ფრთხილად ჩამოსვა საწოლის კიდეზე და გვერდით მიუჯდა,მკლავი ბეჭებზე მოხვია და თავზე აკოცა
-აბა?იქნები ამ სახლის დიასახლისი?
-რა უკვე არ ვარ?
-კი საყვარელო ხარ- ჩამოშლილი თმები გადაუწია და ყურის უკან ნაზად აკოცა,მირას გააკანკალა,უხერხულად შეიშმუშნა
-თომა...
-ჰო საყვარელო?
-მადლობა ამ ბედნიერებისათვის
-ჩემი მარგალიტი-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა თომამ და ფრთილად კაბის საკინძე შეახსნა მირას ზურგზე.,თან მის მოშიშვლებულ მხრებს თბილი ტუჩებით ეხებოდა
-იცი პირველად ,რომ გნახე მართლა გიჟი მეგონე
-ვიცი სახეზე გეწერა-ღიმილით ჩაილაპარაკა ქალმა ისე,რომ მისკენ არ შემოტრიალებულა,სიამოვნებდა მეუღლის ალერსი და პატარა შველივით გაყურსული ელოდა შემდფომ ნაზ კოცნას.
-ისეთ რამეებს ლაპარაკობდი და იქცეოდი სურვილმა მომიარა იქვე მომეგუდე-გაეღიმა და კისერში ხმაურიანად აკოცა,ნელი მოძრაობით ჩაუცურა კაბის ზედატანი და მისკენ შემოაბრუნა.
-შენ მე ღიმილი მასწავლე,ცხოვრების ხალისი დამიბრუნე,ემოციებით ამავსე-ბუტბუტებდა ვნებააშლილი ნაზად კოცნიდა ლამაზ მკერდზე
-ჩემო სიყვარულო,ჩემო სიცოცხლე-ბედნიერმა ამოსთქვა სიტყვები და საწოლზე მიესვენა
თომაც გვერდით მიუწვა,მარცხენა მკლავი თავქვეშ შეუცურა მისკენ შემოაბრუნა ფრთილად რაღაც წამი ხარბად დააცქერდა მის სავსე ვარდისფერ ტუჩებს,მერე კი ვნება აშლილი დაეკონა ბაგეებზე,სოამოვნების,პირველი კოცნის,შეხების კვნესა ამოხდათ ორივეს...........
შუქიც ჩაქრა...........
ოთახში სიყვარულმა,ვნებამ და თავდავიწყებამ დაისადგურა............
ღამის სიმყუდროვეს შიგადაშიგ ვნებითა და სიყვარულით გაჟღენთილი ხმები არღვევდნენ............
გათენდა...........
პირველი თომას გაეღვიძა,თვალების გახელისთანავე იგრძნო სიმძიმე მარჯვენა მხარზე,თავი დახარა და მირას მასზე ჩახუტებულს ტკბილად ეძინა,მთელი სხეულით აკვროდა საყვარელ ქმარს და სახეზე ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდა.ისეთი ლამაზი იყო,მომხიბვლელი.თომა ოდნავ შეირხ ქალს ნიკაბზე ხელი ამოსდო და მძინარეს ფრთხილად ააწევინა თავი,ჯერ ნაზად შეეხო მის ტუჩებს,როცა იგრძნო,რომ მისმა კოცნამ ქალიც მოაფხიზლა,უფრო მონდომებით და გრძნობით გააგრძელა,უკვე მოფხიზლებული ცოლი მკერდზე გადაიწვინა და მის ტუჩებს უფრო ვნებით დააცხრა.....................

-ავდგეთ აწი საყვარელო,უკვე მშია-ნამძინარევი ხმით სთხოვა თომას და თან მის ყელში ჩარგო თვი და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა-როგორ მიყვარხარ ნეტა იცოდე
მანაც შემიხვია მისი ძლიერი მკლავები და მაგრად ჩაიკრა გულში საყვარელი ცოლი
-ჩემო სიცოცხლე ,ჩემო ტკბილო,ჩემო შაქარო
-შენ აშკარად გშია-აკისკისდა მირა და საწოლიდან წამოდგა,იქვე მიფენილი ხალათი მოისხა და ნარნარიღ კარებისკენ გაემართა.თომას ორივე ხელის მტევნები თავვეშ ამოედო,საწოლის თავს მიყრდნობოდა და ხარბად აყოლებდა თვალს მის ულამაზეს ცოლს
-მირა მოდი რაღაც უნდა გითხრა-თვალებში უკვე ჭინკები დაუხტოდნენ,მირა მისკენ შემობრუნდა და უცებ ამოიკითხა თვალებში მისი სურვილები
-ვერ მომატყუებ იცოდე,ახლა მართლა ძალიან მშია-კიდევ ერთხელ გადაიკისკისა მირამ და ოთახიდან გაუჩინარდა.
ალბათ ათი წუთი ნებივრობდა საწოლში მომღიმარი ბედნიერი სახით თომა და ფიქრობდა იმ წამებზე და საატებზე რომელიც ეს ბოლო ღამეა მირასთან ერთად გაატარა,ბედნიერმა ღმად ამოისუნთქა და ამოიგმინა,თიტქოს მისი ყველა დარდი მას გააყოლა,საწოლიდან წამოხტა და იქვე მიგდებულ შარვალს ხელი დასტაცა,თან იცმევდა თან კარისკენ ასკინკილით მიხტოდა
-მირა,?რა გააკეტე საყვარელო?იპოვე რამე ჩემს ცარიელ მაცივარში?-თან შარვალს იცმევდა და თან სამზარეულოსკენ მიდიოდა.უცებ ადგილზე გაშეშდა,სამზარეულოს ღია კარში ძირს დაგდებული მირას ხელი ჩანდა,ლამის გული გაუჩერდა თომას
-მირაააა-არაადამიანურად დაიბღავლა და გაშმაგებული ეცა საყვარელი ქალის სხეულს,რომელიც უსიცოცხლოდ მიფენილიყო სამზარეულოს იატაკზე,აკანკალებული ხელებით მისი სახე მოიქცია ხელის მტევნებში და ფრთილად შეარხია,ქალი არ იძვროდა
-მირააა,მირა გონს მოდი-ცრემლიანი თვალებით ევედრებოდა და მის მოფხიზლებას ცდილობდა
მერე მკერდზე დაადო ყური,როცა გულის ბაგა-ბუგი შემოესმა შვებით ამოისუნთქა,,გასწორდა,ჯიბიდან ტელეფონი ამოაცურა და 112 აკრიფა.მირა ფრთილად აიყვანა ხელში და იქვე დივანზე მიასვენა.ჩქარი ნაბიჟთ საძინებლისკენ წავიდა,ტანთ გადაიცვა,მირას სარაფანსაც დაავლო ხელი,და ფრთილი მოძრაობით გადააცვა.ამასობაში სასწრაფოც მოვიდა.საკაცეზე მისი დაწვენა არ დაანება და ხელში აყვანილი ატარა ექიმის კაბინეტამდე,მთელი ეს დრო მირა უგონო მდგომარეობაში იყო.
მთელი 2 საათი იცდიდა საავადმყოფოლში დერეფანში ექიმის კაბინეთტან ჩამუხლული თომა ამბის მოლოდინში.ნერვიულობისაგან სად წასულიყო აღარ იცოდა,ხან წინდა უკან დააბოტებდა,ხან ჩაიმუხლებოდა,ხან მუშტს დან თავს რიტმულდ ურტყამდა კედელს,ცრემლები კი თავისთავად უკითავად მოდიოდნენ და მოდიოდნენ.
-შეგიძლიათ შემობრძანდეთ-როგორც იქნა გაიღო კარი და მირას ექიმის თანაშემწემ ანიშნა ,რომ შიგნით შესულიყო.
მირა გამოფხიზლებულიყო,იქვე საწოლზე იწვა,ფერდაკარგული და გადაღლილი,თომას დანახვაზე ოდნავ გახსნა ბაგე და ნაზად გაუღიმა
-ჩემო საყვარელო,როგორ შემაშინე,ლამის გული გამისკდა,რა არ ვიფიქრე-სასთუმალტან ჩამოუჯდა და მის თმებს დაუწყო მოფერება
-ნუ გეშინია ამჯერად გადავრჩი-ძლივს შეძლო გაღიმება მირამ.
ოთახში ექმიმიც შემოვიდა
-სალამი გივი ექიმო,როგორაა მდგომარეობა?-ფეხზე წამოდგა და შემოსულ მამაკაცს მარჯვენა ჩამოართვა
-პირველ რიგში გილოცავთ დაოჯახებას,მირამ მითხრა-სანდომიანად გაუღიმა ორივეს ექიმმა-რაც შეეხება მირას ეს ყველაფერი ემოციური სტრესის ბრალი იყო და არა ავადმყოფობის,თუმცა მიხარია,რომ აქ ხართ,უფრო სწორად იმას ვგულისხმობ,რომ დრეს ისედაც უნდა დამერეკა თქვენთვის,ახალი ამბავი მაქვს
-რა ამბავი ექიმო?-ერთბაშად წამოიძახა ორივე ცოლ-ქმარმა
-იმ კვირაში გერმანიიდან პროფესორ-ექიმების გუნდი ჩამოდის,დაგეგმილი აქვთ,რომ ჩაატარონ სამი ისეთი ოპერაცია,რაც საქართველოში არ ტარდება,ექიმები გაგვაფრთხილეს,რომ შეგვერჩია ასეთი პაციენტები,მე კი ერთერთ ვარიანტად თქვენი მდგომარეობა შევთავაზე და დათანხმდნენ,ახლა კი ჯერი თქვენზეა,თანახმა ხარ,რომ იმ კვირაში ოპერაცია გაგიკეთდეს?
-მართლა ექიმო?-გაოგნებული იყო მოსმენილით თომა
-რათქმაუნდა-გაეღიმა
-მირა გესმის მირა,შანსი მოგვეცა,იმედი მოგვეცა-გახარებულიუკოცნიდა სახეს სიხარულისაგან და ბედნიერებისაგან დაბნეულ ცოლს და ცრემლებს კოცნით უშრობდა............

როგორც ყოველთვის ახლაც ველი თქვენს კომენტარებს,კარგაც და კრიტიკასაც,ვიცი იდეალური არაა მაგრამ ისაა რისი მოტანაც მინდოდა თქვენამდე.
ალბათ მომდევნი თავი დასარული იქნება