რამდენიმე კვირა ისე გავიდა ივანე სახლიდან არ გადიოდა. სულ ჩUმად იყო და რაღაცაზე ფიქრობდა. ვერ იყტოდი რომ ის უბედური იყო მაგამ აც ბედნიერება ეტყობოდა სადღაც შუალედში იყო გაჭედილი.
-შვილო ლუკა გირეკავს-ალექსანდრე ოთახიდან გამოვიდა ტელეფოფნით ხელი და შსვილს გაუწოდა.
-რა უნდა?
-არვიცი შენ დაელაპარაკე.-ივანემ ტელეფონი გამოართვა
-რა მოხდა ძმაო?-იმდენად უინტერესო ხმა ჰქონდა ადამიანს პასუხის გაცემის სურვილს დაუკარგავდა
-აბა თუ გამოიცნობ დღეს რა ხდება ?
-ატომღაც მეთერთმეტედან გადმოხტომის მერე მესამე თვალი არ გამხსნია
-კარგი უჟმურო რა იყო. დღეს რესტორანში მივდივართ. ჩვენმა უტვინო სანდრიკმა ის მხატვარი გაიცნო რომლის გამოფენაზეც ვიყავით. მისი ნაატების ყიდვა უნდა და მოსალაპარაკებლად რესტორანში დაპატიჟა. გვთხოვა რომ გავყვეთ. უარს ხომ არ ეტყვი არა ?!
-არ ვიცი არ ვიცი. რომელ რესტორანში ?
-ფუნიკულიორზე მთაწმინდაზე. იქედან ლამაზი ხედია გრილა და ხელოვნებაზე სასაუბროდ ზედგამოჭრილი ადგიგლია-ეს თქვა და ლუკამ ისე გადაიხარხარა ივანეს შეეშსინდა არ გაგუდულიყო
-ეს რა შენი სიტყვები იყო ? კარგად ხარ ?
-არა ძმაო მე ესეთი რომანტიკოსი ნაღდად არ ვარ -ლუკას ხმაში გაოცება შეერია თუმმცა ჯერ ისევ ხითხითებდა.-ეს სანდროს ფრთიანი ფრაზააა
-კარგი კარგი წამოვალ სხვა გზას მაინც არ დამიტოვებთ.
-აბა შენ იცი. 8ზე გამოგივლით
-კარგი.
ივანემ ოთახში შეაგორა თავისი ეტლი და კარადის წინ გაჩერდა. გული რაღაც უცნაურს უგრძნობდა მაგრამ რას ვერ ხვდებოდა. იცოდა დღეს რაღაც მოხდებოდა. თუმცა წარმომდგენა არ ქონდა რა.
საღამოს ბიჭები მოვიდნენ და ივანე წაიყვანეს. მთაწმინდაზე გრილოდა. სასიამოვნო ნიავი ქროდა და გრილ ჰაერს დაათამაშებდა. ბიჭები დასხდნენ მაგიდასთან და დაელოდნენ როდის მოვიდოდა სანდრო. უეცრად ივანეს თვალები შუბლზე აუვიდა.,,აი რას მიგრნობდა გული'' გაიფიქრა და მუცელში ყველა კუნთი ისე დაეჭიმა ნერვიულობისაგან ეგონა გული ამერევაო. მაგრამ თავი შეიკავა და სახეძე ღიმილი აუთამაშდა.
-გამარჯობა-ფეხზე წამოდგა ლუკა.-მე ლუკა ვარ ეს ივანეა.-მან ხელი გოგონებს გაუწოდა. ხო ზუსტადაც რომ გოგონებს.
-სასიამოვნოა-ურთად უპასუხეს გგონებმა. -მე ეკა ვარ ეს ნინია. -ეკამ ხელი ჯერ ლუკას გაუწოდა მერე ივანეს.
-მაპატიეთ მე ვერ ავდგები-ხელი ჩამოართვა იანემ და შემდეგხელი ეტლს დაარტყა.
-გაიცანი ეს ნინია.
-ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს-ნინიმ ივანეს გახედა და თბილად გაუღიმა-შენს გამოფენაზე შევხვდით.
-ვაუ, სსაინტერესოდ ჟღერს. -ეკა გულიანად გაიცინა და სანდროს მიერ მისთვის გამოწეულ სკამზე დაჯდა.
მთელი საღამო ივანე ისე იყო რომ არც ვინმეს ლაპარაკი ესმოდა და არც ვინმეს ხედავდა გარდა ნინისა. უბრალოდ იჯდა და უყურებდა. ვერ ხვდებოდა როგორ მაგრამ გრძნობდა რომ მისი ყურება ამშვიდებდა და ათბობდა. უეცრად ლუკა სანდრო დ აკა წამოდგნენ.
-ჰეი საით?-ივანეს გაუკვირდა.
-ნუ ღელავ ძმაო ახლავე დავბრუნდებით-ლუკამ თვალი ჩაუკრა თუმცა ივანე ვრმიხვდა ეს რას ნიშნავდა.-ნინი წამოხვალ ?
-არა გმადლობთ მე არ ვეწევი.
-კარგი როგორც გინდა.
უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.
-აბაა-დაიწყო ივანემ - რამდენი წლის ხარ ?-და მიხვდა რომ თავისი ცხოვრების მანძილზე ველაზე იდიოტური კითხვა დასვა.ნინის გაეცინა
-გოგონას ასაკს არ ეკითხებიან
-ხო მართალი ხარ -ივანემაც გაიცინა და მიხვდა ნინიმ იხუმა და მისი ეს კითხვა არ წყენია.
-რას საქმიანობ ?-ნინის ეს მართლა აინტერესებდა
-ამჯერად არაფერს-ივანემ ეტლს დახედა-უფრო სწორად ვერაფერს -და ისე გაიღIმა თითქოს ეს არ ანაღვლებდა სემდეგ ამოიოხრა და განაგრძო-ისე კი მეცნიერებათა დოქტორი ვარ.
-ვაუუ. ეს საინტერესოდ ჟღერს. მიყვარს განათლებული ადამიანები.-ნნინიმ ისე გაიღიმა გეგონებოდა ამ სიტყვებში მან დიდი საიდუმლო ჩადოო.ივანე კი მისმა ღიმილმა ლამის გულის წასვლამდე მიიყვანა.
-ხო. ეს ხშირად მესმის. მაგრამ განათლება არაფერია თუ მისი გამოყენების საშუალება არ მოგეცა
-გეთანხმები. მაგრამ შენ შეგიძლია სახლში იმუშაო. -ივანემ გაკვირვებულმა შეხედა
-რატომ ?
-რა რატომ ? -ნინის ვერ გაეგო რას ეკითხხებოდა
-რატომ არ მეკითხები რა დამემართა. როდესაც მხედავენ ყველა ამას მკითხება.
-იმიტომ რომ... იმიტომ რომ...
-ჰეიი რაშვებით-ლუკას ხმამ შეაწყვეტინა ნინის და მანაც შვებით ამოისუნთქა.
-არაფერს უბრალოდ ვსაუბრობდით.
-ხო საინტერესოა. -ამ დროს ეკამ ჩანთა აიღო დანინის მიუბრუნდა.
-მამაშენმა დარეკა. უნდა რომსასწრაფოდ დაგაბრუნო კოშკში ჩემო პრინცესავ.-ეკას საკუთარ ნათქვამზე გაეცინა და ნინის ჩანთა მიაჩეჩა. ნინი შებრუნდა წასასვლელად მოემზადა და უცე ივანეს ხმა მოესმა
-ნინი!
-გისმენ
-შეგიძლია ნომერი დამიტოვო? მგონი საუბარი არ დაგვისრულებია.-და ნაზად გაიღიმა
-რათქმაუნდა. ნინიმ ფურცელზე მისი ნომერი დაწერა და ივანეს გაუწოდა. -ახლა უნდა წავიდე . ნახვამდის.-ჩემდეგ დაიხარა და ნაზად აკოცა ლოყაზე. -აბა დროებით ბიჭებო-მხიარულად დაუქნიახელი და ეკასკენ სწრაფად წავიდა.ივანე არ მოელოდა ნინი თუ გადაკოცნიდა და ამიტომ ძალიან გაკვირვებული ჩანდა. არ იცოდა როგორ მოქცეულიყო. ფიქრებიდან ბიჭების სიცილმა გამოარკვია რომლეებსაც ის მანქანისკენ მიჰყავდათ.