უკვე ყველაფერი ნათელი გახდა,მე ვამპირი ვიყავი.ატლანტა ძალიან მიფრთხილდებოდა,იმიტომ რომ ჩემი სისხლი ერთადერთი წამალი იყო რომელიც გვიხსნიდა ამ განსაცდელისგან.
გარეთ ჯერ კიდევ არ მიშვებდნენ,რაგან ჯერ კიდევ მოუმზადებელი ვიყავი.ყოველდღე ვარჯიშები,წრვთნები,ძალიან მკაცრი რეჟიმი იყო,მაგრამ მე არ ვიღლებოდი,განსხვავებით ჩემი თანამებრძოლებისგან,5 საუკეთესო მებრძოლი ვიყავით,აქეან მხოლოდ მე ვიყავი გოგო,და თან ვამპირი.დანარჩენ 4 ბიჭს ძალიან მალე დაუმეგობრდი,მათ იცოდნენ ვინ ვიყავი და ისიც იცოდნენ რომ ჩემთან თამაში არ შეიძლებოდა.ატლანტაში ყოველდღე სხვადასხვა ექიმები მოყავდათ,რათა ვაქცინა შეექმნათ,ცდაც გაიმეორეს მაგრამ უშედეგოდ,ძალიან წუხდნენ ამაზე.
მე გარეთ გასვლის ნებას ისევ არ მაძლევდნენ.უკვე ყველაფერი ძალიან მაღიზიანებდა.
-ბიძია მე უკვე მზად ვარ,რატომ არ გჯერათ,ყველა დავალებას კარგად ვართმევ თავს
-კი მაგრამ უნდა იცოდე რომ გარეთ ცხედრების,სისხლის და გადაქცეულების მეტი არაფერია,ამისთვის მორალურად უნდა მოემზადო
-მზად ვარ
-მაშინ იქნები მზად როცა ამას შენი მწვრთნელი იტყვის
კამათს აზრი არ ქონდა,რადგან გადაწყვეტილებას საბჭო იღებდა.
უკვე რამდენიმე თვე გავიდა რაც აქ ვარ,მაგრამ აქ ყოფნა მომწონდა,ბევრი მეგობარი გავიჩინე,მაგრამ მათ არ იცოდნენ ვინ ვიყავი სინამდვილეში,ამის გახმაურება სასტიკად ისჯებოდა.აქ მილიარდობით ადამიანი იყო,სხვადასხვა ქვეყნიდან ჩამოსულები სულ იჭვის თვალით მიყურებდნენ.
ერთ დღესაც როცა ყველა სავახშმოდ იყო,მხოლოდ მე ვიჯექი ჩემს ოთახში და კომპიუტერით ვერთობოდი,უცებ რაღაც ხმა გავიგე,კარგად მივაყურადე მაგრამ ვერ გავიგე საიდან მოდიოდა.მერე ვიფიქრე ალბათ მომეჩვენათქო და ისევ თამაში განვაგრძე,მაგრამ წუთის შემდეგ ისევ განმეორდა.მაშინვე ავდექი და ოთახში დავიწყე სიარული,ყური კარგად დაუგდე და მივხვდი რომ ხმა კედლიდან ისმოდა,თითქოს ვიღაც თხრიდა,ძალიან გამიკვირდა,მაშინვე იარაღი ავიღე და კედელთან დავდექი,პირდაპირ წინ დავუდექი,ხმაური უფრო და უფრო ძლიერდებოდა,უცებ კედელი გასკდა და იქედან დაავადებულები გადმოცვივდენენ,მაშინვე სროლა ავტეხე,თან განგაშის ღულაკს მივაჭირე,დაახლოებით 15 მოვკალი,მაშინვე გარეთ გამოვარდი და დავინახე ერთ ქალს როგორ დასხმოდნენ თავს,მაშინვე ვეცი და ყველა მოვკალი.უკვე დამხმარე რაზმი მოდიოდა,ხალხი დიდი დარბაზში გაიყვანეს და კარებები ჩაკეტეს.აქ მხოლოდ მე,ბიძია,და ჯარისკაცები ვიყავით.ძალიან ბევრნი იყვნენ,იარაღი აღარ გვყოფნიდა,ამიტომ შიშველი ხელებით დავიწყე ბრძოლა,ძალაიანაც გამიადვილდა,რადგან ასე უფრო ადვილად ვხოცავდი ვიდრე იარაღით.როგორც იქნა ყველა ამოვხოცეთ
-ვინმემ გამაგებინეთ ეს რა ჯანდაბაა,აქ საიდან შემოვიდნენ-იყვირა ბენმა
-კედლიდან
-კედლიდან რანაირად
-თხრიდნენ ალბათ და გამოაღწიეს
მაშინვე გავლუქეთ ოთახი და სხვა ოთახების შემოწმება დავიწყეთ,ყველგან სიმშივდე იყო,ხალხი ძალიან იყო შეშინებული.როცა ჯარისკაცების ოთახებს ვამოწმებდი,შევამჩნიე როგორ გამოიბერა კედელი,მაშინვე დავიყვირე და ყველანი იქ გაჩნდნენ,იქედანაც მოდიოდნენ,მაგრამ გადმოსვლაც არ ვაცადეთ.ყველანი შეწუხებულები იყვნენ,ატლანტას კედლებში შემოღწევა ხომ შეუძლებელი ეგონათ.საღამოს ყველა დაგვიბარეს
-აუცილებელი საჭიროება შეიქმნა იმისა რომ თქვენ გარეთ გაგიშვათ,იქაურობა უნდა გაწმინდოთ,საუკეთესო იარაღს მოგცემთ
-რათქმაუნდა ჩემი გუნდი მზადაა-თქვა ჩვენმა ტრენერმა
-ჯეინიც მზადაა?
-დიახ,საუკეთესო ფორმაშია.
ხუთივეს ძალიან გვიხაროდა,მთელი ღამე ტერიტორიას ვიკვლევდით,ატლანატას საზღვარს მაინც ვერ გავცდებოდით.
მთელი ღამე გეგმას ვადგენდით,როგორ უნდა გვემოქმედა,ჩვენი მთავარი დავალება იმის გაგება იყო საიდან შემოვიდნენ დაავადებულები,და შინ მშვიდობით დაბრუნება,დანაკარგი გამორიცხული იყო.ღამე საძიებო ოთახში გავატარეთ,დილით კარგი გასეირნება გველოდა.
-ჯეინ რას ფიქრობ,რთულად იქნება საქმე?-მკითხა ჩემმა თანაგუნდელმა
-არა მგონია,ალბათ კანალიზაციის მილს მოყვებიან,ამიტო ეგ მილი საერთოდ უნდა მოვსპოთ
-ხო მეც ეგრე მგონია,ისე მაიც როგორ შემოვიდნენ,კედლები 2 მეტრი სისქისაა
-მეც მიკვირს,მაგას ხვალ გავიგებთ,ახლა კი დავისვენოთ,ხვალ რთული დღე გველოდება.