ყველოაზე მეტად გაუჭირდა ამ გადაწყვეტილების მიღება, არანაირად არ უნდოდა აქ ჩამოსვლა მაგრამ საფრთხე ბოლომდე გაიაზრა, ვერ დაუშვებს მისგამო ნანის დაემართოს რამე, აქ მანამდე დარჩება სანამ ამ პრობლემას მოაგვარებენ ვატო და ჯაბა მერე კი უკან გაბრუნდება, ოღონდ ნანის გარეშე, როგორმე უნდა დაიტანხმოს აქ დარჩენაზე, ნანი აქ უფრო კარგად იქნება, თვიტონ კი ტავის თავს მიხედავს როგორმე, თავიდანვე გულზე მოხვდა დაცვის ორი მანქანა, მინისტრივით მოუწია მისვლა სახლში, იქაც სულ ყველაგან დაცვა დახვდა, ახლა გაიაზრა მთლიანქად სოფოს ნათქვამი სიტყვები, ბავშვი ციხესიმაგრეში ცხოვრობსო, მხოლოდ დღეს დარჩება აქ, მერე კი ჯაბას ერთერთ სახლში გადაიყვანენ რომელიც უფრო დაცულია, ოღონდ მარტოს.
- ნინა- ექვსი წლის მონატრება ჩაატია სოფომ ერთ სიტყვაში და ნინას მოეხვია, ტირილი აუვარდა ლუკას ხელში აყვანისას, ჯაბა სახლში არ დახვდა, რათქმაუნდა იმდენად მნიშვნელოვანი საქმე აქვს რომ ექვსი წლის უნახავ ნინასაც კი ვერ დახვდა სახლში.
- როგორ მომენატრე- მეატასედ ცაეხუტა სოფო როცა ლუკა დააძინა.- ზალიან შეცვლილი ხარ და გალამაზებული.
- შენც..- გაუღიმა ნინამ.
- აი ჯაბა- ფეხზე წამოხტა სოფო.
დინჯი ნაბიჯებით შემოვიდნენ სახლში ვეკუა და ჯაბა, ნინას გაკანკალა ვატოს დანახვაზე, როგორი შეცვლილია, დაკაცებული, სულ სხვანაირი, უფრო სასტიკი ეჩვენა ნინას, უფრო ცივი და შორი, გაყინული მზერა მოავლო ვატომ და გაეღიმა, მაინც, მაინც გაეპარა გრძნობები დაქალებული ნინას დანახვაზე, უფრო რომ იყო გალამაზებული, მთელი გულით მოუნდა ვეკუას მისი ჩახუტება, მისი კოცნა, ძლივს შეიკავა თავი, სავარძელში ჩაჯდა და აღელვებულ ნინას ირონიული მზერა ესროლა, ჯაბა ნელა მიუახლოვდა მის პატარა ნინას და ჩაეხუტა, თვალზე მომდგარი ცრემლების დაიგნორება ძლივს შესძლო ნინამ, მაგრად მოეხვია წყენის მიუხედავად ჯაბას, ექვსი წელი გავიდა, ექვსი რაც ჯაბა არ უნახავს, ეს კი ძალიან ძალიან ბევრია.
- როგორ ხარ ნინა?- ღიმილით აკოცა ტავზე ჯაბამ და მასტან ერტად დაჯდა დივანზე.
- ნორმალურად - მოკლედ გასცა პასუხი უმცროსმა ყიფიანმა.
- ხვალ სოფლის სახლში გადაგიყვანთ სანამ ყველაფერი არ დალაგდება, მერე კ სენს აქაურ ცხოვრებას მოვაწყობთ.
- მე აქ დარჩენას არ ვაპირებ ჯაბა..
- რა ?
- არ ვაპირებ აქ დარჩენას, მაშინვე დავბრუნდები როგორც კი ყველაფერს მოაგვარებ.
- სისულელეა ნინა, აქედან აღარ წახვალ.
- წავალ- გაბრაზდა ნინა- შენ ვერ გადაწყვეტ ჩემს მაგივრად აქ არ ვიცხოვრებნ.
- რატომ? საქართველოს არ ჯობია?
- არა ჯაბა, არ ჯობია არცერთი ადგილი სადაც თქვენ თავისუფლად კლავთ, ვერ ვუყურებ ყოველდღე როგორ აკეთებთ ათასს სისაძაგლე- მაინც გაექცა ვეკუასკენ თვალი ნინას.
- დათუნას საქმეების ყურება გირჩევნია?- ავად გაისმა ვეკუას ხმა.
- დათა ცუდს არაფერს აკეთებს..
- მე მაპატიე- ირონიული ღიმილით კვლავ დააჯილდოვა ვეკუამ და ფეხზე ადგა- მე წავედი ამის წიკვინის არ მოვუსმენ- მობეზრებულმა ჩაილაპარაკა და ოთახი დატოვა.
ნინას თვალები აემღვრა სიბრაზისგან, წყენისგან, ტკივილისგან, მონატრებისგან ყველაფერმა ერთად ზალიან ატკინა, მანაც სწარაფდ დატოვა ოთახი და დასაძინებლად დაწვა თუმცა გათენება მოუწია, რა დააძინებდა როცა ვეკუას ეძინა, იმდენად ტკიოდა მისი სიცივე ამდენი წლის მერეც..
დილით საშინელი სახით ადგა, ყველანაირად სცადა დასიებული თვალების დაფარვა მაგრამ არ გამოუვიდა, უხმოდ ჩაჯდა მანქანაში და ჯაბას ბიჭებს გაყვა, ვეკუას მწარედ გაჰკრა მის ასეთ მდგომარეობაში დანახვაზე მაგრამ ვერაფერს შეცვლიდა, ეგოისტურად გაუხარდა კიდეც რომ ნინა ისევ დარდობს მასზე, ისევ ფიქრობს და მისთვის ისევ მნიშვნელოვანია.
დიდხანს მოუწია მგზავრობა დაზაბული იყო თანაც მტელი რამის უზილო, ამიტომ როგორც კი თავისი ოთახიი აჩვენა ჯაბას დაქირავებულმა დამხმარე ქალმა მაშინვე გადაივლო, პიჯამა ჩაიცვა და საწოლში ჩაწვა და როგორც ელოდა მაშინვე გაითიშა.
ხმაურმა გააღვიზა, აშკარად ვირაც იყო მისი ოთახის აივანზე, ფრთხილად ადგა და აივნისკენ დაიძრა, საშინლად ეშინოდა მაგრამ ყიფიანია და რა გააცEრებდა, ფრთხილად გააღო კარები მაგრამ წელზე იგრძნო ძლიერი მკლავი მერე პირზე ააფარეს და ოთახში შეათრიეს უკვე პანიკა ეწყებოდა ზალიან ნაცნობი ხმა რომ გაიგონა, სუნიც იცნო ექვსი წლის მერე მაინც იცნო, უკვე თენდებოდა, ოთახში სუსტად ანათებდა დღის სინათლე, ფრთხილად ახედა ნინამ რომ დარწმუნებულიყო ვეკუას ეჭირა, ნელა მოაშორა ვატომ ხელი სახიდან და გაუღიმა.
- გააფრინე?- გაბრაზდა ყიფიანი- გული გამისკდა.
- რომ გკითხონ არ გეშინია-მ ოკლე პიჟამაში გამოწყობილი ნინა აათვალიერა და ისევ გაუცინა.
- გაეთრიე აქედან- გაცეცხლდა ყიფიანი.
- ტონი- ტუჩზე ააფარა ხელი ვატომ, ნინას ჟრუანტელმა დაუარა რაც ვეკუამაც იგრძნო- ნინა- მოგუდული ხმა ამოუშვა ვეკუამ და ყლზე ჩაასრიალა ტუჩზე მიდებული თითი, მეორე ხელით კი მისი წვრილი კისერი დაიჭირა და ნინასკენ დაიხარა, მოძრაობის უნარი დაკარგა ყიფიანმა, მთელი ზალით მოაწვა მონატრება, ცრემლმაც კი გაბედა გამოჩენა, ვატო ფრთხილად შეეხო ყიფიანის ტუჩებს, ნინამაც ვერ შეძლო წინააღმდეგობის გაწევა და როგორც ყოველთვის მთლიანად მიენდო ვეკუას, გაგიჟდა ვატო როცა ისევ იგრძნო ნინას სისუსტე, როცა ისევ იგრძნო რომ გოგონა მთლიანად მიენდო, ექვსი წლის წინ ამას არ გააკეთებდა მაგრამ ახლა ზუსტად იცის რომ უნდა, რომ ნინა მისია ბოლომდე, მაშინ გაუშვა რადგან ეგონა დაივიწყებდა და ბედნიერი იქნებოდა მაგრამ ნინა დაბრუნდა მასთან და ახლა აღარ გაუშვებს, ფრთხლად აწია და საწოლზე დააწვინა, რათქმაუნდა გაცნობიერა ნინამ რაც ხდებოდა მაგრამ არ შეწინააღმდეგებია, ვეღარ გაუძლო მონატრებას სიყვარულს რომელიც მტელი ექვსი წელი გროვდებოდა მასში, საბოლოოდ აღიარა ვეკუას სიყვარული და ის რომ მას ეკუთვნის, ყველანაირად.
...........................................................
- ვატო- ნინას ჩურჩულმა გააღვიძა ვეკუა.
- ხო- ბედნიერმა გაუღიმა და მის სახეს დააკვირდა, სახეს რომელიც ასე ენატრებოდა.
- აღარ დამტოვო თორემ მოვკვდები- ცრემლით სავსე თვალებით ახედა ყიფიანმა.
- ჩემი ბავშვი- დაიჩურჩელა ვეკუამ და ნინამთელი ძალით ჩაიხუტა.
.............................................