თავი 5
დილით რვა საათზე მაღვიძარამ დარეკა. მინდოდა ნენსი სკოლისთვის გამეღვიძებინა, მაგრამ მას ისე ტკბილად ეძინა... ფეხები ერთმანეთზე ჰქონდა შემოწყობილი, თეთრი სარაფანა, რომელსაც წითელი ყვავილები ჰქონდა ამოქარგული ძლივს უფარავდა პატარა სხეულს. თეთრი პლედი კი იქვე სკამდე იყო მიგდებული. ვერ მოვითმინე და მასთან ახლოს მივედი, ერთხანს ვაკვირდებოდი მის მშვენიერებას, შემდეგ კი ფეხის თითებიდან მოყოლებული კაბის ბოლომდე თითებს ნაზად ვუსვამდი, სანამ არ გაეღვიძა.
-რას აკეთებ? - ახალგაღვიძებულის ხმით მკითხა.
-გეფერები პატარავ.
-რომელი საათია?
-ჯერ ადრეა.
მე მასთან ახლოს მივედი, ვაკოცე და ვცდილობდი ნელ-ნელა გამომეფხიზლებინა. როგორც ჩანს მიხვდა რისი გაკეთებაც მინდოდა და ისიც ამყვა თამაშში. მე ეს ვიგრძენი და ჩემსკენ უფრო ახლოს მოვიზიდე, მკერდზე მყავდა აკრული. თითები ნაზად შევახე მას ფეხებშუა და ის ათრთოლდა. თავი უკან გადაწია და ამოიგმინა, ხელები კიდებ უფრო მომიჭირა თმაზე, მე უფრო ძლიერად შევეხე მას, ნენსიმ კი სიამოვნების ნიშნად ზურგზე ფრჩხილები ჩამომისვა და დამკაწრა. შემდეგ უფრო ახლოს მოიწია, რათა კარგად შემძლებოდა მის ყელზე ძლიერი კოცნის კვალის დატოვება. ეს გოგო მაგიჟებს, მისი გარდასახვის უნარი მაოცებს. ყველაზე მეტად კი ის მსიამოვნებს, რომ მხოლოდ ჩემთვისაა ასეთი, მხოლოდ ჩემთანაა სხვანაირი და მხოლოდ ის მხოლოდ ჩემია.

უკვე ათი საათის იქნებოდა მაგიდასთან რომ დავსხედით და ვსაუზმობდით, უფრო სწორად ნენსი ნუთელას ჭამდა და ყავას აყოლებდა, მე კი ცივ ლუდს ვსვავდი.
-როდის უნდა დაანებო ამას თავი?
-რა ამას? - გაოცებულმა შევხედე.
-აი ამას. - მკაცრი მზერა შეავლო ჰეინეკენის ბოთლს.
-არასდროს. - გავუღიმე. - მინდა რომ ეს ისე შეჭამო მე როგორც მიყვარს. - გამომწვევად შევხედე და ბანანი გავუწოდე.
-არ არსებობს.
-მიდი.
-მეკაიფერბი არა?
-ნენსი. - მკაცრად წარმოვთქვი მისი სახელი.
-არა მეთქი.
-გთხოვ. - ახლა ვეცადე ლმობიერებით დამეყოლიებინა.
ის დამთანხმდა, ბანანი გამომართვა და ჯერ უბრალოდ მიყურებდა და იღიმოდა, შემდეგ კი ნელა დაიწყო მისთვის ზედმეტი ნაწილების მოშორება. ტუჩები ყველაზე დაბალ ნაწილზე შეახო და ნელა ზემოთ ამოიწია, შემდეგ შეყოვნდა, წამით დაიმორცხვა მაგრამ ისევ განაგრძო ამის კეთება: ენა დაადო და ყველაზე მაღალ წერტილამდე აასრიალა. პიკს რომ მიაღწია ოდნავ მოაკვნიტა. მე მეტი ვეღარ მოვითმინე, ბანანზე ხელი ავუკარი, სადღაც მოვისროლე, წელზე ხელები შემოვხვიე და მაგიდის ერთი ნაწილიდან ჩემს წინ გადმოვსვი. ჩემსკენ მოვიზიდე ტანით, მე კი ფეხებშუა დავუდექი. მგზნებარედ ვაკოცე და მკერდზე მოვუჭირე ხელი, შემდეგ მის მშვენიერ საჯდომზე ჩავასრიალე თითები.

სკოლაში მივიყვანე მე კი ლექციების გაცდენა გადავწყვიტე და აჩის დავურეკე. ორივე ჩვენს ბაითში ავედით.
-რაღაც მოწყენილობაა გინდა გოგოები ავყაროთ?
-არა ძმაო მე მყავს უკვე ჩემი გოგო და მაკმაყოფილებს ბოლომდე. შენ თუ გინდა მოიყვანე ვინმე.
-ეგრე არააქვს მუღამი.
-როგორც გინდა. დღეს მაინც კარგ ხასიათზე ვარ. - კმაყოფილებით აღსავსემ მივუგე.
-რატო ?
-დილით ნენსისთან ერთად მაგრად ვისიამოვნე. ჯერ მომცა და წამოსვლისას ვაფშე მაგრად ვითომარეთ.
-ეგ ძმაო შენი გოგო კი არა ნაშა ყოფილა.
-რას ბოდავ. - ცოტა არ იყოს გავღიზიანდი.
-რას და შენ ნაშად გყავს ეგ გოგო გახდილი და აბა რა გითხრა. აქ რატო არ ამოგყავს ხოლმე.
-ეს ბოზებისთვის გვაქვს და ნენსი სხვანაირია.
-ვითომ? ეგრევე რო მოგცა ეგ სხვა რამეს ნიშნავს.
-მე გითხარი უკვე არაა ეგეთი გოგო. რადგან ვთქვი ესეიგი ვიცი და მორჩა.
-კაი ძმაო როგორც გინდა. - აჩიმ მეგობრულად დამკრა ხელი მხარზე და ლუდის გახსნილი ბოთლი გამომიწოდა. მალე ანდანტეს მუღამზე მოვედი.
-აუ აჩი, რამდენი ხანია აღარ გაგვიყნოსია არ გინდა ანდანტე?
-გააქ ?
-აბა რაა.
-დავაი ბიჭო როგორ არ მინდა მიდი საკაიფოდ გაასწორებს.
-ეგრე რაა.. - წამალი ამოვიღე ჯიბიდან და დავფხვენით კოვზით.
შემდეგ ისევ ვსვავდი და მის ნათქვამზე ვფიქრობდი ნაშად გყავს გახდილი ის გოგოო. აჩი მართალია, მე მაგრად მევასება ნენსი, მაგრამ ჩემდაუნებურად მხოლოდ ჩემი სიამოვნებისთვის ვიყენებ მას. ეს კი სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ის ჩემი გოგოა, ის ჩემი ნაშაა. სულაც არ მინდა ეს ასე რომ იყოს, რადგან ნენსი მიამიტია და ჩემი სჯერა, ყველაფერს აკეთებს რასაც ვეუბნები და არ იმსახურებს ასე რომ ვექცევი. ამ ფიქრებში ვიყავი მესიჯი რომ მიმივიდა:
„ერთ საათში ზუსტად იქ თუ არ იქნები სადაც მაშინ შევხვდით შენს გოგოს დავანგრევ ტყვნაში. ლეო.“
თავიდან გაოცებული ვუყურებდი ტექსტს როგორ გაბედა ამის მოწერა და შემდეგ ტვინში სისხლი ჩამექცა. ამასხა და რა ამასხაა.
-ნაბოზრი ახვარი, დედას მოვუტყნავ მაგ ჩათლახს. ვის უბედავს ეგ ყლისშვილი ეგ მათხოვარი. მე მაგის დედას შევეცი სუ ერთია მოვკლავ. არ ვაცოცხლებ იმ ნაბოზარს, სახეს ავახევ, ავკუწავ, მაგისგან ვიცი რასაც გავაკეთებ და დედამისს ვაჭმევ. ეგ ახვარი ვის უბედავს. - ბრაზისგან საით წავსულიყავი ვეღარ გამეგო. ტელეფონი იარაკზე მოვისროლე და ნერვებაშლილი აქეთ-იქით ვეხეთქებოდი. სიმწრისგან რა უნდა გამეკეთებინა ვეღარ გამეგო.
-ვისზე ამბობ რა ხდება ძმაო გამაგებინე. - ანერვიულებული აჩი უკან დამდევდა.
ტელეფონი მივაგდე და სანამ მესიჯს კითხულობდა მე ვილანძღებოდი მთელი ბოღმა რომ ამომეღო და ბოლთას ვცემდი გიჟივით.
-კაი კაი დაწყნარდი. დავიჭერთ და დედას მოვუტყნავთ ხო იცი ვერსად წავა და მაგის გამო გასროკვა არ ღირს. - თავისი ჩვეული წყნარი ხმით ჩემს დაწყნარებასაც ცდილობდა.
-არ გესმის, მაშინვე უნდა მომეკლა არ უნდა გემეშვა. სახეს ავახევ მაგ ახვარს.
-მოიცა რაა, არ ღირს მეთქი მაგის გამო ნერვების აშლა. დაწყნარდი სუ ერთია მაინც დავიჭერთ. წამო მანქანაში ჩავსხდეთ და მე მანამდე დათოს დავურეკავ ვნახოთ მანამდე რა გაიგო იმ ტიპზე.
ჩვენ დაბლა ჩავედით, ელვის სისწრაფით ჩავირბინე შვიდი სართული და მანქანაში ჩავჯექი. საჭესთან აჩი დაჯდა, მე კი გზას ვეუბნებოდი. ჯიბეში დანა მოვისინჯე, ყოველთვის თან დამაქვს რა იცი რა ხდებათქო და აი ახლა დამჭირდება ალბათ. იქ არ იყო, სავარაუდოდ აჩიმ ამომაცალა ჩემი ამბავი რო იცის.
-აჩი დანა მომეცი.
-არა.
-მომეცი მეთქი.
-არა მეთქი.
-ჩემი დანა დამიბრუნე.
- დაივიწყე, მორჩა არ მოგცემ.
-აჩი ჩემი დედა მოვტყან დანა მომეცი მეთქი. - უკვე წკიპზე ვიყავი.
-რათ გინდა, უნდა მოკლა არა? მაგ ტიპის გამო არ ღირს მეთქი გაიგე ბიჭი და შეუშვი მაგ მძღრენ ტვინში.
-თავი არ მაცემინო ეხლა მომეცი მალე.
-აჰა გამომართვი მაგრამ იცოდე მაგის გარეშეც მოვაგვარებთ და პროსტა არ გინდა არ ჩააჯვა საქმეში. - დანა გამომიწოდა, მაგრამ ხელს მაგრად უჭერდა.
-ჩემი საქმეა, ჩემი გოგოა იქ და როგორც საჭიროდ ჩავთვლი ისე მოვიქცევი.
-კაი დაიჭირე . - გამომიწოდა და მეც გამოვართვი.
თმის ერთი ღერიც რომ ჩამოვარდეს სუ ერთია მაგ საცოდავს ყოფას ვუტირებ, გაჩენას ვაწყევლინებ. ნენსის ერთი ნაკაწრიც რომ ჰქონდეს, სიკვდილს ვანატრებინებ ისეთ დღეში ჩავაგდებ.