საღამომდე როგორ მივაღწიე არ მახსოვს. გზაში იმაზე ვიფიქრე რამდენი დღეა ნატა ბაღში არ წასულათქო. თუმცა ამდენ პრობლემას შორის ეს იმალებოდა. სახლში ავედით თუ არა რუსოს დავურეკე.ყველაფერი მოვუყევი. დიდხანს ვილაპარაკეთ.
-გოგო, სულ შარში როგორ ხარ?-მკითხა.
-უხ, რა ვიცი ჩემი ბრალია?
-არა ინ, არა შენ რა შუაში ხარ? გოგო, გინდა შენ ლუკა და ნატა ჩემთან ჩამოხვიდეთ? გუგასაც გავაცნობ. ნატაც გაერთობა.
-ჯერ ცუდადაა ლუკა,რუს. დიდი დროა მაქამდე, შევეშვათ. შენ მითხარი ახლა როგორ ხართ?
-კარგად, კარგად. იმდღეს რაღაც სისულელეზე ვიკამათეთ და იცი როგორ შემირიგა? რაფაელო მომიტანა. მერე შუა ღამეზე ხელი მომკიდა და ზღვის ნაპირზე გამიყვანა. ხელში ამიყვანა და ნელ-ნელა ზღვაში შევიდა.
-მეშინია-თავი მივადე მკერდზე და მისი გულისცემა მესმოდა.
-ჩემთან გეშინია?-ყელში მაკოცა. მერე ნელ-ნელა წყალი ფეხებზე შემეხო. შემცივდა. რაღაცის თქმა მინდოდა, მაგრამ გადავიფიქრე.
-აუ, ძალიან საყვარელია-ვუთხარი მე.
-ჰო, მარა ძალიან ხშირად ვჩხუბობთ. ხო იცი, როგორი უაზროდ ეჭვიანია?
-ჰო, მაგრამ...
-კაი მერე გავაგრძელოთ. ახლა დაიძინე დაისვენე. ნატუკა როგორაა?
-უკვე დაწვა. კარგი მიდი. ტკბილი ძილი და სიძეს მიმიხედე-გამეცინა, გავუთიშე. იმ ღამეს ტკბილად მეძინა. ალბათ ისევ რუსომ გადმომდო თავიცი დადებითი ენერგია. ნატას მთელი გულით ჩავეხუტე.
დილით ადრე გამეღვიძა. ნატუკა მოვამზადე და ბაღში გავუშვი. მეც მოვემზადე, 10-ზე ხომ ჩემი შვილის მამას სასამართლო ქონდა.
-ნეტავ, შენს თავს როდის გამოუტყდები, რომ კიდევ გიყვარს ეს კაცი ინა.-ვუთხარი ჩემს თავს, კახა, რომ სასამართლლო დარბაზში შემოიყვანეს. სულ სხვანაირად გამოიყურებოდა. თავი ოდნავ დაბლა ქონდა დახრილი. გვერდიდან ამომხედა და გამიღიმა. იმდენად უმნიშვნელოდ, კარგად, რომ არ მცნობოდა ვერც შევამჩნევდი მის გაღიმებას. მთელი სასამართლო მას ვუყურებდი. თავი კვლავ დახრილი ქონდა. მხოლოდ ხანდახან ამომხედავდა შავი თვალებით.
-ბატონი, კახაბერ მჭედლიძე!-გამოიძახეს. ის ფეხზე წამოდგა. ხელი წვერზე მოიკიდა და ნაზად ჩამოისვა. მერე დაიწყო:
-ხო, მე ვესროლე და მზად ვარ პასუხი ვაგო ამისთვის.
-სხვა სათქმელი არაფერი გაქვთ?-ჰკითხა მოსამართლემ.
-არა. თქვენც იცით რა დროს მოხდა. რა სიტუაციაში. რატომ. რა აზრი აქვს მეც იგივე გავიმეორო? ვაღიარებ.-გაიმეორა და დაჯდა. საბოლოოდ სასამართლომ 7წელი მიუსაჯა. მეხივით დამეცა ეს 7 წელი. სანამ გაიყვანდნენ მისი შავი თვალები ისევ შემეჩეხა.
-ბავშვს მიხედე-მითხრა და თვალები აუწყლიანდა.
თავზარი დამეცა. ამას არ ველოდი. საათს დავხედე 2 ხდებოდა. 4ზე ნატა უნდა გამომეყვანა. ისევ ლუკას სანახავად წავედი. ამჯერად იქ არავინ იდგა. პირდაპირ პალატაში შევედი. ლუკა თავს ოდნავ უკეთ გრძნობდა.
მოკლედ, ნელ-ნელა შეძლებისდაგვარად ყველაფერი მოგვარდა. 2 თვე გავიდა რაც კახა დააკავეს. რათქმაუნდა გამიჭირდა ყველაფერი ნატასთვის ამეხსნა. არ მითქვამს მამამისი რატომ დააკავეს უბრალოდ სიტუაცია ავუხსენი. ლუკაც უკვე კარგად იყო. ხშირად მოდიოდა ჩვენთან. ნატუკასაც ძალიან უყვარდა. ნელ-ნელა ნატას დაბადების დღე ახლოვდებოდა. ამ დროს მე, ლუკა და ნატა უკვე ერთად ვცხოვრობდით. თუმცა ამას სახელი არ დავარქვით. მე და ლუკა უბრალოდ კარგად ვეწყობოდით. ნატას დაბადების დღე იდეალური იყო. ლუკამ დიდი დათუნია აჩუქა. მე? მე მამა ვაჩუქე. კახასთან წავიყვანე სანახავად.
კვირა დღე იყო, პაემნის დღე. მანქანაში ვისხედით უკვე მე და ნატუკა. ჩემი და კახას პაემანი გამახსენდა. პირველად, მახსოვს კინოში დავინახე. ჩემს უკან იჯდა. მთელი ფილმის განმავლობაში ჩემზე ლაპარაკობდა. ისე, რომ მეც გამეგონა. მეორედ ქუჩაში შემხვდა შემთხვევით. გამიღიმა. მეც იგივე გავიმეორე და მივხვდი, რომ მომეწონა. მერე ვიგრძენი უკან მომყვებოდა.
-რატომ მომყვები?-ვუთხარი ისე, რომ უკან არც კი მიმიხედავს.
-წვიმა გიყვარს?-გავჩერდი და მივბრუნდი.
-კი.-ჩემთან ახლოს მოიწია. ძალიან ახლოს. ხელი წელზე მომხვია და ჩემს ყელს დასუნა.
-რას აკეთებ?-უკან დავიწიე.
-შენი სურნელია.-გამიღიმა. ყველაფერი ასე დაიწყო. სიგიჟეები ხშირად ემართეოდა. მახსოვს, როგორ ეჭვიანობდა ყველაზე. მერე ერთ დღეს ასე უბრალოდ ჩამსვა მანქანაში და გზაში გავიგე, რომ მისი ცოლი გავხდი. 16 წლის ვიყავი, სულელი!
უკვე ციხის შესასვლელთან ვიდექით მე და ნატუკა. აი, კახაც. გამხდარი იყო. ნატა დაინახა თუარა თვალები გაუბრწყინდა.
-მამიკო!-გულში ჩაიხუტა ნატა. მე უბრალოდ ამომხედა და შორეული ნაცნობივით თავი დამიკრა. ბავშვი კალთაში ჩაისვა და დიდხანს ელაპარაკა.
-მა, უკვე დიდი გოგო ხარ. მამიკოს გოგო. ხომ ჭკვიანად იქცევი? დედიკო არ გააბრაზო...-მერე გაჩუმდა და... -არც ლუკა გააბრაზო მაა-ოდნავ ჩაიცინა ისე, რომ იცოდა ხოლმე. მე კი თავზე მძიმედ დამეცა რაღაც.
-მამიკო, აქედან მალე მოხვალ სახლში?-ჰკითხა ნატუკამ.
-მა, შენ უფრო დიდი გოგო იქნები, მაგრამ დედას უთხარი და მოგიყვანს ხოლმე-მე სულელივით ვიჯექი. თითქოს არც კი ვარსებობდი იქ. მერე ნატუკა ადგა, ჩემთან მოვიდა და..
-დე, მამიკო არ მოგენატრა?
-მა, ჭკვიანად. ახლა უნდა წავიდე მე-აკოცა კახამ და გავიდა.
მე და ნატა სახლში დავბრუნდით. ნატუკა ძლიან ბედნიერი ჩანდა, მაგრამ დაღლილი და მალევე დაეძინა. კახაზე ძალიან ვიყავი გაბრაზებული ყურადღებაც, რომ არ მომაქცია და ლუკას დავუძახე.
-ლუკ, ბათუმში წავიდეთ რა? სულ წავიდეთ. მე,შენ და ნატუკა.
-რა ხდება? ასე ყველაფერი დავტოვოთ და წავიდეთ?
-ჰო. გიყვარვარ?
-იცი, შენ პასუხი ინ, მაგრამ მე რომ არაფერს დაგაძალებ ეგეც იცი.
-ხოდა ჯვარი დავიწეროთ. ოღონდ აქედან წავიდეთ გთხოვ. არ შემიძლია გავიდე გარეთ და ვუყურო როგორ მიყურებს ხალხი. თითქოს მე დავაშავე რამე. წავიდეთ გთხოვ.
-მაგას დრო უნდა ინ. 1 კვირა მაინც. იქამდე სიტუაცია აუხსენი კახასაც და ნატას საქმეებსაც მიხედე ბაღში. კახა, წადი და ნახე. მე წავალ თუ გინდა.
-არა მე ვნახავ. ახლა დავიძინოთ.
-კარგი-შუბლზე მაკოცა და თავის ოთახში გავიდა.