დრო გადიოდა. ცივმა და სუსხიანმა ზამთარმა ჩაიარა. ტკბილი და ხალისიანი ახალი წელით. მიას და სანდროს ურთიერთობას არანაირ ცვალებადობა ჰქონდა. ყველდღე ხვდებოდნენ პარკში. გვერდი გვერდ ისხდნენ. მუსიკებს ერთად უსმენდნენ, ლაპარაკობდნენ, მომავლის გეგმებს აწყობნენ. მიას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. პრობლემა ის იყო რომ მიას სანდროს ტუჩბზეც არ კოცნიდა რაც სანდროს აღიზიანებდა. გოგონა ფიქრობდა რომ ადრე იყო. ხშირად ამაზე კამათი მოსდიოდათ. იბუტებოდნენ მაგრამ მალევე რიგდებოდნენ. საღამოს სახლში მივიდონენ და ერთმანეთს სოციალური ქსელის საშუალებით უკავშირდებოდნენ. ამ დროს გავიდა დრო. ბავშები მეცხრე კლასს ამთავრებდნენ. ბავშვების სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. ზაფხული მალე იწყებოდა.

-ვაა დავით! შემო ძმა! -სანდრო ძმაკაცს გადაეხვია და სახლში შემოიპატიჟა. დათო სანდროს ოთახში შევიდა. გარშემო ბევრნაირი გასართობები იყო. იქვე მდომ სავარძელზე ჩამოჯდა.
-როგორ ხარ სანდრო? -იკითხა დათომ და ძმაკაცს მიაშტერდა.
-რავი რა მიჭირს, შენ? -არც სანდრო იყო კარგ ხაიათზე.
-არაფრი... სად დაიკარგე რატო არ მოხვდეი ეს ორიდღე სკოლაში!
-აუ ვერ ვიყავი კარგად ბიჭო და ვერ მოვედი...
-მია გკითხულობს ეს ორი დღეა შემჭამა, არ დაელაპარაკე?
-არა არ მინდოდა ენერვიულა... -დაღონებულმა თქვა სანდრომ და თავი ჩახარა.
-ისეთ თქვენი საქმე ხომ კარგად არის?
-კი კარგადაა...
დიდხანს ილაპარაკეს დათომ და სანდრომ. თითქმის ყველა თემა ამოწურეს. დათო მალევე წავიდა. სანდრო ფნჯარასთან მივიდა და გაჰყურებდა სივრცეს. ფიქრობდა ყველაფერზე. წარსულზე, აწმყოზე, მომავალზე. უმეტესად მიაზე. ვერ იტადა მისგან ასე ცივად მოპყრობა. მოლოდ ჩახუტბას იღებდა მისგან. აბნევდა გოგონა. ტვინს ურევდა. ცუდი გაგებით არ ფიქრობდა ამას. უყვარდა. უნდოდა მის ტუჩებს შეხებოდა. მერერა რომ თექვსმეტის იყო. რა ბავშვებს არ უყვარდებათ? გული არ აქვთ მათ? მარტო სწავლაზე უნდა იფიქრონ. იმას ხომ არ იძახდა რომ არ ისწავლიდა. სკოლაში მისვლის მიზეზი კი ცუდად ყოფნა სულაც არ იყო. უკვე იმდენად უნდოდა მიასთან სიახლოვე ცუდად იყო. უნდოდა მის ლამაზ, დაბურცულ უჩებს შეხებოდა მაგრამ საშუალებას გოგონავე არ აძლევდა. უკვე ენტრებოდა. ვეღარ მოითმინა და როგორც იქნა სოციალურ ქსელზე ორდღიანი პაუზის შემდეგ მაინც შევიდა. სიახლეები, სიახლეები. ერთი და იგივე უაზრობები. მიას ახალი ფოტოც აღმოჩნდა. ნიკას, მიას და ლიზას ერთად გადაეღოთ ფოტო. სამოცი ლაიქი. რვა კომენტარი.
-მჰჰ -ჩაიბურდღუნა თავისთვის -შემოსულია?? -ძებნა დაუწყო მიას. -კი, როგორც ყოველთვის. -აბა თუ მომწერს! -გავიდა ათი წუთი ისევ არ მოუწერია მიას. აზიარებს სურათებს, მაგრამ მაინც არ სწერს

მია ელოდება სანდროს მიწერს თუ არა. აზიარებს სურათებს რომ იქნებ მიხვდეს ბიჭი რომ შემოსულია რომ მიწეროს. ბრაზდება და ბუტბუტებს თავისთვის.
-აღარ გიყვარვარ! -სანდოს მესიჯმა თავზარი დასცა. 'როგრ თუ არ მიყვარხარ' გაიფქრა მიამ.
-და საიდან დაასკვენი!
-საიდან?? სკოლაში არ მოვედი ორი დღე. კარგად ვარ ცუდად ვარ, არ უნდა მომწერო?! ეს გოგოები რა თავს იჩენთ ვერ ვხვდები?! გრეხია?
-შემხვდი... -მიამ მიწერა და საგარეო ტანსაცმლის ჩაცმა დაიწყო. შორტები და მოკლე მაიკა ჩაიცვა ფეხზე კედები და თმაზე კუდი გაიკეთა.
-კარგი.
სამზარეულოში ჩავიდა და იქვე მოფუსფუსე დედას უთხრა რომ გარეთ გადიოდა.
-რომელი საათია სად გადიხარ? -ურეაქცოთ კითხა ნათიამ შვილს.
-მეგობრებს უდა შევხვდე დეე. გავალ კარგი? -შეეხვეწა დედას მია.
-კარგი გადი ოღონდ არ დააგვიანო. თერთმეტს არ გადააცილო. -გაუღიმა დედამ შვილს და საქმე განაგრძო.
-მადლობა დედიი
მია ელვის სისწრაფით გაემართა პარკში. მიდიოდა გიჟივით. უეცრად ქუჩაში თავისი ძმა დაინახა. შეხტა. არ ველოდის ვერ იტყოდა იმიტომ რომ ღამე ორზე შებლაყუნდება სახლში ხოლმე და მეორე სართულზეც კი აღვიძებს ცოტნეს ხმაული სამზარეულოში. ჭამს და ვერ "ძღება".
-ცოტნე! -დაუძახა მიამ ძმას.
-რას აკეთებ ასე გვიან? -კითხა ძმამ დას მაგრამ გაბრაზებული ნამდვილად არ იყო.
-მეგობრებს უნდა შევხვდე.
-მალე ადი სახლში. მე სხვაგან მივდივარ.
-ბაზარი არაა. -ძმას თვალი ჩაუკრა და გზა გააგრძელა. როგრც იქნა დაინახა სანდრო. გაჩერდა თმა გასწორა. მობილურში თავს შეხედა და შემდეგ მისკენ გაემართა. გვერდზე მიუჯდა და ჩაეხუტა.
-როგრ იფიქრე რომ არ მიყვარხარ?! -ნაწყენმა წარმოთქვა ბოლო ორი სკტყვა. სანდრომ შეხედა. დიდხანს უყურებდა. უყურებდა მის ტუჩებს თუ როგრ აცმაცუნებდა. აგიჟებდა მისი ეს ქცევა უნდოდა ეკოცნა მაგრამ მია საშუალებას არ აძლევდა. გარშემო მიიხედ მოიხედა. მათ გარდა არავინ იყო. უვე არც შეაყოვნა ისე ეცა გოგოს ბაგეებს. მიამ თვალები დაჭყიტა. უნდოდა მოშორებოდა მაგრამ სანდროს მის ლოყებზე ხელები ისე ძლიერ ჰქონდა მოჭეილი რომ ვერ დაუსხლტა. ბოლოს აჰყვა. ესიამლბნა ბიჭის ეს საქციელი. ბოლოს ორვე გაჩერდა . თვალებში ჩახედს ერთმანეთს. პირველი კოცნა. მიასთვის ეს პირველი კოცნა იყო. სანდრომ მოპარა პირველი კოცნა. გაეღიმა და ბიჭს ჩაეხუტა. დიდხანს ისხდნენ უსიტყვოდ. არაფერს ეუბნებონე ერთმანეთს. ტკბებოდნენ ერთმანეთის სიალოვით. ბოლოს საათმა თერთმეტს "მიუკაკუნა". მია წამოდგა.
-უნდა წავიდე.
-კარგი. ხვალამდე. -ერთმანსთს ჩაეხუტნენ და წავინენ.
მია ფქრობდა მის პიველ კოცნაზე. გახარებული იყო. ტჩებზე ორთითს იდებდა და თან ეღიმებოა. ფიქრებში გართულს როგრც იქნა სახლს მიაღწია. კარები შეაღო და პრდაპირ ამზარეულოსკენ გაემართა. წლის დასალევად გრაფინა აიღო და ჭიქაში ჩამოასხა. უეცრად იგრძნო უკნიდან ვიღაცის მოახლოვება. არ შებრუნებულა. ჭიქა მოიყუდა და წყალი დალია. მიხვდა დედამის იყო მაგრამ რაღაც ვერ იყო კარგად არც მიესალმა. თბილი სიტყვაც არ უთქვამს.
-მია სალაპარაკო გვაქვს!

-----------
ესეც მეხუთე. ბოდიშით რომ გალოდინეთ. ვერ მოვახერხე დაწერა. მობილურით ვწერ და შეიძლება ასები არასორი იყოს. მაპატიეთ. იმედებს აღარ გაგიცრუებთ..