მისაღებში ვიჯექი და ბექას და იკას კინკლაობას ვუყურებდი. თან მეღიმებოდა მათზე მაგრამ ჯერ არ მინდოდა მათთან თბილი ურთიერთობა დამეჭირა.
-ხვალ დედასთან მივდივართ-ჩამჩურჩულა დათომ და ხელი გადამხვია.
-არმინდა-ვიუარე მე და სწრაფაფ მოვშორდი მას.
-შენ აქ წამოსვლაც არგინდოდა-ჩაიცინა ზურამ.
-მე არმინდა დედათქვენთან შეხვედრა-ხმამაღლა ვთქვი და სწრაფად წამოვდექი ფეხზე
-საძინებელი ოთახები საითაა?-ვკითხე იკას და კვლავ მოვავლე სახლს თვალი.
-ზემოთ-ხელით მანიშნა კიბეებზე. გაბრაზებული ავუყევი კიბეს. პირველივე ოთახის კარი შევაღე. საბედნიეროდ შიგნით ის ტუტუცი არ იყო ამიტომ პირდაპირ ლოგინზე დავწექი. ტანსაცმელი არ გამიხდია ისე გადავეშვი ძილის სამყაროში. დილით ადრე ავდექი. 6 საათზე უკვე მისაღებში ვიჯექი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. დივანზე კომფორტულად გავწექი და ტელეფონში თამაში დავიწყე.
-ესე ადრე აქ რაგინდა?-გაკვირვება დაეტყო ხმაში ზურას.
-მე ადრე ვიღვიძებდი სულ-მხრები ავიჩეჩე და თავი ავწიე რომ დამჯდარიყო. შემდეგ კი მის კალთაში მოვათავსე
-ამაშიც ვგავართ-გამიღიმა და თმებზე დამიწყო თამაში
-ნეტავ რომ ამბობენ ერთდროულად გვემართება ყველაფერი?-ვკითხე და ავხედე.
-გადავამოწმოთ?-გაიღიმა მან.
-ეხლა არა-ჩავიცინე მე.
-შარშან ახალ წელს რამე გჭირდა?-მკითხა ინტერესით
-ფეხი მქონდა მოტეხილი-ჩავიცინე მე როდესაც ეს საზიზღარი პერიოდი გამსხსენდა
-მეც მტკიოდა ფეხი-ბოლო ხმაზე ხაიწყო როხროხი
-ჩუ გაიღვიძებენ-გავიცინე მეც.
-როგორ მინდოდა და. მითუმეტეს ტყუპი და მყოლია-ბედნიერმა მითხრა და შუბლზე მაკოცა
-მე ოჯახი მინდოდა-სევდამ შემომიტია და თვალები ცრემლებით ამევსო
-კარგი დაწყნარდი. მე სულ შენს გვერდით ვიქნები-სწრაფად წამომაყენა და გულზე მიმიხუტა. აღარაფერი მითქვამს. მყუდროება კიბეებზე ჩამორბენის ხმამ დაგვირღვია
-გიოს გაუმარჯოს-დაიძახა ზურამ და ხელი აუწია
-დილამშვიდობის-თქვა ბოხი ხრიწიანი ხმით და გაიღიმა.
-რატო გაიღვიძე ესე ადრე?-ჰკითხა ზურამ და მისი კალთიდან კვლავ დივანზე დამაბრუნა.
-არვიცი. დღეს ბექას სატრფო ჩამოდის-თქვა და ტელევიზორი ჩართო
-ვინ?-ვიკითხე მე და ზურას გავხედე.
-ბექას უყვარს ერთი გოგო. ჩვენს გვერდით სახლში ცხოვრობს-მიპასუხა და ფეხზე წამოდგა.
-აბაზანაში გავალ-დამიბარა და ოთახი დატოვა. უხერხულად გავხედე ტელევიზორზე მიშტერებულ გიორგის და სწრაფად წამოვდექი ფეხზე.
-ხოარ შეგეშინდა?-გამომხედა გიორგიმ და ირონიულად მითხრა
-არა. ტანსაცმელი უნდა გამოვიცვალო-სწრაფად მოვძებნე გამოსავალი და მეორე სართულზე სირბილით ავედი. ჩუმად შევაღე ერთ-ერთი ოთახის კარი მაგდამ ირაკლი რომ დავინახე მალევე გამოვიხურე
-ვის ეძებ?-ზურგს უკან მომესმა ხმა და შიშისგან დევხტი. სწრაფად მივბრუნდი გიორგისკენ
-ჩემი ძმები რომელ ოთახში არიან?-ვკითხე და თვალების ცეცება დავიწყე
-დათო აქაა. ბექა კიდევ მესამე სართულზეა-მითხრა და ხელი მის უკან კარისკენ გაიშვირა.
-მადლობა-დავიჩურჩულე და კარისკენ წავედი თუმცა წინ დამიდგა. გვერდის ავლა ვცადე მაგრამ ისევ წინ ამომეფარა ამიტომ შეშინებული მზერა მივაპყარი მას
-კრავს ყოველთვის ეშინია მგლის-ჩაიცინა და ნელი ნაბიჯებით გაუყვა დეფეფანს. გაოცებულმა გავაცილე მზერით და დაუკაკუნებლად შევხსენი დათოს ოთახის კარი.
-დათოო-დავიყვირე და შევანჯღრიე.
-რაიყო?-მკითხა ისე რომ თვალები არ გაუხელია
-ბანქო მეთამაშე რა-საწყლად ვუთხარი და ლოგინზე დავჯექი
-რა ბანქო აგიტყდა გოგო დამაძინე-დაიწუწუნა და თავზე საბანი გადაიფარა, ნაწყენი ავდექი ფეხზე და ოთახიდან გავედი. მესამე სართულზე ასასვლელი კიბე ვიპოვე და ფრთხილად ავედი. მხოლოდ 2 კარი იყო, შავი კარი შევაღე და საკუჭნაო რომ დავინახე თვალები გადავატრიალე. მეორე კარი გავაღე და ლოგინზე გაშოტილ ბექას რომ მოვკარი თვალი გამეღიმა. სწრაფად მივედი და ნჯღრევა დავუწყე
-რაგინდა ზურაა-იღრიალა და ხელი მკრა ლოგინზე დამაგდო
-ნელა ბიჭო, რაშემატყვე ზურასი-გამწარებული წამოვდექი და თავში ჩავარტყი ხელი
-უი შენხაარ-გაიცინა და სწრაფად გაახილა თვალები
-მხეცი ხარ-გაბრაზებულმა ვუთხარი და კვლავ მის საწოლზე მოვთავსდი
-დილას სულ ზურა მაღვიძებს და მაგიტო. რომელი საათია?-მკითხა და ტელეფონს დაწვდა
-7 იქნება-ავიჩეჩე მხრები მე
-შენ სულ გაგიჟდი? 7 საათზე მაღვიძებ?-თვალები გაუფართოვდა მას
-ზუკა აბაზანაშია, გიორგი ტელევიზორს უყურებს, დათომ არ გაიღვიძა, და კიდე გიორგიმ ბექას სატრფო ჩამოდისო-ჩავუკაკლე ყველაფერი
-თამთა?-თვალები აენთო და სწრაფად წამოხტა ფეხზე
-არვიცი, გვერდით სახლში ცხოვრობსო-ვუთხარი ზურას სათქმელი
-აუ რა კარგია-გაიღიმა მან
-ბანქოს მეთამაშები?-ვკითხე ინტერესით
-კი, ოღონდ ჯერ ჩავიცვავ, შენც გამოიცვალე, შენს ოთახშია ტანსაცმელები, მერე საყიდლებზე წავიდეთ და რამეს გიყიდი კიდე-მითხრა და სწრაფად გამოაძვრინა კარადიდან ჯინსის შარვალი, გაღიმებულმა ჩავიარე კიბეები და „ჩემს“ ოთახს მივაშურე, სწრაფად ამოვიღე ჩემი ერთადერთი შავი კაბა რომელიც ბებიას გასვენებისთვის ვიყიდე. მოკლესახელოიანი უბრალო კაბაა რომელიც ტანზე მაქვს მომდგარი, მუხლს ოდნავ აცდენილია, ღიმილით ავიღე ბანქოს შეკვრა ხელში და პირველი სართულისკენ წავედი.
-ოჰ ბოროტი ჯადოქარი მოსულა, უფრო მუქი ვერაფერი ნახე?-მკითხა სიცილით ზურამ, უხერხულად შევიშმუშნე როდესაც გამახსენდა რომ სულ რამოდენიმე ხელი ტანსაცმელი მქონდა, რომელიც იმ ქალმა მიყიდა ვისთანაც ვმუშაობდი, რადგან ძველი ტანსაცმელი აღარ მრგებდა. ისინი კი ძირითადად სულ შავები იყო, რადგან ბებიას ვგლოვობდი.
-კარგი ბოდიში-მიმიხვდა უცებ ზურა და ხელები მაგრად მომხვია ბეჭებზე
-არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად იქნება-თავზე მაკოცა და კალთაში ჩამისვა
-ბექა არ ჩამოსულა?-ვიკითხე და ყურადღება არ მივაქციე ოთახში შემოსულ გიორგის
-არა გააღვიძე?-გაიცინა ზურამ
-ხო, ბანქო უნდა მეთამაშოს-ხელში ავათამასე ბანქოს შეკვრა და გავიცინე
-მოდი მაგის ექსპერტი მე ვარ, სურვილებზე გეთამაშები-მითხრა ზურამ და უკან გაიწია რომ სათამაშო აგდილი დაგვრჩენოდა.
-1 წაგება 1 სურვილი-თვალი ჩავუკარი და თამაში გავაჩაღეთ. საბოლოოს ისე მოხდა რომ 8 სურვილი ჰქონდა ზურას ჩემთან მე კიდევ 4 და გადავწყვიტეთ გაგვეთანაბრებინა. მხოლოდ 4 სურვილი დარჩა მას მე კი არცერთი.
-უჩემოდ ითამაშეთ?-ვითომ ნაწყენი შემოგვიერთდა ბექა
-შენ არმოხვედი და-ცხვირი ავიბზუე მე
-მშია-ზემოდან ჩამოვიდა ნახევრად მძინარე იკა და გიორგის დაუჯდა გვერდით, თავი მხარზე დაადო და ძილი გააგრძელა
-ამას შ*გ ა*-თქვა გიორგიმ და სწრაფად გადააწვინა მეორე მხარეს აკო
-ხვალ სამსახურისთვის არ მეყოფოდა 7 საათზე რომ ვარ ასადგომი? რას მაღვიძებდი ამ დილაადრიან-დაიწუწუნა ბექამ ჩემი მისამართით
-ხოდა დამაბრუნეთ ჩემს ბინაში და საერთოდ აღარ შეგაწუხებთ-ცხვირი ავიბზუე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე
-დღეს დედასთან მივდივართ-შეგვახსენა ზურამ და მე გადმომხედა
-არსად არ მოვდივარ, ისიც გეყოთ აქ რომ ვარ-წამოვიყვირე და გაფართოებული თვალებით შევხედე ზურას
-ერთხელ ჩვენი ხათრით რაა-დაიწუწუნა ბექამ
-არმინდა მაგ ქალის ნახვა-ვთქვი და სწრაფად ავდექი ფეხზე, სამზარეულოს მიმართულებით წავედი. კარადიდან ჭიქა გადმოვიღე, და ონკანის წყლით ავავსე, 2 წუთი არ იქნებოდა გასული ოთახში გიორგი რომ შემოვიდა. ცოტა არ იყოს გამიკვირდა მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე, წყლის ჭიქა გავრეცხე და კვლავ თავის ადგილზე დავაბრუნე, გასვლას ვაპირებდი გიორგის ხმა რომ წამომეწია
-არ გშია?-მკითხა და თაროდან გამოღებული თეფშები მინის მაგიდაზე ფრთხილად დააწყო
-არა-ვუთხარი გაკვირვებულმა
-დამეხმარე გაწყობაში-ხელში ჩანგლები მომაჩეჩა და თვითონ მაცივარს მიუბრუნდა. გაკვირვებულმა გადავანაწილე 6 თეფში და დაველოდე კიდევ რას მიბრზანებდა ბატონი გიორგი
-ჭიქები გადმოიღე კარადიდან და ხელსახოცები ქვემოთ დევს პირველ უჯრაში-მითხრა და მიმითითა რომელ ხელსახოცების ადგილსამყოფელი. უხმოდ შევასრულე მისი ბრზანება.
-პურიც დაჭერი-მითხრა და კვლავ თავის საქმე განაგრძო რომელიც საჭმლის მაცივრიდან გამოღება იყო. უყოყმანოდ შევასრულე დავალება და ბიჭებისკენ შევბრუნდი რომლებიც ეხლახანს შემოლაგებულიყვნენ ოთახში
-ვინმემ დათო გააღვიძეთ-დაიძახა ირაკლიმ რომელიც ჯერ კიდევ თვალებს ისრესდა და მაგიდაზე დაჯდა
-და თუ გინდათ წყაროდან წყალი მოიტანეთ-დაამატა გიორგიმ
-შორსაა? მე წავალ-სწრაფად წამოვიყვირე და მაშინვე მივხვდი რომ ზედმეტად ხმამაღლა მომივიდა.
-არა აქვეა. სახლიდან გზას გაუყვები და მარჯვნივ პირველივე ჩიხში შეხვალ. მერე მიაგნებ-ამიხსნა ბექამ.
-რით მოვიტანო?-კვლავ ვიკითხე მე
-ნახე მანდ რამე ჭურჭელი იქნება-მითხრა გიორგიმ სწრაფად გამოვაღე მითითებული კარი და პირველივე წყლის ჭურჭელს ხელი დავტაცე.
-წავედი-დავიძახე და სამზარეულოდან გავედი, მისაღებიდან ჩემი ტელეფონი ავიღე და ჩქარი ნაბიჭთ დავტოვე სახლი. ოდნავ მოვშორდი თუარა სახლს კოტეს ნომერი მოვძებნე, ის ჩემი მეგობარია სოფლიდან, აქ სწავლობს და ხშირად ვეკონტაქკეტით ხოლმე ერთმანეთს
-გისმენ მარ-მხიარულად ჩასძახა ტელეფონში
-გცალია?-ვკითხე და წყლის ჭურჭელი იქვე ორღობეში დავტოვე, სიარულს ავუჩქარე და შევეცადე გზა გამეგნო
-კი რახდება?-დასერიოზულდა ისიც
-ხომ გახსოვს რომ გითხარი ძმა მყავს მეთქი?
-კი რამოხდა?-უკვე ანერვიულებულმა დაიწყო საუბარი
-გუშინ სახლში მომადგნენ სამივე და ძალით წამომიყვანეს წყნეთში. ეხლა ვითომ წყალზე გამოვედი და შეგიძლია რაც შეიძლება მალე ამოხვიდე და წამიყვანო?-ამოვისრუტუნე მე
-შეეცადე მთავარ ტრასაზე გამოხვიდე რომ მოგაგნო, ეხლავე გამოვდივარ-ჩამყვირა ტელეფონში და გამითიშა. ანერვიულებულმა მოვუჭირე ტელეფონს ხელი და ჩქარი ნაბიჭით გავაგრძელე გზა, მივდიოდი მაგრამ არვიცოდი სად მივდიოდი, ვიცოდი რომ აუცილებლად მომაგნებდა კოტე, ის სულ მხარში მედგა ეს პერიოდი და არც ეხლა მიმატოვებდა, ათასი მანქანა მოძრაობდა ქუჩაში და ვნატრობდი რომელიმე კოტეს მანქანა ყოფილიყო მაგრამ ვიცოდი ესე მალე რომ ვერ მოაღწევდა ჩემამდე. 20 წუთიანი ბოდიალის შემდეგ ტირილი ამივარდა, სახეზე ხელები ავიფარე და იქვე დავჯექი, ვწყევლიდი იმ დღეს როდესაც მე დავიბადე, როდესაც საკუტარმა მშობებმა სამშობიაროში დატოვეს და ბებიამ წამიყვანა სახლში, იმ დღეს ბებია რომ გამომეცალა ხელიდან მთელ ჩემს ცხოვრებას, მანქანის გადაბმული სიგნალი და მუხრუჭების ხმა რომ გავიგე
-მარიამ-გავიგე კოტეს ხმა და მაშინვე ფეხზე წამოვხტი
-რა კარგია რომ მიპოვე-ვუთხარი და ხელი მოვხვიე
-წამოდი წავიდეთ.-ყურში თბილად ჩამჩურჩულა და თავზე მაკოცა, ნელი ნაბიჯებით დავიძარით მანქანისკენ, წინა კარი გამიღო და უნდა დავმჯდარიყავი უკნიდან ხმა რომ გავიგეთ
-მას ვერსად წაიყვან!