ჩავფრინდი.ძალიან ხანგრძლივი მგაზვრობა მქონდა რამაც ძალიან დამღალა.ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი მამას,და აი ისიც გამოჩნდა.გახარებული სახით იდგა და მელოდა.გავიქეცი და შევახტი.მთელი სიძლიერით ჩავეხუტე. -მაა როგორ მომენატრეეე. -მეც მა,ძაან ძაან.რამხელა გაზრდილხარ ნუკა-მითხრა სიცილით. -კაი რა მა,აბა ხო არ დავპატარავდებოდი-ვუთხარი და მეც გავიცინე. -ოჰ,როგორ მომენატრა შენი ტიკტიკი. -ხოდა აწი ფრთხილად იყავი არ მოგბეზრდეს. -არა,როგორ უნდა მომბეზრდეს-მითხრა და თავზე მაკოცა. -კარგად იმგზავრე? -მშვენივრად მაგრამ ცოტა დავიღალე. -დაღლას არაუშავს,გაგივლის.აბა ის მითხარი როგორ გამოგაცილეს? -ოო,სასწაულად ძლივს მოვცილდი. -ხო მომიყევი მერე ამბები.ახლა კი წამობრძანდით ქალბატონო ტაქსი გველოდება. ბარგი ავიღეთ და ტაქსში გადავდეთ.მალე აეროპორტსაც მოვცილდით.ალბათ ყველამ კარგად იცის მაგრამ მე მაინც ვიტყვი რომ საოცარია ეს ქალაქი.ნამდვილად სხვა სამყაროში ვიყავი.თვალს ვერ ვწყვეტდი,სულ ფანჯარაში ვიხედებოდი.დიდი გზის შემდეგ ერთ ბინას მივადექით რომელიც კარგად გამოიყურებოდა.ერთი სიტყვით მალევე დავლაგდი.გავეცანი ახალ გარემოს,სახლს და ასე შემდეგ.მამას მოვუყევი ამბები მაგრამ ცოტნეზე არაფერი მითქვამს.ოო,როგორ მენატრებოდა,მეგონა სადღაც უსასრულობაში იყო და მე კი აქეთ უსასრულობაში.ოთახი ჩემ გემოზე მოვაწყვე,მამას ყველაფერი მოუმზადებია.ჯერ უნდა დამესვენა და შემდეგ მომატებული ძალებით შევუდგებოდი სეირნობას.ეჭვიც არ შეგეპაროთ რომ ყველაფერს ფეხით შემოვივლიდი,ისე მიყვარს სეირნობა მაგრამ სასწრაფოდ თანამეგზური მჭირდებოდა და იმედია ბავშვებს მალე გავიცნობდი,ნუ როგორც ჩემი ინგლისურმცოდნეობა მომცემდა ამის საშვალებას.ეს ხუმრობით მაგრამ საკმაოდ კარგად და გასაგებად ვლაპარაკობდი ინგლისურად.უკვე გვიანი იყო,ჩემს ოთახში ვიყავი.ლიკუნას დავპირდი რომ "სკაიპში" დაველაპარაკებოდი და ამიტომ შუა ღამისთვის გავწირე თავი.როგორც კი ჩავრთე ლიკუნა აღფრთოვანებული ემოციებით დამხვდა. -ვაიმე ნუუკ,როგორ ხარ? დაიშოკე ხო ნიუ-იორკით,უკვე მომენატრე ძაან ძაან. -ნელა ლიკა,ამოისუნთქე-ვუთხარი სიცილით. -ვაიმე ხო,მემგონი შენ მაგივრად მე მიხარია მანდ რო ხარ-მითხრა და დამეჭყანა. -ოჰ ოჰ მოიცა გოგონი,მოვიდე ენერგიაზე რა ფოტოებს ავაგრიალებ კი არ იცი. -ჰმ,ეჭვიც არ მეპარება.ნუკა ეხლა რაღაცას გეტყვი ოღონდ ტირილი არ დაიწყო,შენ რო იცი ხოლმე. -ვაიმე ასეთი რა უნდა მითხრა? -რადაა...-ლიკუნამ გაწელა რაც შეეძლო. -გოგო დროზე თქვი გამისკდა გული და ეგაა. -ცოტნე იყო აეროპორტში მოსული,აი ზუსტად მაშინ შემოვიდა შენ რო ადი. -რააააა?-ძაან გამიხარდა,ეს მართლა მოულოდნელი იყო.მერე ჩემს თავს ვლანძღავდი,სად მივრბოდი ერთი რო მივრბოდი,მომეცადა და ვნახავდი მაგრამ ალბათ ვეღარც გავფრინდებოდი. -აუ აბაა,აი პროსტა ბედი არ გინდა,ძაან ცოტაზე აცდით. -აუუ,მოვკვდები ეხლა მაგაზე დარდით-ვუთხარი მოღუშული სახით. -გოგო მოსაკლავად კი არ მითქვია,პირიქით გასახარებლად. -ვიცი,ვიცი მართლა ძალიან გამიხარდა რომ მოვიდა,არ მოველოდი მაგრამ ალბათ უნდოდა ჩემი ნახვა გაფრენამდე?არ ვიცი. -რათქმაუნდა უნდოდა ბოთე,იმიტორო უყვარხარ. -აუუ ლიკუუ,რავქნა მეც რო მიყვარს,მაგრამ ხო ხედავ გაგვწირა ბედმა. -მოიცა მოიცა,ყველაფერი ხო არ დამთავრებულა. -კაი არაფრის თქმა არ მინდა წინასწარ.კაი გავედი ისე მეძინება ისე,როგორც კი თავს დავდებ იმწამსვე დამეძინება,ძაან დაღლილი ვარ.აბა ჰე,გკოცნი. -კაი მიდი,მეც.გავთიშე,მართლაც ბალიშზე თავის დადება და დაძინება ერთი იყო. ხოდაა ასეე,გათენდა მეორე დღეც.ისეთი ენერგიით გავიღვიძე ვეღარ ვჩერდებოდი.ამ დღეს მართლა არ დავმჯდარვარ და თავიც მეტკინა ზემოთ ზემოთ ყურებით ისეთი სილამაზეები ვიხილე.რათქმაუნდა ჩემებს ყოველდღე ვეხმიანებოდი.კიდევ გათენდა შემდეგი დღე,კიდევვ,კიდევ და დაიწყო სწავლის პერიოდიც.მე ერთ ამერიკულ "კოლეჯში" დავიწყე სიარული.ძალიან მომწონდა,მაინც კოლეჯები სულ მომწონდა და ოცნებაც ავიხდინე.ბავშვებიც გავიცანი,ნუ მოკლედ ჩვეულებრივ ცხოვრების რიტმს შევუდექი.მამაჩემიც მაცნობდა ახალ-ახალ რაღაცეებს,ხშირად დავყავდი მის ოფისში,სადაც მუშაობდა.მიუხედავად ამ ყველაფრისა ერთი წამითაც არ დამვიწყებია ჩემი დადიანი და რათქმაუნდა ისევ ისე მიყვარდა ოღონდ ეხლა გაძლიერებული მონატრების გრძნობით.ძალიან მწყინდა რომ ერთხელაც კი არ დაურეკია,ან მოუწერია საერთოდ არაფერი.ერთი წელი გავიდა და მეორე წელი დაიწყო.ძალიან მენატრებოდა ყველაფერი ქართული,საქართველო და რაც მთვარია ჩემი საყვარელი ადამიანები.უკვე ცოტაც და არდადეგები დაიწყებოდა,ყველა მოუთმენლად ველოდით.ძალიან ბევრი რამე შევისწავლე ამ ხნის განმავლობაში,შევეჩვიე კიდეც.ერთ დღესაც,დილაუთენია გაისმა მობილურის წკრიალი.მეძინა და ამ ხმამ გამაღვიძა.უცხო ნომერი იყო.რაღაც აღების მეშინოდა.შიშით ავიღე და უფრო ავნერვიულდი როდესაც გავიგონე ბიჭის აღელვებული ხმა. -ნუკა საბა ვარ-საბაა? ყურებს არ დავუჯერე, შემეშინდა ისეთი ხმა ქონდა,ვიცოდი რომ რაღაც მნიშვნელოვანს მეტყოდა.მოკითხვისთვის ასეთი ხმით ნამდვილად არ დამელაპარაკებოდა. -ვა სააბ,როგორ ხარ?-ვუთხარი დამშვიდებულმა. -მე კარგად მაგრამ ცოტნეა ცუდად-ეს რომ მითხრა,ტანში ერთიანად დამიარა,ყველაფერი ცუდი ვიფიქრე რაც შეიძლებოდა და ტელეფონი ხელიდან გამივარდა.
