საავადმყოფო. ექიმის კაბინეტი. ალექსანდრე გახარებული გამოდის ოთახიდან და უკან ივანე მოყვება. საკუთარი ფეხით მოდის. ყველაფერი ისეთი სასიხარულოა თითქოს ყველაფერი დალაგდა. უეცრად ივანე გრძნობს რომ თვალებში რაღაც ძალაინ ანათებ და ამ დროს თვალებს ახელს. ხედავს საკუთარ ოთახს. ფანჯარაზე გადაწეულ ფარდას და მზე პირდაპირ თვალებში ანათებს. საწოლზე უმოძრაოდ წევს და ხვდება რომ ეს მხოოდ სიზმარი იყო.ამ დროს გრძნობს ტკივილს, სევდას, იმედგაცრუებას. ,,ნუთუ მთელი ცხოვრება ესე მომიწევს ცხოვრება. არ მინდა მარტოობაში მოვკვდე. არ მინდა ცხოვრება ასედავამთავრო და არ მინდა არავის არ ვუყვარდე. მინდა ბედნიერება. მინდა ოჯახი . მინდა გვერდით ადამიანი ვინც მეყვარება და ვისა ვეყვარები'' ამ დროს მას ნინი გაახსენდა. საათს შეხედა. თერთმეტი სრულდებოდა. ტელეფონი აიღ და ნინის ნომერი აკრიბა. სამი ზარის შემდეგ ნინის სასიამოვნო ხმა გაისმა.
-ჰეიი როგორ ხარ ?-საკმაოდ მხიარული ხმა ქონდა რამაც ივანე გააკვირვა და ამავდროულად ასიამოვნა.
-კარგად... შენ როგორ ხარ ?
-მეც არაჩვეულებრივად.
-მინდოდა მეკითხა ხომ არ გადაგიფიქრებია ამ შაბათკვირას ვახშამი ჩემთან ერთად....
-ჰაჰა რას ამბობ არა . -ნინიმგაიცინა ისე თბილად ლამის გული წაუვიდა ივანეს-არა არ გადამიფიქრებია
-ოხ ჯანდაბაა....
-რა ხდება
-სინამდილეში მე უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდოდა
-ხო ამას მივხვდი
-მიხვდი ?
-ხო მივხვდი. უბრალოდ მეცმინდოდა შენთან ლაპარაკი-ივანეს თვალები გაუფართოვდა. ვერ წარმოედგინა ეს სიმართლე იყო თუ სიზმარი
-რა.... რათქვი ?-ყურებს ვერ უჯერებდა ივანე
-ხო რამოხდა. სასიამოვნო ადამიანთან საუბარი ყოველთვის სასურველია
-კარგი მაშინ გამოგივლი და ყავა დავლიოთ კარგი ?
-კარგი
20წუთის შემდეგ ივანე ტაქსში იჯდა და ნინის სახლთან იყო
-ჰეიი მეგონა მანქანის გარეშე....
-მეც კარგად-გულით იხუმრა ივანემ და გაიცინა.-კარგი თუ ასე გინდა რა პრობლემაა
-მძღოლი ივანეს დაეხმარა ეტლში ჩაჯდომაში და წავიდა
-აბა სად მივდივართ?
-რავიცი ვაკეში ვართ... კეკელიძეზე... გვინდა ყავის დალევა... რა საინტერესოა სად შეიძლება წავიდეთ. ნეტავ აქვე მსოფლიოშ საუკეთესო ყავას ხომ არ ამზადებენ ?
-კარგი მორჩ ხუმრობას.-სიცილით უთხრა ნინიმ-ესეიგი სთარბაქსში მივდივართ ხო ?
-თუ შენც გინდა...
-საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს.
ისინი ქუჩას დაუყვნენ. მზე ანათებდა. თუმცა მაინც გრილი ამინდი იყო.ქარი ქროდა და ნინის თმასლამაზად უწეწავდა. ივანე უყურებდა ნინის , მის კულულებს ქარი ნაზად არხევდა, ნინი იცინოდა თან გამალებით ყვებოდა ამბავს. ივანეს არაფერი ესმოდა მხოლოდ ნინის უყურებდა და იღიმოდაა.
-ჰეიიიი -ნინი იცინოდა- ჰეიიიიი აქ ხარ ? ჩვენს სამყაროში ხარ ?
-ოო მაპატიე ფიქრებში წავედი.
-უცნაურია როგორც წესი ბიჭები ყოველთვის ჩემზე ფიქრობენ. -თან გულიანად იცინოდა-მაშინაც კი როცა შემს გვერდით არიან.. შენ კი ფიქრებში წახვედი. კარგად ხარ ? -ნინი ისე იცინოდა ივანეს შეეშინდა ყავა არ გადაცდესო
-და რა იცი რომ მე შენზე არ ვფიქრობდი-ისეთი ტონით უთხრა ივანემ თან უნდოდა რომ ნინის ხუმრობაში გაეტარებინა თან ეჭვიც გაჩენოდა.
-ოჰოო ?! თამამი განცხადება იყო-ნინი ისევ კისკისებდა.
-ჩემი ცხოვრება სავსეა თამამი ქევაბითაც და განცხადებებითაც.
-რათქმაუნდა რათქმაუნდა.
მათ ბევრი ისეირნეს. კეკელიძედან ასე სეირნობით ტექნიკურ უნივერსიტეტამდე მივიდნენ. ამასობაში დაბნელდა კიდეც. მთელი დღის სიარულის შემდეგ მოშივდათ და პატარა კაფეში შევიდნენ.
-რას შეჭამ?-ივანემ ნინის გახედა
-მმმმ... ქათმის სალათს.
-თუ შეიძლება ქათმისსალათი და პიცა პეპერონით.
-რამეს დალევთ ?-ივანემ ისევ ნინის გახედა
-ლაღიძის წყალი შოკოლადი ნაღებით.
-როგორ მიყვარს-წაიჩურჩულა ივანემ და მიმტანს ანიშნა წასულიყო
სანამ შეკვეთა სმოიტანდნენ ლაპარაკი დაიწყეს.
-გთხოვ... ამიხსენი რატომ..-ნინი მიხვდა რასაც ეკითხებოდა ივანე და თვალები დახარა
-იციი ... მე შენ საავადმყოფოში გნახე...
-რაა?
-კამ ფეხი მოიტხა... საავადმყოფოში რომ მოვედით ერთი ამბავი იყო. მე ექიმებს გავყევიდა დაგინახე. ისინი შენს გადარჩენას ცდილობდენ. რომ წამოვედი სულ შენზე ვფიქრბდი.... მაინტერესებდა როგორ იყავი. ამიტომაც მოვედი მეორეთ.... მერე იქ მამაშენი დამხვდა და...
-ახლა ყველაფერი გასაგებია. ალბათ შენც შეშლილი ფსიქოპატი გგონივარ
-ახლა სენივე სიტყვეს დააკვირდი. მე შენ დაგთანხმდი შეხვედრაზე მთელი დღე ერთად გავატარეთ ახლც ერთად ვართ და კიდევ ფიქრობ რომ მე შენ გიჟი მგონიხარ?-ნინიმ ხელი ფრთხილად დაადო ივანეს ხელზე და სახეზე წყენა გამოესახა.ივანეს გულმა ისე სწრაფათ დაუწყო ცემა რომ ეგონა ახლა გამიტეხავს ძვლებს და გარეთ გამოვარდებაო.
-ალბათ არა... მაპატიე...
-კარგი დაივიწყე. -ცოტახანს უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.ამდროს მიმტანი მოვიდა და შეკვეთა მოიტანა. მერე ტაქსი გააჩერეს და წავიდნენ. ნინის სახლის წინ აიდგნენ როდესაც ივანემ ნინის ხელზე ხელი მოჰკიდა და ტავისკენ მოაბრუნა.
-მგონი მომწონხარ-ნაზი ღიმილით უთხრა ივანემ
-რაააა-გაოცებისაგან თვალები გაუფართოვდა ელენეს.
-მომწონხარ. ან მიყვარხარ. ან ვგიჟდები შენზე. ან ურალოდ შენს გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია. ჩამონათვალი დიდია.
ნინიმ გაიცინა . ნაზად აკოცა ლოყაზე ივანეს და ხმის ამოუღებლად გადავიდა მანქანიდან. ივანე უყურებდა ნინის რომელიც სახლში შევიდა. მაგრამ ის მაინც უყურებდა კარს რომლის იქითაც ნინი ეგულებოდა. შემდეგ მძღოლს ანიშნა წადიო და ლუკასთან წავიდა.