დღეები მიდიოდა, განსხვავებული არაფერი ისევ ისე როგორც ადრე.. მუდამ ჩაკეტილი და მოჩხუბარი ვიყავი.. 27 თებერვალს კი 2013 წელი იყო, მომწერა გოგომ რომელიც იგივე ჯგუფს ანუ BVB-s უსმენდა როგორც მე...

-გამარჯობა..
-გაგიმარჯოს..
-რაგქვია?
-გიორგი შენ?
-მე ქეთი....
-სასიამოვნოა, როგორც მივხვდი მძიმე როკით ხარ დაინტერესებული
-ჰო, ასეა
-ძალიან კარგი, მიხარია პატარა როკერო..
-შენ დიდი როკერიხარ?
-რათქმაუნდა.. კარგი წავედი, დროებით..

ჩათის დახურვის შემდეგ ისევ ნანგრევებთან მივედი, სხვადასხვა ჯგუფი ერთმანეთში ავურიე და ამჯერად უფრო მაღლა დავჯექი რომ უკეთ მეყურა ხალხისათვის...

მალე ისევ სახლში დავბრუნდი, იგივე სიტუაცია, განხსვავებული არაფერი, მხოლოდ ისევ ქეთას მოწერილი "რას შვრები?".. ვატყობდი რომ ეს გოოგო ჩემით დაინტერესდა მაგრამ რატო ვერ ვხვდებოდი, ნუ უფროსწორედ ბავშვი იყო ჩემთან შედარებით, ასე ვთვლიდიმე.. 6 წელი იყო ჩვენს შორის განსხვავება..

ყოველდღიური მიმოწერა გვქონდა ერთმანეთთან, ყოველდღე მხოლოდ მოკითხვა,ამ რამდენინე დღეში ჩემი ხასიათიც ასე თუ ისე შეისწავლა, თვითონვე ამბობდა რომ გაუწონასწორებელი და გიჯი ვიყავი, ცოტა სულელიც და ცანცარაც, არ ვგავდი სხვებს და ზუსტად ეს იყო ჩემში დასაფასებელი...

ასევე როცა იგებდა იმ სიგიჯეებს რასაც ვაკეთებდი ცდილობდა დავემშვიდებინე, როკის მსგავსად ქეთიც ჩემი ტკივილგამაყუჩებელი გახდა.. ცოტა სასაცილო კი იყო ბავშვი მარიგებდა ჭკუას, მაგრამ ცოტატი მაინც მშველოდა მისი აზრი ცხოვრებასთან დაკავშირებით..

სკოლაში ისევ მომდიოდა კონფლიქტები, ამჯერად უფრო ვაგვიანებდი, უფრო და უფრო ჩემს ჭკუაზე ვიყავი...

-იცი? მაოცებ, ასეთი განსხვავებულიხარ, და რაღაცნაირად საყვარელი, თან პატარა ენდი ხარ..
-შენკიდე პატარა როკერიხარ, გაიზრდები და მიხვდები რო ყველაფერი უნდა დაიკიდო თუ გინდა კარგად იყო
-ხშირად წარმოვიდგენ ხოლმე შენს სიტუაციაში თავს და მართალიხარ, ალბად ეგრე რომ ვიყო როგორც შენი ნერვებია გავგიჯდებოდი..
-გასაგებია... იცი ადრე რა გიჟი ვიყავი? ნუ ეხლაც, მაგრამ ადრე ჩიტებს ვკლავდი, ნუ კატების წვალება მეხერხება
-ემო იყავი?
-არა რა სისულელეა, უბრალოდ ხშირად ვბაძავდი..
-არა იყავი უბრალოდ შენ ვერ აცნობიერებდი.. და დღესაც ვერ აცნობიარებ....

არვიცი რატომ მაგრამ ქეთა ცდილობდა ის ტკივილი შეემსუბუქებინა რასაც გულის სიღრმეში ვხედავდი, მაგრამ ეს სიშავე ცხოვრებისა და წარმოდგენა სასაფლაოსი არ მანებებდა თავს.. მუდამ სიკვდილზე ვფიქრობდი რაზეც საშინლად ბრაზდებოდა და სულ მეჩხუბებოდა, დიდხანს უნდა იცოცხლო ასეა საჭირო და ნუ სულელობო...

მასთან მეგობრობისას მივხვდი, რომ ყველაფერი შავბნელიარაა, აქვს ყველაფერს თავისებური აზრი მთავარია ჩვენ დავინახოთ ეს!... მოკლედ რომ ვთქვათ შევიცვალე ცოთათი მაინც...

**************
15 მარტი, იგივე სიტუაცია, ცოტატი შეცვლილი მე და ქეთი... ეს ის დღეა როდესაც პირველად დამირეკა ამ ხნის განმავლობაში..

-ხო (მე)
- ....
-ქეთ...
-ა ჰო, რას შვები?
-რატო დუმდი?
-ა არაფერი ისეთი ...
-არაფერს ნანგრევებთან გასვლას ვაპირებ
-გასაგებია, კარრგია და ჭკუით..
-კარგი

დიდი ხანი არ გვისაუბრია, ყურსასმენები ავიღე და ისევ ნანგრევებთან მივედი, დავიწყე ჩეულ რიტმში მუსიკების მოსმენა და არავინ მაინტერესებდა ამ დროს..

---- (ამდროს ქეთის და მისი მეგობრის საუბარი)

-მიშველე რა
-რამოხდა?
-გიოსველაპარაკე
-უი მერე? კიდე გიჯობს?
-ისე რა, მაგრამ რაღაც უნდა გითხრა
-რამოხდა?
-მისიხმის გაგონებისას საშინლად დავიბენი, სულ ვკანკალებდი, არვიცი რა ვიფიქრო
-მეორედ რომ დაელაპარაკები რას იგრძნობ მითხარი და გეტყვი ყველაფერს...

-------
ნანგრევის ყველა კუთხე მოვიარე, კედლებზე ასვლითაც დავიღალე და სირბილით გავიქეცი სახლში, ეს კი ალბად იმიტომ რომ აფექტის მდგომარეობაში ეს მშველის, მაგრამ თავის ტკივილს მიხშირებს, როდესაც ეს ქეთას მოვუყევი საშინლად გაბრაზდა, მაგრამ დიდი აჟიოტაჟი არ გამოუწვევია...
17 მარტი-მეორე საუბარი.. არვიცი რატომ მაგრამ ისევ დუმდა, ხმას არ იღებდა, ძირითადად სულ მე მალაპარეკებდა და დამშვიდობებითაც წესივრად არ მემშვიდობებოდა.. ამას რატომ აკეთებდა ვერ ვხვდებოდი მაგრამ მაინც ველაპარაკებოდი დრო და დრო...

რამოდენიმე დღის შემდეგ ისევ დავხატე სასაფლაო, ისევ სიბნელეში მოცული ადამიანები, ეს აზრი თავში მუდამ მიტრიალებდა, ასევე ამ პერიოდში ვეჩხუბე დირექტორს და არ მივეცი საშუალება რამე აეხსნა, მეორე დღეს კი ბოდიში მომიხადა იმის გამო რომ იცოდა ჩემი ხასიათის შესახებ..
სწორედ ამ დღეებში დავისერე ხელი, BVB-ს ლოგო ამოვიკაწრე რომელიც დიდი ხნის მანძილზე მოშუშებას უნდებოდა, წინა პერიოდში კი ტუჩი გავიხვრიტე და საბედნიეროდ შრამად არ დამრჩენია, ამის შემდეგ უფრო და უფრო ვაანალიზებდი რომ ემო ვიყავი, ჩემებური ემო ყველანაირი ბანდის გარეშე..

ასე გავიდა წუთები საათები დღეები და დადგა 19 აპრილი,მანამდე კი 18ში ქეთის ღამის 2 საათზე ველაპარაკე, ცუდად იყო და ვცდილობდი ტკივილი შემემსუბუქებინა რასაც მუცლის არეში გრძნობდა.. ხოლო 19 აპრილის 7 საათზე მისი მოკითხვა დავაპირე და ამდროს მომდის ესემესი..

-გიო სერიოზული საქმემაქვს..
-რამოხდა?
-არ ვიცი როგორ გითხრა, მიჭირს ამის გადმოცემა და ვიცი ამას რაც მოყვება უბრალოდ აღარ შემიძლია დავმალო და მოგექცე როგორც მეგობარს ისე, გიო განსხვავებულიხარ და დიდ სიმპატიას იწვევ, მიუხედავდ იმისა რომ პატარავარ მივხვდი რომ რაღაც სულ სხვა პიროვნებახარ, არავის გავხარ და მოკლედ რომ ვთქვათ შენი ხმის გამოდა იმ საქციელების გამო შემიყვარდი, ოღონდ არა როგორც მეგობარი არამედ როგორც ბიჭი, ვიცი ამას არ მიიღებ მაგრამ მე უნდა მეთქვა...

ამის შემდეგ ისტერიკული სიცილი დამემართა..

-მეკაიფები?
-არა და ნუ აფრქვევ ცინიზმს,მაპატიე რომ ასე პირდაპირ გითხარი უბრალოდ ვეღარ დავმალავდი...
-პატარა ბავშვიხარ, არშემიძლია პატარებთან ურთიერთობა..
-არ აქვს სიყვარულს ასაკიი მაგრამ ამას აზრი არაქვს შენთან მიმართებაში, მაპატიე დროებით უნდა დავწყნარდე..


ტელეფონი გვერდზე გადავდე, არც კი დავინტერესებულვარ ამის შემდეგ რაქნა ქეთიმ.. უფროსწორედ ამმომენტში რას გრძნობდა ის...

(სინამდვილეში კი რამოხდა- მთხრობელი)
ქეთი ამდროს ცუდად გახდა, ცრემლები თავისით მოსდიოდა, თავს ვერ აკონტროლებდა, მთელი დღეების განმავლობაში საშინლად ტიროდა, ვერც ეკონტაკტებოდა გიოს რადგან იცოდა რომ მისგან ისევ ცინიზმს მიიღებდა და სიცივის ეშინოდა, რამოდენიმე დღეში კი ყველაფერი დალაგდა თქო ვერ ვიტყვი მაგრამ ცოტა რამ მაინც შეიცვალა...........