემს გამო როგორ ითმენდი...-ხელზე მოეფერა მამას და იმედის თვალით გადახედა დედას,მისი ხათრით კი ძალით გაიღიმაç

ერეკლე?! ერეკლე მთელი ამ ხნის განმავლობაში უხმოდ აკვირდებოდა ლიზას ტკივილიან სახეს,თვალებს და ხვდებოდათუ როგორ ატკინა წუხელ გული...
-აქსა,წამო შეხვედრა გვაქვს-თვალი ჩაუკრა ცოლს მამუკამ-ლიზა,რა არის ეს?! რა თეთრი ხარ,მარშით აუზზე გაშავდი ცოტა თორემ მედია იჭორავებს,შვილს ვერ მიხედესო-ეშმაკურადაუციმცşმდა თვალები,ვვნების ქარ-ცეცხლის ჩაგდება მოინდომა მამუკამ
-ხო,ვივიანა არ არის აქ,გასულია,სახლშიმარტო ხართ,არ დატოვოთ აქაურობა ჩვენს გარეშე არსად წახვიდეთ,ჰო,ერეკლე,ლიზას შენ გაბარებ-მუქარის მსგავსად დაუტრიალა აქსანამ საჩვენებელი თითი
-დედა,როდის მერე გავხდი ჩვილი ბავშვი?-თვალები გადაატრიალა ლიზამ
-პრეტენზიებსა და გასაჩივრებას არ განვიხილავთ
-კი,მაგრამ?!
-ლიზა,მუხლებს შეხედე!! წავედი მემაგვიანდება...

კარებთან იყვნენ ზვიადაურები,როდესაც ლიზას კივილი შემოესმათ
-ფეხებზე რა მჭირს...

***
პოპკორნი მოუნდა ქალბატონს და დადის სამზარეულოშიდა ცდილობს შეკვრა იპოვოს სადაც პოპ-კორნის გასაკეთებელი საშუალება ეყება,მაგრამ ვერაფრით იპოვა,ნერვებ მოშლილმა არ იცოდა რა ექნა და ჭიქებს დაწვდა,ერთი-ორად მოიქნია ჭიქები და იატაკზე დაალეწა,ხმაურზე ერეკლე შემოვიდა
-რას აკეთებ? სულ გაგიჟდიი?წყალს რითი დალევ?
-დავლევ რამით და წყურვილსაც მოვიკლავ ნუ ღელავ
-იწვის ტაფა,რამეს თუ აკეთებ გააკეთ,თუ არა და გამოდი აქეთ
-შენ ვინ გეკითხება ნეტა მაცოდინა?! ჩემს სახლში რასაც მინდა იმას ვიზამ!
-პოპ-კორნი მარცხენა მხარეს,მაღლა თაროზე დევს-თავი გააქნია და სამზარეულოდან გაუჩინარდა.. ლიზამაც გააქნია თავი უაზრო ფიქრების მოსაცილებლად და გაუაზრებლად იმდენი პოპ-კორნი დაყარა ტაფაზე რომ სულ აავსო,ესეც არ იკმარა და სამზარეულოში შემოსუი ერეკლეს გაგდება მოინდომა და გამოეკიდა,ისიც გაიქცა და დაზდევდნენ ერთმანეთს,ბოლოს წამით შჩერდა წერეთელი ამოვისუნთავო იფიქრა,არ ელოდა ლიზა და ვღარ შეიკავა თავი და ზედ შეახტა წერეთელს,ამასაც მეტი რა უნდოდა მხრებზე მოისვა და ისე დაატარებდა მთელს სახლში,ბოლოს სამზარეულოში შეიყვანა ისევ და მაგიდაზე დააჯინა,კოცნა დაუპირა,მაგრამ რაღაცის ხმა შემოესმათ ორივეს,გვერდით გაიხედეს და საოცრება დაინახეს,შუა ივლისში თოვლი მოსულიყო პოპ-კორნის სახით.
ლიზამ სწრაფად დახუჭა თვალები და ერეკლესგან თავის დაღწევა და იქედან აწურვა სცადა სანამ საქმეს შეაჩეჩებდნენ,მაგრამ ვერაფრით დაუსხლტდა მამაკაცის ხელებს,ერთი შეუღრინა და საქმეს შეუდგა...

***
საბოლოოდ ამოისუნთქა,როდესაც აუზიდან გაგრილებული ამოვიდა და ერეკლეს გვერდით შეზლონგზე გაწვა:
-ლიზა,რატომ მახელებ?-ჰკითხა გამომწვევად წამოწოლილ გოგონას
-ვინ?მე?შენ?-გაიკვირვა თითქოსდა მე ვიყო მის ნაცვლად წამოწოლილი...
-დიახ,შენ !იცოდე ერთხელაც კონროლს დავკარგავ საკუთარ თავზე,ჯანდაბა,მოდი აქ!-ისკენ მიიჩოჩა გაძალიანებული გოგონადა ცალი ხელით სცადა მისი გაკავება რაც უდაოდ გამოუვიდა,ცალი ხელით კი ლოყაზე გადმოყრილი თმები გადაუწია უკან-ხომ იცი რომ მიწვევს მსგავსი ქცევები?!
-უკაცრავად?! მე რა გიყო?! როგორც მინდა ისე ვიქცევი?! მიკრძალავ?! ჰაერი ყველასია,თან ჩემ ტერიტორიაზე ვიმყოფები,თან არ გაწუხებ,გინდა რამე!?-მთელი სიუხეშით ამოილაპარაკა ლიზამ
-მასე შიშველმა აღარ იარო,მაგრამ ვფიქრობ უკვე გვიანარი-ლიზას მკერდთან ამოიბუტბუტა წერეთელმა,კოცნა დაუპირა გოგონას,როდესაც საოცარი ხმა გაისმა და ხმას მარჯვენა ლოყის წვა მოჰყვა...
-ჩემი აზრით აქ არაფერია ცუდი,და არც ისეთი რაც აქამდე არ გაგიკეთებია...
-რატომ გინდა რომ შეურაცხყოფა მომაყენო?!
-ეს სულაც არ არის შეურაცხყოფა,მინდა რომ უბრალოდ შენს მარწყვივით ტუჩებს ვაკოცო
-მე არა!
-რატომ?! ონიანის ტუჩები სჯობს?!
-ჯანდაბა,შეგიძლია მოკეტო?!-ხელი დასარტყმელად გაამზევა ზვიადაურმა,როდესაც ერეკლეს ძლიერმამტევნებმა შეაჩერეს
-მეორედ აღარ გაბედო ეგ! მამიკოს გგათამამებული გოგო ხარ!არ ვიცი მამუკას ასეთი მდაბიო შვილი როგორ ყავს!
-მოკეტე,გეყოს,მომცილდი,აღარ მომიახლოვდე,როგორც გამოჩნდი ისე გაქრი,აღარ მინდა შენი ნახვა აღარასდროს!-მხოლოდ ახლაღა მოსცილდა მამაკაცის მომთხოვნ,ცხელ სხეულს და მასზე გადმოსული ერეკლეს წილი ცეცხლის ჩაქრობას აუზში ჩახტომით ეცადა,მაგრამ ვერაფერი რომ ვერ მოუხერხა,სწრაფადვე ამოვიდა და სარდაფში ჩაირბინა.იპოვა ვისკი და სარდაფშივე მოაგლიჯა თავი,სასმელი დაუფიქრებლად მიიიტანა პირთან და იმ ლოთიკაცის სიხარბით,ერთბაშად ჯოჯოხეთური წყურვილი რომ ახრჩობს ,ბოთლის ერთი მეოთხედი ნაწილი ანგარიშგაუცემლად გამოცალა.
სახე წამოეჭარხლა ლიზას,ყელი აეწვ..
ცრემლები მოადგა ამწვარ ქუთუთოებზე და ახლა უფრო მოუნდა წერეთელი,მისი მხურვალე ბაგეები,ცხელი სხეული.
მამაკაცი რომ აუზზე არ დახვდებოდა იცოდა და სწრაფად ,მაგრამ არეულად აირბინა დიდი სახლის კიდებ უფრო დიდი კიბეები,ერეკლეს ოთახის კარი გამოაღო,იქ დანახულმა სიცარიელემ კიდევ უფრო დიდ სიცარიელეს დაუდო გულში ადგილი და უფრო გაუმწვავა გონებაში კოცნის სურვილი,სწრაფად ჩავიდა აუზზე,მაგრამ არც იქ დახვდა არავინ.
კარის ხმაზე,წინ,ეზოში გავარდა და ახლად მოსული მძღოლი რომ დაინახა გული საშინლად აეწვა,მიხვდა ერეკლე რომ წასულიყო.
ერთბაშად დაეუფლა ტკივილის,მონატრების,წყურვილის და დამცირების გრძნობა...
გამოდის რა?! გამოყენებას უპირებდა?! გამოიყენებდა და მიაგდებდ?!
სწორედ ამის ეშინოდა ზვიადაურს და სწორედ ეს იყო მიზეზი იმისა რომ ჯერ არავინ შეხებია მის სხეულს.
არც ონიანი და არც სხვა ვინმე...
ალკოჰოლისგან მოზღვავებულმა ემოციებმა თავისი გაიტანეს და ცრემლისღვრით აირბინა საკუთარი ოთახისკენ მიმავალი კიბეები,საწოლზე დაეცა და ხმამაღლა აქვითინდა..
ზუსტად არ იცოდა რა ატირებდა..
ის რომ წერეთელი გამოყენებას უირებდა,
თუ,
ის რომ მის გვერდითა ოთახში,მხოლოდ ერთი კედლით იქეთ აღარ ეძინა ერეკლეს.
რომ გეკითხათ ასუხს ვერ გაგცემდათ...
მოდით,ეს ყველაფერი დამცირებასა და ალკოჰოლს გადავაბრალოთ..



-----------
მოგესალმებით,
დიდი ბოდიში მინდა მოგიხადოთ,
საზღვარგარეთ ვარ,ბავშვებო,ტელეფონი გზაზე გამიფუჭდა და ამიტომ სხვისი ტელეფონის გამოყენება მიწევს,პლიუს ამას კიდევ ჩემი ლეპტოპი საქართველოში დამრჩა,როგორცკი მოვახერხე დაწერა,დავწერე...
ძალიან დიდი ბოდიში რაა,და მადლობა ყველას ვინც ამდენხნიანი პაუზის შემდეგ ისევ ჩემს გვერდით იდგებით და კითხვას განაგრძობთ.
10 დღეში ისევ ვბრუნდები საქართველოში და პირობასგაძლევთ რეგულარულად განვაგრძობ ისტორიიის წერას.
მიუვარხართ ყველანი,და კიდევ ერთხელ დიდი ბოდიში ამხელა ჩავარდნის გამო.
სიყვარულით,
ნინუცი.