-ძვირფასო,შენ ყოვეთვის ძლიერი ქალი იყავი.მუდამ ყველაფერს მარტო უმკლავდებოდი.ზოგჯერ დახმარებაზეც უარს ამბობდი ხოლმე.შეგეძლო ყოფილყავი შენ და შენებურად გემოქმედა..ვიცი,რომ კვლავ ასეა.უბრალოდ დაელაპარაკე.ის ხომ ჩვენი ქალიშვილია-ჩვენი განსაკუთრებით მძაფრად წარმოთქვა თამაზმა.
-იქნებ ზემდეტად გავათამამეთ.ხომ იცი,რომ არასდროს არაფერს ვუშლიდით,მის ყოველივე კაპრიზს ვასრულებდი,ბავშვობიდან ასე ხდებოდა.იქნებ ჩვენი ბრალია,რომ..-თამაზმა გააწყვეტინა.
-ის ჩვენი ქალიშვილია..შენი და ჩემი..დარწმუნებული ვარ,რომ თავისუფლებამ არ აწყინა.იქნებ ვინმე უყვარს,დაელაპარაკე დედა ხარ..-თამაზის ხმა ტელეფონის მიღმაც ისმოდა,ამიტომ ნიაკო უფრო აღშფოდა.გაგრძელებას ვეღარ დაუგდო ყური და თავის ოთახში ატირებული გავიდა.
„თავისუფლებამ მაწყინა?“-სარკეში ჰკითხა საკუთარ თავს და აცრემლებული თვალები ძირს დახარა.არ იცოდა რა გაეკეთებინა.ეშინოდა დედასთან საუბრის.“როგორ გადაუხვიე საკუთარ პრინციპებს“-შინაგანი ხმა ისევ არ ასვენებდა.არადა როგორი გოგო იყო! ბიჭები მასთან ხმის აწევასაც ვერ ბედავდნენ,მისი თანდასწრებით ზედმეტს არასდროს ამბობედნენ.ერთი სიტყვით,ყველა პატივს სცემდა.იქნებ იმის ბრალია,რომ შეძლებული მშობლები ყველაფერს უსრულებდნენ,მუდამ ხელის გულზე ატარებდნენ და გოგონამაც არ იცოდა როგორ დამტკბარიყო ახალგაზრდობის ლამაზი წლებით.
ერთხელ ბაბუამისმა უთხრა,შვილო მარტო ისე არაა გასახარებელი,რომ ახალგაზრდა ხარ,ყველანი ვიყავითო.ცხონებულ ბაბუამისს არ მოსწონდა გოგონას აგდებული ხასითი,.ნუ გკიდია ყველაფერი ფეხებზეო,ეუბნბოდა,მაგრამ ნიაკო მაინც თავსიას აგრძელებდა.ცხოვრობდა და ამ მშევენიერებით ტკბებოდა,მუცლის ტკივილამდე ხარხარებდა და არაფერს იკლებდა.ნამდვილი თინეიჯერი ვარო,გაღიმებული ეუნებოდა უფროსებს და,როცა რამეს ეტყოდნენ,კარებს მიჯახუნებდა და ყურადღეასაც არ აქცევდა მათ მოძახილებს.
^^
-დღეს გვიან ნუკას დაბადების დღეა-ანის ზარმა გააღვიძა.პირველ რიგში კარს გახედა და სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა,დედაჩემი არ შემოსულაო.უხაროდა,რომ მოსალოდნელი საუბარი გადაიდო.“ძალიან სენტიმენტალურობაც არ გვინდა“-გაიფიქრა და მხოლოდ ამის შემდეგ უპასუხა ანის.
-სულ გადამავიწყდა.დავიღალე გუშინ ფილმების ყურებით-ამოიოხრა და ლოგინიდან წამოდა.
-რა გითხარი შენ.საჩუქარი შეარჩიე რამე და რვისთვის გამოგივლი.რომელიღაც კლუბში ვხვდებით და.
-ეს მატრაკვეცი-ნუკაზე გაეცინა,არადა,თვითონაც გიჟდება მსგავს გართობებზე.
-კაი,მიდი...
-გკოცნი-წამოხდა და პოზიტიურად დაიწყო დღე.სამზარეულოში მოფუსფუსე დედას ლოყაზე აკოცა.ეს იმ საუბრის დამსახურება იყო,რომელსაც შემთხვევით მოუსმინა!
-დედიკოს გოგო-ნანამ თბილად მიმართა შვილს და ლოყები დაუკოცნა-დღეს ნუკას დაბადების დღეა,ჰო?
-შენ არაფერი გავიწყდება-გაუღიმა დედას და ყინულიანი წვენი გამოიტანა-როგორ ცხელა,კონდიციონერს ავუწევ.
-ჩემი ნიაკო-ანაბელი სკამზე ახოხდა და დის წვენს დაუწყო წრუპვა-არ მითხრა,გაცივდებიო,ძალიან ცხელა-დიდი ქალივით დაიწყო ლაპარაკი და დას ხელი მკლავზე მოითათუნა.
-გუშინ მამამ დარეკა..-ნანას ხმაზე აღშფოთება შეეტყო ნიაკოს,მაგრამ ვითომც არაფერიო,ისე განაგრძო წვენის წრუპვა.
-მოგიკითხათ და ენატრებით.ჩემ მაგივრად დამიკოცნე გოგონებიო-შვილებს ხმაურიანად აკოცა და საქმე განაგრძო.
-აუ,მეც-ანაბელი მაგიდაზე აძვრა და ბანანი აიღო-გამითალერ,რა- დაასაქმა უფროსი გოგიჩაიშვილი.ნიაკომ უხმოდ გამოართვა და დს თხოვნა შეუსრულა.
-მე და დედიკო დღეს კარუსელებზე მივდივართ-ანაბელმა დას ახალი ამბავი მხიარულად შეატყობინა და თვალი ჩაუკრა.
-რომელ საათზე?
-თორმეტზე-ნანამ გამოხედა შვილებს.
-კარგია,მე ნუკას საჩუქარზე უნდა გავიდე.რვაზე ვიკრიბებით და-დედას გეგმები გაუმხილა და ჭიქას დახედა-მეც მომაწოდე ერთი ბანანი-პირდაგატენილ ანაბელს გადახედა და თბილად გაუღიმა.
-კარქი-მაწაწინა ხელებით მიაწოდა დას და დედისკენ წავიდა-რას მიკეთებ?
-სოკოს-გაუღიმა ნანამ და თავზე ხელი აგდაუსვა-ხუთ წუთში იქნება.
^^
შვიდ საათზე ნუკას შეფუთულ საჩუქარს ადევნებდა თვალს.რაღაც ყელსაბამი უყიდა,რომელიც ძალიან მოსწონდა მის დაქალს.მალევე გამოეწყო.ლურჯი მოკლე კაბა ჩაიცვა,ფეხზე ოდნავ მაღალქუსლიანი,ლამაზი მაკიაჟი გაიკეთა,მაგრამ სამკაულები არ გაუკეთებია,მხოლოდ ყელსაბამით შემოიფარგლა და სარკეში ჩაიხედა.“დათო არა კვახი“ ინტონაციით გავიდა ოთახიდან და ნანასთან გავიდა.
-რა ლამაზი ხარ-დედის კომპლიმენტზე გაეღიმა და დატრიალდა.
-რა გოგო..-ანაბელმაც არ დააკლო და ფეხისწვერებზე აიწია,რათა დის კაბას შეხებოდა.
-არ გამიფუჭო-თავზე ხელი გადაუსვა დას და დინანზე ჩამოჯდა.რაც არ უნდა იყოს,ოჯახი ისე უყვარს,რომ ეკეტება!
-რომელი საათია?-ანაბელმა შეხედა დას ციფერ თვალებში.
-ვნახავ..რვის ნახევარია,კიდევ ნახევარი საათი რა მოითმენს-ბუზღუნით ადგა დივნიდან და ტელეფონს დასწვდა.
-კარებთან ვარ-ანის ხმაზე ბავშვივით ახტა და ლამის იყო ტაშიც შემოეკრა.
-ჩემი გოგო ხარ,ხომ გეუბნები რა-გაიქცა კარებისკენ და გზაში ანაბელსა და ნანას ლოყაზე აკოცა.კარები გააღო და ანის შეახტა.
-კარგი,დამშვიდდი-ვაჟამ მანქანის კარი გაურო გოგონებს და ნიაკოს ირონიიღ გაუღიმა.
-ნუ, იკბინები-თვალი ჩაუკრა შეყვარებულს ანიმ და მანქანაში შეხტა.
-არ დავლებ ბევრს-გადაიხარხარა ნიაკო და დაქალი შეათავლიერა.
-საკაიფოდ გამოიყურები-ანიმ დაასწრო კომპლიმენტი ნიაკოს.
-შენც არა გიშავს-გადაიხარხარა და ჰორიზონტს გახედა.
-მოვედით,გვრიტებო-ათ წუთში ვაჟამ მანქანა გააჩერა და გოგონებს გახედა.
-ჩემი გოგოები-გადაკოცნა სალომემ დაქალები და ისე მაგრად გასწია,რომ ლამის იყო ორივე წაექცია.
-ეს შენ-ყურში ჩასჩურჩულა იუბილარს-მაგრამ ჯერ არ გაქვს დაბადების დღე და ვერ მოგილოცავ-გადაკოცნა დაქალი და გვერდით გაიწია სხვებისთვის გზა რომ დაეთმო.
მუსიკის ხმა გაისმა და ყველამ თავუსთვის შეუბერა.ნიაკომ მოხერხებულად ააყოლა ტანი მუსიკას და სხვა სამყაროში გადაეშვა.ცეკვა უყვარს.ბავშვობაში ბალეტზეც კი დადიოდა,მაგრამ არც ახლაა პასიური! ფიტნესს დღესაც რეგულარულად სტუმრობს,აუზზე დადის,მასაჟებზე.მოკლედ თავის თავისთვის არაფერს იკლებს!
თორმეტ საათზე იმხელა აურზაური იყო,რომ ადამიანი დაყრუვდებოდა..
-გილოცავთ..ნუკა..ნუკა დიდი გოგოა-ათასნაირი შეძახილები გაისმოდა და მუსიკაც უფრო ხმამაღალი ხდებოდა.ნიაკომ სასმელი მოსვა და მოცეკვავეებს შეუერთდა.
გამთენიისას დატოვეს კლუბი და ყველანი ნუკას სახლში წავიდნენ.გოგონამ სთხოვა დაჩაზე გამომყევითო და ესენიც დიდი სიამოვნებით დასთანხმდნენ.
-რა დრო გასულა-თორმეტ საათზე თვალი გაახილა ნიაკომ და მძინარე გოგონებს გადახედა-გაიღვიძეთ ყველა-ფეხზე წამოდგა და ხუთ წუთში ყველანი ფეხზე წამოყარა.
-დაჩაზე-ნუკამ სარკეში ჩაიხედა და თმის დავარცხნა დაიწყო.
-ვაჟას გავაღვიძებ-ანი დივანზე მწოლიალე შეყვარებულს წყალი გადაასხვა.
-გოგო,დამაძინე-გაიზმორა ბიჭი და შეყვარებულს შეუბდღვირა.
-ადგა ახლავე-ხელით უბიძგა.
-კარგი-დაემორჩილა ვაჟა და ამ დროს ანიც შემოვიდა.
-შენ რომ არ გვყავდე რა გვეშველებოდა-გაუღიმა ვაჟას და დაქალს გადაეხვია.
ორი საათისთვის უკვე საგურამოში იყვნენ.ფეხი ითრიეს,თორემ უფრო ადრეც მივიდოდნენ.ნუკას ორსართულიანი სახლი აქვს და საკმაოდ დიდი ეზო.
-ჰამაკში მე მინდა-ვაჟა გაიშოტა-ერთი ბიჭა ვაჟა-თვალი ჩაუკრა გოგონებს,რომლებიც სამზარეულოსკენ მიდიოდნენ.
-პროდუქტები გვაქვს და რამე მოვამზადოთ-ხმამაღლა განაცხადა სალომემ და ნაბიჯს აუჩქარა.
საღამოს ვაჟამ მწვადები შეწვა,მაგრამ დაეწვა და მხოლოდ თვითონ მოუწია ჭამა.
-რასაც შენ შელს ახლებ-დაგესლა ნიაკომ და ანის თავი ჩამოადო.
-ცეცხლი ხომ აგინთეთ-ვაჟამ მწვადი პირში ჩაიდო და გოგონებს ირონიით გახედა.
-მცივა-მოსაფარებლის მოსატანად ავიდა სალომე.
^^
-ისე კარგი გოგო იყო-დათომ ძმაკაცს გაუბა საუბარი.
-რომელი?-მხრები აიჩეჩა ზურამ და მექალთანეს თვალი ჩაუკრა.
-ნიაკო ერქვა.დიდი ხნის წინ,რომ შევხვდი კინოში..-ნიაკოს დაბერილი ტუჩები გაიხსენა და ნერწყვი მოადგა.
-სოფციალურ ქსელში რომ გაიცანი..-გადაიხარხარა და ნიაკოს სახე წარმოიდგინა.
-ისეთი გაშტერებული იყო,ტო-არ ჩერდებოდა დათო.
-შენ ღამის გოგონებზე როდიდან ფიქრობ?-მაცივარი გამოაღო ზურამ და ამ დროს დათოს დედა,ლუიზა,კარი შემოაღო.
-ბიჭებო,უკვე გაგიღვიძიათ?
-დიახ,ლუიზა დეიდა-ფეხზე წამოდგა ზურა.
-ვერ მოგაშლევინე რა,ძმაო-გადაწვა დათო და დედას თვალი ჩაუკრა-მოგვიმზადებ რამეს?
-აბა,რას ვაკეთებ-გაუჯავრდა დედა და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-არა,რა გოგო იყო..საყვარელი.-არ ჩერდებოდა დათო.
-არ მითხრა,რომ კიდევ აპირებ შეხვედრას.გინდა,რომ კიდევ ერთხელ შეაცდინო,მერე არ დაგერხეს,ძმაო-დატუქსა ზურამ და იდაყვი თავქვეშ ამოიდო.
-არა,რას ბოდავ..არ ვიცი რატომ ვამბობ ამ ყველაფერს-სამზარეულოსკენ წავიდა და ზურას გამოსძახა.
-მზადააა!
^^
ნიაკომ უფრო განსხვავებულად გაიღვიძა.მგონი,ასეთი გამომეტყველება პირველად ჰქონდა ამდენი ხნის მანძილზე.ტკივილი განელებოდა.“თითქოს არ ყოფილა“-დაიმშვიდა თავი და ამაყად ჩაიხედა სარკეში.
უნივერსიტეტის შეხვედრა აქვს და წასასვლელია,ამიტომ ადგა ცხრა საათზე.“მაგს მირჩევნია გავერთო“ მზერით ამოარჩია ტანსაცმელი.მოკლე შავი იუბკა და თეთრი პერანგი აიღო.სადად და მომხიბლავად უნდა წარვსდგეო.
მარტო წასვლა კი ეზარებოდა,მაგრამ მაინც გააჩერა „ტაქსი“ და თსუ-სკენ წავიდა.“ესღა მაკლდა“ მზერით წავიდა ხალხისკენ,მაგრამ მალევე გაიღიმა და ლექტორებს მიესალმა.
-ნიაკო,ეს შენ ხარ-მისკენ გამოექანა ერთ-ერთი ჯგუფელი და მეგობარი მარიტა და გოგონა გულში ჩაიკრა.
-მარიტა,ეს შენ ხარ..რამდენი ხანია არ მინახავხარ-გოგონა შეათვალიერა.
-გამიხარდა,რომ გნახე.რომ დასრულდება სადმე დავსხდეთ-საპასუხოდ მხოლოდ თავი დაუქნია-როგორ დაისვენე?
-ისეთ პონტში-გაუღიმა მარიტად-შენ?
-მეც მასე.კარგ ფერზე როდის არ იყავი შენ.
-ანტალიაში ვიყავი,თუ ეს გაინტერესებს-გაუღიმა მარიტას და ლექტორისკენ გაიხედა,რომელიც რაღაც განცხადებას აკეთებდა.
-მე კი აჭარის საზრვრებს ვერ გავცდი-ხელი ჩაკიდა დაქალს და ლექტორისკენ აიღო გეზი.
სამისთვის დაღლილ-დაქანცული გაშორდა ხალხ,მარიტაც გამოჰყვა.
-დავირალე რა-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა და მარიტა აათვალიერა.
-მეც,აქვე შევიდეთ კაფეში-ანიშნა თვალით და ნიაკოც კმაყოფილი მზერიც გაჰყვა.
-შოკოლადის ნაყინი და ცივი ყავა-მიმპანს კითხვაზე უპასუხა და ისეევ მარიტას შეხედა.
-მეც,იგივე-არ დააყოვნა გოგონამ და მეგობარს საუბრის გასაბმელად შეხედა.მარიტასთან უფრო სხვანაირად გრძნობს თავს.დეპრესიაში მყოფს როგორ ვერ გაახსენდა! გოგონა ჯერ კიდევ თვეების წინ დაშორდა ბიჭს,რომელთანაც ინტიმური ურთიერთობის ეტაპი ჩავლილი ჰქონდა.გოგონა *ოზად არ თვლის ქალებს,რომლებიც „მამაკაცურად ცხოვრობენ.“ამ ყველაფერს მამაკაცურად ცხორვებას ეძახის და ნიაკოსაც თავისუფლად ესაუბრება ამ ყველაფერზე.თითოქულ განცდას უყვებდოა,არადა,მხოლოდ უნივერსიტეტის ნაცნობობა აკავშირებთ!
-გოგო,შენ სულ არ მახსოვდი,არადა,როგორ დამეხმარებოდი-უკმაყოფილოდ მოსვა ყავა და მარიტას შავ თვალებს შეხედა.
-გოგო,მეც არ შეგხმიანებივარ..ხომ ხვდები ზაფხული როგორ ავიწყებს ხახლს ყველაეფრს..
-აუფ..რამდენიმე დღეც და შემოდგომაც დადგება..მერე სწავლა?!-წარბი ზემოთ ასწია და მარიტას დაქაჩული თვალებით შეხედა,შენ გამიგებო.
-მომიყევი,აბა,რა გაწუხებს-კომფორტულად მოკალათდა გოგონა და ნიაკოს ხელი დაიჭირა.
გოგიჩაიშვილს ცივმა ოფლმა დაასხა.თავი მოამზადა საიდუმლოს სათქმელად და განაბული სახით შეხედა მარიტას..
-მიდი,აბა-მოსასმენლად მოემზადა გოგონა და მხოლოდ ნიაკოზე გადაიტანა კონცენტრაცია.
-ერთი ბიჭი გავიცანი..-დაიწყო მოყოლა,მაგრამ ხმის აკანკალების გარეშე...-რომ გამხსენებოდი და მომეყოლა აქამდე,ისე მიშველიდი,მაგრამ..-დაასრულა სათქმელი.კიდევ კარგი მარიტას მოსმენის უნარი აქვს,საუკეთესო მსმენელია საუკეთესოთა შორის და მეტი რაღაც ნიაკოსაც!
-ანუ უკვე დრომ ჩაიარა და ტკივილი გაქრა?-ჰკითხა მეგობარს,რომელსაც ბიჭის სახელი არ უხსენებია,თუმცა მარიტა არც დაინტერესებულა ამით.
-კი,კი,ახლა უფრო მომეშვა,მაინცკარგია რომ გნახე.
-უბრალოდ „დაიკიდე“-მარიდა და ნიაკო როგორ გვანან ერთმანეთს!-არ იდარდო არაფერზე.იცი,რა?
-რა?-თვალები დაქაჩა ნიაკომ და ნამცხვარს ჩანგალი დაასო.
-რა და ცხოვრება შეცდომებისგან შედგება,რომ არა ისინი ვერ ვიქნებოდით ასეთნი,როგორნიც დღეს ვართ..ძლიერი ხარ!-გადაეხვია ნიაკოს.
-ჩემი ფსიქოლოგი.რა მყავხარ!-განათებული სახით შეხედა მარიტას და თავი დაუქნია.-დედაჩემის დაბადების დღეს და სიუოპრის ვუწყობთ მე და ჩემი სამი გადარეული დაქალი.
-შენზე გადარეული ვინაა?-ახარხარდა მარიტა.
-დამასრულებინე-წარბი ასწია ნიაკომ..-შენც შემოგვიერთდი..რას იტყვი?
-როდის აქვს?-უემოციოდ ჰკითხა და ბოლოყლუპი მოსვა.
-ორ დღეში.ტორტს დაქალთან მოვამზადებთ,
-სერიოზულად? კარგია,მეც ვისწავლი-დასთანხმდა და წამოდა.
-ჩეკი,თუ შეიძლება-ნიაკოც წამოდგა-მე გპატიჟობ დღეს,ჩემო ფსიქოლოგო-თვალი ჩაუკრა დაქალს.
^^
-კინოში წავიდეთ-დათომ შესთავაზა ზურას,განუყრელ ძმაკაცს და თვალი ჩაუკრა.
-ისევ იმ გოგოს შეხვედრის იმედი გაქვს..ტიპმა გაამწარე და შენ კიდე...ძმაო,არ გაეხვიო შარში-თითქოს ვერ გაიგოო,ისე აიღო დათომ მანქანის გასაღები და კარის საკეტი გადასწია.
^^
-მარიტა,ლექსი დავწერე-მეგოაბრს აღელვებით ეუბნება.
-აუ,წამაკითხე.
-„ფეისქბუტზე“ გამოგიგზავნი-ეუბნება ხარხარით და ტელეფონს თიშავს.
„ველოდები“-ეგობრისგმან მიღებულს კითხულოს და ლექსს უგზავნის:
გიყურებს უტიფრად...
ლამაზი სიტყვები მიმზიდველ ბაგიდან,
მოწყვიტა ვიღაცამ და თვალი ჩაგიკრა.
გიყურებს უტიფრად,თვალებიც ცეცებით,
არ ენდო,დაგღუპავს,გკარნახობს გულისთქმა.
მას დღეს არ უყვარხარ,ვერც ზეგ შეგიყვარებს,
სულ არ ადარდებ,ფეხებზე კიდიხარ.
ქალები უყვარს და შენ კი ხარ ერთ-ერთი,
ერთადერთი ხარო,გატყუებს უტიფრად.
თვალებით გაშიშვლებს,ვერ ამჩნევ,სულელო?
უხამსი ფიქრებით გიკითხავს მალიმალ.
გოგონა,ვერ ხედავ,გიყურებს უტიფრად,
თვალების ცეცებით,გიყურებს უტიფრად.
-ისე შველის,არა?-ემოციებში მყოფი მეგობარი ურეკავს.
-მგონი,კარგი თერაპიაა-იხევა სიცილით და ლეპტოპს ხურავს.
____
ესეც შემდეგი.იმედია,მოგეწონებათ.
ველი შეფსებებს.
მიყვარხართ.