გულზე რაღაცამ გამკრა,ეს იმედი იყო იმედი რომელსაც მეთელი ორი წელიწადი ველოდი.ეს იყო სიმტკიცე ჩემი გრძნობებისა და გულის კარნახისა რომ ნიკა არ იყო მკვდარი!მე ამას ვგრძნობდი,გულში ვგრძობდი რომ ჩემი მეორე მე სადღაც იყო და ის სუნთქავდა თითქოს მე მესმოდა მისი გულის ფეთქვა.არასოდეს არავისთან მისაუბრია ხმამაღლა ჩემს გრძნობებზე მხოლოდ ქეთის ვუზიარებდი ჩემს ტკივილს.მშობლებთან ნორმალური დიალოგი საუკუნეა არ მქონია,გავუცხოვდით ალბათ ან არა!ისინი მუდამ ისინი იყვნენ ჩემთვის და ნიკასთვის.არანაირი სითბო და ალერსი არ მახსოვს მათგან,მაკა გამუდმებით ცივი და შეუვალი იყო მამა არიყო იმდენად ცუდი.სულ იძახდა "მეშინოდა შვილების ყოლის იმიტომ რომ ვიცი კარგი მამა ვერ ვიქნებიო" გვეტყოდა ხოლმე მედა ნიკოს და ლურჯ ტკივილიან თვალებს ვერ გვაშორებდა.სწორედ მამისგან გვერგო მე და ჩემს ტყუპ ძამიკოს ლურჯი თვალები მაკასგან კი შავი ოდნავ ტალღოვანი თმა.
აქლოშინებულ ქეთის წამში მოურბენინა წყალი აკომ და თავისი ხელით დაალევინა დაგამშვიდებსო.მე ჯერკიდევ გათიშული ვიყავი ნიტა ცოცხალი იყო და ეს აშკარა იყო!უმდა.მეპოვა და დამეკითხა და ყველა გაუცემელ კითხვაზე პასუხი მიმეღო.
-ქეთუ სად ნახე?-ვუთხარი ათრთოლებულმა და თვალებზე გაჩენილი ცრემლი ვერაფრით შევაკავე.ჯერ ერთი გორგალი ჩამოგრდა ლოყაზე მერე კი შადრევანივით იფეთქეს.
-სკვერში იყო პატარა ბავშვი ჰყავდა და მასთან ერთად სეირნობდა მერე რომ დამინახა,არვიცი ალბად მიცნო გოგონას ხელი დასტაცა და ტაქსში ჩახტა.ვერაფერი მოვიფიქრე იმის გარდა რომ ტაქსის ნომერი ჩამეწერა მერე კიდევ აქეთ გამოვიქეცი-სვენებ-სვემებით ამოთქვა და ხელში ბარათი დამაკვა სადაცა მანქანის ნომერი ეწერა.
-მარი შემომხედე ნუ ტირი მე შენთან ვარ გესმის!არიტირო ვიპოვით იმ გოგონას და ყველაფერს გავიგებთ მთავარია შენ კარგად იყო ჩემო პატარავ!-მეჩურჩულებოდა ჩემს ფეხებთან ჩამუხლული ერეკლე და ცრემლებს მწმნდდა.
-მეშინია-ამოვიკვნესე სასოწახდილმა და უძლური მივესვენე საზურგეს.-ყველაფერი ჩემს თავს ხდება!ნეტავ მეღირსება მშვიდი ცხოვრება არ შემიძლია მართლა არ შემიძლია ერეკლე ნეტავ გული გამისკდეს და მოვისვენებ!-ამოვისრუტუნე და წამწამები ძლიერად დავაჭირე ერთმანეთს.
-მოდი ჩემთან-მიჩურჩულა ერეკლემ ხელში ამიყვანა და ჩვენი ოთახისკენ აიღო გეზი.ისე ვიყავი არეული ჰოლში დატოვებული ბავშვები სულ დამავიწყდა მხოლოდ მთელი ძალით ვიყავი ერეკლეს მკვლავებს ჩაფრენილი თითქოს მეშინოდა ისიც არ წასულიყო,მასაც არ მოვეტყუებინე.
-მარი დამამშვიდებელს ამოგიტან და დავბრუნდები-მითხრა ერეკლემ და ოთახი დატოვა.უკვე სიგიჟის ზღვარზე ვიყავი,ჩემი ძმა შეძლება ცოცხალი იყოს და ეს მახარებდა მაგრამ მტკიოდა რომ ასე გამწირა და ეს ორი წელი მტანჯა და მაწამა.არვიცი როგორი რეაქცია მექნება როცა ვნახავ ჯერ ძალიან მაგრად ჩავეხუტები მერე კიდევ მონატრებას სულ ცოტათი რომ ჩავიცხრობ სასტიკად გავუბრაზდები და ყველაფრის ამხსნას მოვთხოვ.ეს ბავშვური საქცილია მსგავსი რამ მხოლოდ იაფასიან სერიალებში ხდება ჩემმა ძამამ და ნიტამ კიდევ ტელევარსკვლავობაზე დადეს თავი და თვითმკვლელობა გაითამაშეს.თუმცა არა!იქნებ ნიტა გადარჩა და ნიკა აქ არაფერშუაშია და მეც ტყულიად ვოცნებობ მის ცახუტებაზე.
-ვგიჟდები!-ამოვისრუტუნე და ბალიშზე დაეხეაასობაში ერეკელც დაბრუნდა ერთი აბი დამამშვიდებელი დამალევინა საწოლში შემაწვინა და თვითონაც გვერდით მომიწვა.
-შენ მაინც არ დამტოვო ერეკლე!-ამოვიტირე და უფრო მივეხუტე.
-რომ ვკვდებოდე მაინც არ გაგიშვებ ხელს!რომ მითხრა წადიო მაინც არ წავალ!რომ გამაგდო მაინც ვიპოვი შენსკენ მოსასვლელ გზას!-მითხრა და თვალები დამიკოცნა მთელ სახეზე დააცოცებდა ტუჩებს და თმაზე მეფებოდა.მე კნუტივით ვკრუსუბებდი მის მკლავევში და თვალები მეხუჭებოდა ბოლოს ვუთხარი "შენ რომ არ მყავდე რამეშველება მეთქი" და ჩამეძინა.

***
რომ გავიღვიძე უკვე საკმაოდ ბნელოდა,საძინებელში ერეკლე არ.დამხვდა სამაგიეროდ ქეთი მეწვა გვერდით.
-გაიღვიძე ჩემო ტკბილო?-ლოყაზე მაკოცა ქეთიმ.
-ჰო ჩემი ერეკლე სად არის?-თვალი მოვავლე ოთახს.ქეთიმ ეშმაკურად ჩაიცინა.
-შენი ქმარუკელა იმ ტაქსისტის სანახავდ წავიდა ბიჭებთან და მე დიბარა ჩემს ცოლს მიმიხედეო.-წარბები ააფახულა ქეთიმ.
-ქეთუ ცოცხალი რომ იყოს ოროვე და ეს ყველაფერი მათი სპეწტაკლი იყოს მაშინ რაუნდავქნათ?-
-არვიცი მარი,ის უეჭველი ვიცი რომ ორივეს პრობლემები შექმნება როგრც კანონთან ისე ოჯახთან!-
-არვიცი თუ ვაპატიებ...აღარ შემიძლია ქეთი!მინდა მოვკვდე და გაქრეს პრობლემები!-ამოვისრუტუნე და ჩავეხუტე ჩემთან ერთად ატირებულ დაქალს.
-პირველ რიგში დამშვიდდი რადორს შენი სიკვდილია გოგო ყველაფერი დალაგდება გპირდები.ძლიერი ხარ შენ თან ქმარი გყავს რომელიც მხარში გიდგას და ამ შუაღმაეს ქუჩა-ქუჩა დადის რომ ატირებული ცოლი როგორმე დაამშვიდოს გემის?!ნუ იქნები უმადური შენ გგონია მხოლოდ შენ გაქვს პრობლემები?პრობელემა ყველ აქვს და უნდა გაუმკლავდე ყველაზე ძლიერ დარტყმებსაც!ეს ცხოვრებაა!ხან წიქცევი ხან მტკიცედ ივლი!-ხელებს უმისამართოდ შლიდა ქეთი და დაჟინებით მიყურებდა თვალებში.
-ვიცი რომ რთულია მაგრამ არვიცი გამიხარდეს თუ მეწყინოს რომ ნიტა ცოცხალია,გემის?მე ორივე დავმარხე და მათი სიკვდილი ჯერაც არმომინელებია ეს ორი დღეა კიდევ ნიტა ქალაქში დადის!შევიშლები...არეული ვარ არციცი რომელ წყალში გადავვარდე რავიღონო.-
-დამშვიდდი ესეც გაივლის-მანუგეშა ქეთიმ და ჩამეხუტა.მალევე გავიგეთ მანქანის ხმა და ორივემ კისრისტეხვით ჩავირბინეთ კიბები და ადგილზე მივეყინეთ.ჩემთან ერეკლე მოდიოდა " დამშვიდდის"მზერით.უკან აკოს კიკინებიანი ლურჯთვალება გოგონა მოჰყავდა.მერე,ნიტა....ჰო ნიტა იყო,უფრო გაზრდილი და დაქალებული.თავჩაღუნეული მოდიოდა...
იმწამს გული არგამისკდებოდა არ მეგონა,მიწა მინდოდა გამომცლოდა ფეხები მომიდუნდა და კედელთან ცავიკეცე გულამომჯდარი.თავი ხელებში ჩავრგე და ვერ ვიაზრებდი რომ,ორი წლის წინ გოგონა რომელსაც ცხარე ცემლებით დავტიროდი ცოცხალი იყო და ჩემს წინ იდგა, ცოხხალი და უვნებელი.ერეკლე ისევ მხსნელად მომევლინა ფეხზე წამომაყენა სავარძელში ჩამსვა და შუბლზე მაკოცა.ნიტა ჩემს წინ იჯდა ჩუმად,არციცი ძალა საიდან მეყო მაგრამ დავიწყე საუბარი ვიცოდი თითოეული მისი სიტყვა როგორ მატკენდა მაგრამ....მაგრამ მაინც ვკითხე.
-რატომ?რატომ ნიტა რაში დაგჭირდა?-
-:::::::::-
-ნიტა ამოიღე ხმა-დავიკივლე გამწარებულმა და მხრებში ჩავაფრინდი.ის ისევ დუმდა სამაგიეროდ ბავშვი ატირდა აკოს მკლავებში.ნელა მივუახლოვდი,აქ მეორედ მოვკვდი.
-არ არსებობს!ისაა ასლია!-წარმოვთქი და ბავშვის ყელზე დაკიდებულ კულონს დავხედე სადაც მარიამი ეწრა.სწრაფად მივედი ნიტასთან.
-ჩემი ძმა ცოცხალია ნიტა ბავშვი....-სიტყვა ვეღარ დავასრულე ათრთოლებულმა და სავარძელში ჩავეშვი.თეთრ ჭერს გავუსწორე მზერა,სიჩუმე იყო ოთახშიარავინ არაფერს ამბობდა დაეს ისჩუმე უფრო მაგიჟებდა და ჭკუიდან მწევდა.
-ცოცხალია და მარი შენი ძმისშვილია-ამოთქვა ნიტამ და ატირდა.