-მარიამ - აივანზე ვიდექი თორნიკეს ხმა რომ გავიგონე.
-ჰოუ - აივნიდან გავძახე და ულამაზეს ხედს კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი.
-გაცივდები აქ შემოდი - ისიც მალევე გაჩნდა ჩემს გვერდით და როგორც ყოველთვის პატარა ბავშვივით გამაფრთხილა.
-არა კარგია აქ - კმაყოფილმა ამოვილაპარაკე და ოთახს გავხედე - საჭმელი მოიტანეს?
-ჰო და შემოდ ვჭამოთ.
ორივე ჩუმად ვვახშმობდით.ხანდახან თუ გავხედავდით ერთმანეთს.
-თორნიკე ის საბუთები - გავჩერდი ისეთი სახით გამომხედა შემეშინდა,მაგრამ მაინც უნდა მეთქვა,უნდა გამეგო რა უნდოდა... - ის საბუთები მე ტყუილად არ გამომიგზავნია იქ,მინდოდა ხელი მოგეწერა და ყველაფერი მორჩებოდა.
-გინდოდა მაგრამ არ მოვაწერე ხო ნახე არა ? რაგინდა მარიამ ? - უხეშად მკითხა და წვენი მოსვა.
-რაც მინდა გითხარი უკვე მინდოდა საბუთებზე ხელი მოგეწერა..... ან საეთოდაც ვერ ვხვდები რატომ არ აწერ ხელს და რატომ არ ამთავრებ ყველაფერს?! - დაინტერსებულაგავხედე და ნერვიულობისგან ლამის ხელები დავიმტვრიე.
-რატომ არ ვაწერ და ყველაერს არ ვამთავრებ ? რა უნდა დავამთავრო? - ვითომ და გაკვირვებულმა გამომხედა.
-რაც აქ ხდება.ჩვენი ურთიერთობა დიდი გაუგებრობააა.
-ჩვენი ურთიერთობა ? რა ურთიერთობა გვაქ ჩვენ?
-თორნიკე თავს ნუ იდებილებ რა კარდ იცი რასაც ვგულისხმობ.მოაწერე იმ დაწყეულ საბუებს ხელი და მორჩება ყველაფერი,შენ შენს გზაზე წახვალ და მე ჩემს გზაზე ვივლი - გამწარეული ვყვიროდი და ადგილს ვერ პოულობდი გასაჩერებლად.
-შენ რატო იდებილებ თავს გოგო ? რატო? არ იცი რატომ არ ვაწერ ხელს? დავიჯერო ვერ ხდები? იმდენად პატარა ხარ რომ ვერ ხვდები ხელს რატომ არ ვაწერ? რატომ არ ვამთავრებ ყველაფერს ვერ ხვდები? ვერ ხვდები მარიამ ? - თორნიკემაც ყვირილი დაიყო და თვალეი სულ გაუწითლდა.
სკამზე ძალაგამოცლილი დავჯექი,დავიღალე ამდენი გაურკვევლობა....
-ვერა ვერ ვხვდები - ჩუმათ ამოვჩრჩულე და იქ დამთავრდა ყველაფერი.თორნიკემ ოთახი დატოვა,წავიდა.
ერთი კვირის მანძილზე ხმას არ მცემდა,არც კი მიყურებდა.ის თავისთვის იყო მე ჩემთვის.ბაკურიანიდან დავბრუნდით.მალე ახალი წელი დადგებოდა.წავიდოდა ძველი და მოვიდოდა ახლაი.მაგრამ როგრი იქნებოდა?! - საკითხავი სწორედ ეგ იყო.
...
სახში ვიყავი ტელევიზორს ვუყურებდი.ტელეფონმა დარეკა,ავიღე და თვალები შუბლზე ამივიდა გაკვირვებისგან,თორნიკე რეკავდა.
-ალო
-დღეს რომელ საათზე გეცლება?
-რახდება?
-გკითხე მემგონი რაღაცა და მიპასუხე!
-სახლში ვარ მთელი დღე
-ოფისში გამოდი ჩემთან და შენს დაწყებულს დავამთავრებთ!
-რახდება?
-4 ისთვის მოდი.
გათიშა.
მორჩა.დღეს 4 საათზე ყველაფერი მორჩებოდა,ყველაფერს ბოლო წერტილი დაესმებოდა.
მინდოდა ეს კი ? - ალბათ მინდოდა,ან არა.არა,არა,არა მინდოდა.მინდოდა წამეშალა თორნიკე მაგრამ მე რომ ჩემი ბედი ვიცი მხოლოდ ფურცელზე თუ მოვრჩებოდი ყველაფერს.
...
-ორივე მხარე თანახმაა ხომ გარქონწინებაზე? - ადვოკატის შეკითხვამ გაურკვევლობისგან გამომარკვია.
-კი ორივე თანახმა ვართ - ჩემს მაგივრად თორნიკემ უპასუხა.
-თქვენ ? - ახლა მე გამომხედა ადვოკატმა.
-კი კი თანახმა ვარ.
საბუთები ჯერ თორნიკეს მიაწოდა.
-ჯერ ქალბატონმა - ჩემზე ანიშნა თორნიკემ და საბუთები ადვოკატმა მე მომაწოდა.
ხელი მიკანკალებდა.ძლივს დავიჭირე კალამი ხელში.სუნთქვა შემეკრა.თორნიკეს გავხედე,არაფერი ეტყობოდა.ვიფიქრე არ მოვაწერ ხელსთქო მაგრამ მაინც მოვაწერე.თორნიკეს არც კი გატოკებია ხელი ისე მოაწერა,და საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ მართლა ყველაფერი მორჩა,მხოლოდ თორნიკესთვის....
-მორჩა ყველაფერი დამთავრდა,როგორც შენ გინდოდა - როგორც კი ადვოკატმა ოთახი დატოვა მაშინვე უხეშად მომახალა.
-ჰო - ჩაფიქრებულმა ვუპასუხე,რაღაც სხვანაირად ვიყავი.გახსოვთ მაშჳნ რომ მიდიოდა?! რასვგრძნობდი? - ჰო აი ზუსტად ეგრე ვიყავი.
-ხოარ ნანობ ? - უცნაურად გამიღიმა და საბუთები გამომიწოდა - გქონდეს მაინც ასე ძალიან გინდოდა.
საბუთები გამოვართვი და კაბინეტი დავტოვე.არვიცი როგორ ვიყავი,არვიცი.
-ნინო სადხარ ? - როორც კი გამაგონა,მაშინვე მივახალე.
-რავი შენთვის უნდა დამერეკა და კესოსთან გავსულიყავით.
-კესოსთან კი არა ჩემთან გამოდით რა
-კარგი,ანას ნომერი მომწერე.
სახლში გაბრუებული მივედი.რაღაც მჭირდა აშკარად.
-მარიამ მოვედით - სავარძელში ვიყავი „ახლართული“ გოგონების ხმა რომ გავიგონე.
-მოდით.
ოთხივე ერთად შემოვიდნენ.ღიმილიანი სახეები წამში შეეცვალათ.
-მარიამ გიყვარს ხო ? - ერთად მკითხეს როცა ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე.
-არვიცი,კი,ან არა.არაარაააა კი...აუუ არვიცი.