-ეს რა იყო ანდრო? ამდენი ხალხის თვალწინ.
-საჭირო იყო
- რა იყო ტერიტორია მონიშნე? შეუბღვირა მარიმ
- თუნდაც, ანდრომ ირონიულად ჩაიცინა
- ასე გაშინებს შენი ბიძაშვილი? ირონიულად გაუღიმა მარიმ. ანდრო მასთან ახლოს მივიდა, ხელით ნიკაბი დაუჭირა, თავი მაღლა ააწევინა და ღიმილით უთხრა
- მე გოგოს ვერავინ დამაწერს, მითუმეტეს შენ თავს
- როგორი ამბიციური ყოფილხარ
- შენ ჩემი ნერვების მოშლის მეტზე რამეზე ფიქრობ? ახლა ანდრომ შუბღვირა
- კი, ხვალ ხელს ვაწერთ და ვნერვიულობ
- ნამდვილი ქორწილი მაინც არ არის და რა განერვიულებს? ირონიულად გაუღიმა ანდრომ
- მეც იგივ კითხვას დაგისვამ რაც შენ დამისვი რამდენიმე წუთის წინ, ჩემი ნერვების მოშლის გარდა რამეზე ფიქრობ?
- ოო, ბევრ რამეზე. ხშირად ვფიქრობ შენზე, ანდრომ ტუჩებზე გადასუვა ხელი და თვითონ ტუჩი მოიკვნიტა., პირველ ღამეზე..
- ცხოველო! მარიმ ხელი კრა და ოთახიდან სწრაფად გამოვიდა.


****
დილით ხმაურმა გამოაღვიძა, მარია რაღაცაზე გაცხარებით ლაპარაკობდა და ვიღაცას აჩქარებდა. ისმოდა უცხოების ლაპრაკი, ნაბიჯების ხმა, ჭურჭლის ხმა და ასე შემდეგ, ახლა ვეღარ შეიბრუნებდა ძილს, ისევ ადგომა გადაწვიტა, მალე მაინც უნდა ამდგარიყო და მომზადებულიყო. მარია ცდილობდა ყველაფერი ძალიან კარგად ყიფილიყო, რამდენჯერმე ანდროც გააგდო ოთახში შემოსვლასდა მარის ნახვას რომ ცდილობდა. საბოლოოდ რომ გაემზადა მარიამ ყველას აცობა რომ მარი მორჩა გამზადებას და ახლა ვისაც უნდა იმას შეეძლო ენახა. რამდენიმე წამში კარზე კაკუნი გაისმა და კამა ნელა დაიწყო გაღება, მარის გული აუჩქარდა გრძნობდა რომ ეს ანდრო იქნებოდა. ანდროს დანახვაზე კი გული სულ გაუჩერდა, შავ შრვალ კოსტუმზე ღაჟღაჟა წითელი პერანგი ეცვა, მის თვალებს საოცრად უდებოდა წითელი, და საერთოდ ეს სტილი ძალიან უხდებოდა ანდროს.

ანდროს იგივე მდგომარეობაში იყო, მარის თვალს არ აშორებდა და სახეზე ღიმილი დასთამაშბდა. მარისკენ ნელი ნაბიჯით წამოვიდა, მარის ხელი ხელში მოიქცია და ბეჭედი გაუკეთა.
- ხალხი რას ითყვის ცოლი მოყავს და ნიშნობი სბეჭედი არ უკეთიაო
- რატომ გინდა რომ ყოველთვის ყველაფერი გააფუჭო? შეუბღვირა მარიმ
- იმიტიმ რომ ვგიჟდები შენ გაბუტულ სახეზე, უფრო მიზიდავ
-გარყვნილო, ანუ ესაა მიზეზი?
- კი გაბრაზებული საშინლად მიმზიდველი ხარ. ანდრომ მარის ტუშებისკენ გაიწია მაგრამ თავი გვერდზე გაწია.
- წითელი პომადა მისვია ვერ ხედავ? გინდა მაკიაჟი სულ გამიფუჭო?
- დღეიდან ვერ ვიტან წითელ პომადას, საწყალი სახით თქვა ანდრომ.
-ანდრო, მარი ერთხანს შეყოვნდა, - იმდღეს რომ თქვი ნებისმერს მოვიყვან ცოლად ოღონდ მისი სისხლი ჩემს კისერზე არ იყოსო, მართლა ასე ფიქრობ?
მარიმ იმედს ებღაუჭებოდა რომ ადროს მის მიმართ რაიმე გრძნობა გააჩნდა, უნდოდა რომ ანდროს რაიმე ეთქვა რაც დაარწმუნებდა მარის რომ ანდროს ცოტათი მაინც უყვარდა და მისთვის სულერთი არ იყო. კარგად იცოდა ხელის მოწერის მერე ანდრო გადაიყვანდა საქართველოში და მერე უკვე აღარ იცოდა ოდემსმე თუ ნახავდა ანდროს.
- კი ცოლად ნებისმიერს მოვიყვადი, მარი დაიძაბა არ მოეწონა ანდროს პასუხი,ტირილის პირას მივიდა, ძლიერად ცდილობდა ტირილი არ დაეწყო, - მოვიყვანი მაგრამ იგივე მომავალი არ გვექნებოდა რაც მე და შენ. მარიმ ინტერესით შეხედა , მიხვდა ანდრო რომ მარიმ ვერ გაიგო, - ასე ადვილად ვერ დამიძვრები ხელიდან ქართველო! მუქარასავით გაისმა ანდროს სიტყვები, ანდრომ გაიცინა, მარიმაც.

კარზე ისევ კაკუნი, როგორ ვერ იტანს რაღაც კარგს რომ აწყვეტინებენ, მაქსი იყო დაბლა ჩასვლას სთხოვდა წყვილს. ხელის მოსაწერად რომ შევიდნენ მარი კანკალმა აიტანა, ანდრომ ხელი მოხვია და ზედ მიიკრა. როცა კითხეს თანახმა იყო თუ არა რომ ანდროს ცოლი გამხდარიყო ხმა ვერ ამოიღო, ისე ნერვიულობდა ხმის ამოღების თავი არ ქონდა. იაზრებდა კაცის ნათქვამ სიტყვებს და შიში იპყრობდა, ფიქრობდა იმაზე თუ რა იქნებოდა ამის მერე, ფიქრობდა ანდროზე რომელსაც ალბათ ბოლოჯერ ნახავდ. ფიქრებიდან მაქსის შეძახილმა გამოიყვანა, და მათი ბიძაშვილის უადგილო კომენტარმა “- როგორც იქნა ამ გოგოს გონება გაუნათდა და ამ უჟმურს ცოლად არ გაჰყვება“ , მის ნათქვამს იქ მყოფების სიცილი გამოიწვია. თვითონ დასთანხმდა, მერე ანდროს ჯერიც დადგა, ანდრომ მას თვალებში ჩახედა, თბილად გაუღიმა და თანხმობა განაცხადა.

იქიდან სახლში წამოვიდნენ, სუფრა უკვე გაშლილი დახვდათ, ორმოცამდე ადამიანს მოეყარა თავი რომლებიც სიყვარულით უყურებდნენ მარის. მარიამ ყველა გააცნო, ზოგი მეზობელი იყო, გოგი ნათესავი და ზოგიც თანამშრომელი. ტრადიციულად მისაღების ერთ კედელთან მეფე პატარძლის მაგიდა იდგა ათასი ტკბილეულობით. ყველამ ძალიან კარგად მიიღო, ძოგსაც კი ძალიან გაუხარდა მარის ქართველობა. ასეთ თბილ მოქცევას აფხაზებისგან არ მოელოდა.
- საშინლად დავიღალე ანდრო, მხარზე თავი დაადო მარიმ
- დაიღალე თუ...ირონიულად გაუღიმა ანდრომ. პასუხად მარიმ ფეხზე უჩქმიტა,
- ამისთვის დაგსჯი ცოლო!
- აბა შენ იცი, იმედია ძალიან მტკივნეული არ იქნება შენი სასჯელი, ირონიულად გაიღიმა მარიმ
- შევეცდები რომ იყოს, მორჩა ყველნაირად ჩემი ხარ!, კმაყოფილმა გაიღიმა ანდრომ და მარის ყურზე მსუბუქად უკბინა.
- წასვლა მინდა ანდრო, მაგრამ ამათი ხმა ქუჩის ბოლოში ისმის ოთახსი ხომ საერთოდ.
- და ვინ გითხრა რომ ოთახში უნდა ავიდეთ? ირონიულად გაუღიმა ანდრომ.
- აბა? ინტერესით იკითხა მარიმ
- ოო, სიურპრიზ! ამაყად გამოაცხადა ანდრომ. მერე არბის რაღაც ანიშნა და ოთახი ჩაბნელდა, მერე მუსიკაც ჩაირთო და ხალხმა ცეკვა დაიწყო. ანდრომ მარის ხელი მოჰკიდა და თახიდან გაპარვას ცდილობდნენ, ჰედა და არბი კი ცდილობდენ მათ გადაფარებოდნენ რომ არავის შეემჩნია.
- ანდრო სად მივდივართ? ათ წუთიანი მგზავრობის მდეგ კიდევ კითხა მარიმ.
- მოითმინე, რა მოუთმენელი მყოლიხარ
- სულ შენ არ გყავარ, ქართულად ჩაილაპარაკა მარიმ და გადაიხარხარა.
- თქვი ეხლა რა მითხარ?
- არაფერი, სიცილს არ წყვეტდა მარი
- მარი მითხარი თორემ ეხლა მანქანას გავაჩერებ და...ანდო გაჩრდა, - მაგრად გაწვალებ.
- შემეშინდა.
- მარი! სერიოზული სახე მიიღო ანდრომ. მარიმ გადაუთრგმნა რაც უნთხრა და სიცილს არ ყვეტდა.
- იცი რა ქალბატონო, მართლა ჩემი ხარ და ვერსად გამექცევი
- არასად არ ვაპირებ გაქცევას! ამაყად განაცხადა მარიმ
- ასე ძლიერად შეგიყვარდი, გაუღიმა ანდრომ. მარიმ სიცილი შეწყვიტა, სახე დაუსერიოზულდა, ანდროს თვალი აარიდა და ფანჯარაში დაიწყო ყურება. ახლა რა უთხრას? შერცხვა, მგონი მართლა ყურებამდეა შეყვარებული ამ უჟმურზე. ძველმოდური არასდროს ყოფილა მაგრამ ძალიან უნდა პირველმა ანდრომ უთხრას თაცისი გრძნობების შსახებ.
- ხმას რატომ არ იღებ? ინტერესით კითხა ანდრომ
- ტელეფონი კიდევ გირეკავს, შეახსენა მარიმ, ტელეფონმა ამ ხნის განმავლობაში მესამეჯერ დარეკა. მისთვის ხსნა იყო ტელეფონის ზარი. ანდრომ ხმა არ ამოიღო, ტელეფონს დახედა და ისევ თავის ადგილას დააბრუნა. დანიშნულების ადგილას მალე მივიდნენ, ანდრომ მანქანა სასტუმროს წინ გააჩერა,მარიმ გაკვირვებულმა შეხედა. ანდრომ საპასუხოდ გაუღიმა. ტელეფონმა კიდევ დარეკა, ანდრომ ზარი გათიშა და ჯიბეში ჩააბრუნა. ადმინისტარტოს გასაღები გამოართვა, მარის ხელი მოკიდა და ლიფტისკენ დაიძრა. ლიფტიდან გამოსულებმა ოთახს მიაშურეს, ანდრომ კარი გააღო, მერე შემოტრიალდა და მარი ხლში აიტაცა. რამდენიმე ნაბიჯის მერე მარი ლოგინთან ჩამოსვა, დიდხანს უყურებდენ ერთმანეთს თვალებში.
ნუთუ მზადაა ამისთვის, ანდროს მისთვის გული არ გადაუშლია, მაგრამ საქმით ხომ დაანახა რომ მასზე ზრუნავს. -ეგ სხვაზეც მასე იზრუნებს, გამოეპასუხა მეორე მე. სახე შეეცვალა, თვალებში შიში ჩაუდგა და კითხვა თავში რა იქნება ამის მერე?! ანდრომ მისი ცვლილებები შენიშნა და გულში ჩაიკრა. მერე ცოტა მოშორდა და თავი ააწევინა, მისი ტუჩებისკენ დაიხარა და ისევ ეს წყეული ტელეფონი.
- ანდრო აიღე იქნებ რა ხდება.
- ეხლა ქვეყანაც რომ დაქცეს არაფერი მაინტერესებს შენს გარდა, გაუღიმა ანდრომ. ტელეფონი არ წყვეტდა რეკვას.მარის ჯიბეში ხელი ჩაუყო და ტელეფონი ამოიღო, ანდრომ წარბები ზევით ასწია გაკვირვების ნიშნად.
- გისმენთ! ანდროს ხმა ისეთი ცივი იყო მარის გაუკვირდა სად გაქრა ის კაცი რომელის რამდნიმე წამის წინ დაბალი და თბილი ხმით ლაპარაკობდა. საუბარი ერთ წუთზე მეტს გაგრძელდა. ანდრო უკმაყოფილო იყო, ლაპარაკს რომ მორჩა ტელეფონი საწოლზე მოისროლა, თვითო კი საწოლზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. მარი მის წინ მუხლებზე დაეშვა და თავი ააწევინა. ანდრო ხმას არ იღებდა, სახე სულ არეული ქონდა და სუნთქვა გახშირებოდა.
- ანდრო რა მოხდა? შიშით კითხა მარიმ, ანდრო ხმის ამოღებას არ ჩქარობდა, დიდხანს იყვნენ ასე ორივე ჩუმად, დრო საშინლად გაიწელა. დაახლოებით ნახევარ საათს გასტანა ამ სიჩუმემ, მარის ნერვებმა უმტყუმნა და ხმამაღლა დაუყვირა.
- მითხარი რა ჯანდაბა მოხდა?
- ხმას დაუწიე მარი,გაისმა ანდროს მკაცრი ხმა
- რა მოხდა თქვი? თვალზე ცრემლეი მოადგა მარის.
- ხვალ სამსახურში უნდა დავბრუნდე?
- კი მაგრამ სამი დღით ხომ მოგცეს შვებულება? შეშფოთებულა იკითხა მარიმ?
- ქართველებმა ცეცხლი გახსნეს და ჩემი ჯგუფის წევრი დაჭრილია. როგორც სჩანს ომი იწნება.
- არ არსებობს! ჩაილაპარაკა მარიმ. ანდრო საწოლზე გულაღმა დაწვა და ჭერს მიაშტერდა. მარიმაც მას მიბაძა, საწოლისკენ დაიძრა და ანდროს გვერდით დაწვა. ანდრო მისკენ გადმოტრიალდა, მერე ხელი შემოხვია და გულზე დაიწვინა.
- დაიძინე კაი! ანდროს ისეთი სევდიანი ხმა ქონდა, ასეთი ანდრო ჯერ არ ენახა.
- ანდრო, რა იქნება ხვალ? მარიმ ისე კითხა თავი არ აუწევია მისი მკერდიდან.
- კარგი არაფერი.

მერე ხმა არცერთს არ ამოუღია, ორივე იწვა და ფიქრობდა, დიდი ხანი ვერ შეძლეს დაძინება, დიდი ხანი ესმოდათ ერთმანეთის სუნთქვა. ნუთუ ამით ყველაფერი დამთავრდა? ფიქრობს საკუთარ თავზე, ფიქრობს ხალხზე, დედებზე რომლის შვილებიც ომში წავლენ, ცოლებზე რომლის ქმრებიც წავლენ ომში და შეიძლება ცოცხლები არ დაბრუნდნენ. ამ ფიქრებმა მარის საშინელი შიში მოჰგვარა და ადნროს გაუაზრებლად უფრო აეკრა, ანდრომ საპასუხოდ თავზე აკოცა უთხრა დაეძინა. რა დააძინებდა, დღს შეიძლება ბოლოჯერ ნახულობდა ანდროს, თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა, მალე ანდმროს პერანგამდეც ჩააღწია.
- ნუ ტირიხარ! მარიმ პასუხი არ გასცა. ერთხანს ანდრო დაფიქრდა, მერე ღრმად ჩაისუნთქა და საუბარი გააგრძელა, - მე არაფერი მომივა, საკუთარი თავის დაცვა მეხერხება, ნუ დარდობ კაი. ისევ თავზე აკოცა და გულზე უფრო მიიკრა.

ვერ გაიგო ტირილში როდის ჩაეძინა, დილით ანდროს ხმამ გამოაღვიძა ადგომას თხოვდა.
- შენ გამოფხიზლდი და მანქანიდა შენს ჩანთას ამოგიტან, ჰედამ ჩაგიწყო ტანსაცმელი. მარიმ ტანზე დაიხედა და მწარედ ჩაიცინა, საქორწინო კაბა ისევ ეცვა. ანდრო მალე დაბრუნდა, ორივემ გამოიცვალეს და სახლში დაბრუნდნენ. ანდრომ მანქანა სახლიდან ცოტა მოშორებით გააჩრა.
- არ მინდა ეხლა ჩემების ნახვა და ახსნა განმარტებების მიცემა. გაიცინა ანდრომ, - გადადი, ორ დღეში დავბრუნდები.
- მართლა ორ დღში მოხვალ? ანდორს გაეცინა მის სახეზე.
- კი ორ დღში მოვალ, მიდი გადადი ეხლა. ანდრო მისკენ გადაიხარა და კარი გაუღო, მარიმ ერთხანს უყურა მერე კი ტუჩებზე ეძგერა, ისე როგორც ამას ანდრო აკეთებდა. ანდროს მაშინ მოშორდა როცა სუნთქვა გაუჭირდა, ჩანთას ხელი დაავლო და მანქანიდან გადავიდა, მიმავალმა კი ანდროს დაუძავა " ორ დღის მერე გელოდები".



ბოდიში კიდევ ერთხელ დაგვიანებისთვოს, ისევ ცუდად გავხდი, როგორც სჩანს გრიპს შეუყვარდი.
ცოტა გამართულად არ მიწერია სიცხინმა მეტი ვერ ჩევძელი. თქვენი აზრი მაინტერესებს ისტორიაზე.