ჩვეულებრივ 7-ზე ვდგები სარბენად გავდივარ,ნაცრისფერ ნაიკის შორტსა და ამავე ფერის მაისურს ვუხამებ..შავი ბოტასები ჩემი Mp3player-ი და მზად ვარ,ძაან მიყვარს დილის თბილისი სუფთა ჰაერი,კარგი მუსიკა და ჯანსაღი ცხოვრების წესი.
გარეთ გავედი სახლის კარები მივიხურე და გზას გავუყევი ნელ-ნელა ნაბიჯი ავაჩქარე და ისე მივედი მდინარემდე რომ, ვერც გავიაზრე სილუეტს თვალი მოვკარი მაგრამ, ყურადღება არ მივაქციე ..მაინც სურვილმა მსძლია და იმ ადგილს მივუახლოვდი,დავინახე თუ როგორ, აპირებდა გადახტომას ახალგაზრდა ბიჭი არვიცი რატო მაგრამ, უცბათ უზომოდ შემეშინდა ძალა მოვიკრიბე და იმ ადგილას მთელი სისწრაფით მივირბინე რაც უფრო ვუახლოვდებოდი უფრო მკვეთრად ვხედავდი სილუეტს რომელიც თავს არ ინდობდა და მგონი ვერც ანალიზებდა რას აკეთებდა...მივუახლოვდი და მთელი ძალით ჩემსკენ მოვაბრუნე.
-ჰეი...რას აკეთებთ!_დავუყვირე და მდინარესა და მის შორის მანძილი შევამცირე.
-თქვენ რაგინდათ?_უკმეხად მკითხა ენის ჩლეფით..ეტყობოდა რომ, ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ იყო.
-თქვენი გადარჩენა!_გაღიზიანებული მივუგე და ხელით ჩემ თერმოს დავწვდი წყალი ხელის გულზე დავისხი და სახეზე მოვუსვი...გონზე მოყვანის მიზნით.
-შენ...შენ ანგელოზი ხარ!_დაასკვნა და თავისი შავი თვალები შემომანათა...მგონი მადლია ამის გადარჩენა,გულში ჩავიცინე და ისევ ბიჭს შევხედე.
-სად ცხოვრობ?,მიგიყვან._ვკითხე და როცა მივხვდი რომ აზრზე არ იყო რახდებოდა შევეცადე სხეული დამეძრა...ძლივსძლივობით ვიპოვე ტაქსი და ამ "ბიჭი მდინარის" მძიმე სხეულიც ჩემთანერთად მანქანაში მოვათავსე დღემდე ვერ წარმომიდგენია როგორ შევძელი ჩემზე ორჯერ დიდი სხეულის დაძრა...ტაქს მისამართი ვუთხარი და ბიჭის უნაკლო სახეს დავაკვირდი,ის უკვე გათიშული იყო,ტაქსის მძღოლმა ერთი კი გადმომხედა საქარე მინიდან მაგრამ, ისეთი დავუბღვირე აღარ გამოუხედავს,დანიშნულების ადგილას მალევე მივედით ტაქსისტს ფული მივაწოდე ისე რომ ხურდას არდავლოდებილვარ გათიშულ მდგომარეობაში მყოფი სხეული ტაქსიდან გადმოვათრიე და წელზე ,ატკიებულ ადგილაას მოვიკიდე ხელი ...ლიფტამდე ვაი-ვაგლახით მივედი და ღილაკს დავაწექი სახლის კართან შევყონდი ,კარებს გასაღები მოვარგე და მძიმე სხეულიც ფეხისთრევით შევიყვანე სტუმრების ოთახში ფეხზე გავხადე და პლედი გადავაფარე ,როდესაც კარები მივხურე მაშინ გავაანალიზე თუ რა შარში გავყავი მე ანდრეა ჩიქოვანმა ჩემი სულელი თავი.



ვფიქრობდი რა მეთქვა ამ ახმახისთვის ,რომ გაიღვიძებდა იქნებ სულაც გაბრაზდეს და მითხრას "რატომ გადამარჩინეო?!" და საერთოდ რა მინდოდა რას მომყავდა თავი ხელებში ჩავრგე და მაინც მეორე მემ მსძლია.."როცა,დაინახავდნენ თავს იკლავდა შენ ადგილაას ყველა გადაარჩენდა!"

მაგრამ,მე მაინც მეშინოდა ბიჭის რეაქციის,ერთი საათი ვიჯექი და არაფერს არ ვაკეთებდი ვფიქრობდი მომხდარზე და ბოლოს ყველაფრით დაღლილს ჩამეძინა ,როდესაც გავიღვიძე უკვე 7-ი იყო დაწყებული ,გადავწყვიტე რაიმე საჭმელი მომემზადებინა ბიჭისთვის და ჩემთვისაც "ოჯახური"-ს გაკეთება ვარჩიე სალათას და ნახევარსაათში ყველაფერი მზად მქონდა უცბათ რაღაც ხმა გავიგე.... ჭიქა რომელსაც,მაგიდაზე ვდგამდი შიშისგან ხელიდან გამივარდა ხელის გული გულზე მივიდე და იქითკენ წავედი საიდანაც ხმაური შემომესმა,ოთახის კარი შევაღე და რას ვხედავ ბიჭს გაუღვიძია ..ცუდად იყო გულზე იდებდა ხელს და მძიმედ სუნთქავდა ერთი ამათვალიერა და გამიღიმა მგონი იქვე "დავდნი",მაგრამ სახე უცბათ მოეღუშა სააბაზანოსკენ მივუთითე პირსახოცი და ჩემი ძმის სპორტიულები მივეცი ოთახი დავტოვე და იქვე ტახტზე წამოვწექი უცბათ მისი ღიმილი გამახსენდა და სივრცეს გავუღიმე მაგრამ, ღიმილი სახეზე შემაშრა როდესაც, კარების გაღების ხმა მისწვდა ჩემს ყურთა სმენას უცბათ ავფორიაქდი და ფეხზე ავდექი ის კი კედელს მიეყრდნო და ტუჩის მარჯვენა კუთხე ჩატეხა ჩემსკენ წამოვიდა და დივანზე მოკალათდა.

-გამარჯობა პატარა ქალბატონო აქ როგორ , აღმოვჩნდი._ინტერესით და
ცინიკური მზერით მკითხა.
ღრმად ამოვისუნთქე და
სალაპარაკოდ მოვემზადე უცბად ტანზე დავიხედე და ბიჭის მზერა დავიჭირე ჩემს ფეხებზე ჩემი ისედაც მოკლე შორტი დაჯდომით უფრო მოკლე გახდა ჩემი მადიანი ფეხებიც კეკლუცურად უმზერდნენ ცოტა შევიშმუშნე და ნორმალურად დავჯექი ჩაიცინა და ისევ ცინიკური მზერა მომაპყრო.
-რა გქვია?_ინტერესით მკითხა...
გამიკვირდა.
-ანდრეა.
-თორნიკე_ნასიამოვნებმა ჩაიღიმა და ხელი გამომიწოდა არვიცი რატომ მაგრამ, დავიბენი როდესაც,მის შავ თვალებს გადავაწყდი...ხელი ხელს შევაგებე და უხერხულად შევიშმუშნე როდესაც მივხვდი რომ, მოცილებას არ აპირებდა თვალებში ჩამაშტერდა ახლა მე დავრჩი ფრიად აღფრთოვანებული როცა მივხვდი ,რომ ჩემი მწვანე თვალების ტყვედ იქცა ნასიამოვნებმა ჩავიღიმე და გამოსაფხიზლებლად ხელი წინ ავუფრიალე მაინც ცინიკური მზერა ჰქონდა და თან უტეხი.
-სასიამოვნოა_მითხრა და გამიღიმა.
-ცუდია იგივეს თქმა მე რომ, არ შემიძლია._ცინიკურობა არც მე დავაკელი,სახეზე გაოცება გამოესახა მაგრამ ცინიკა მაინც "ამშვენებდა"ისე სიმართლე გითხრათ უხდებოდა კიდეც.
-რატომ?_მკითხა თითქოს ძაან აინტერესებდა.
-რავიცი,არაასახარბიელო ადამიანს ასეთ მდგომარეობაში რომ,ნახავ._მეც ცინიკურად ვუპასუხე...და ხელები მუხლზე დავიწყვე.
-რა მდგომარეობაში?_აშკარად არაფერი არ ახსოვდა.
-თავს იკლავდი!_პირდაპირ ვაჯახე..
-რაააა?!მე მეგონა ჩვენ..ღამე.
ახლა მე გავიოცე...და მთლიანად ავხურდი იმის გაანალიზებისას თუ რას ფიქრობდა ის.
-არვიცი რა იფიქრე მაგრამ, ალბათ მე რომ, არა ეხლა მკვდარი იქნებოდი.
სახე მოეფუფქვრა და დაუსევდიანდა თითქოს აუცრემლიანდა კიდეც თავი ხელებში ჩარგო და უხმოდ იჯდა რამდენიმე წუთი.
-ბოდიში....ყველაფერი გამახსენდა...._სევდიანად გამიღიმა და წამოდგა.
-არაფერი არ გიჭამია არ გინდა?_მაინც ვკითხე.
-არა იყოს მადაზე არვარ.
ოთახში შევიდა და ალბათ 15 წუთიც არიყო გასული რომ, გამოვიდა.
-მივდივარ.
-სად?_ენამ წინ გამისწრო...
-სასტუმროში.
-რატომ? სახლი არ გაქვს?_ზედმეტი ცნობის მოყვარეობის გამო თავი დავიწყევლე მაგრამ, გვიანი იყო.
-ახალი ჩამოსული ვარ ლონდონიდან და ჩემი ბინა 3დღეში იქნება მზად ჩემი მშობლების სახლში კი გუშინდელის მერე არ დავბრუნდები!_ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა და ღრმად ამოისუნთქა.
-შეხედე გარეთ როგორი ამინდია ეხლა სასტუმროს თუ ნახავ..._ნაღვლიანად ვუთხარი.
-აბა რა ვქნა?_ნაღვლიანად გამიღიმა.
-აქ დარჩი მე არ შემაწუხებ..
-კარგი ანდრეა...თუ არ შეგაწუხებ დღეს აქ დავრჩები ხვალ კი სასტუმროს მოვძებნი._გამიღიმა და ჩემს წინ დაჯდა.
-რამეს არ შეჭამ?_ვკითხე და მისი მზერით შეწუხებული შევიშმუშნე.
-კი ..ოღონდ შენთანერთად.
-კარგი ეხლავე გამოვაწყობ._უცბათ წამოვდექი და სამზარეულოს მივაშურე.
_____
სუფრა გავშალე და მისაღებში გავედი ისისიყო ოთახში უნდა შევსულიყავი რომ, გავიგონე ტელეფონზე ვიღაცას ელაპარაკებოდა.
-უნდა ვიპოვოთ! არ მაინტერესებს! დასჭექა და ჩემი დანახვისას უცბათ გათიშა.

-ყველაფერი მზადაა შეგიძლია მოხვიდე.

ჭამის დროს
სიტყვა არ დაუძრავს ვატყობდი რომ, გაღიზიანებული იყო და ხმას არ ვიღებდი.
ჩემთვის ფილმი ჩავრთე და ბატიბუტიც გავამზადე,თორნიკეც გვერდით მომიჯდა კომედია იყო და ბევრიც ვიხალისეთ გამიხარდა ,რომ ისიც გავახალისე ფილმის დროს უცბათ შევხედე..რაღაცის თქმა მომინდა.
-თუ გინდა მომდევნო სამი დღე აქ დარჩი არ შემაწუხებ..თან ჩემი ძმაც ახალი წასულია და მარტოობას არ ვარ მიჩვეული._ისე შემრცხვა ჩემი ნათქვამის რომ ,სად წავსულიყავი არვიცოდი...უცბათ დისტანციონი აიღო და ფილმი გამორთო.
-არ შეგაწუხებ?_ცინიკურად მკითხა და ჩემსკენ წამოვიდა თვალებში ჩამაშტერდა და მზერა ტუჩებზე დამასო უცბათ მოწყურებული დამეტაკა და მთელი ვნებით დამიკოცნა...ეს იყო ენით აუღწერელი რაღაც ჩემთვის..ქვედა ბაგეზე ვუკბინე და უცბათ წამოვარდი ოთახში შევვარდი და კარები გადავკეტე ხელის გული გულზე მივიბჯინე და გავაანალიზე რომ, იმ შართან შედარებით რაშიც დილას გავერიე ეს შარი რა მოსატანი იყო..ახლა მივხვდი რომ, არაფერი ისე ვეღარ იქნებოდა როგორც ადრე...ბიჭი მდინარიდან ჩემთვის საბედისწერო ადამიანად იქცა.
დილით 12ზე გამეღვიძა უცბად წამოვდექი ჩაკეტილი კარები გავაღე..სააბაზანოს მივაშურე წყალი გადავივლე და ჩემი საყვარელი კომბინიზონი ჩავიცვი ჩემი "Bvlgari" მივიპყურე ლობუტინები ,კლატჩი და მზად ვარ თმა გავიშალე და უფერული ტუჩსაცხიც გადავისვი,მანქანის გასახები ავიღე და ისიყო გარეთ გასვლას ვაპირებდი რომ, გამახსენდა ტელეფონი მისაღებში ტელევიზორთან მედო კარები შევაღე იქაურობას თვალი მოვავლე მაგრამ, ჩემი ტელეფონი ვერსად ვერ ვნახე უცბათ ყურთან აჩქარებული სუნთქვა ვიგრძენი ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე სასულეში და გაშეშებული ვცდილობდი ამ სიტუაციიდან თავი დამეღწია.
-ამას ხო არ ეძებდი?_ისევ ის ცინიკა.
-რაზე იძახი?_აფორიაქებულმა ძლივს მოვაბი ამ ორ სიტყვას თავი,ვერ ვხვდებოდი ამ ადამიანის მოახლოება ასეთ გავლენას როგორ, ახდენდა ჩემზე.
-ტელეფონს.._წინ ამიფრიალა ჩემი ოთხკუთხედი და კმაყოფილი ამესვეტა.
-დიახ!_გამწარებულმა კბილების ღჭიალით მივუგე.
-ვიღაც გირეკავდა! "ლუკა".._ჩაილაპარაკა და დამაკვირდა.
უცბათ სახე მომეღუშა ვერ ვიტან ლუკას ჩემი თანამშრომელია და ქალების მუსუსი ჩემი "დაკერვაც" სცადა და ცდილობს.
-რაიყო? სახე შეგეცვალა.
-არაფერი,გთხოვ მეჩქარება..!
-რა გინდა?_მითომ ვერ მიხვდა რას ვეუბნებოდი.
-ტელეფონი!_მწყობრიდან გამოსული ძლივს ვიკავებდი თავსს რომ, არ მეყვირა.
-აიღე!_ ძლივს მომცა და უკანმოუხედავად დავტოვე სახლი ერთი სული მქონდა ჩემ ანასთან მივსულიყავი მანქანაში უცბათ მოვკალათდი და გაზის პედალს მთელი ძალით დავაჭირე,გაღიზიანებულმა ვაკაკუნე მაგრამ ჩემ ბედად კარები არავინ არგამიღო გადავწყვიტე ცოტა ფეხით გამევლო სახლთან მივედი და მანქანა იქვე დავაყენე გადმოსვლისას შევნიშნე თორნიკე რომელიც , სადარბაზოდან გამოდიოდა არშევიმჩნიე მაგრამ, ჩემბედად მან შემამჩნია და დამიძახა მეც იძულებული გავხდი დავლოდებოდი ასეც მოვიქეცი.
-სად მიდიხარ?_მკითხა და გამიღიმა.
-რავი გავლას ვაპირებ თუ გინდა წამო.
-კარგი,მდინარემდე ჩავიდეთ.
თავი დავუქნიე მოულოდნელად ხელი ჩამჭიდა და გზას გაუყვა.
იქამდე ჩუმად მივედით ხმა არც მე არ ამოვიღე ,ვაკვირდებოდი და ვცდილობდი ამომეცნო მისი ფიქრები ...თითქოს სხვაგან იყო..
ღრუბლებში.
მდინარის პირას ვიდექით თითქოს ყველამ და ყველაფერმა ენა გადაყლაპა სამარისებრი სიჩუმე იყო ან იქნებ მე მეჩვენებოდა ასე ,ფიქრით გართულს.
გონს მაშინ მოვეგე როდესაც თბილი ხელები წელზე ვიგრძენი თორნიკემ ჩემი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა და ცხვირი ჩემს ყელში ჩარგო,მისმა ამგვარმა საქციელმა გამაკვირვა ასე უცბათ დათბა ჩემს მიმართ.
-ანგელოზი ხარ!_დარწმუნებით ჩაილაპარაკა და ყელში ხმაურით მაკოცა._ჩემი ანგელოზი!არვიცი როგორ,რატომ და როდის მაგრამ ვიცი რომ, ჩემთვის სულ სხვა ხარ!
ამის მერე არაფერი არუთქვამს,მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი ეს ის დრო იყო როდესაც, სიჩუმემ ყველაფერი თქვა! სიჩუმეც კი პასუხი იყო...ვხედავდი მდინარეს არც მდორე იყო და არც ჩქარი თითქოს დაბალანსირებული იყო ,მომწონდა ასე ყოფნა ,მომწონდა სიჩუმე რომელსაც მხოლოდ მდინარე არღვევდა...უცბათ ერთი კითხვა დამებადა და მინდოდა პასუხიც მეპოვნა მაგრამ...მე არცისე კარგად ვიცნობდი თორნიკეს და ამ კითხვას შესაბამისად ვერ გავცემდი პასუხს,ბევრი ყოყმანის შემდეგ გადავწყვიტე მეკითხა ვიცოდი რომ, პასუხი იმაზე ღრმა და გაუგებარი იქნებოდა ვიდრეე მე წარმომედგინა მაგრამ, მაინც ის უტეხი გრძნობა რომელსაც "ცნობისმოყვარეობა" ჰქვია არმასვენებდა.
-თორნიკე.._ამოვიჩურჩულე.
-გისმენ.
-რაღაც მინდა გკითხო..მაგრამ.._მისკენ შევტრიალდი_
-მკითხე._თბილად გამიღიმა და ამან უფრო გამაკვირვა თურმე "ბიჭს მდინარიდან" რამდენი სახე ჰქონია ერთი "ცინიკური თორნიკე"..რომელმაც თავი მომაწონა და მეორე "თბილი თოკო" რომელმაც გამაკვირვა,ახლა ისეთი თბილი იყო რომ, არაფრის თქმის არ მეშინოდა.
-შეიძლება გავიგო იმის მიზეზი ..._ბოლომდე ვერ ვამთაავრებდი იმიტომ რომ, მისი გაციებული სახის შემეშინდა,გამოხედვა წამში შეეცვალა ახლა არცერთ იმ თორნიკეს არ გავდა რომელიც ჩამოვთვალე ,ახლა უფრო მტაცებელს გავდა რომელიც,ყველაფერზეა წამსვლელი ხელები წელიდან მომაშორა და განზე გადგა.
-ეს იმაზე მტკივნეული თემაა ჩემთვის ვიდრე შენ წარმოგიდგენია უფრო სიმთვრალემ გადამაწყვეტინა და ერთდროულად ამ ტკივილმაც!..ვეღარ ვუძლებ იმ ტკივილს და ჩემი მშობლების სახეს.
შემომხედა მე კი თბილად გავუღიმე ეს კი იმის პასუხად მიიღო რომ , მზად ვიყავი მოსასმენად.
-2წლის წინ დედაჩემმა და მამაჩემმა გადაწყვიტეს დავეოჯახებინე...იმ გოგოს მე არ ვუყვარდი არც მე არ მიყვარდა...მაგრამ მაინც მოათხოვეს ჩემზე იმის სანაცვლოდ რომ, მის შეყვარებულს არ მოკლავდნენ მაგრამ..ის ბიჭი იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე გვეგონა..იმ მკვლელს ვახო ერქვა...ჩემი მოკვლა უნდოდათ არვიცი როგორ მაგრამ ჩემი ძმა ჩემში აერიათ და გაიტაცეს დღემდე კი მასზე არაფერი არვიცით...არვიცი მკვდარია თუ არა..არაფერი არვიცი იმაზე სუსტი აღმოვჩნდი ვიდრე მეგონა მამაჩემმა არდამიჯერა და ლონდონში გამიშვა...ორი კვირისწინ ჩამოვედი...ისევ ის დღეები გამახსენდა..სამწუხაროდ ადამიანი სიმთვრალეში იმას აკეთებს რასაც სიფხიზლეში ვერ ან არ ბედავს!..
თვალები აუცრემლიანდა,მთელი ძალით ჩავეხუტე და ვიგრძენი რომ ეს ადამიანი ჩემთვის ყველაფერი იყო..იმ დღემ ჩემი ცხოვრება შეცვალა..ბიჭი მდინარიდან ჩემ სამყაროდ იქცა.
ამწამს ვიგრძენი რაიყო ნამდვილი ბედნიერება,ჩემთავს შეკითხვა დავუსვი "აქამდე როგორ ვცოხოვრობდი?" "ამ ადამიანის გარეშე როგორ ვსუნთქავდი?".."როგორ ვარსებობდი?",ყველა დღეს რომელსაც ყველაზებედნიერ დღეებად მივიჩნევდი გაფერმკთალდა, ახლა ყველა ბედნიერი წუთი ჩემთვის თორნიკესთან ყოფნით განისაზღვრებოდა,ადამიანი რომელიც ჩემ სამყაროდ იქცა...უყოყმანოდ შემოვუშვი ჩემს გულში არვიცი ასე მალე როგორ,როდის ან რატომ მაგრამ, ის უკვე დავიჩემე...თბილი მკლავები რომელიც ისე მათბობდა რომ, გონის დაკარგვამდე მსიამოვნებდა ..თვალები რომელშიც,მხოლოდ ჩემ თავს ვხედავ ,ჩემ სამყაროდ იქცა.
მისი სურნელი ხარბად შევისუნთქე და უფრო ავეკარი ძლიერ სხეულს.
-მთავარია ახლა ჩემთან ხარ და გადაგარჩინე._ამოვიჩურჩულე და თავი გულ-მკერდზე მივადე..მესმოდა გულის ცემა და ვოცნებობდი ეს გულის ცემა არასდროს შეწყვეტილიყო და თუ ეს მოხდებოდა ჩემიც უყოყმანოდ
გაყვებოდა მის გზას.
-ანგელოზი ხარ!ჩემი მწვანეთვალება ანგელოზი!_ჩუმად მითხრა და თვალებში ჩამხედა თითქოს იქ უნდოდა ჩემი ფიქრების წაკითხვა...არვიცი რა ამოიკითხა,მაგრამ კმაყოფილმა გამიღიმა და ორი თითი ნიკაპქვეშ მომიჭირა,თავი ზემოთ ამაწავინა და ტუჩებზე დამაცხრა...გაუაზრებლად თვალები დავხუჭე ,გონის დაკარგვამდე მსიამოვნებდა მისი ყველანაერი შეხება,მონაცვლეობით მიკოცნიდა ხან ზედა ბაგეს და ხან ქვედას..არანაერი სინაზით რაც უფრო მხიბლავდა....ტუჩებს ძლივს მოწყდა და ისევ ჩამეხუტა.
-ჩემი ტკბილი ანგელოზი ხარ!_ტკბილად დამჩურჩულა.
ფეხით ისევ სახლისგზას გავუყევით,უცბათ ტელეფონის წკრიალის ხმა გავიგონე.
-რას შვები ანდრეა?_ტკბილი ხმით მომიკითხა ანამ.
-შენთან მინდა._პატარა ბავშვივით გამომივიდა,თორნიკემ წარბაწეული შემომხედა.
-მოდი აკოსთან ვართ ყველა!_როგორც, ჩანს სპიკერზე ჰქონდა ჩართული და ყველას ხმა კარგად მესმოდა,მესმოდა რა ამბავშიც იყვნენ.
-მოვალ._გახარებულმა ჩავყვირე და გავთიშე.
-ვინ იყო?_თითქოსდა იეჭვიანა და ეგოისტურად გამიხარდა.
-ჩემი მეგობარი._ვატყობდი როგორ, არ მოეწონა შემოვლითი პასუხი.
-გასაგებია._კბილების ღჭიალით ჩაილაპარაკა.
-თორნიკე.
-გისმენ.
-ჩემთან ერთად წამოხვალ? ჩემ მეგობრებს გაგაცნობ._გამომცდელად შევხედე.
-ანდრეა...ბოდიში მეც გასასვლელი ვარ,არ გეწყინოს._თბილად დამისვა ხელი სახეზე და საფეთქელზე დამიტოვა კოცნა.
-კარგი,მაშინ მე წავალ._მანქანაში ჩავჯექი და გზას გავუყევი.
ყველა ჩემთან მოვარდა პირველი ანას ჩავეხუტე ჩემს დად წოდებულს...ფეფოც და ჩემი ლილეც ვნახე...
ლილე აკოს ცოლია,ფეფო ლეოს შეყვარებული,ანას კი ერთი კარგი ბიჭი უნდა ვუშოვო (ვიცინი).
ბევრი ვიმხიარულეთ ყველა მონატრებული მყავდა...მაგრამ, უცბათ თორნიკე გამახსენდა და უნებურად მოვიღუშე მომენატრა,ანას არ გამოპარვია და იქითა ოთახში გამიყვანა ყველაფერი მოვუყევი ის კი გაოგნებული მისმენდა,ხმის ამოღებაც კი არ უცდია.
-მართლაც ანგელოზი ხარ!_გადაიხარხარა და ასრუტუნებულს ჩამეხუტა._რა გატირებს ანდრეა?არ გამაგიჟო.
-არვიცი...ბედნიერება ალბათ,ანა ეს გრძნობა ჩემთვის ძაან უცხოა და სასიამოვნო ამის გარეშე როგორ ვცოხვრობდი?_ამოვიხვნეშე და თავი მხარზე დავადე..დღეს მეორე დღე იყო ხვალ კი თორნიკე მის სახლში წავა ,ამის გახსენებაზე უფრო წამიხდა ხასიათი.
-ანა წავალ..._მანქანის გასაღები ავიღე ,ანას გადავეხვიე და დავემშვიდობე...სადარბაზოდან როდესაც ,გამოვდიოდი ლუკა დავინახე...ახლა ამის დანახვას ყველაფერი მერჩივნა,გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა მე კი ჩემს მანქანას ვეძებდი მაგრამ თვალი ვერსად ვერ მოვკარი გაშლილი ხელის გული შუბლზე მოვისვი, მივხვდი Citypark-მა წაიყვანა იმიტომ, არასწორად დავაყენე..ჩემი გაფანტულობის ბრალია...ესღა მაკლდა.
-ანდრეა გაგიყვან._თავისი ღიმილით დამაჯილდოვა.
-არა იყოს მომაკითხავენ..._ნიჭიერად ვიცრუე...და ნომრების ქექვა დავიწყე და ჰოი საოცრება გულში დავლოცე თორნიკე რომ, მისი ნომერი ჩამიწერა დავაწექი ღილაკს და ესეც ასე ზარი გადის.
-თორნიკე._წამში გამომიკეთდა გუნება და ყურებამდე გავეკრიჭე სივრცეს.
-გისმენ ანდრეა_ეტყობოდა ანერვიულებული იყო.
-ძალიან გთხოვ მომაკითხე._მავედრებელი ტონით ვუთხარი და ძარღვებ დაბერილ ლუკას შევხედე.
-სად ხარ პატარა?მითხარი._ვიგრძენი რომ, გაეღიმა.
მისამართი ვუთხარი და დავემშვიდობე.
-ვინ არის შენი?_ლუკამ გაბრაზებული ტონით და კბილების ღჭიალით მითხრა.
-რაში გაინტერესებს?_ცინიკურად ვუთხარი და არაფრად არ ჩავთვალე დაბერილი ძარღვები.
-და მაინც ვინ არის?_თავისას აგრძელებდა.
-ის ვისთანაც ერთად მთელი ცხოვრება უნდა გავატარო!ადამიანი რომელიც,ყველაზე მეტად,ჩემს თავზე მეტად მიყვარს! დაკმაყოფილდი?_ცივად ვუთხარი და მის ნათქვამს უფროსწორად "ნაბოდვარს" ყურადღებას არ ვაქცევდი....ჩემი ყურადღება ეზოში ახლახანს შემოსულმა შავ "Mercedes 'c'"-მა მიიქცია ყურადღება...ჩემს ფეხებთან გაჩერდა იქიდან კი მოწესრიგებული თორნიკე გადმოვიდა და მტრული მზერა ესროლა ლუკას...კარები გამომიღო,შიგნით მოვკალათდი...თოკომ ერთი აათვალიერა ლუკა და თვითონაც მანქანაში ჩაჯდა და გაზის პედალს ძლიერად დააჭირა ფეხი.
-მომენატრე._ტკბილად წარმოთქვა და მარცხენა ხელის გული დამიკოცნა.
-მეც ძალიან._გაბადრულმა ვუთხარი და გზას გავხედე ისევ ჩვენ მდინარესთან მივიდა და მანქანა იქ გააჩერა...ხელით მიმანიშნა გადმოდიო.
ხელი წელზე მომხვია და მანქანას მიეყრდნო და ბაგეებს დაეწაფა მიკოცნიდა მთელი ვნებით თითქოს ბოლო იყო...არვიცი რატომ მაგრამ მე ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა.
-რაც არუნდა იყოს იცოდე რომ, მიყვარვარ._ვერ აღვწერ რა ვიგრძენი...პირველად მითხრა სიტყვა "მიყვარხარ"...გულის ჯიბიდან პატარა კულონი ამოიღო...მე მეგონა ჩვენი ინიციალები ეწერა მაგრამ არა...კულონზე გამოკვეთილად ეწერა "მიყვარხარ ანგელოზო"...უნებურად ცრემლები წამსკდა და თორნიკეს მთელი ძალით მოვხვიე მკლავები...
მანქანით ვისეირნეთ მის მეგობრებზე მიყვებოდა "დემეზე და ლეოზე"...ისე ლაპარაკობდა მათზე როგორც, ძმებზე.
უკვე მოსაღამოვდა...სახლში ავედით,მთელი დღის უჭმელს პიცა მომინდა თორნიკესთან ერთად პიცა გამოვაცხვე ..მერე კი არეული სამზარეულო ერთად დავალაგეთ,მივირთვით...
ჯილდოდ კი ვნებიანი კოცნა დავიმსახურე..აბაზანიდან გამოსული კი თორნიკე ჩემს საძინებელში დამხვდა,ყელი ნეტარედ დამიკოცნა და ლოგინზე გადამაწვინა..ბაგეებს მოწყურებული დაეწაფა უხეშად და მომთხოვნად მიკოცნიდა არანაერი სინაზე რაც მაგიჟებდა გულზე მიმიხუტა და მიჩურჩულა.
-დღეისთვის გვეყო პატარა..._ჩაიცინა..უცბათ კი ისევ დამჩურჩულა..._მიყვარხარ..
ჩამეძინა,ასე კარგად არასდროს არ მძინებია...დილას ლოგინი ცარიელი დამხვდა საწოლთან კი წერილი "წავედი და მოვალ აუცილებლად მიყვარხარ ანგელოზო"_თორნიკე.
იმ დღის მერე კი ერთი კვირა გავიდა მე კი ადამიანს აღარ ვგავარ ანა ჩემთან არის მაგრამ არავინ არმინდა...მენტრება ჩემი "ბიჭი მდინარიდან"....
ცუდად ვიყავი ,ჩემთვის აღარაფერს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა...დავცარიელდი თითქოს ყველაფერმა აზრი დაკარგა,რობოტივით ვიყავი ვეღარავინ ვეღარ მცნობდა უბრალოდ მკვდარი ვიყავი,მენატრებოდა ყველა წამი თორნიკესთან გატარებული,მენატრებოდა მისი სახე...მისი სურნელი,მისი შეხება და თვითონ.
ანას ყველაფერი მოვუყევი ის იყო ჩემთან,მაწყნარებდა მაგრამ,ამაოდ თორნიკეს გარდა ვერავინ ვეღარ მშველიდა ყოველდღე დავდიოდი მდინარეზე...თითქოს მქონდა იმედი რომ, ისევ დავინახავდი იმ ჩემთვის საყვარელ სილუეტს...თვალებს ვხუჭავდი და წარმოვიდგენდი იმ წუთებს...მაგრამ მხოლოდ წარმოვიდგენდი,საშინელებაა როდესაც ანალიზებ რომ, ეს მხოლოდ ტკბილი წარმოსახვაა.
არვიცი რატო გაქრა თორნიკე...ვურეკავდი მაგრამ...უშედეგოდ,მთელი ერთი თვე მოსიარულე მკვდარი ვიყავი.

ერთ საღამოს ანას ტელეფონმა დაურეკა...იქით გავიდა ყურადღება აღარ მიმიქცევია რას ამბობდა ჩემს საყვარელ წიგნს ჩავკირკიტებდი.

-რაგინდა?_მკაცრად და უთხრა ანამ.
-უნდა შევხვდეთ._გოგონას ტონი არ შეიმჩნია თორნიკემ და მტკიცედ უთხრა.
-რატომ?(ანა)
-ძალიან გთხოვ ...ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია._მუდარით და მაინც სიმტკიცით უთხრა.
-კარგი._მობეზრებულად ჩაილაპარაკა და ყურმილი დაკიდა.


1 თვით ადრე.

"თორნიკე"

ანდრეას სადარბაზოდან გამოვდიოდი როდესაც,ნაცნობი ნომერი შევამჩნიე "GUG-737"...ერთდროულად დავიძაბე და ცივმა ოფლმა დამასხა ეს ნომერი ჩემი ძმის იყო...შეუძლებელია მანქანაც და ნომერიც ერთმანეთს დამთხვეოდა იქვე შორს მიყენებულ მანქანაში ჩავჯექი და დაველოდე ნაცნობი მანქანის დაძვრას...აი ასეც უკან გავყევი დანგრეულ სახლთან მივიდნენ....
ეს შემზარავი სახე რომელსაც ვერ ვიტან...მეცნო და მეორე უცნობი რომელსაც ასევე საშინელი გამოხედვა ჰქონდა...ნაცნობმა სილუეტმა მეორეს მწარედ დაარტყა და სავარაუდოდ გათიშა...სწრაფად დაიძრა ქოხისკენ და ისედაც მონგრეული კარები უხეშად შეაღო...მალე იქიდან ყვირილის ხმა გავიგონე..და ტვინში სისხლმა ამასხა როდესაც ნაცნობი ხმით ნაცნობი სახელი იღრიალა ვიღაცამ...ეს ვიღაცა ჩემი ძმა იყო რომელსაც...მთელი ამხნის მანძილზე ამაოდ ვეძებდი..სასოწარკვეთილი ვიყავი და აკოს დავურეკე ჩემს ერთადერთ იმედს პოლიციელს...მაინც თავი დავიზღვიე მანქანის "უჯრაში" არსებული სპეციაულარად გადამალული იარაღი ამოვიღე და მანქანადინ სწრაფად გადმოვედი...კარები ისედაც ღია იყო შიგნით შესულს არეულობა დამხვდა, ყველაფერი დალეწილი იყო...არანაერი სინათლე...სიბნელე იყო,სისხლის საშინელი სუნი იდგა..მხოლოდ ერთი ოთახიდან მოჩანდა სინათლე .მეორე სართულზე,ჩუმად და ფრთხილად ავიარე კიბეები და უცბათ საზარელი ყვირილის ხმა მომესმა...უფრო ავაჩქარე ნაბიჯი რადგან ვიცოდი ვისი ხმაც იყო...და იმდენად მტკიოდა რამდენადაც მას ან არა ორმაგად..ჯერ იმიტომ რომ, ვერ ვეხმარებოდი და მეორე მისი ტკივილის გამო...კარები შევგლიჯე და სირენის ხმაც მიწვდა ჩემს ყურთა სმენას იარაღი დავუმიზნე ვახოს და ჩემი ძმის ტანჯულ სახეს შევხედე..
აკოც მალე ამოვიდა და მალე მთელი სახლიც გაივსო პოლიციელებით ..საზარელ თვალებში ბოლოჯერ ჩავხედე მკვლელს და ჩემი ძმისკენ წავედი ძალა მთლიანად გამოცლილი ჰქონდა...გონება კი დაეკარგა...სასწრაფოთი საავადმყოფოში გადავიყვანეთ მთელი 2 დღე კომაში იყო და შოკში...ეს დღეები კი მის თავთან ვაღამებდი და ვათენებდი მშობლებიც ადამიანს აღარ გავდნენ მესამე დღეს გონს მოვიდა...მთელი ორი კვირა კი საავადმყოფოში იწვა გამოწერეს მაგრამ, მაინც არვაყენებდით მთელი დღეები მასთან ვიყავით და ვერ ვიჯერებდი რომ, ჩემთან იყო.


ანას ეს ყველაფერი მოუყვა და თხოვა ანდრეასთვის მშვიდად აეხსნა,იცოდა რომ, ანას მოუსმენდა და ანაც შეაცვლევინებდა იმ აზრს რომ, "ძალით დატოვა"...თორნიკეც არიყო ნაკლებ დღეში მასაც უზომოდ ენატრებოდა მისი ანგელოზი.

"ანდრეა"
შოკში ვიყავი...ყურებს არ ვუჯერებდი,ანას ძლიერად მოვხვიე მკლავები და ამდენი ხნის მერე გავიღიმე სიხარულისგან და მოულოდნელობისგან...გული მიგრძნობდა რომ, თორნიკე ასე ,უბრალოდ არ დაადებდა თავს და არ მიმატოვებდა...უცბათ გავემზადე უბრალო შავი კაბა გადავიცვი ..ტომსები და მდინარეზე ჩავედი...ვგრძნობდი რომ, მოვიდოდა ვიცოდი...ვიდექი და ველოდი 1საათი...ორი საათი და წამოვედი დამძიმებული და იმედგაცრუებული.
სახლში შევედი და მაცივრიდან ცივი წყალი გამოვიღე...ერთი ამოსუნთქვით დავლიე და ჩამოვჯექი უცბათ რაღაც ხმაური მომესმა და ჩემი საძინებლისკენ წავედი...
კივილი ძლივს შევიკავე როდესაც წელზე მოხვეული ხელები ვიგრძენი..ნაცნობი სურნელით გაჯერებული ჰაერი ხარბად შევისუნთქე და მივტრიალდი...თორნიკეს შავ თვალებში ჩავხედე და უბრალოდ მოვეხვიე.
-მაპატიე.
-ჩშ..
გამაჩუმა და ტუჩებზე ჩვეული სიუხეშით დამაცხრა...იქიდან კი ყელს ჩაუყვა სწრაფად შემომაძარცვა შავი ნაჭერი და კვნესა აღმომხდა როდესაც ცხელი ხელები თეძოებზე მომიჭირა...თვალებში ჩამხედა ...თითქოს თანხმობას ელოდა...უკანასკნელი ნაჭერიც მომაშორა და ტუჩებით შეისწავლა სხეულის ყველა ნაწილი რაზეც სიამოვნების ხმებს ვერ ვაკავებდი..მაზოხისტურმა სიამოვნებამ მომიცვა როდესაც ვიგრძენი რომ მთლიანად მისი ვიყავი...გულ-მკერდზე დავადე თავი ის კი ჩემ თმებს ეთამაშებოდა..მალე კი მასზე აკრული მორფეოსის სამყაროში გადავეშვი...

დილას კისკისით გავიღვიძე უფროსწორად მისმა კოცნამ გამაღვიძა.
-გაჩე._თორნიკე სახეს მიკოცნიდა მე კი მის გაჩერებას ამაოდ ვცდილობდი.
-ადექი ..მოემზადე._ხმით მივხვდი რომ, ეცინებოდა.
-რაიყო?_გაკვირვებულმა ვკითხე და თვალები ვჭყიტე.
-ჯვარს ვიწერთ._მტკიცედ ჩაილაპარაკა და ჩემი გადიდებული თვალები არ შეიმჩნია.


გიპიურის ზუსტად ჩემი გემოვნებას რომ, ემთხვევა ისეთ კაბაში გამოწყობილი სიონში ვდგავარ და ვუსმენ მამაოს...ეკლესიის სიმშვიდეს მხოლოდ მისი ხმა არღვევს..გაბადრული გავხედე თორნიკეს და ღმერთს ასეთი საჩუქრისთვის მადლობა გადავუხადე...მადლიერი ვიყავი რომ..მაჩუქა .."ბიჭი მდინარიდან".

2 წლის შემდეგ.
-დე მამიკოს რატო ეძახი "ბიჭს მდინარიდან"..._გაურკვევლობაში მყოფმა მარიამმა ასეთი შეკითხვა დამისვა და მამის მსგავს ,იდენტირ ბიჭუნას გახედა.