მას შემდეგ რაც ალქსიმ ატლანტას შესახებ მოგვიყვა,იმედი მოგვეცა,მაგრამ ატლანტამდე მისასვლელი გზა ძალიან რთული იქნებოდა ამას ყველა ვაანალიზებდით
-მოკლეთ,ჩემი ბანაკი,მთავარ პუნქტზე ბრუნდება,მე და ჩემი მეგობარი სემი თქვენთან ერთად წამოვალთ,მაგრამ ატლანტაში მიმავალ გზაზე ძალიან დიდი სიფრთხილეა საჭირო.იქ მხოლოდ მე და სემი წავალთ,თქვენ აქ დარჩებით და ვერტმფრენით მოგაკითხავთ
ამის გაგონებისას კინაღამ გავგიჟდი,აქ არ დავრჩებოდი,მასთან ერთად მინდოდა ყოფნა
-რა სისულელეა ალექსს,აქ არ დავრჩები,ტყუილუბრალოდ დროის კარგვაა,არ მოგცემ უფლებას მარტო წახვიდე.-ამ ლაპარაკში პოლიც ამყვა,არც მას უნდოდა მარტო დარჩენა.ამიტო დიდი კამათის მერე გადაწყდა რომ ყველანი წავიდოდით.
მაგრამ მთავარი პრობლემა ატლანატას ადგილმდებარეობის გაგება რჩებოდა.არასდროს არავის არ სმენია ატლანტას შესახებ,ადგილზე სადაც ცხოვრება გრძელდება.მართალია ალექსი იქ ნამყოფი იყო,მაგრამ ის დროს დაჭრილი იყო და მხოლოდ ბუნდოვნად ახსოვდა გზა.
-ვეცდები ყველაფერი გავიხსენო,მაგრამ ძალიან ძნელიაა.ერთადერთი ის მახსოვს რომ რაღაც გამოქვაბულში ვიყავი,რომელსაც გვერდებზე კარებები ქონდა,ხოლო მე ბოლო კარებში შემიყვანეს.ხოლო სანამ გამოქვაბულში შემიყვანდნენ გრძელი ხეივანი გამოვიარეთ.ასეთი ხეივანი რომელიც გამოქვაბულს უერთდება,ხოლოდ ბრონზეს წყალსაცავთანაა,ამიტომ სწორედ იქედან უნდა დავიწყოთ ძებნა.
საკმაოდ რთული მისი გველოდა წინ.გადაწყდა რომ ალექსი,სემი და პოლი ფეხით წავიდოდნენ და გზას დაავადებულებით გაწმენდნენ,ხოლო მე დედა და ფილი,მანქანით გავყვებოდით და დავაზღვევდით.ძალიან მძიმე დილა გველოდა წინ.ვერ ვეტყვი რომ არ მეშინოდა,შეიძლება რამე ისეთი მომხდარიყო რასაც ჩემი გული ვერ გაუძლებდა,მაგრამ ატლანტამდე მანამ უნდა მივსულიყავით ვიდრე სიტუაცია ძალიან დამძიმდებოდა.აუცილებელი იყო ახლა სისუსტე გვერძე გადამედო და ძალა მომეკრიბა.ბრონზეს წყალსაცავი რუსეთის საზღვართან იყო ამიტომ დილით ადრიანად დავიწყეთ მაზდება წასასვლელად.მგზავრობა დამღლელი აღმოჩნდა,როგორც იქნა მივედით,იქაურობა უკაცრიელი იყო,არც მცველები ჩანდნენ არც თანამშრომლები საერთოდ არავინ.ალექსი პირველი გადავიდა მანქანიდან,აქეთ-იქეთ იყურებოდა,მერე მას სემი და პოლიც მიყვნენ.უცებ ვიღაცამ დაიკივლა და მათკენ გამოექანა,მაგრამ ალექსიმ მაშინვე ძირს დააგდო.როგორც ჩანს მთელი პერსონალი დაავადებული იყო.ბიჭები ერთმანეთს არ შეორდებოდნენ,ჩვენ მანქანიდან ვესროდით,უცებ ერთ ერთი მათგანი მანქანას მოასკდა ლამის გადააყირავა,დედამ კივილი დაიწყო,ფილმა ვერაფერი ვერ უქნა,ამიტომ კარი ცოტაზე გავაღე და პირდაპირ თავში ვესროლე.შეუძლებელი იყო მათ მიმართ სიბრალური ან რამე მაგდაგვარი გრძნობა გაგჩენოდა.ბიჭბს ტყვიები უთავდებოდათ,მე მანქანიდან წესიერად ვერც ვისროდი და გარეთ გავედი.როგორც იქნა ცოტა შეჩერდნენ,ზოგიც სახლებში იმალებოდა ბიჭებს ტყვიები გადავეცი.და მეც მათთან დავრჩი.
-ჯეინ წადი მანქანაში დაბრუნდი აქ საშიშია
-მანქანიდან ვერ ვისვრი,თან იქედან ვერც თქვენ გეხმარებით,ამიტომ აქ მირჩევნია.
მაინც ვერ ჩამსვეს მანქანაში და ისევ ჩვენს საქმეს მიუბრუნდით.
-რაღაც აღარ ჩანან,არადა უფრო მეტნი არიან ვიცი.
უცებ ალექსიმ ერთ ერთ სახლში ბომბი შეადგო,რამდენიმე წამი სიჩუმე იყო,როგორ ქარიშხლის მოახლოებისას იცის ხოლმე,უცებ სახლიდან ასობით დაავადებული გამოვარდა,პირდაპირ ჩვენკენ მორბოდნენ,ძალიან დავიბენით მაშინვე სროლა დაუწყეთ,ძალიან ბევრი გზაში ეცემოდა მაგრამ დანარჩენები მაინც გამწარებული მორბოდნენ,უცებ სემმა ახალი ბომბი ამოიღო და მათკენ ისროლა,აფეთქებამ ყველაფერი გააყრუა,ყურები მიწუოდა,პოლი წაქცეულიყო და ადგომას ცდილობდა,უცებ ერთ ერთი მათგანი პირდაპირ მე დამეტაკა და ნაგვის ურნას მიმახეთქა,აზრზე ვერ მოვედი რა მოხდა,ხელებს მიქნევდა,რამდენიმე ადგილას დამსერა საშინლად მტკიოდა,მაგრამ მაინც მოვახერხე და იარაღის ლულა პირში ჩაუდე და ჩახმახს გამოვკარი.ეხლა მეორე მორბოდა ჩემკენ,უკვე სროლის ძალას აღარ მქონდა,მაგრამ ვიღაცამ ესროლა და ძირს დააგდო,ალექსი იმ წამსვე ჩენთან მოვარდა,ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩავჯექით,უსაფრთხო ადგილი უნდა გვეპოვა.შუადღისას პატარა მიტოვებული ქოხი ვიპოვეთ,ალექსმა იქაურობა დაათვალიერა,უსაფრთხო ადგილად ჩათვალა.ლოგინზე დამაწვინეს,ჭრილობები ძალიან მტკიოდა,მაგრამ პოლი მარწმუნებდა რომ ჭრილობა იმდენად საშიში არ იყო.
-ნუ გეშინია საყვარელო მალე ატლანტაში მივალთ და ყველაფერ კარგად იქნება,მთავარია შენ დაწყნარდე
-ალექს მეშინია მეც მათნაირი არ გავხდე,პირობა მომეცი რომ თუ გარდაქმნა დამეწყება მაშინვე მომკლავ
-ნუ ამბობ სისულელეებს,ხვალ საღამოსთვის ატლანტაში ვიქნებით,იქ მოგხედავენ.
თვალები მეხუჭებოდა,მაგრამ დაძინების მეშინოდა,ძალიან მეწვოდა ყველაფერი,ალექსი მთელი დღე თავთან მეჯდა,უკვე დაღამდა,ყველას ძალიან გვშიოდა,ბიჭები წავიდნენ იქნებ რამე მოვინადიროთო.დედაჩემი წუთითაც არ მტოვებდა,ხოლო ფილს ვამჩნევდი რომ რაღაც ცუდი ქონდა ჩაფიქრებული,მხოლოდ სამი დრე გვქონდა სანამ გარდაქმნა დამეწყებოდა ამიტომ როგორმე ამ სამ დღეში უნდა მიგვეღწია ატლანტამდე.ქალაქამდე სადაც არავინ იცის რა გველოდება...