- ლიზა,ვერ ვხვდები რას მთხოვ,მე მომწონხარ,დედა ვატირე ამ ოთხ დღეს.. ბარში დაგინახე თუ არა მაშინვე შემიყვარდი, ხო ლიზა მიყვარხარ,მიყვარს შენი ეს ბავშური გამოხტომები,მიყვარს შენი სიცილი,ღიმილი,ტირილი.. მიყვარხარ გესმის?,-ერეკლემ ვერ მოითმინა და ამ სიტყვების მერე არაფრის თქმა არ დამაცადა,ველურივით ეძგერა ჩემს ტუჩებს.. სასიამოვნოდ დატრიალდა ტავში ყველაფერი.. მივხვდი,რომ გრძნობებს გასაქანი უნდა მივცე.. ხელები კისერზე შემოვაწყვე.. მეც ვნებიანად ვკოცნიდი,რაზეც რეაგირებას მალევე ახდენდა. მისი გავარვარებულ და ცხელ ტუცებს მთელ სხეულზე ვგრძნობდი.. ჩანჩქერის ხმაზე ჩემი დახშული სიამოვნების ხმები ისმოდა.. ყველაფერი თავისით მოხდა.. ეს უნდა მომხდარიყო და აზრი არ აქვს,როდის.. დღეს,თუ ორი სამი თვის მერე.. ემოციებისგან დაღლილს მალევე ჩამეძინა.. როდესაც გავიღვიძე უკვე სახლში ვიყავი.. ჩემს ლოგინში. ფეხშიშველა გავტანტალდი ერეკლეს ოთახში ის კიდევ ვიღაცას ელაპარაკებოდა,ბოლო სიტყვების მოსმენა მაინც შევძელი ..
- ფულზე მერე დაგელაპარკები,ჯერ ყველაფერი ისე მიდის როგორც დამაბარე,-ჩემი სილუეტის დანახვისას ტელეფონი უცებ გათიშა და ჯიბეში ჩაიცურა.
- გაიღვიძე პრინცესა?,-ავტომატურად ჩემსკენ წამოვიდა და ხელები წელზე მომხვია..
- ვინ იყო?,-ვერ დავმალე გაოცება,რადგან ასეთი სიტყვები არ გამიგონია..
- არავინ ისეთი,-ტუჩებზე ვნებიანად მაკოცა და წელსზემოთ შიშველი მეორე სარტულზე დაეშვა.. მე კი დამტოვა ასე პირღია.. ვგრძნობ,რომ რაღაც ხდება,არ ვიცი შეიძლება შემეშინდა.. ლოგინზე მოწყეტით დავეშვეშვი და „საყვარელი“ ბიჭის სურნელი ხარბად შევისუნთქე... „საყვარელი“?
- ლიზა,მე დღეს გავდივარ,საღამოს დავბრუნდები,-კიბეებზე ერეკლეს ხმა გავიგონე. წამოვდექი და მასთან ჩავედი.
- სად მიდიხარ?,-ინტერესით ვკითხე და კისერზე ჩამოვეკიდე.
- საქმეზე,მალე მოვალ,-წელზე ხელები შემიცურა და ვნებიანად მაკოცა.. ოჰ,მისი კოცნა თავგზას მიბნევდა..
- კარგი,-მეც დავემშვიდობე და კარები საგულდაგულოდ გადავკეტე.. რა უნდა მეკეთებინა სახლში მარტო? გადავწყვიტე სახლის საგულდაგულოდ დათვალიერება,მერე დალაგება და რამე გემრიელის მომზადება.. რამდენჯერმე ბედნიერად შევავლე თვალი სახლს და სამზარეულოს დათვალიერებას შევუდექი. ყველაფერი ზედმეტად ახალი მეგონა,თითქოს ამ სახლში არავინ ცხოვრობდა.. სამზარეულოში შეფუთული ნივთები იდო,უჯრები თითქმის ცარიელი.. ძალიან მომინდა ერეკლეს ოთახის დათვალიერება.. მეორე სართულზე ავედი,მამაკაცის ოთახის კარები გავაღე და სურნელით დავტკბი. საწოლის წინ საწერი მაგიდა იდგა,მასზე თითქმის არაფერი იდო,მხოლოდ ერთი ორი ფურცელი,კომპიუერი და საწერი კალამი.. უჯრები ჩაკეტილი ჰქონდა,რამდენი ვეჯაჯგურე,მაგრამ არ გაიღო.. გამიკვირდა,რა უნდა ედოს ადამიანს ასეთი,რომ ჩაკეტო? მითუმეტეს,თუ მარტო ცხოვრობ? ლოგინთან ჩამოვჯექი,კედლის მხარეს დავინახე დაგდებული საათი,ავტომატურად გადავიწიე და ასაღებად დავიხარე,თუმცა საათის გარდა იქ პრიალა ნივთი იდო.. ხელი ლოგინის ქვეშ შევყავი და რაღაც ცივს დავადე. შიშით წამოვხტი და საწოლტან ჩავიკეცე.. ნივთს ხელი მოვკიდე და გამოვაჩოჩე.. გამიკვირდა,რადგან ხელებში იარაღი მეჭირა. „რაში სჭირდება ერეკლეს იარაღი?“ შეშინებულმა უცებ დავაბრუნე იარაღი უკან და ოტახიდან გამოვვარდი.. ჩემი ოთახის კარები შევაღე და შიგნით ჩავიკეცე.. ვეძებდი ჩემს ოთახში რამე მსგავსს თუმცა ვერაფერი ვიპოვე,გარდა წერილებისა,რომლებიც გაუხსნელი იყო,ამიტომ რომ გამეხსნა თავისუფლად შეამჩნევდა.. პარკში გახვეული წერილები ეყარა,რომელიც ლოგინის უკან,ღრმად გაჩხერილი იყო.. ამ სახლიდან უნდა წავიდე,მხოლოდ ეს მიტრიალებდა ტავში.. მე ხომ მას არ ვიცნობ? ვინ არის,რატომ უდევს სახლში იარაღი? ან ეს წერილები რატომ არის სადღაც გაჩხერილი.. ის უჯრები? ყველაფერი ძალიან დაძაბულად და უცნაურად მეჩვენებოდა.. ჩემს ლოგინზე დავწექი და ფიქრი დავიწყე,როგორ გავარკვიო ყველაფერი,რა თქმა უნდა,გაქცევა გადავიფიქრე,რადგან უნდა გავიგო ვის სახლში ვარ და რა ხდება?!
- ლიზა,გძინავს?,-ძილის ბურუსიდან ერეკლეს ხმამ გამაღვიძა. მესიამოვნა და თვალები ჯიუტად არ გავახილე.
- კარგი,ვიცი რომ არ გძინავს,-ტუჩები სახესთან მომიტანა, სიგარეტის და სასმლის სუნი ცხვირს მიწვავდა.
- ნასვამი ხარ?,-გაკვირვებულმა ავხედე და თვალებში ცავაშტერდი..
- ცოტათი,სულ ცოტათი,-თითებით მანახა რამდენი დალია.
- წამოდი,შენს ოტახში გაგიყვან,დაიძინე ხვალ ვილაპარაკოთ,-ხელით მხარს დავეჯაჯგურე და გაგდება ვცადე,მაგრამ უფრო მეტად გაჯიუტდა.
- მინდიხარ,გესმის? მერამდენედ მიწევს თავის შეკავება,-ხმა ბრაზში გადადიოდა.. მე კი არ მაწყობდა მისი გაბრაზება,თან მინდა ვაღიარო,რომ ძალიან ვნებიანია ერეკლე,ამიტომ თავის შეკავება არც მე შემიძლია.. ხელები მაისურის ქვეშ შევუცურე და ერთი ხელის მოსმით მას ზემოდან მოვექეცი.. „არა, დღევანდელი იდიოტური ფიქრები უნდა ამოიგდო თავიდან“ ჩემს მეორე მეს მკაცრად გამოვუცხადე და მამაკაცის ალერსი გავაგრძელე.. მასთან ტავს ბედნიერაად ვგრძნობდი,რატომ უნდა ამეტეხა ერთი ამბავი,მითუმეტეს რომ ერეკლე მეხმარება.
- მაგიჟებ,ლიზა,-ნასვამი რაღაცეებს ბუტბუტებდა..
- მიყვარხარ,არასდროს მივცემ შენს თავს ერეკლეს,-ტუჩებით ჩემს ტუჩებს ეძებდა და ხლეებით ცდილობდა მთლაინად შევეგრძვნე.. დიდიძლიერი ხელების შეხება მწვავდა. მეგონა რომ ცეცხს მიკიდებდნენ.. მსიამოვნება მისი შეგრძნება,მეც მინდოდა მესიამოვნებინა,თუმცა არც ისეთი გამოცდილი ვიყავი,როგორც ამას ვაჩვენებდი...
- მეც მიყვარხარ,-პირველად ალბათ იმ რამეს ვუთხარი,რომ მიყვარდა.. რატომ? უბრალოდ არ ვიცი.. მიყვარდა ?
- ერეკლეს შენს თავს არ დავუბრუნებ,მილიონიც რომ მომცეს,-მილიონის გაგონებაზე დღევანდელი საუბარი გამახსენდა ფულთან დაკავშირებით.. თუმცა ჩავთვალე,რომ ესეც მორიგი ეწვების შემოტევა იყო,მითუმეტეს რომ ამაზე ფიქრი სექსის დროს ნამდვილი უაზრობა იქნებოდა..



დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.. ამდენიხნის განმავლობაში არცერთხელ არ დაურეკავს ჩემს ტელეფონს.. თვალები გავახილე და მამაკაცის მკლავებიდან გამოვძვერი.. ტელეფონს დავხედე,ალექსი იყო.. გამიკვირდა! ჩემი და ერეკლეს საერთო მეგობარია,რომელიც შოტლანდიაში გადავიდა საცხოვრებლად. რატომ შოტლანდიაში? იმიტომ რომ .. მალევე გაიგებთ!
- ხო ალექსი,-ჩუმად წამოვდექი და ხალათი შემოვიხვიე. აივანზე გავედი,სიგარეტს მოვუკიდე.
- ხომ არ გაგაღვიძე?როგორ ხარ?,-დაკარგულ ალექსანდრე ისევ ვახსოვარ?
- მე კარგად ვარ,შენ რამ გაგახსენა ჩემი თავი?,-ინტერესი ვერ დავმალე და მწარედ გავუცინე.
- ერეკლესთან ვიყავი,მითხრა რომ დაშორდით,მინდოდა შენთან სეხვედრა,დღეს თუ გცალია,-ალექსანდრეს ხმაში ნერვიულობა დაეტყო.
- არ უთქვამს რატომ დავშორდით?,-მაინტერესებდა რა ინფორმაციას ავრცელებდა ერეკლე.
- არა,უბრალოდ თქვა რომ დაშორდით რადგან ერთმანეთს ვერ გაუგეთ,-მომესმა? ერთმანეთს ვერ გავუგეთ? რა საინტერესოა...
- დღეს საღამოს 9 ზე შემიძლია შეგხვდე,მისამართს მოგწერ და გამომიარე,-სასაცილოა,ჩემი ყოფილი შეყვარებული სრულიად იდიოტი აღმოჩნდა,მიზეზიც კი ვერ თქვა..
- კარგიი,დროებით,-ტელეფონი გავთიშე,ნამწვავი საფერფლეში ცავაგდე და ოტახში დავბრუნდი
- ვის ელაპარაკებოდი?,-ერეკლე ცოტა დაძაბული ჩანდა.. ლოგინზე წამოჯდა და გაოცებული თვალებით შემომხედა.
- ალექსანდრეს,-ამ სახელის გაგონებაზე ფერი წაუვიდა და ცივმა ოფლმა დაასხა..
- რა მოგივიდა? იცნობ?,- გაოცებულმა შევხედე და ლოგინზე დავჯექი.
- არა,უბრალოდ,თავს ცუდად ვგრძნობ,წავალ ყავას მოგიდუღებ გინდა?,-ლოგინიდან სწრაფად წამოხტა,ტელეფონს ხელი მოკიდა და კიბეებს ჩაუყვა.. ვერც მოვასწარი რამის თქმა,ტყვიასავით გავარდა. უკვე ეს ყველაფერი ნამდვილად მაშინებდა,მაგრამ არაფერს არ ვიმჩნევდი.. მეც ცავუყევი კიბეებს,თუმცა როდესაც მისი ხმა გავიგონე ადგილზე გავიყინე..
- ყველაფერი სხვანაირად მიდის,არ შეხვდე გთხოვ,-ეს სიტყვები გავიგონე..
- ერეკლე,- დავუძახე და სამზარეულოში ამაყად სევედი.
- ხო საყვარელო,-ტელეფონი უკვე ჯიბეში ჰქონდა ჩადებული..
- ერეკლე,რა ხდება?,-გაოცებულმა შევხედე და ყავა გამოვართვი.
- არაფერი,საყვარელო,უბრალოდ სამსახურში მოსვლა მთხოვეს გადაუდებელი საქმეაო და ამიტომ ნერვები მაქვს აშლილი ჯერ ხომ დასვენება მეკუთვნის,თან ასეთ ქალთან,-თვალი ჩამიკრა და კედელზე მიმამწყვრია..
- მოიცა,ყავა დაისხმებაა,-სიცილით ვუთხარი,მაგრამ კოცნით გამაჩუმა,ხელიდან ჭიქა გამომაცალა და ვნებიანად დამაცხრა ტანზე.. მეგონა,რომ მთლიანად ცდილობდა ჩემს შეგრძნებას,ერთიანად ვუნდოდი.. ვაღიარებ,რომ პირველი მამაკაცია,რომელსაც შეუძლია ცამდე გამაბედნიეროს,მაგრამ გული მაინც რარაც ცუდს მიგრძნობს...
პ.ს ჩემიი საყვარეეელი ბოვშეებიიიი <3